هفت حقی که
کارگران کوبا از آن برخوردار و کارگران امریکا از آن محرومند
میشله کرن – برگردان : هاتف رحمانی
ارنستو
فریر کازاناس ، رئیس روابط بین المللی اتحادیه مرکزی کارگران کوبا ، و عضو
شورای ملی کمیسیون اتحادیه مرکزی کارگران کوبا برای فرصت های جدیدی در جهت
ایجاد رابطه با اتحادیه های کارگری در امریکا تلاش می کند.
اتحادیه مرکزی کارگران کوبا به برقراری روابط خواهرانه کارگری در ایالت های
امریکا علاقمند است .آن ها فرصت های محدودی داشته اند ، اما فریر کازاناس
بعنوان مثال به این تاریخ تاکید می کند : یک هیئت نمایندگی از اتحادیه های
کارگری در ماه جولای 2015 برای افتتاح سفارت کوبا در واشنگتن دی سی به
امریکا سفر کردند ، و دو هزار رهبر اتحادیه ای از امریکا برای بزرگداشت اول
ماه می (روز کارگر) وتبادل آموزش کارگری به کوبا سفر کرده اند . نماینده ای
از اتحادیه های مرکزی کوبا مایل است که اگر اجازه سفر و روا دید صادر شود
فرصت هایی برای بازدید از ایالت های مختلف امریکا فراهم شود . مرکز اتحادیه
های کارگری کوبا همتای
AFL-CIO
(فدراسیون کارگران امریکا – کنگره کارگران صنعتی ، مرکز
ملی سندیکایی امریکا ) امریکا است . فدراسیون کارگری 78 سال عمر دارد و
تاریخ موجودیت آن پیش از زمان انقلاب است .
اتحادیه ها در کوبا دیوار به دیوار در داخل صنایع سازمان یافته اند :
بعنوان مثال، اتحادیه حمل ونقل ، کارگران حمل ونقل از خلبان های هواپیمایی
گرفته تا آخرین نقطه رانندگان سه چرخه ها را سازماندهی می کند.
جنبش اتحادیه ای کوبا وابسته به حزب کمونیست کوبا نیست – فدراسیون مستقل و
از نظر مالی خود کفا است . عضو اتحادیه الزامی به عضویت در حزب کمونیست
ندارد .
اعضا پیشتاز اتحادیه می توانند اتحادیه ای را با تعداد اندک مثلا ده نفری
از همکاران خود که مشتاق تشکیل اتحادیه در محل کار خود باشند سازمان دهند.
وابستگی به یک اتحادیه داوطلبانه است. فریر کازاناس تجربه مشترک سازمان
دهندگان اتحادیه را در سراسر جهان را چنین توصیف می کند: همیشه کارگران
اندکی هستند که تا زمانی که واقعا به اتحادیه خود نیاز پیدا نکرده اند فکر
می کنند به اتحادیه نیاز ندارند. با وجود این واقعیت ، کوبا از نرخ 98 درصد
عضویت اتحادیه ای بر خوردار است .( نرخ اتحادیه گرایی در امریکا در بین
تمام کارگران 11.3 درصد است )
باز آرایی بخش اقتصاد دولتی در سال 2011 ، بعنوان بخشی از نوسازی برنامه
تصویب شده در کنگره ششم ، نیروی کار 500.000 نفری کارگران خویش فرما را
ایجاد کرده است . این کارگران خویش فرما ، خواه کارگران تعاونی ، هنرمندان
، متصدیان هتل های کوچک ، یاصنعت گران ، همه حق پیوستن به اتحادیه صنفی را
دارند .
کسب وکار های کوچک مانند هتل های کوچک و رستوران ها نیز به اتحادیه صنفی
مهمان داری وابسته اند. نرخ سندیکا گرایی در بخش خویش فرما به اندازه
اتحادیه های سنتی بالا نیست ، اما جنبش کارگری برای بالا بردن نرخ سازمان
پذیری تلاش می کند.
حق برخورداری از کار نشان زرین حقوق کارگران کوبایی است . همراه با این حق
، کارگران خقوق هایی دارند که در سال 2014 به صورت قانونی تضمین شد :
- حق بستن قرار داد کتبی
- تامین اجتماعی
- 8 ساعت کار روزانه
- یک روز استراحت در هفته
- هفت روز تعطیلات
- یک سال مرخصی والدینی ، که می تواند به هریک از والدین اهدا شود
اکنون پدر و مادر بزرگ ها هم برای مراقبت از بچه ها ، در صورتی که در حین
کارپدر و مادر از بچه ها پرستاری کنند دستمزد می گیرند.علاوه بر این ، در
راستای تشویق بالا تر رفتن نرخ رشد جمعیت ، نرخ مالیات برای زنانی که
فرزندی دارند کاهش یافته است .
فریر کازاناس حتی با وجود آن چه او " محاصره قتل عامی" از سوی ایالات متحده
خواند ، روشن می کند که اولویت کوبا (همیشه) انسان باقی می ماند .
سرچشمه دنیای مردم نشریه حزب کمونیست امریکا
