دارکوبِ سُرخ...

خسرو باقرپور

 

جماعِ جمعی ی خوکان
و بوی گندِ این لاشه های لجن؛
محال است باز دارَدَم 
تا از اندوهِ ژرف شهریور نسرایم
یا نرمسرودِ ستایشِ خوبان نخوانم.
معاف بداریدم؛
و نخوانیدم ؛
به ضیافتِ خوکان.
من در خیل این همه کوچنده؛
دارکوبی سیاهم؛
با سینه ای زخمی،
و منقاری سُرخ.

اسن. اوایل شهریور 1395

 

برگرفته از صفحه فیس بوک آقای خسرو باقرپور

مطلب را به بالاترین بفرستید: مطلب را به آزادگی بفرستید:  

     بازگشت به صفحه نخست