|
نویدنو 03/11/1397
دکتر
حبیب الله پیمان از افراد قابل احترام ملی - مذهبی است . انسانی پایدار
بر خواسته های انسانی . اما ایشان هم هنوز همان اشتباهی را مرتکب می
شود که در چهل سال گذشته بسیاری از نیروهای انقلابی و تحول خواه مرتکب
شده اند. خوش خیالی به نهادهای حاکمیت و فراموش کردن ماهیت مردم ستیز
آن ها !
لوازم
مقابله موثربا آثارمنفی اقدام امریکا
حبیبالله پیمان
تصمیم امریکا برای خروج از برجام وتجدیدتحریم ها علیه ایران، نگرانی
های زیادی در داخل وخارج ازکشوربرانگیخته است . اول بار نیست که حاکمیت
و مردم ایران در برابر یک موقعیت باریک و دشواری قرار می گیرند. در
گذشته نیز در چند موقعیت کشور با موقعیت های مشابه و مخاطره انگیز رو
به رو گردید، این اتفاقات ناگوار، بسیاری از صاحبنظران و دلسوزان را بر
می انگیخت تا به انکشاف و معرفی درست و نادرست علل و عوامل بروز و
چگونگی مقابله با آنها بپردازند و نسبت به تکرار خطا ها و ادامه سیر
انحطاط اجتماعی اقتصادی و اخلاقی جامعه هشدار دهند. دراین مورد خاص،
جدا از هر عامل مساعد کننده و یا جانبی دیگر، یک عامل مهم را نمی توان
نادیده گرفت و آن نیات مغرضانه و ماهیت تجاوز کارانه و توآم باخشونت
اقدامات مثلث شوم زعمای کنونی امریکا، اسرایٔیل و عربستان بر ضد ایران
و نقش تعیین کننده آنها در ایجاد و یا تشدید آشوب و خشونت و ویرانی در
منطقه است .
آنچه هم اکنون فوریت دارد، نه بررسی دو باره عوامل و زمینه های داخلی و
بین المللی رسیدن به این نقطه، بلکه پرداختن به شیوه واکنش به این
تصمیم و چکونگی خنثی کردن عوارض احتمالی مخرب تحریم ها بر امنیت ملی و
زیست اجتماعی مردم ایران است . باید دید چرا آنگونه که متصدیان امور
انتظار دارند و وعده می دهند، تهدید ها و تحریم ها، به فرصتی برای تحرک
بخشیدن به چرخ های توسعه، دست کم در زمینه اقتصاد ملی و تولیدات داخلی
تبدیل نمی گردد و به تقویت مؤلفه های غیر نظامی قدرت ملی و ارتقأ
کیفیت زیست اجتماعی و فرهنگی جامعه کمک نمی کند.
اکنون محرز شده است که زیان های قطعی واکنش های تند و شتاب زده، خیلی
بیش از سود احتمالی آنهاست ، و این که با شعار ها و وعده و وعید های
تکراری بی پشتوانه، و یا تعویض و جا به جایی صوری دولتمردان و برنامه
ها، گره کور مشکلات گشوده نمی شود و توان مادی، روانی جامعه برای
مقابله مثبت و خلاق با بحران افزایش نمی یابد، تا زمانی که حاکمیت به
مردم اعتماد نکرده و اجازه ندهد آنها خود ابتکار عمل را بدست گیرند،
هیچ اقدام مثبت و سازنده ای در مقابله با پی آمدهای مخرب بحران به
نتیجه مطلوب نمی رسد و تهدید ها به فرصتی برای حرکت در مسیر توسعه اصیل
و پایدار اقتصادی تبدیل نمی شود. و ریشه های مفاسد اقتصادی و آسیب های
اجتماعی خشکانده نخواهند شد. دولتمردان پیوسته از ضروررت مشارکت مردم
در مقابله با بحران ها و توسعه کشور می گویند و مردم را به همکاری با
مسؤلان دعوت می کنند اما موانع مشارکت موثر آنها را از پیش پا بر نمی
دارند، و لوازم بسیج ملی در امر توسعه را فراهم نمی کنند . برای این
منظور از انجام موارد زیر گریزی نیست؛ شفاف کردن نظام سیاستگزاری،
التزام عملی به قانون اساسی، خودداری از اتخاذ تصمیمات خودسرانه ازسوی
افراد ونهادها، رفتار وگفتار صادقانه و پیراسته از تظاهر و ناراستی، و
یابه طمع جلب رأی و کسب محبوبیت و یا توجیه خطا ها و پوشاندن ضعف ها،
کاهش وابستگی به درآمد حاصل از فروش نفت خام ، برچیدن بساط دلالی،
واردات قاچاق ، پولشویٔی و کسب سود های کلان از طریق گردش سرمایه مالی
در حوزه واردات، برج سازی ، خرید و فروش اتوموبیل، سکه و ارز، فعالیت
های کاذبی که تولید ملی را دچار خفقان نموده و چرخ های «اقتصادمقاومتی»
را در پشت موانع ساختاری زمین گیر کرده اند.
در ضرورت تقویت روحیه امید و ایستادگی و ایجاد اعتماد به نفس در مردم،
بویژه در شرایط سخت و پر فشار کنونی تردید نیست ، اما فعالیت توضیحی در
این راستا زمانی اثر بخش است و به پایداری عملی خلاق و سازنده از سوی
مردم می انجامد که با اقدامات عملی موثر در جهت زدودن عوامل بی اعتمادی
و یأس و بدبینی در بین مردم همراه گردد؛ در صدر آنها احترام به حقوق و
آزادی های مدنی همه مردم و رفتار برابر و عادلانه با عموم شهروندان
ایرانی صرفنظر از تعلقات عقیدتی و مذهبی و یا قومی و جنسیتی آنهاست
حضور مستقیم مردم در عرصه تصمیم سازی و اقدام هماهنگ جمعی در همه زمینه
ها، مستلزم انجام دست کم دو اقدام بنیادی نهادمند است؛ برگزاری گفت و
گوی ملی، برگزاری نشست هایٔی متشکل از افراد خبره و مورد اعتماد و
برگزیده ازجانب همه قشرها و نیرو های فعال اقتصادی، اجتماعی و علمی و
فرهنگی در جامعه مدنی با هدف شور و گفت و گو و رسیدن به وفاق و اجماع و
اقدام پیرامون آن دسته از مسایل حیاتی کشور که در حوزه حقوق و کارکرد
های جامعه مدنی قرار می گیرند
.
|
