|
نویدنو 10/03/1397
نگاهی به
پرسش های مطرح دراعتصاب رانندگان و کامیونداران
هاتف رحمانی
از اول خرداد ماه 1397 یکی از بزرگترین اعتصاب های دهه های گذشته از
سوی کامیونداران سراسر کشور آغاز شد که در نهمین روز خود هنوز ادامه
دارد
رانندگان کامیون و کامیونداران تقاضای قرار گرفتن شغل رانندگی در ردیف
کارهای سخت و زیان آور (اصطلاح حقوقی مورد استفاده در قانون کار ) ،
رسیدگی به وضعیت و ضریب حق بیمه ی رانندگان، پایان دادن به اخذ مبالغ
غیرقانونی توسط بعضی از پایانه‌ها، پایان دادن به بی عدالتی در توزیع
بار ، تامین امنیت جاده ها، کاهش حق کمیسیون شرکت های حمل و نقل به
عنوان واسطه و افزایش چهل درصد برای کرایه ی حمل بار را دارند.
طی این مدت نهاد های دولتی با افزایش 20 درصدی کرایه ها ، تشکیل کمیته
ویژه ای در مجلس ، وادار کردن وزارت صنعت معدن و تجارت برای ایجاد
شرایط بهتری برای تامین قطعات یدکی مورد نیاز کامیونداران موافقت
کرده است . این اقدامات در ضمن با تهدید هایی نیز از جانب برخی مقامات
اجرایی و قضایی نیز همراه بوده است .
در این میان از آغاز اعتصاب ها پرسش هایی در باره ماهیت این اعتصاب ها
مطرح شده است که محور عام آن ها به شرح زیر است :
1- این اعتصاب در حالی که رانندگان دارای اتحادیه و سندیکای شناسنامه
دار نیستند، چگونه شکل گرفت ؟
2- آیا محرک اعتصاب ها یکی از جناح های حاکمیت برای در فشار قرار
دادن دولت نبوده است ؟
3- آیا این حرکت ناشی از یک تحریک رسانه های اجتماعی نبوده است ؟
4- آیا دست عوامل خارجی و نیروهای برانداز پشت این حرکت نبوده است ؟
5- آیا در شرایط بغرنج کنونی که کشور در معرض تهدید و خطر جنگ قرار
دارد چنین اعتصاب هایی به حاکمیت ملی آسیب نمی رساند ؟
6- ماهیت واقعی این اعتصاب چیست و آیا نیروهای چپ و ترقی خواه باید از
این اعتصاب ها حمایت کنند؟
در پاسخ باید گفت که اولا رانندگان امور ترابری یکی از پر ارتباط ترین
نیروها در سراسر کشورهستند و به خاطر در سفر بودن دائمی تقریبا در تمام
پایانه های حمل بار دارای ارتباط و آشنایی هستند. در شرایط کنونی
کامیونداران به لحاظ نوع خدمات خود تقریبا همیشه در اجتماع صنفی خود
حضور دارند . این محیط های کار خواه پایانه های حمل بار باشد یا
کارخانه های بزرگ سیمان و فولاد و...هماره با ارتباط نزدیک رانندگان
مواجه هستند. علاوه بر این خود پایانه ها عملا یکی از محل های تجمع و
مراوده روزانه کامیونداران است . از این نظر امکان تبادل اطلاعات و
اطلاع رسانی در اطراف کامیونداران بیشتر از بسیاری دیگر از مشاغل جامعه
است .ثانیا این امکان که یکی از جناح ها برای مصادره به مطلوب هر
اعتراضی تلاش کند کاملا منطقی و پذیرفتنی است . اما این که چقدر قادرند
خواسته های به حق معترضین را نمایندگی و نیروها را در اطراف خود حفظ
کنند ، جای بحث و تردید بسیار دارد. طرح کنندگان این پرسش عملا نیروی
اعتراضی کامیونداران بر مبنای مطالبه واقعی را نا دیده می گیرند و با
توسل به تئوری توطئه سعی می کنند از طرح این پزسش عملا آب به آسیاب
"مظلومیت" روحانی بریزند. و در رابطه با پرسش سوم باید گفت هیچ رسانه
جمعی بدون وجود بنیان های مادی اعتراض نمی تواند افرادی را گرد هم
بیاورد و اگر هم بیاورد نمی تواند به آن استمرار بخشد .البته نقش رسانه
های اجتماعی را باید در چهارچوب اطلاع رسانی آنی و در جریان قرار دادن
فوری افراد به حساب آورد . این همان نقطه ای است که نظام جمهوری اسلامی
برای ممنوعیت رسانه های جمعی یا فیلتر کردن آن ها به ویژه پس از
اعتراضات دی ماه 96 روی آن سرمایه گذاری کرده است . و در مورد دست
داشتن نیروهای خارجی و برانداز در سامان دهی آن هم باید گفت که اگر این
نیروها دارای قدرتی با چنین دامنه ای می بودند قطعا امروز در کشور
وضعیت اجتماعی و سیاسی دیگری حاکم می بود . البته سوء استفاده همه آن
ها از هر حرکت اعتراضی منتفی نیست و چه بسا روی آن سرمایه گذاری هم
کرده اند و خواهند کرد . اما این تلاش خارجی ارزش اعتصاب و اعتراض
کامیونداران بر مبنای مطالبات عینی را منتفی نمی سازد . و نمی توان از
توده های مردم به جان آمده از شرایط نابسامان اقتصادی و اجتماعی انتظار
داشت که به دلیل امکان سوء استفاده نیروهای خارجی ، مطالبات معیشتی و
صنفی خود را به صورت مسالمت آمیز دنبال نکنند!
ماهیت اعتصاب کامیونداران در وحله اول کاملا اقتصادی است . سخن ان ها
بسیار روشن است :" آقایان خرج و دخلمان با هم نمی خواند. گرانی پدرمان
را در آورده ، شرمنده زن و بچه ایم و با قسط های عقب افتاده دست به
گریبان هستیم . ویزیت هر دکتر شده 45 هزار تومان و از بیمه ای که
خودمان پول آن را می پردازیم نمی توانیم درست استفاده کنیم .کارخانه ها
می خواهند ارزان ماندن کالاهایشان را روی دوش ما بیندازند و..."(نقل از
سخنان یک کامیوندار)
این اعتراض ماهیت دموکراتیک هم دارد . قیام قشری از جامعه است در برابر
گرانی ، فساد، تبعیض ، رانت خواری ، و سوء مدیریت . این خواست همه
طبقات و اقشار مردمی جامعه ایران است .این خواست در مورد کامیونداران
از دو سو تحت فشار است .از یک سو دولت تلاش می کند با پاسخ حداقلی
مسئله را منتفی کند. از سوی دیگر صاحبان بارهای عمده مانند کارخانه های
سیمان ، فولاد، چوب و... هستند که با استدلال اینکه افزایش نرخ کرایه
ها در شرایط اقتصادی بحرانی کنونی عملا سبب افزایش قیمت کالاها شده و
بازار های آن ها را می سوزاند با هر افزایشی مخالفت می کنند. نمونه
هایی وجود دارد که مدیران کارخانه ها با افزایش 20 درصدی کرایه موافق
نیستند و این خود عملا به ادامه اعتصاب و گسترش دامنه آن کمک کرده است
. تردیدی نیست که از منظر منطق اقتصادی سیستم سرمایه داری ، افزایش
بهای تمام شده هر کالا یا خدماتی می تواند منجر به افزایش بهای فروش
آن شود و زنجیره ای از افزایش قیمت ها را در پی داشته باشد. اما نمی
توان گناه آن را به گردن زحمتکشانی انداخت که در صدد حفظ حداقل درآمد
مورد نیاز برای تامین معاش خود وخانواده خود هستند . این بحران ، نتیجه
ساختار غیر انسانی سیستم سرمایه داری است که در هر شرایطی می خواهد
حاشیه سود خود را نه تنها حفظ کند بلکه تحت عناوینی چون افزایش بهره
وری دائماً در جستجوی کاهش قیمت تمام شده و افزایش قیمت فروش است.
اعتصاب کامیون داران محصول نا بسامانی اقتصاد ایران است . اعتصاب
کنندگان مطالبات صنفی و دموکراتیک مشخصی دارند . خواسته های آن ها
کاملا برحق و هم پوشانی بسیار گسترده ای با مطالبات زحمتکشان و محرومین
جامعه دارد . از این رو دفاع از اعتصاب کامیونداران دفاع ازخواسته های
منطقی و به حق آن هاست که برد اجتماعی گسترده ای هم خواهد داشت .
در خاتمه لازم می دانم اشاره کنم که صنعت حمل و نقل صنعتی پولساز و با
گردش مالی – اقتصادی بسیار بالاست . بعنوان نمونه طبق بر آوردها این
کامیون ها سالانه بیش از هفت هزار میلیارد تومان فقط مصرف لاسنیک دارند
که دامنه گسترده ای از سرمایه داران ، تولیدکنندگان، واردکنندگان ،
توزیع کنندگان تا خرده فروشان و دلالان را در بر می گیرد . می توانید
به این مبلغ عظیم ، مبالغ دیگر خدمات و قطعات را اضافه و ابعاد مالی و
گردش ان را بیشتر در یابید . اعتصاب کامیونداران و رانندگان در عمل
نشان داد که زحمتکشان در مبارزه اجتماعی و اقتصادی خود تنها نیستند. به
خصوص رانندگانی که فاقد کامیون هستند و تنها حقوق بگیر این صنعت عظیم
حمل و نقل هستند ، در واقع کارگران خدماتی هستند که در تبرد طبقاتی
قطعا در کنار کارگران و زحمتکشان قرار داند.
9/03/97
|
