|
نویدنو 19/05/1396
چه چیزی
واقعاً پشت منافع آمریکا در کره است؟
 یکی
از قوانین ابتدایی جهت بررسی تصمیمات سیاست خارجی دولت
های سرمایه داری، این‌ست که «ردّ پول را بگیریم»، به عبارت دیگر، به
این درک صحیح برسیم که چه کسی از این تصمیمات سود می‌برد؟ آمریکا و
متحدان امپریالیستی اش، ازجمله دولت استرالیا، سر و صدای زیاد، و در
واقع، یک جنگ تبلیغاتی علیه اقدامات کشور کوچک کره شمالی براه انداخته
اند، که علیه تهدیدات دائماً تهاجمی آمریکا از خودش دفاع میکند. چرا؟
آیا بدین‌دلیل‌ست که آمریکا واقعاً از کره شمالی (درست‌ترش جمهوری
دمکراتیک خلق کره - دی پی آر کی) می‌ترسد؟ نه، البته که نمی‌ترسد.
آمریکا در کره جنوبی حضور نظامی زیادی دارد (ازجمله سلاح‌های هسته ای
که خیلی بیش‌تر از تعداد سلاح‌های هسته ای کُره شمالی‌ست). آمادگی جنگی
جهت شروع جنگی جدید در شبه جزیره کره، خوش‌آیند مردم کره جنوبی (و کره
شمالی – م) نیست، چرا که کُره ای‌ها بخوبی آگاهند که آمریکا در آخرین
تلاش خود جهت ریشه کن کردن کمونیسم از منطقه، کشورشان را بکلی نابودی
کرد.
ادعای مضحک نصب اخیر نیروهای هسته ای و سیستم‌های موشکی ضد‌قاره پیمای
آمریکا برای «دفاع» از کُره جنوبی، بطور قاطع مردودست، و هنوز هم به
عنوان تبلیغات بیش‌ترست، که هست. همه اقدامات کرُه شمالی مرتبط با
تهدیدات آمریکاست، و چنان‌چه آمریکا تلاش کند تا دوباره به این کشور
حمله کند، جمهوری دمکراتیک خلق کُره از خود دفاع خواهد نمود.
پس چرا آمریکا در کمپین های اقتصادی و دیپلماتیک خصمانه خود علیه این
کشور کوچک در نیمه بالای شبه جزیره کره اصرار دارد؟ بخشی بدین دلیل‌ست
که آخرین باری که آمریکایی‌ها سعی کردند رژیم سوسیالیستی کره را که
هم‌مرز با روسیه و چین است ریشه کن کنند، با شکست روبرو گشتند. آن شکست
می‌بایست هنوز در خاطره مقامات بالای ارتش آمریکا مانده باشد و
می‌خواهند تلافی کنند.
بخشی بدین دلیل اصرار دارند که استراتژی پارانویای جهانی آمریکا(۱)،
باصطلاح «تهدید کمونیسم»، یا «تهدید روس و چین» (یا هر دو) را حفظ
کنند، که این خود نیازمند وجود «نقاط داغ» مناسب است تا رسانه های
بورژوایی و سیاست‌مداران نوکر صفت بتوانند در تلاش‌های خود جهت حفظ این
پارانویا(فریب) به آن اشاره کنند (که بدون آن هزینه های زیاد نظامی
خنده دار و به دست فراموشی سپرده می‌شود).
با این‌حال، دولت‌های سرمایه داری، آگاهند که آن‌ها چیزی بجز ابزارهای
کورپورات‌ها (شرکت‌های بزرگ) قدرت‌مند نیستند، هم‌چنین عامل دیگر و
قطعاً مهم‌تری که باید درنظر گرفته شود: این‌ست که، چه مقدار پول و
برای چه کسی ساخته می‌شود؟ اما این چه ربطی به مورد جمهوری دمکراتیک
خلق کره دارد؟
استیو مُولمن (۲)، در کوارتز (۳)، در اوایل ماه جاری به
خوانندگان خود یادآوری نمود که «کره شمالی بر روی تریلیون ها دلار از
ثروت تمام‌نشدنی نشسته است، و همسایگانش آن‌را می‌خواهند». او نوشت: «
در زیر کوهستانی‌ترین بخش کشور ذخایز معدنی زیادی وجود دارند، از جمله
آهن، طلا، منگنزیت، روی، مس، سنگ آهک، مولیبیدیوم، گرافیت، و ذخایز
بیش‌تری – که حدود ۲۰۰ نوع مواد معدنی‌ست. هم‌چنین مقادیر زیادی از
فلزات زمینی(زیرخاکی) کمیاب وجود دارند». البته امروزه از این فلزات
زیرخاکی جهت ساختن تلفن‌های هم‌راه (گوشی‌های هوش‌مند) و دیگر محصولات
با فن آوری بالا استفاده می‌شود.
«طبق یک برآورد از یک شرکت معدن متعلق به دولت کُره جنوبی، [ذخایز
معدنی کره شمالی] بیش از ۶ تریلیون دلار آمریکایی ارزش دارند. یک تخمین
دیگر از مؤسسه تحقیقاتی کُره جنوبی این رقم را نزدیک به ۱۰ تریلیون
دلار آمریکایی قرار می‌دهد».
کورپورات‌های آمریکایی حرفی از این تریلیون دلار نمی‌زنند. در همان حال
آن‌ها (یا دولت آن‌ها) مصمم است که مانع بهره برداری مردم جمهوری
دمکراتیک خلق کُره (کره شمالی) از ذخایز معدنی کشور خود شوند. محاصره
اقتصادی و دیپلوماتیکی که آن ها علیه جمهوری دمکراتیک خلق کُره حفظ
کرده اند، بطور موفقیت آمیزی مانع از توسعه معادن در این کشور شده است.
با این‌حال، علیرغم مشکلاتی که جمهوری دمکراتیک خلق کُره با آن
روبروست – استخراج معادن که از سال ۱۹۷۵ در اولویت صنعت بوده است –
بطور آهسته تا اوایل سال‌های ۱۹۹۰ کم کم توسعه یافت و اکنون حدود ۱۴
درصد از اقتصاد جمهوری دمکراتیک خلق کُره را دربر می‌گیرد. بهرحال،
مُولمن اشاره میکند که تولید معادن از آنزمان کاهش یافته است: «کشور
نیاز به تجهیزات، متخصصین، و حتی زیرساخت ابتدایی دارد تا بدرستی
بتواند به ثروتی که در زیر زمین نهفته است، دست‌رسی پیدا کند».
در آوریل، لیود آر ویسی (۴)، مشاور ارشد مرکز مطالعات استراتژیک و بین
المللی آمریکا، اشاره کرد که: « کمبود تجهیزات معادن وجود دارد و کُره
شمالی به دلیل موقعیت اقتصادی ناخوشایند خود، کمبود انرژی و فرسودگی و
بطور کلی شرایط بد شبکه برق‌رسانی قادر نیست که تجهیزات جدید بخرد».
پس از آن‌که جمهوری دمکراتیک خلق کُره در پاسخ به تهدیدات آمریکا،
اولین آزمایش هسته ای خود را در سال ۲۰۰۶ انجام داد، آمریکا در سازمان
ملل متحد از نفوذ خود جهت تضمین تحریم علیه کُره شمالی استفاده کرد. با
این‌حال، مُولمن می‌گوید، «سپتامبر گذشته، مؤسسه توسعه کُره متعلق به
دولت کُره جنوبی گفت که علیرغم تحریمات سازمان ملل، تجارت معدنی بین
کُره شمالی و چین برای پیونگیانگ مانند یک ًگاو شیردهً (۵) باقی
می‌ماند، که در نیمه اول سال ۲۰۱۶، برابر با ۵۴ درصد از کل حجم تجارت
با چین بوده است».
در گزارشی که در سال ۲۰۱۴ از طرف بخش تحقیقات زمین شناسی آمریکا در
مورد بخش معادن جمهوری دمکراتیک خلق کُره داده شد، اشاره گردید که «بخش
معادن کُره شمالی مستقیماً در معرض تحریمات اقتصادی بین المللی نیست و
بنابراین، تنها منبع قانونی، و تجارت سرمایه گذاری سودآور موجود در
کشورست». طبق گفته مُولمن، « در سال ۲۰۱۵، چین ۷۳ میلیون دلار آمریکا
در سنگ آهن، و ۶۸۰ میلیون دلار روی در سه ماهه اول [سال ۲۰۱۶] از کُره
شمالی، واردات داشته است». بهرحال، متعاقب هشدار زیاد آمریکا از جمله
اقتصادی - تمرکز لابی سازمان ملل – به منابع زیرزمینی جمهوری دمکراتیک
خلق کُره تغییر کرد. در ماه مارس ۲۰۱۶، آن‌ها از طریق قطعنامه سازمان
ملل، صادرات طلا، وانادیوم، تایتانیوک، و فلزات کمیاب زیرخاکی را از
جمهوری دمکراتیک خلق کُره ممنوع اعلام کردند. آن‌ها که هنوز راضی نشده
بودند، در نوامبر ۲۰۱۶، قطعنامه دیگری را از طریق سازمان ملل گرفتند تا
صادرات زغال سنگ را محدود کنند و حمل نیکل، مس، روی، و نقره جمهوری
دمکراتیک خلق کُره را ممنوع سازند.
تعجبی ندارد، که مقامات جمهوری دمکراتیک خلق کُره جهت «شکستن تحریمات »
متوسل به انواع حیله های جنگی شوند (تحریات را دور بزنند - م) تا قادر
شوند به صادرات محصولات خود ادامه دهند. طبق گفته مُولمن، «در اوایل
امسال، گروهی از کارشناسان سازمان ملل به این نتیجه رسیدند که کُره
شمالی، علیرغم تحریمات، هم‌چنان مواد معدنی قدغن شده را صادر میکند».
[شوک وحشتناک.]
او اضافه نمود: «آن‌ها هم‌چنین مشخص نمودند که کُره شمالی یکی دیگر از
منابع – طلا – را در کنار پول نقد بکار می‌گیرد تا ًبخش مالی رسمی را
کاملاً دور بزند». بنظر می‌رسد که کُره ای‌ها سعی کرده اند متوسل به
شیوه های واقعاً رایج سرمایه داری شوند که رشوه خواری نامیده می‌شود و
رشوه خواری جزء اصلی شیوه های بیزنس (کسب و کار) سرمایه داری از زمان
... خوب، از زمان آغاز سرمایه داری بوده است.
در سال ۲۰۱۵، چین حدود یک میلیارد دلار آمریکایی زغال سنگ از کُره
شمالی وارد کرده است، که حدود ٪۴۰ از کُل صادرات کشورست، اما با توجه
به اهداف اقلیمی توافق شده در پاریس، چین اکنون شروع به محدود کردن
واردات زغال سنگ از همسایه خود نموده است. در سه ماهه اول سال جاری،
واردات زغال سنگ چین از جمهوری دمکراتیک خلق کُره تا ٪۵۱/۶ کاهش یافته
است. با این‌حال، کُل تجارت چین با جمهوری دمکراتیک خلق کُره در واقع،
در سه ماهه اول امسال در مقایسه با زمان مشابه سال قبل، ٪۳۷/۴ افزایش
یافته است. مُولمن می‌گوید: « از سال قبل واردات سنگ آهن از کره شمالی،
تا ٪۲۷۰ در ژانویه و فوریه افزایش داشته است».
حدود پنج سال قبل، چین مقدار ۱۰ میلیارد دلار در پروژه های زیرساختی
نزدیک مرز جمهوری دمکراتیک خلق کُره هزینه کرد، تا در درجه اول، درست
واقع در مرز، در بخش موسان (۶) از جمهوری دمکراتیک خلق کُره، به آسانی
به ذخایز سنگ آهن دست‌رسی یابد. و روسیه، که هم‌چنین با جمهوری
دمکراتیک خلق کُره در مرز (کوچک‌تری) شریک است، در سال ۲۰۱۴، طرح‌هایی
را توسعه داد تا به ازای دست‌رسی به منابع معدنی کشور، شبکه راه آهن
کُره شمالی را دقیقاً بازبینی و بازسازی کند. هنوز بر روی این طرح
منحصر بفرد کار می‌کنند.
هم‌چنین، کُره جنوبی (جمهوری کُره – آر اُو کی) - نوچه آمریکا،
دل‌واپس آن‌ست که این ثروت بادآورده مالی را از دست ندهند. در ماه مه
امسال، وزارت زراعت، زیرساخت و حمل و نقل جمهوری کُره جهت شرکت در
پروژه های زیربنای احتمالی در جمهوری دمکراتیک خلق کُره از شرکت‌ها،
بویژه آن‌هایی که مربوط به بخش منابع معدنی هستند، دعوت به هم‌کاری
نمود. انگیزه ارائه شده وزارت‌خانه این بود که منابع معدنی موجود
داوطلبان را قانع می‌سازد که سود می‌برند، حتی پس از این‌که آن‌ها
هزینه تعمیر زیرساخت فرسوده کُره شمالی، ازجمله خطوط راه آهن را
بپردازند.
اما بهرحال، هرچند که شرکت‌های بزرگ جمهوری کُره چشم طمع به ثروت
جمهوری دمکراتیک خلق کُره داشته باشند، اما نمی‌توانند آن‌را فتح کنند،
بلکه فقط با اتحاد مجدد صلح آمیز دو کُره می‌توانند به آن دست یابند.
و به احتمال زیاد مردم جمهوری دمکراتیک خلق کُره ثروت خود را بلافاصله
به سرمایه داران جمهوری کُره تقدیم نمی‌کنند. البته که جمهوری کُره،
نمونه اتحاد مجدد آلمان را درنظر دارد، جایی که مالکیت سوسیالیستی
جمهوری دمکراتیک آلمان بدون مقاومت به کورپورات‌های آلمان تحویل داده
شد.
اما، این‌بار موقعیت فرق میکند و سرنوشت شومی که برای جمهوری دمکراتیک
آلمان رقم خورد، بسیار بعیدست که هرگز دوباره اتفاق بیفتد. فقط فریب
داستان‌هایی را نخورید که سرچشمه آن‌ها آمریکاست و تلاش دارند « دیوانه
ای را کنترل کنند». آمریکایی‌ها درست مثل همیشه، چشم به جایزه دارند.
درباره نویسنده:
راب گولند، عضو کمیته مرکزی حزب کمونیست استرالیاست، که در گاردین –
نشریه حزب کمونیست استرالیا مقالات مفید و روشنگرانه ای می‌نویسد.
زیرنویس‌ها:
(۱)- پارانویا = فریب، ترس
Paranoia
(۲) - استیو مولمن
Steve Mollman
(۳)- نشریه اینترنتی کوارتز
Quartz
(۴)- لیود آر ویسی
Lloyd R Vasey
(۵)- گاو شیرده
https://en.wikipedia.org/wiki/Cash_cow
Cash cow is
business jargon for
a business venture that generates a steady return of profits that
far exceed the outlay of cash required to acquire or start it.
(۶)- شهر یا بخش موسان
Musan County
برگردانده شده از:
گاردین، شماره ۱۷۸۷، صفحه ۵، ۲۶ ژوئیه ۲۰۱۷.
|
