انتخابات –
دمکراسی در عمل؟
سرمقاله گاردین – ارگان حزب کمونیست استرالیا -برگردان: آمادور نویدی
آمریکا
مدت زیادی پرچمدار برتری شکل دمکراسی بورژوایی نسبت به تمام اشکال
انتخابات، از جمله دیگر اشکال دمکراسی بورژوایی بوده است، مانند سیستم وست
مینستر بریتانیا یا سیستم چند حزبی که در آلمان، فرانسه، ایتالیا و یا در
جاهای دیگر اروپا دیده شده است.
در اروپا، نمایندگان مجلس خودشان را در بلوک های داخل پارلمان، بسته به محل
حزب خودشان در طیف سیاسی محدود می کنند. در بریتانیا، و استرالیا، سیستم
«دو حزبی» در هر طرح پارلمان با دولت در یک طرف مجلس، و «اپوزیسیون وفادار»
در طرف دیگر قرار می گیرند، و اگر هر نماینده ای از احزاب کوچک (یا مستقل
ها) وجود داشته باشند که شانس آورده و در مجلس باشند، آنها اجازه دارند که
در «صندلی های متقابل» در عقب مجلس بنشینند.
اخیرا دونالد ترامپ به نمایندگی از حزب جمهوریخواه با ۲۹۰ رأی کالج
انتخابات (الکتورال کالج) نسبت به ۲۳۲ رأی کالج انتخابات کلینتون برای حزب
دمکرات برنده ریاست جمهوری آمریکا شد. ممکن ست بگوئيد که با تفاوت زیاد
برنده شده است. اما اگر چنین فکر کنید، اشتباه کرده اید.
در واقع، در آمریکا، قانون «یک نفر، یک رأی» اجرا نمی شود. اگر قرار بود
کاندیدایی که بیشترین آرا را دریافت کند برنده اعلام شود، پس باید اکنون
هیلاری کلینتون رئیس جمهور باشد.
در آخرین شمارش آرا، او بنا به گزارش مجموع رأی مردمی (۶۰۴۶۷۲۴۵، در برابر
۶۰۰۷۱۶۵۰ رأی ترامپ با اختلاف ۳۹۵۵۹۵ رأی، یا ۴۷/۷ درصد به ۴۷/۴ درصد، به
ترتیب، طبق اخبار تلویزیون های سی بی اس، سی ان ان، ان بی سی)، یا تقریبا
دارای ۴۰۰۰۰۰ (چهار صد هزار) رأی بیشتر بود.
هر ایالت بر مبنای جمعیت، دارای تعداد معینی رأی کالج انتخاباتی است.
کاندیدایی که بیشترین رأی را در آن ایالت کسب کند، تمام رأی های کالج
انتخاباتی را می گیرد، صرف نظر از اینکه او ٪۵۱ رأی مردم یا ٪۹۹ درصد را
برنده شده باشد. آن کسانی که برای کاندیدای بازنده رأی می دهند به سادگی از
حقوق خود محروم هستند.
یک سیستم نمایندگی متناسب، که تحت آن هر حزب، صندلی های متناسب را نسبت به
تعداد رأی هایی که دریافت می کند، برای سیستم ریاست جمهوری که برنده همه
چیز را می برد واقعا قابل اجرا نیست. و این، البته، اتفاقی نیست.
در سال ۲۰۰۰- تازه ترین مورد برنده کالج انتخاباتی قادر به جلب آرای مردمی
نشد – جورج دبلیو بوش جمهوریخواه رأی مردمی را به آل گور دمکرات با بیش از
نیم میلیون رأی باخت. با این حال، به لطف سیستم کالج انتخاباتی، و تقلب
آشکار در فلوریدا و حسن نیت جب بوش، جورج «دوبیا»(نام مستعار جورج والکر
بوش – بوش پسر) با ۲۷۱ رأی نسبت به ۲۶۶ رأس آل گور برنده شد. تقلب به
اندازه ای چشمگیر و آشکار بود که فورا به نحو قابل موجهی به عنوان
«انتخابات به سرقت رفته» شناخته شد.
با این حال، انتخابات امسال نه تنها شاهد ساکن شدن دونالد ترامپ بی
نزاکت در کاخ سفید شد، بلکه جمهوریخواهان کنترل هر دو مجلس کنگره آمریکا را
نیز در دست گرفتند. آنها این کار را با برنامه شعارهای ضد مهاجران و نگرانی
های جعلی برای گرفتارهای کارگران فقیر سفید پوست انجام دادند. جعلی، به
این دلیل که، از چه زمانی تا بحال حزب جمهوریخواه راستگرا سرسختانه نگران
گرفتاری کارگران، از هر رنگ بوده است؟
ترامپ رئیس جمهور شده است، علیرغم پشتیبانی دیوید دیوک از کو کلاکس کلان
(ک ک ک – سفید پوستان نژادپرست – م)، که یک بار بوسه مرگ بر دمکراسی بوده
است – و این بار باید هم می شد. با این حال، چنین ست ترس و ناامیدی ناشی از
تخریب اقتصادی و جابجایی که در سراسر جهان سرمایه داری رایج است، به طوری
که اکنون احزاب راست افراطی، نه تنها در آمریکا بلکه همچنین در کشورهای
بالتیک، اکثر اروپای شرقی، و اکراین در قدرت هستند و – اگر نظرسنجی ها درست
باشد – به زودی برای بدست گرفتن قدرت در فرانسه رأی می آورند.
هیتلر برای رسیدن به قدرت در آلمان در سال ۱۹۳۳ با وعده برگرداندن کارگران
آلمان به کار رأی آورد. و او به وعده خود عمل کرد: کارگران یا در صنعت
اسلحه سازی کار پیدا کردند، یا در ساخت بزرگراه جدید برای استفاده حمل و
نقل ارتش، و یا به سادگی برای خدمت سربازی در ارتش.
کارگران آمریکایی در ایالات «کمربند زنگ زده» در ناامیدی تلخی قرار
دارند.
نگرانی واقعی، با این حال، این ست – زمانی که ترامپ نتواند به وعده هایش
عمل کند، آیا کارگران آمریکایی و دیگرانی که از روی ناامیدی و بیچارگی زیاد
به او رأی دادند به سوی چپ برمی گردند، و یا آنها به آسانی بیشتر به
راستگرایی میروند؟
