|
نویدنو 12/05/1396
آری« باید از تاریخ چپ و حزب توده ایران اموخت »
نگاهی به مقاله مرضیه توانگر – بخش پایانی
 قبل
از ورود به بحث لازم می دانیم به دو نکته ظاهرا بی اهمیت ، که در
ساختار فکری می تواند نقش مهمی بازی کند بپردازیم .
نکته اول :رفیق توانگر در بخشی از نوشتارشان می نویسند :« بی هیچ
توقعی. شعبة پژوهش حزب انواع طرح‌ها، لوایح و قوانین را تدوین
می‌کرد و در اختیار هر کسی قرار می‌داد که به آنها نیاز داشت و از نظر
فکری در آن راستا قرار داشت.» (تاکید از ایشان است ) این عبارت بی
هیچ توقعی در واقع همان " فی سبیل الله " مسلمان ها را تداعی می
کند. این با ماموریت و وظیفه حزب طبقه کارگر نمی خواند . نگاه فروتنانه
زهدگرای خرده بورژوازی است که امر مادی را "اخلاقی " می کند. حزب طبقه
کارگر راستای مشخصی دارد که همان دفاع از منافع طبقه کارگراست که در
گسترده ترین شکل جز منافع "مردم" نیست . همه آن چیزی را که رفیق توانگر
بیان می کند جز تلاش حزب طبقه کارگر در راستای اجرای برنامه ای خود
برای کسب رهبری نظری نیست. هیچ نیرویی به اندازه حزب طبقه کارگر دارای
برنامه منسجمی برای تحول اجتماعی نیست . تلاش حزب برای ارائه "انواع
طرح ها، لوایح و قوانین" همان تلاش عینی بر بستر واقعیت های اجتماعی
برای کسب هژمونی نظری در جنبش است . ما در پسا انقلاب بهمن به عالی
ترین شکل تحقق هژمونی نظری آن هم در دوران سلطه رای 98 درصدی ها دست
یافتیم و بازتاب عملی آن را در قانون اساسی ، قانون کار و بندهای قانون
اصلاحات اراضی و...شاهد بودیم . از این رو این ادعای "بی هیچ توقعی" در
واقع تقلیل تلاش عینی و مادی حزب طبقه کارگر برای کسب رهبری نظری به
امر اخلاقی "فی سبیل الله " است و ربطی به بن مایه عملکرد حزب طبقه
کارگر ندارد . اتفاقا در همین جا نیز بر خلاف برداشت رفیق توانگر ما
تمام قد شاهد تلاش حزب برای صف مستقل بودیم . نشانه آن شرکت مستقیم حزب
در انتخابات است . حزب با استدلال رفیق توانگر می بایست با دفاع از
نیروهایی که "متحد" خود می دانست دست به وزن کشی نمی زد و در عصر
حاکمیت ذهنیت 98 درصدی تن به درصد های بسیار پایین نمی داد . اما حزب
با دفاع کامل از صف مستقل طبقه کارگر فعالانه در انتخابات شرکت و عملا
خود را در معرض وزن کشی قرار داد . می توان پرسید آیا حزب نمی دانست در
زمان تفوق 98 درصدی آرا در ذهن مخالفان حزب ، شرکت در انتخابات می
تواند به تشدید فشار منجر گردد؟ قطعا می دانست، اما این امر را در همان
زمان بنیاد پولادین حضور مستقل طبقه کارگر ارزیابی می کرد و بی پروای
فشارهای "قطعی" روز و آینده تن به وزن کشی انتخاباتی داد .
نکته دوم : رفیق توانگر می نویسند : « برخلاف تصور نویسندة "نوید نو" و
نظایر او نبردی که در درون حاکمیت درگیر است و روز به روز بیشتر مردم
را به صحنه می‌کشد، جنگ زرگری نیست. یک "که بر که" واقعی است.»
به قول مارکس برای رادیکال بودن باید به ریشه ها چنگ زد . برای هر
پویشگر سیاسی – اجتماعی در ایران این پرسش طبیعی می تواند مطرح شود که
چرا یک باره عبارت "که برکه" در ادبیات حزب توده ایران پدیدارشد ؟
تاریخ 40 سال قبل حزب هیچ نشانی از کاربرد و کاربست این عبارت را نشان
نمی دهد . آیا حزب در آن برهه دچار کشف شهودی شده بود و صرفا برای "سخن
نو" به این عبارت متوسل شده بود ؟ یا پایه مادی مشخصی داشت که طرح آن
را از سوی حزب برای توصیف آن شرایط مادی و عینی الزامی می ساخت ؟ عبارت
"که بر که" را در متنی گسترده از "ادم گرفته تا خاتم"می توان به کار
برد . می توان آن را از محتوی اصیل آن که بازتاب شرایط ویژه ای در برهه
ای از تاریخ معاصر ایران است منفک و به کل تاریخ تسری داد و همه تقابل
های موجود در تاریخ را با همین عبارت به شرخ وتفسیر نشست . اما حقیقت
امر چه بود وچیست ؟
در تاریخ معاصر ایران برای اولین بارانقلابی رخ داد که وسیع ترین تغییر
را در ساختار طبقاتی و روابط قدرت در جامعه بر جای گذاشت . از یک سو
نهاد پادشاهی با تمام وابستگان نهادی ، سازمانی ، طبقاتی و پشتوانه های
امپریالیستی آن فرو پاشید . واز سوی دیگر نیروهای عمل کننده جدیدی وارد
عرصه ساختار طبقاتی و روابط قدرت شدند . آن چه برای اولین بار در جامعه
ایران پدید آمد خلاء قدرت، نابسندگی نیروهای طبقاتی برای کسب سلطه کامل
و آونگ بودن ساختار قدرت در دستان نیروهای طبقاتی گوناگون بود . حزب با
ارزیابی از واقعیت عینی این نیروها و اعتقاد به این که قدرت در مرحله
نهایی رو به استحکام و مهر طبقاتی دارد ، نبردهای این دوره خلاء قدرت
مسلط و رو در رویی نیروهای گوناگون را مرحله "که برکه" نام نهاد .بر
مبنای همین ارزیابی وتحلیل راهکارها و راهبرد حزب طبقه کارگر را نیز
مشخص کرد . با وجود فریادهای هل من مبارز طلبانه انواع نیروهای مذهبی ،
حزب به هسته مرکزی موجودیت مادی این نیروها توجه کرد و اعلام داشت تنها
با ژرفش انقلاب از انقلاب سیاسی به "انقلاب اجتماعی" است که می توان به
بقای انقلاب و استمرار و حفظ دستاوردهای ان موفق شد.
حزب توده ایران در پلنوم 15 خود که حدود 4سال پیش از انقلاب برگزار شد
از جمله می گوید:« شرط ضرور تحول انقلابی ایران در مرحله کنونی واژگون
کردن رژیم فرتوت سلطنتی، شکستن دستگاه دولتی ارتجاعی و پایان دادن به
حاکمیت سرمایه داران بزرگ و زمین داران بزرگ و انتقال قدرت حاکمه از
دست این طبقات به دست طبقات و قشرهای ملی و دموکراتیک یعنی کارگران ،
دهقانان ، خرده بورژوازی شهر ( پیشه وران و کسبه)، روشنفکران میهن پرست
و مترقی و قشر های ملی بورژوازی ، یعنی استقرار جمهوری ملی و دموکراتیک
است.» و در پلنوم شانزده در آستانه پیروزی انقلاب می نویسد:« سخن کوتاه
! پیروزی جنبش ملی و دموکراتیک ایران تاثیر ژرف و گسترده و دراز مدتی
در سراسر جهان باقی خواهد گذاشت و در ترازوی تناسب نیروها به زیان
اردوگاه امپریالیسم و به سود جبهه نیرومند ضد امپریالیستی جهانی تغییر
محسوسی به وجود خواهد آورد .طبیعی است که برای تامین پیروزی نهایی این
انقلاب حفظ اتحاد نیروها و هشیاری انقلابی و ادامه مبارزه برای نیل به
هدف های ملی و دموکراتیک انقلاب برای خنثی کردن توطئه امپریالیسم و
ارتجاع ضرور و حیاتی است .» حزب سپس در همان پلنوم پس از شمردن وظایف
سیاسی ، سازمانی ، تشکیلاتی و... ( که تاکید بر صف مستقل طبقه
کارگراست) می نویسد :«مسلم است که سرمایه داری لیبرال ، که تاکنون با
جنبش همراه بوده ، می کوشد جنبش را در چهارچوب منافع محدود طبقاتی خود
نگاه داردو جنبه های خلقی و مردمی آن را تضعیف نماید . تجربه همه
انقلاب ها نشان داده است (تاکید از ماست) که با گسترش جنبش انقلابی
در جهت خواست های طبقات و قشرهای محروم جامعه ، این سرمایه داری لیبرال
حاضر شده است از انقلاب رو بر گرداند و با باقیمانده های نیروهای ضد
انقلاب سازش کند و آن را برای سرکوب جنبش خلقی زحمتکشان به کار اندازد
.باید انتظار داشت که در درون جنبش انقلابی میهن ما هم همین پدیده ها
رشد کند.... حزب ما باید در برابر پیدایش و رشد چنین پدیده ای ،
اتحاد همه نیروهای دموکراتیک متکی به طبقات زحمتکش و اقشار متوسط
هوادار پیشرفت اجتماعی را ، هر اندازه ممکن است، تقویت و پشتیبانی
نماید . ما باید بکوشیم با اتکاء به طبقه کارگرو سایر زحمتکشان
شهر و روستا (تاکید از ماست) به ویژه با نیروهای فعال انقلابی ،
که تحت رهبری آیت الله خمینی هستند، از جمله با سازمان مجاهدین خلق و
همچنین با سایر نیروهای انقلابی مانند سازمان چریک های فدایی خلق و
گروه های مترقی روشنفکران و بخش دموکراتیک سرمایه داری ملی بر پایه یک
برنامه مترقی و خلقی زبان مشترک پیدا کنیم و جبهه متحدی یوجود آوریم و
این جبهه را به صورت سدی در برابر تلاش های سازشکارانه جناح سرمایه
داری لیبرال (تاکید ار ماست) ایران قرار دهیم .» . با پوزش از نقل
قول طولانی گمان می کنم با شرایطی که در بالا وصف شد آماج اصلی " که بر
که" در خلا پدیدار شده پس از پیروزی انقلاب کاملا روشن است . تلاش برای
پیروزی نیروهای جبهه خلق در برابر نیروهای ضد انقلاب وسازشکار ضد خلق .
و البته با اتکا به طبقه کارگر و زحمتکشان شهر وروستا . یعنی در همه
حال حفظ صف مستقل طبقاتی ، سازمانی و سیاسی حزب طبقه کارگر. از این رو
به نظر ما توسل به "که برکه" در شرایطی کاملا متفاوت که "بورژوازی نئو
لیبرال بر مسند حمکرانی بقایای انقلاب نشسته است اگراعتقادی صادقانه
باشد نه ناشی از خیانت به آرمان ها واندیشه های رهبران پیشین حزب ،
حداقل تقلیل و تحریف آن ها در راستای بالا تر بردن وزن وقد بورژوای نئو
لیبرال ایران است .
رفیق توانگر در کل نوشتار خویش تلاش کرده اند چنین القا کنند که بین
مصدق و روحانی این همانی برقرار است . هم به لحاظ عینی وهم به لحاظ
طبقاتی چنین این همانی ای وجود ندارد . روحانی نئو لیبرال است و نه
لیبرال، و ایدئولوژی او اساسا ایدئولوژی سرمایه داری جهانی و جهانی شده
است ، نئو لیبرال ها بر خلاف لیبرال ها ( که آماج اصلی مبارزه توده ای
ها بوده است) فاقد گرایش ملی اند .
این حمایت بر خلاف تصویب صریح پلنوم هفدهم حزب هم هست که برای برخی ها
مستمسکی برای مقابله با تصمیم های حزب توده ایران و هواداران آن شده
است . در پلنوم 17 می نویسند : «نیروهای ترمز کننده انقلاب . در وحله
اول عبارتند از سرمایه داری لیبرال و اقشار مرفه که در دوران طاغوت از
امتیازات گوناگون مادی برخوردار بوده اند( بخوان اقشاری که در اثر غارت
وچپاول توده ها در طی سی و اندی سال گذشته پروار شده اند) ...تلاش این
قشر و سازمان ها وشخصیت های سیاسی وابسته به آن ها از همان روزهای اوج
جنبش انقلابی همواره و بدون وقفه در این جهت بود که از ژرف تر شدن و
فراگیر تر شدن انقلاب جلوگیری نمایندو انقلاب را در چهارچوب تنگ تامین
سود حداکثری برای سرمایه داران لیبرال ایران محصور و محبوس نگهدارند.
موضع گیری های روشن "جبهه ملی" و " نهضت ازادی" و سازمان های سیاسی
وابسته به بورزوازی لیبرال در دوران اوج گیری انقلابی ... بهترین معرف
ماهیت سیاسی این قشر بورژوازی است »(اسناد پلنوم هفدهم حزب توده ایران)
در همین پلنوم با روشنی خیره کننده ای پایگاه طبقاتی حاکمیت جدید ایران
را معرفی می کند: « پایگاه طبقاتی این حاکمیت جدید در دوران اولیه اش
تمام جبهه ضد امپریالیستی و ضد استبدادی بود و در ست به علت همین
پایگاه طبقاتی از همان اولین روزهای استقرار حاکمیت جدید دو گرایش
کاملا مشخص در درون آن پدیدار گردید :
ازیک سو دولت موقت که تقریبا یک پارچه در دست نمایندگان سیاسی بورژوازی
لیبرال ایران بود و از سوی دیگر جناح مردمی حاکمیت که مورد اعتماد و
تایید جناح مردمی جبهه نیروهای ضد امپریالیستی و ضد استبدادی یعنی
نیروهایی قرار گرفتند که علاوه بر برانداختن استبداد، خواستار استقلال
همه جانبه و دگرگونی های اجتماعی به سود محرومان بودند . نبرد برای
تعیین سمت گیری انقلاب میان این دو گرایش آغاز گردید و هر روز شدید
شد.»(تاکید از ماست)
گره اصلی "که بر که" دقیقا در همین فراز خلاصه شده است "تعیین سمت گیری
انقلاب"
پلنوم پس از مشخص کردن ساختار طبقاتی حاکمیت جدید و اشاره به بخش مردمی
در ساختارهای قدرت می نویسد : «وظیفه نیروهای راستین انقلاب این است که
با تمام نیرو از گرایش های ضد امپریالیستی ، مردمی و آزاد منشانه
نیروهای موثر در حاکمیت کنونی حمایت کنند ، سمت گیری های محافظه کارانه
، واپسگرایانه را افشا کنند و نیروهای راستین انقلاب را از زیان های
جبران ناپذیر این گرایش ها بر حذر دارند.»
پلنوم در ادامه به بررسی موضع گیری های سیاسی و اجتماعی این نیروها می
پردازد و می نویسد :«از این دیدگاه در بخش موثر و تعیین کننده حاکمیت
کنونی یعنی اکثریت مجلس شورای اسلامی، دولت و شورای عالی قضایی ،
دادگاه های انقلاب ، کمیته ها و سپاه پاسداران 3 گرایش مشخص مشهود است
که با خصیصه های انحصار طلب، واقع بین و روشن بین می توان آن ها
را تعریف کرد . »
پلنوم در ادامه با تفکیک حوزه های مبارزه به تشریخ نیروها می پردازد :«الف:
در مبارزه برای پایان دادن به سلطه امپریالیسم
دراین نبرد 4 نیرو فعالانه شرکت دارند: نیروهای جبهه براندازی،
نیروهای جبهه سازش و تسلیم، نیروهای جبهه پایداری و نیروهای بینابینی
ب : در جبهه نبرد برای تامین آزادی های دموکراتیک
... به تبعیت از محتوای طیف وسیع نیروهایی که در انقلاب میهن ما شرکت
داشتند ، مفاهیم و چهارچوب های گوناگونی برای ازادی در میدان مبارزات
سیاسی کشور، وجود دارد و هر گروه به پیروی از موضع گیری طبقاتی خود
آزادی را برای طبقه خود نامحدود و برای طبقات دیگر به تناسب تضادی که
با ان دارد ، محدود و محدودتر می خواهد. ...» پلنوم پس از شمردن سه
تلقی قشریون راستگرا ، ضد انقلاب و نیروهای سازش و تسلیم از آزادی،
نیروهای روشن بین و واقع بین ونیروهای سالم هوادار سوسیالیسم علمی را
در برابر این نیروها خواستار اجرای قانون اساسی با همه ابعاد آن می
خواند وهدف ان را « تامین و تضمین ازاد ی برای همه آن نیروهایی که
خواستار تثبیت و تجکیم و گسترش انقلاب شکوهمند میهن ما و به بیان دیگر
ریشه کن ساختن تسلط امپریالیستی و جلو گیری از بازگشت غارتگران ، ... ،
انجام دگرگونی های بنیادی به سود محرومان جامعه و خلاصه تامین استقلال
کامل سیاسی ، نظامی – اقتصادی – فرهنگی میهن ما با تکیه بر نیروی
لایزال خلق های محروم .» می داند و اعتقاد دارد « توده های ده ها
میلیونی کارگران ، دهقانان ، پیشه وران و روشنفکران زحمتکش ، هوادار
پابرجایی این آزادی ها هستند و برای آن پیگیرانه نبرد می کنند. »
پلنوم می گوید « ج: در میدان نبرد برای دگرگونی های اجتماعی – اقتصادی
سومین آماج انقلاب شکوهمند میهن ما که ده ها هزار نفر از محرومان جامعه
– از زحمتکشان شهرها و اوارگان روستاها – جان خود را برای پیروزی ان
فدا کردند وصد ها هزار نفر دیگر سلامتی خود را در راهش از دست دادند ،
این بود که نظام اقتصادی – اجتماعی رزیم وابسته استبداد سلطنتی متکی بر
بزرگ مالکان و کلان سرمایه داران بر چیده شودو به جای آن نظام عادلانه
ای بر قرار شود که در آن ثروت های ملی و محصول کار زحمتکشان برای بهبود
شرایط زندگی کوخ نشینان و رنجبران شهرو روستا به کار افتد . در این
میدان نبرد توده های ده ها میلیونی کارگران و دهقانان و پیشه وران و
کسبه خرده پا و روشنفکران زحمتکش در یک سو و بزرگ مالکان و زمین داران
و تجار وسرمایه داران و خیل وسیع غارتگران زمین خوار و سفته باز و دلال
و سلف خر و میدان دارو واسطه در سوی دیگر قرار گرفته اند.»
باز هم با پوزش از نقل قول های طولانی که به نظر ما برای روشن شدن کنه
عبارت "که بر که" ضروری بود ، می توان از رفیق توانگر پرسید عرصه
مبارزه امروز چه مناسبتی با اماج های "که برکه" صدر انقلاب حزب توده
ایران دارد ؟
آن چه مانند خط سرخی در تمام عملکرد و اندیشه حزب جاری است تکیه بر
تحلیل طبقاتی نیروها، انتخاب نزدیک ترین متحد طبقاتی بنا بر نیاز های
انقلاب ملی و دموکراتیک و تاکید و تنظیم برنامه اجرایی برای "صف مستقل"
پرولتاریا و حزب آن است . دیالکتیک برنامه حزبی چنین است که با بسیج
نیرو باید تحولات اجتماعی را تحت تاثیر و دگرگونی قرار داد . اما رفیق
توانگر با وارون کردن این مخروط ، با ایجاد "توهم" در ماهیت طبقاتی
نیروهایی که می خواهد به ان ها رای داده شود، با این همان پنداری ماهیت
طبقاتی مصدق – روحانی و مخدوش کردن زمان ها و نیروها و ماهیت ها ، عملا
به دنباله روی ، انحلال طلبی در مبارزه طبقه کارگر و تحکیم موقعیت
بورژوازی لیبرال ایران فرا می خواند .
ما در شرایط حاکم بر ایران می بینیم که این نوشته رفیق توانگرکه « نبرد
میان نیروهای طرفدار دمکراسی و تعمیق آن و نیروهای ارتجاعی و راستِ
دشمنِ عنصرِ جمهوری در قانون اساسی و نظام حاکم است. اینکه این دمکراسی
تا چه حد تعمیق شود، به توازن نیروها در هر لحظه از پیشرفت جنبش بستگی
دارد. بسیاری از عناصر جبهه در هر مرحله راه خود را جدا می‌کنند. همه
خواهان دستاوردهای یکسان نیستند، اما راه هر گونه تحول در جامعه از این
مسیر می‌گذرد. » چه زود دود می شود و بر هوا می رود . همه الدرم
بولدرم های رهبری با روحانی ، روحانی با سپاه و تشدید ظاهری اختلاف ها
در عرض یک هفته به ماه عسل همراهی تبدیل می شود، تا جایی که روحانی با
خود شیرینی وبدون الزام قانونی می خواهد همه کابینه اش را با " رهبر
معظم" هماهنگ سازد و برادران "سپاه" اعلام می کنند تمام قد پشت دولت
ایستاده اند . اصلاح طلب های محترم دلسرد می شوند ، اعتدالیون گرامی می
خواهند با همه شیرینی بخورند ورفیق توانگر بر ما می شورد که چرا از
مهندسی و توهم و... سخن می گوییم .
این که رفیق توانگر ما را به "جنگ زرگری" تلقی کردن نبردهای جناح های
قدرت حاکمیتی متهم می کند کاملا غیر منصفانه است. قطعا هیچ فاکتی از
نوشته های ما در تایید سخنشان نمی توانند ارائه کنند. اگرامثال رفیق
توانگر به دو جبهه مبارزه بین روحانی ورئیسی معتقد بودند، ما بر خلاف
ایشان از نیروی سومی هم گفتگو کردیم که امروز با بر جستگی به سطح آمدن
آن مبارزه را شاهد هستیم . سخنان اخیر احمدی نژادی ها و سخنان پس از
آزادی به قید وثیقه بقایی نمود دیگری از این مبارزه سه قطبی است .
اتهام جنگ زرگری به ما در واقع تلاشی برای دادن بهای بیشتر به آن نگاهی
دارد که رفیق توانگر ها دنبال می کنند. ما جنگ قدرت در بین جناح های
حاکمیت را نه جنگی زرگری بلکه جنگی واقعی و بیرحمانه می دانیم که تنها
به مقطع انتخابات محدود نیست .این جنگ پس از انتخابات نیز قطعا خاتمه
نمی یابد و طبق استدلال رفیق توانگر باید در مقابل فشارهای اصول گرایان
از دولت روحانی حمایت کرد . اما می توان پرسید با این توصیف کی نوبت
حمایت از طبقه کارگر و زحمتکشان خواهد رسید ؟ و آیا این به معنای تعلیق
دفاع از زحمتکشان به محال و هیچگاه نیست ؟ ما معتقدیم نتیجه نهایی این
جنگ به سود هر یک از طرفین هم باشد جز نکبت و بد بختی و چپاول برای
مردم نتیجه ای نخواهد داشت. در این جنگ قدرت تنها با بسیج ، سازماندهی
و تبلور مادی بخشیدن به نیروی زحمتکشان و مردم می توان به مهار قدرت
حاکم رفت و در معادلات قدرت تاثیر گذار بود . در غیر این صورت همچنان
که تجربه نشان می دهد "مردم" ، زحمتکشان و نیروهای سیاسی به آلت دست و
برگ های بازی در دست جناح های قدرتمند در نبردشان بر علیه مردم تبدیل
خواهند شد. و جالب تر آن که همین جناح ها هر کجایی که "مردم" منافعشان
را تهدید نمایند با جان ودل متحد و بر علیه مردم "اقدام مشترک" خواهند
کرد .
می دانیم تحقق ان چه ما در میان می گذاریم دشوار است. هزینه های بسیاری
دارد . با عقل معاش سود- هزینه بدیهی شده نمی خواند . اما ما انقلاب را
هنر سترگ توده ها می دانیم . هیچ شرایط امنیتی وپلیسی تحمیلی اگر چه
ممکن است دست و پای پیشاهنگان و ترقی خواهان را ببندد اما نمی تواند آن
را برای همیشه از دستور کار روزمره خارج نماید . توده ها بدون نیروی
مادی سازمان یافته به راححتی می توانند قربانی هر سفره گشوده ای برای
غارت باشند .نیروی مادی و قدرت واقعی توده ها را دانایی و سازمان تشکیل
می دهد . ما با تکیه بر اصول عام علمی تحول جامعه و با شناخت از شرایط
مشخص اجتماعی ، به دور از هر توهمی برای تحقق این امر می کوشیم ،
خواهیم کوشید و رفقایی چون توانگر را به پیوستن به این صف و نه دنباله
روی از دشمنان خلق دعوت می کنیم . ما بر آرمان های انسانی ، تاریخی و
انقلابی راهیان توده ای پایبندیم .شما نیز موظفید طبق مدعایتان تکلیف
خود را با مارکسیسم – لنینیسم و تئوری انقلاب ایران مشخص کنید. تیغ ما
بر چهره یک دیگر مطلوب دشمن مشترک ماست .
باید با گفتگو به ریشه های خود که تجلی رادیکالیسم دگرگون ساز تاریخ و
جامعه ما است باز گردیم . مسیر تحقق آرمان ها و خواسته های مادی و
معنوی زحمتکشان ایران از پشتیبانی از لیبرال ها و نئو لیبرال ها و پادو
های صندوق بین المللی پول و بانک جهانی نمی گذرد . به گفته لاهوتی شاعر
بزرگوار انقلابی ، "چاره رنجبران وحدت و تشکیلات است" .
آری باید از
تاریخ چپ و حزب توده ایران آموخت!
نگاهی به مقاله مرضیه توانگر – بخش نخشت
|
