|
نویدنو 22/04/1396
اشک بر
چشمانمان حلقه می بست
رحمان
من آرزوهایم را دوست دارم
مثل همه آدمها
که شب هم خواب بچهگی
میبینند
و روز آن را با خود
به شهر گم شده، در خود
به کوچه
های بی انتها
در تنهایی میبرند
که در گوش باد زمزمه کنند
کوچه
ها را دنبال می کردیم
که همدیگر را پیدا کنیم
خوشحالی ...
شوق دیدار
گاهی اشگ برچشمانمان
حلقه می بست،
نفس کم می آوردیم
که سر قرار
دیر آمده باشیم
اه...چه زود گذشت،
و من با خود میگویم
باز بوی باغ نارنجستان
در هوای شهر،
خانه ها را عطر آگین خواهد کرد
و مادر بزرگ زیر نور مهتاب
چشم بر فواره شبِ حیات
قصه را به آخر خواهد رساند
و سیاوش تندر آسا
از آتش خواهد گذشت...
رحمان
17/04/96
|
