ما امضا کنندگان این متن، با نگرانی و وحشت از بروز
فاجعه جنگ و با وقوف بر پیامدهای محتمل فاجعه‌بار آن، از افکار
عمومی جهان، از جنبش‌های صلح‌خواه همه کشورها، از همه دولت‌ها،
احزاب، اتحادیه‌های کارگری و صنفی، نهادهای بین‌المللی و در راس
آنها از سازمان ملل متحد می‌خواهیم که با اقدامات خویش، با
فراخواندن طرفین به مذاکره بدون قید و شرط، برای حفظ صلح بکوشند و
مانع از بروز فاجعه جنگ شوند.
به
گمان ما، مهم‌ترین وظیفه نیروهای صلح‌دوست و مترقی منطقه تلاش
مشترک برای جلوگیری از وقوع درگیری خطرناک و فاجعه‌بار نظامی است
که می‌تواند پیامدهای بسیار دهشتناکی برای میهن و ملّت ما و دیگر
ملّت‌های منطقه خلیج فارس به همراه داشته باشد.
اما برخی روشنفکرانِ ارگانیکِ زحمتکشان هستند که
شرایط طبقه خود را می بینند ، آن ها را علیه ایده های حاکم تفسیر
می کنند و درک رادیکالی از جهان تولید می کنند. دیدگاه های آن ها
سر بر می آورد اما ممکن است از هم بپاشد ، مگر آن که در یک جنبش
اجتماعی یا سیاسی ، ترجیحا در نوعی از حزب سیاسی ریشه داشته باشد.
این کدام "امنیت کشور" است که انتشار نشریه و
بیانیه‌ی اعتراضی اقدام علیه آن محسوب می‌‍‌شود؟ امنیت چه کسانی با
عضویت در کانون و رفتن بر مزار شاعران و نویسندگان به خطر می‌افتد؟
هر دادگاهی که حتی با اندکی عدالت و استقلال همراه باشد و ذره‌ای
حق انسان در آن رعایت شود نیز این نوع "مستندات" را نه ادله‌ی جرم
بلکه بهانه‌ی پرونده‌سازی تلقی می‌کند
ما نویسندگان افغانستان، سوا از آن‌که هر کدام‌مان
در کجای جهان قرار گرفته‌ایم و چه طرز فکری داریم، این حکم را نقض
آشکار آزادی بیان و قلم شمرده و آن را صریحاً محکوم می‌کنیم.
تاریخ سوسیالیسم لحظات مهمی را پشت سر گذاشته که
یکی از حساس‌ترین و سؤال‌برانگیزترین آنها لحظه‌ای است که در
دومین کشور صنعتی پیشرفته‌ی جهان، آلمان، به‌دنبال شکست در جنگ
جهانی اول و انقلاب ۱۹۱۸، قدرت دولتی به دست سوسیالیست‌ها می‌افتد.
گذار اتحاد شوروی از سیاست اقتصادی جدید به صنعتی
شدن به این معنی بود، که کشور از گاری در حال از کار افتادن پیاده،
به اتوموبیل بسیار قوی سوار شد. اتحاد شوروی با سوار شدن بر این
«اتوموبیل»، بطرز جهشی به جایگاهی رسید که بقایش بدون رسیدن به
آنجا ممکن نبود.
مشاهده می کنیم که ایران زیر تهدید و تحریم های
اقتصادی قرار گرفته است. ما اطمینان داریم که هر دخالت خارجی، به
هر توجیهی که صورت گیرد، در درجه نخست مردم کشور و به ویژه اقشار
فقیر و زحمتکش جامعه ایران را هدف قرار می دهد. هم اکنون، این
تهدیدها و تصمیمات شرایط زندگی حقوق بگیران را سخت تر کرده است.
