بر اندازی یک
دولت با آبجو: ترامپیسم در امریکای لاتین
ماریا پائز ویکتور
برگردان
: مهرگان -
بازهم
مولتی میلیاردری می خواهد کشوری را بخورد : لورنزو مندوزا.
او
عضوی از ثروتمند ترین و قدرتمندترین خانواده های ونزوئلا است و خود را برای
ریاست جمهوری آماده می کند- البته نه با رای ، بلکه نهانی، با جنگ اقتصادی
علیه دولت دموکراتیک ونزوئلا .
مندوزای درس آموخته امریکا با 5 میلیارد دلار و رتبه بندی در بین 500
ثروتمند ترین نفرات جهان بر اساس اعلام مجله فوربس 2016، ثروتمندترین مرد
کشور تلقی می شود . او از قدرت صنعتی 75 ساله ، که پدر و پدر بزرگ او در
ارتباط نا درست و نزدیک با دولت های ضد دموکراتیک سابق ایجاد کرده اند ،
برای سرنگونی دولت نیکولاس مادورو استفاده می کند
اسلحه های مورد علاقه او برای بی اعتبار کردن و بی ثبات کردن دولت واردات ،
بسته بندی و فروش موادغذایی ، به ویژه آبجو هستند. بسیار اندکی از آن چه
صنعت او انجام می دهد عملا در کشور تولید می شوند . پولار (شرکت هلدینگ
مندوزا) سودهای خود را در کشور سرمایه گذاری نمی کند و به بانک های خارجی
می سپارد . پولار ذرت ، برنج ،ماهی تون، رب گوجه فرنگی وارداتی را فرآوری و
بسته بندی می کند به نحوی که دولت صنعت او را برای دریافت دلار "ضروری" و
ارزشمند طبقه بندی می کند. پولار یک بنگاه اقتصادی انگلی است .
کالایی
که در این جنگ اقتصادی کلیدی است آبجو پولار است . ابجو پولار یکی از 10
بهترین آبجو ها در امریکای لاتین ارزیابی می شود . او به تعطیل کردن تولید
آبجو تهدید می کند چون دولت ، که مبادله ارز را کنترل می کند ، دلارهایی را
که او می گوید برای وارد کردن جو نیاز دارد به او نخواهد داد . مندوزا
تهدید می کند در صورتی که دولت دلارهای درخواستی اورا ندهد ، 10.000 کارگر
را اخراج علاوه بر آن 300 شغل غیر مستقیم را تعطیل نماید . این کار
درخواست باج سبیل خوانده می شود.
این نمونه ای از به اصطلاح "سرمایه دار های" ونزوئلایی است که تولید را
دوست ندارد اما واردات را دوست دارد ، ایجاد ثروت را دوست ندارد ، اما
فروکردن دندان انگلی به سرمایه های ملی را دوست دارد . لازم است واقعیت های
اندکی بیان شود :
*در
سال 2014، از 46.233میلیوون دلار که وارد ونزوئلا شد ، 45.525 میلیون
دلاراساسا توسط دولت از راه شرکت نفت دولتی ایجاد شد . بخش خصوصی اما ،
تنها 708میلیون دلار ( 1.53 درصد) از کل دلار ها را ایجاد کرد .
*مندوزا
علاقه ای به صادرات آبجو خود نشان نمی دهد ، چیزی که یک سرمایه دار زیرک
باید انجام دهد: دلار های خود را ایجاد می کند و از هر دولتی مستقل است .در
سال های اندکی که او برای صادرات اقدام کرد، تنها برای صدور 5 درصد از
محصولات خود تلاش کرد .اما از طریق صادرات است که صنعت او می تواند مستقلا
دلار به دست آورد.
*
از سال 2003، زمانی که کنترل ارز بر قرار شد ، دولت بیش از یک میلیارد دلار
(1.359.741.404 دلار) به تولید کننده های آبجو داده است ، واردات جو در آن
مدت بالا رفت ، اما در 10 سال اخیر میزان فروش آبجو کاهش یافته بود . تنها
سال گذشته ، در میانه بحران مالی ، به پولار120.7 درصدبیش تر از دلار های
ماهانه داده شده بود . از 2003تا 2014، میانگین قیمت آبجو 1.79 درصد بیشتر
از قیمت جهانی آبجو بالا تر رفته است .
به طور خلاصه، دلارها به مندوزا داده می شوند ،او جو را به بالاترین نرخ
قیمت رایج می خرد ، قیمت آبجو را افزایش می دهد ، بعد دولت را زمانی که به
این مبلغ ها رسیدگی می کند وادار به پرداخت غرامت می کند، دولت از تحویل
کمک های مالی (سوبسید) بیشتر خود داری می کند.
عجیب است مردی که دارایی شخصی عظیمی ( در بانک های سوئیس) دارد ، علاوه
برآن صنعتی را که سود عظیمی تولید می کند اداره می کند ، بازهم چون دولت به
او سوبسید نخواهد داد ناپاکانه گریه می کند.
سرمایه دارهای واقعی باید احساس شرم کنند.
اما رفتار او ربطی به اقتصاد ندارد .ربطی به کسب سود ندارد ، چون نخبه
واقعا به آن نیاز ندارد . بلکه مربوط به براندازی دولت بولیواری به نحوی
است که نخبه های فاسد و جنایتکار یک بار دیگر بتوانند کنترل ونزوئلا سرشار
از نفت را به دست آورند.
مطلب را به بالاترین بفرستید:
مطلب را به آزادگی بفرستید:
بازگشت به صفحه نخست
