نویدنو -  کتاب -   رحمان هاتفی  درباره ما -  آرشیو

از همین قلم

 
 
 
 

2017-01-12

نویدنو  22/10/1395 

 

 

شیوه های اعتراض

احمد سپیداری

شک نیست که بخش بسیار بزرگی از مردم به رژیم ولایت فقیه نفرت می ورزند. اعتراضات مردم علیه حاکمیت دیکتاتوری موجود، با وجود سرکوب شدید، روزی نیست که نمود تازه ای نداشته باشد.
این اعتراضات نه در شکل اعتراض و نه در اهداف مرحله ای خود یکدست و یکسان نیست. 
یک روز تجمع مردم در گرامی داشت کورش است، روز دیگر تجمع مقابل زندان اوین در پشتیبانی از اعتصاب غذای زندانیان سیاسی (زندانی سیاسی آزاد باید گردد) . امروز تجمع کارگران  و معلمان است در مقابل مجلس و فردا در شیراز دراعتراض به رژیم پارازیت پرور (پارازیت خیانت است به ملت ...  و  روزی هم شرکت در تشییع جنازهٔ هاشمی رفسنجانی و شعار دادن علیه سیاست های دیکتاتوری خامنه ای و جناح تند رو (پیام ما روشنه، حصر باید بشکنه). پشت این نمونه از اعتراضاتی که مثال زدم صد البته گرایشات سیاسی مختلفی وجود دارد که وارد بحث آن نمی شوم.
هر کدام از ما، بسته به علائق و گرایش سیاسی، به یکی از این سه دسته از اعتراض گرایش بیشتری دارد و آن دو دیگر را پاسخ لازم برای تغییر اوضاع ارزیابی نمی کنیم و هزاران دلیل هم برای صحت باورهای خود و روش و منش اعتراضی مورد نظرمان داریم. بحث های سیاسی زیادی هم در رسانه ها حول این اعتراضات و یا شیوه تغییرات در سیاست های حاکم که مخرب و مضر به حال کشورمان می دانیم در جریان بوده و خواهد بود.
بر این اساس، همگی باید بپذیریم، گرایشات سیاسی مختلفی در فضای سیاسی اجتماعی کشورمان وجود دارد و این گرایشات بسته به محتوا، قابلیت ها، و محدودیت هایش، اشکال اعتراضی مختلفی را بر می گزیند. تصور اینکه آن ها همه باید یکی باشند و همه بتوانند به شکل و محتوایی یکسان دربیایند، واقع بینانه نیست. 
معترضان مشارکت کننده در این اعتراضات اساسا در فضاهای سیاسی -اجتماعی متفاوتی زندگی می کنند و اعتراضاتشان از فضای زیستی آن ها متاثر است. به عبارت دیگر نمی توان این چندگانگی را فریب و دروغ و نیرنگ تلقی کرد، یا اینکه برخی از این اعتراضات را در خدمت رژیم ارزیابی کرد و وجه آزادی خواهانه آن ها را نادیده گرفت . دلیل این مدعا هم این است که نیروهای سرکوبگر رژیم که مخالفان خود را بهتر از همه می شناسند، با همهٔ این اعتراضات برخورد خشنی داشته و برای به سازش کشاندن و نابودی آن ها تلاش کرده اند و خواهند کرد.
این که هر بار خود دیکتاتوری و دستگاه های عریض و طویل حکومتی آن را رها کنیم و اعتراضات گروه های رقیب در عرصهٔ سیاسی را هدف حملات خود قرار بدهیم، صحیح نیست.
اگر واقعا و عمیقا به دمکراسی معتقدیم، بهتر است این تنوع مبارزه را به رسمیت بشناسیم و از هم اکنون سنگ بنای دمکراسی را بر مبنای پذیرش این تنوع رفتارها قرار دهیم. 
هنوز دامنه مجموعهٔ اعتراضات مردمی بسیار محدودتر از آن است که تغییری را به قدرت حاکم تحمیل کند. بخش بزرگی از مردم دچار «فقرحسی» و بی تفاوتی و روزمرگی همراه با افسردگی اند. رویارویی های مخرب ما بر این حجم بزرگ باز هم خواهد افزود.
آیا بهتر است، اگر باور به کمک و مساعدت به مبارزات یکدیگر نداریم، از رویارویی های مخرب پرهیز کنیم و به کسانی که  در جذر و مدهای نوع مبارزهٔ دلخواهشان دیگران را بدنام می کنند، بدبین باشیم؟
تقویت مبارزه در جامعه به هر شکل و به هر اندازه ای ، به تقویت امکان مبارزات عمیق تر می انجامد و به همین دلیل با حفظ نظرات و گرایشات سیاسی – اجتماعی خود ،با تمام توان در بازتاب این مبارزات و کمک به پیشبرد آن ها تلاش کنیم.

وبلاگ نویسنده : www.siasatvarzi.blogspot.ca

 

 

بازگشت به صفحه نخست

مطلب را به بالاترین بفرستید: Balatarin

نامه ها ومقالات خودرا به نشانی webmaster@rahman-hatefi.net  بقرستید

انتشار اخبار، مقالات و بیانیه ها در این صفحه الزاماً به معنای تایید آن‌ها نیست
 
    اشتراك در نویدنو

  

نشانی پست الکترونیک: