سرود قایقران

ناظم حکمت- برگردان – جهانسوز مهربخش

 

 

باد،

ستاره ها

و آب.

 

خواب یک رویای آفریقایی

فتاده بر امواج.

به نازکی بادبانی سیاه و رخشان،

بر دکل یک کشتی.

 

در گذاریم از میانشان

در قلمرویی بی نهایت

از ستارگانی بی شمار.

 

ستارگان

باد

و آب.

 

ملوانان همسرا

بر فراز سرمان می خوانند.

مانند آب، مانند باد، مانند ستارگان.

 

ترانه ای

چونان ستارگان،

چونان که باد،

چونان که آب.

 

می خوانند :

«  باکیمان نیست !

حتی یک روز هم

تاریکی هراس

- چونان شبی زمستانی-

در چشمانمان ننشست»

 

با ترانه شان می گویند :

« ما با آتش یک لبخند

سیگارمان را می توانیم افروخت،

در برابر مرگ. »

 

سرودشان می گوید،

 « ما راهمان را برگزیده ایم!

نه با هلهله های شادمانه ی یاران،

که با دندان کروچه های دشمن.»

 

سرودشان از «نبرد» می گوید...

سرودشان می گوید:

« دریا را باید راندن

به بندری روشن

گسترده و بیکران... »

سرودشان می گوید:

«  ستارها

باد

و آب...  »

 

ملوان همسرا

ترانه ای می خوانند

ترانه ای چونان ستارگان

چونان که باد،

چونان که آب ..

 

 

 

مطلب را به بالاترین بفرستید: مطلب را به آزادگی بفرستید:  

     بازگشت به صفحه نخست