نتیجه ی اجرای سیاست های نئولیبرالیستی در جهان و
ایران، تنها افزایش شدید اختلاف طبقاتی و فقیرتر شدن فرودستان و
ثروتمند تر شدن ثروتمندترین هاست . اجرای این سیاست ها نه تنها به
بهبود وضعیت آزادی های اجتماعی یاری نمی رساند بلکه در بسیاری
موارد در تقابل با آنها نیز قرار می گیرد(مانند آزادی احزاب،
سندیکاها، و ...)
با سازمان‌دهی اعتراضات پراکندهٔ کارگری و مبارزه
در راه احیای حقوق سندیکایی و تشکیل سازمان‌های طبقاتی- سندیکایی،
می‌توان به کامیابی دست یافت و عقب‌نشینی‌های اساسی را به رژیم
تحمیل کرد. در این راه و برای تقویت موقعیت جنبش سندیکایی،
زحمتکشان به اتحادعمل فراگیر و ارتقای سطح همبستگی به‌هدف پیوند
اعتصاب‌های پراکنده به یکدیگر نیاز مبرم دارند.
کارگزاران
امنیتی رژیم جمهوری اسلامی از برگزاری رسمی نشست‌های کانون
نویسندگان ایران به‌شدت مانع می‌شود. دستگاه امنیتی رژیم ولایی حتی
از برگزاری پنجاهمین سالگرد برپایی کانون نویسندگان مانع شده است.
به‌رغم همهٔ این فشارها، کانون نویسندگان ایران در بیانیه‌یی که
به‌مناسبت پنجاهمین سالگرد تأسیس آن منتشر کرده تأکید کرده است که
همچنان در کار ستیز با سانسور است.
آب کالای ملی و مردمی است. منابع آب باید از طریق
قیمت‌گذاری منطقی و عادلانه و متناسب با درآمدها در اختیار جامعه و
دولت برگزیده‌ی آن باشد. تحمیل قیمت‌های فشارآور و محروم- سازی راه
حل مقابله با بحران در این کالای عمومی نیست. البته قطعاً درست است
که سهل‌انگاری و بی‌مبالاتی عمدی در مصرف انواع آب باید جای خود را
به قیمت‌گذاری منطقی و عادلانه و متناسب با سطح درآمد و ثروت برای
گروه‌های اصلی جامعه به رعایت راهبرد نوین فنی ـ اقتصادی و اجتماعی
بدهد ...
هرچند سیاست‌‌‌‌ورزی جامعه محور در جبهه اصلاحات در
سال ۸۸ بیش از پیش عمده شد لیکن به نظر می‌رسد در جریان غیبت
فعالان و کنشگران سیاسی اصلاحات در مقطع پس از آن و در دهه ۹۰ طیف
نیروهای کمتر سیاسی و یا کمتر متعهد به آرمان‌های اصلاحات -
بوروکرات‌ها و محافظه‌کاران این جبهه - دست بالا را در مناسبات
درونی آن پیدا کرده‌اند.
امروز فقط به‌رفع اتهام‌ها و ابهام‌ها و زدودن
پیرایه‌ها نباید بسنده کرد. تغییرات جدی در جامعه و جهان رخ داده
است و ما متناسب با آنها باید دیدگاه‌های خود را به‌روز و نو کنیم.
از تبیین ضرورت احترام به حق انتخاب سبک زندگی تا تأمین حقوق زنان،
از لزوم دفاع از تشکیل اتحادیه و سندیکای صنوف مختلف، به‌ویژه
کارگران و کشاورزان تا اصلاح سیاست خارجی کشور و اینکه جهت‌گیری
دیپلماسی کشور در خدمت رفاه میهن قرار گیرد.
فلسفه
گاهی گرمی خون دارد و گاهی سردی فولاد. فلسفه برای ما توده‌ای‌ها
ابزار تغییر است و کُنه و ضمیر آن عمل. ما می‌دانیم که تنها عمل
است که ادعاهای یک فیلسوف قلم زن سیاسی و یا یک اصلاح‌طلب “تغییر
یافته” را به سنجش می‌کشد.
این باشگاه که توجه روزنامه‌نگاران را از مدتها پیش
بخود جلب کرده، یک تشکیلات رسمی نیست. این کنفرانس غیررسمی سالانه
با شرکت تقریبا ١٣٠نفر از افراد متنفذ در عرصه‌های سیاسی،
بازرگانی، امور بانکی و رسانه‌های
جمعی تشکیل می‌گردد. ترکیب شرکت‌کنندگان همه ساله عوض می‌شود
(البته دایره کوچکی از افراد وجود دارد که همه ساله بطور منظم شرکت
می‌کنند). کمیته برگزاری هر سال لیست شرکت‌کنندگان را با دقت تنظیم
می‌کند. شرکت در جلسات فقط با دعوت کمیته برگزاری ممکن است.
آنچه
موجب شد این صدا با تمام موانع و انسدادها، رسا به گوش برسد این
بوده که صدا، صدای دردهای بسیار محسوسی است. در طی این مدت کوتاه
که فعالیت صنفی در سطح دانشگاه ها گسترده شده، انواع تهدیدها،
احضارها، احکام انضباطی و بازجویی ها در جریان بوده است. اما صدای
برابری خواهی راه خود را از میان آنچه نفی اش می‌کند یعنی حذف و
طرد و سرکوب، برکشیده و
ادامه داده است.
