ستیزه چین
-ویتنام
سمیر امین- مهرگان
من
، امروز نمی توانم آنچه را چند سال پیش از این در گفتگو با سیاست گذارهای
چین و ویتنام گفته ام ، که دقیقا همان چیزی که می خواستم را تکرار کنم : "
اگر من رئیس جمهور ویتنام یا چین بودم – وشما می دانید که این احتمال درحد
صفر است ، وحرف های من اهمیتی ندارند – کار دیگری انجام می دادم . من می
گویم ما ، همراه هم ، ویتنامی ها وچینی ها – این دریا را که بدون هیچ توصیف
دیگری دریای جنوب می خوانیم ، ( همان گونه که می گویند "خلیج" تا از عربی
یا ایرانی خواندن آن خودداری کنند) دیده بانی خواهیم کرد . ما دو نیروی
دریایی با هم گشت زنی می کنیم . افسر ارشدی از ویتنام در کشتی چینی و در
مقابل افسر بلند پایه ای از چین در کشتی ویتنامی مستقر خواهد شد . ما وارد
شدن متجاوز– ژاپن وامریکا - را به محض مشاهده متوقف خواهیم کرد . و در
رابطه با بهره برداری از منبع های دریا ، یک کمیسیون عالی برای تعیین شکل
ها و موقعیت ها مستقر خواهیم ساخت . من اضافه می کنم که مسئولیت چین در
کلیت موضوع بیشتر است . چین است که شریک قوی تر در منطقه است . بر چین است
که حرکت اول یا امتیازنخست را برای اجازه دادن به باز شدن پنجره واقعی
گفتگو بین دوکشور و شکست هر تلاش از سوی امپریالیست های امریکای شمالی
وناتو برای بهره برداری نا روا از این نزاع را اعطا نماید . اولویت سیاست
ما باید ایجاد جبهه متحد ملت های جنوب در رودر رویی با امپریالیسم باشد .
"
چشم انتظار پاسخی نبودم وپاسخی هم دریافت نکردم . (اما) می توانستم چهره هر
دو طرف را بخوانم : این مرد رویا باف است ، فاقد واقع بینی است . به
استنباط من : آری ، مردان قدرت ، و هنوز همه جا ، احساس واقعگرایانه می
کنند ، اما (آن احساس) "سیاست واقعی " نیست . واقع گرایی اقدام انقلابی
برای تغییر و تقویت ائتلاف خلق های جنوب است .
http://samiramin1931.blogspot.fr/2014/06/le-conflit-chine-vietnam-juin-2014.html
مطلب
را به بالاترین بفرستید:
مطلب را به آزادگی بفرستید:
بازگشت به صفحه نخست