راهپیمایی زنان و بازتاب های آن

اردشیر زارعی قنواتی

اعتراض به وضع موجود در نظام های سرمایه داری و توتالیتر در ذات خود یک کنش ترقی خواهانه با سویه های انقلابی است. تظاهرات و اکسیون های خیابانی هم جلوه یی از همین کنش های اعتراضی است که جنبش چپ یا به صورت مستقل و یا در همراهی با بخش های دیگر این تجمعات اعتراضی با آن همراهی می کند. بدون تردید قصد جنبش چپ از شرکت در اعتراضات خیابانی معطوف به یک موقعیت مشخص برای دستیابی به اهداف مشخص خواهد بود. اصولا تجمعات و اعتراضات خیابانی را می شود در سه بخش طبقه بندی کرد. یک : اعتراضات و تظاهرات انقلابی و ضدسیستمی در نظام های سرمایه داری و ضدمردمی که خاستگاه آرمانی جنبش چپ است و همیشه در صف اول آن قرار دارند. دو : اعتراضات و تظاهرات عمومی و فراگیر که بخش های مختلف طبقات اجتماعی هر یک به فراخور اهداف و منویات خود با شعار و مطالبات مستقل خود در آن شرکت می کنند و جنبش چپ هم بنابر اهداف مشخص خود می تواند با حضور خویش مطالبات ترقی خواهانه را پیگیری کند. سه : اعتراضات و تظاهرات ضدانقلابی و ارتجاعی که هدف از آن تحمیل خواست و اخلال در یک وضعیت مترقی یا حداقل روتین اجتماعی است. در مورد اول می توان به اعتراضات ضدجهانی سازی و جنبش نه به وال استریت اشاره کرد، در مورد دوم می شود به تظاهرات روز شنبه 21 ژانویه آمریکا در مخالفت با ترامپ یا جنبش 88 ایران اشاره کرد که کنشگران چپ با مطالبات و مطالبات مشخص خود در آن ها شرکت کردند و در مورد سوم هم می شود به تظاهرات علیه دیلما روسف در برزیل، تظاهرات میدان در اوکراین و تجمعات تندروها در ایران که نمونه پرهزینه آن منجر به حمله به سفارت عربستان شد را می شود به عنوان نمونه مطرح کرد. اصولا همراهی جنش و کنشگران چپ با توده های مردم و اعتراضات خیابانی نیز باید بر اساس همین طبقه بندی سه گانه انجام بگیرد و هرگز نمی توان یک حکم کلی برای شرکت در هر تجمع و تظاهراتی را صادر کرد چون به نوعی پیش آهنگی چپ را به دنباله روی از بخشی از مردم تنزل می دهیم. جنبش چپ از ورود به تجمعات و اعتراضات خیابانی یک هدف مشخص و انقلابی را دنبال می کند و به همین دلیل در وضعیتی که تجمعات ضدانقلابی و واپسگرایانه باشد هیچ توجیهی برای مشارکت در آن وجود ندارد.

 نقل از صفحه فیس بوک اردشیر زارعی قنواتی