زمین و مصرف

امیر حسینی

رابطه مسلط در جامعه ما رابطه " سرمایه - کار " است. سرمایه دار با خرید ابزار تولید و نیروی کار, کالایی را تولید می کند. در این روند کارگر حق تصمیم گیری نداشته ( چون چاره ای جز فروش نیروی کارش  را ندارد) و کالای تولید شده باید بوسیله سرمایه دار به فروش رسد. سرمایه دار برای بفروش رساندن کالای خود باید سهم سرمایه مالی , مالکین زمین , فروشگاه ها و دولت را بپردازد. سرمایه مالی (در اینجا اعتبار) نقش مهمی دربرقراری این " رابطه اجتماعی " دارد. دولت نیز نقش بسیار مهمی برای فراهم کردن اعتبار درزمینه پروژه های بزرگ را دارد.  سرمایه  برای ادامه زیست خود نیاز به رشد دارد. رشدی که معمولأ سه درصد در سال در نظر گرفته می شود. این رشد تا چه زمانی ادامه خواهد داشت ؟ " تا زمانی که دیگر گیاهی نروید , تا زمانی که دیگر رودی نخروشد." ساختارهای تصمیم گیری در اتحادیه های کارگری , صنفی و پلکانی هستند. تجربه نشان داده ( منظور نفی اتحادیه های کارگری نیست) که این ساختارها اگر با همبودهای محلی هماهنگ نشوند به روند انباشت سرمایه ( حتی از نوع دولتی آن) کمک خواهند کرد.بخاطر افزایش شدید مصرف در طبقه کارگر( هفتاد درصد از کالاهای موجود در آمریکا تنها جنبه مصرفی دارند) افزایش مزد  به روند انباشت سرمایه کمک خواهد کرد. چنین وضعیتی در زمان مارکس وجود نداشت. سرمایه هنگفتی صرف بناسازی و ساختارهای ثابت شده که ایجاد تورم کرده و بازپرداخت این سرمایه گذاریها به دوش نسل های بعدی افتاده است.  اجتماعی شدن زمین و این درک که " ما زمین را از نسل های آینده به قرض گرفته ایم " , شاید کمکی به آینده باشد. کنترل کرایه خانه بوسیله دولتهای محلی و کمک به رشد شرکت های تعاونی ( مسکن , صنعت , کشاورزی) که مدیریت آنها توسط اعضا انتخاب می شوند کمکی است برای مبارزه با فردگرایی حاکم در جامعه بورژوایی و متعادل کردن سطح زندگی مردم در تمام هبودها.

 

مطلب را به بالاترین بفرستید: مطلب را به آزادگی بفرستید:  

     بازگشت به صفحه نخست