درود بر آتش نشان های  فداکار*

اردشیر زارعی قنواتی 

امروز تمام جامعه ایرانی باید سوگوار آتش نشانان قهرمانی باشند که از جان خود گذشتند تا ناجی جان دیگر انسان ها و اموال آنان باشند. این آتش نشانان همان کارگرانی هستند که بدون هیچ زنجیری بر دست و پای خود در زمان ایفای مسئولیت خویش بدون چرتکه انداختن سود و زیان از جان خود گذشتند و به میان آتش و آوار رفتند تا دیگران را نجات دهند و در این راه جان خود را نثار کردند. این چنین احساس مسئولیت از طرف آتش نشان کارگر در هنگامه یی که جامعه بر مبنای کسب حداکثر سود غوطه ور است و هر روز متاسفانه قوانین ضدکارگری گریبان این طبقات و نیروی کار را می گیرد باید کنشگران اجتماعی و سیاسی را ملزم به دفاع از حقوق کسانی کند که امروز یک بخش آن همان آتش نشانانی هستند که در وقت لزوم جان می سپارند و بزرگترین هستی خود را تقدیم دفاع از هستی جامعه می کنند. موافقم که در وهله اول باید جامعه ایرانی و فرد فرد هموطنان به چنین مصائب و فجایع عکس العمل نوع دوستانه و همراه با احساس مسئولیت ملی و انسانی نشان دهد. در زمان وقوع فاجعه بدون شک جامعه همبسته تر از همیشه می بایست در کنار هم و به خصوص در کمک به قربانیان قرار گیرد و هم زمان بعد از ایفای وظیفه اورژانسی باید دست به آسیب شناسی موقعیت ها هم بزند. از این فاجعه هرگز نباید برای تسویه حساب های سیاسی یا اهداف خاص سواستفاده کرد بلکه می توان از این زنگ هشدارها برای بهینه کردن چگونگی برخورد با وقایع مشابه در آینده هم استفاده کرد. اما هم زمان باید دست به ارزیابی چرایی وقوع چنین حوادثی هم زد چنانچه به نوعی می توان گفت فاجعه آتش سوزی پلاسکوی تهران نتیجه فروپاشی اقتصاد ملی، مدیریت شهری سرمایه محور، کالایی سازی خدمات و نظارت شهری و تمام باورهایی بود که در بنیان های سست خانه فریاد اقتدار سر می دهد. تهران و کلان شهرهای کشور در آینده به دلیل استهلاک هرچه بیشتر سازه ها و عدم مدیریت درست نوسازی در کنار تلاش برای فراهم سازی حداکثر سود و ارزش افزوده خارج از استانداردهای ایمنی باید در انتظار فجایع بزرگ تری از این دست هم باشد هم چنانچه که بنابر آمار مقامات رسمی سالانه 1500 کارگر فقط بخاطر عدم شرایط ایمنی کار در حین انجام کار جان خودرا از دست می دهند. در کنار این مسائل هم چنین باید به وجود فساد نهادینه شده در حوزه نظارت و کنترل کمی و کیفی ایمنی در سیستم شهری و دولتی هم توجه کرد که دست سوداگران سرمایه را برای ادامه کار اماکن ناامن و غیراستاندارد در عرصه ایمنی کار باز گذاشته است. سوختن و آوارهای ساختمان پلاسکو زنگ خطری است که اگر صدای آن شنیده نشود باید در انتظار بروز فجایع بزرگتر هم بود.

 

نقل از فیس بوک نویسنده
* عنوان نوشتار از نویدنو است