درس های کره
شمالی از لیبی و عراق
سرگئ کوژمیاکین- برگردان : شهریار قاسمی
شبه
جزیره کره هنوزهم یک "نقطه داغ" بالقوه است. آزمایش یک بمب هیدروژنی باعث
بروز اتهاماتی علیه پیونگ یانگ ( پایتخت کره شمالی ) شد با این حال، علت
اصلی تنشها سیاست کره شمالی نیست بلکه موضع آمریکا است که علاقه ای به عادی
سازی وضعیت ندارد.
غیرعادی بودن یا عاقل بودن؟
در روزهای اخیر، توجه رسانه های جهانی دوباره به شبه جزیره کره متمرکز شده
است.ششم ژانویه ، پیونگ یانگ از آزمایش موفقیت آمیز بمب هیدروژنی خبر داد.
اگر این عبارات صحیح باشد کره شمالی علاوه بر سلاح هسته ای صاحب سلاح گرما
هسته ای ( ترمونوکلئور) نیز شد .عکس العمل به این بیانیه کاملا قابل
انتظار بود. شورای امنیت سازمان ملل پیونگ یانگ را به نقض قطعنامه های خود
در باره برنامه هسته ای و موشکی متهم کرد و تحریم های جدیدی را در برنامه
خود قرار داد . همینطور واشنگتن و سئول قصد دارند تحریمهای شدیدتری را علیه
کره وضع کنند و صحبت تنها در مورد تحریم نیست . در بخش جنوبی این شبه
جزیره دوباره سلاح های هسته ای امریکا انبار شده است که، با توجه به آمار
رسمی، در سال 1990 برداشته شده بود. بنابراین، روابط بین دو کره در مرحله
جدیدی رو به سردی رفت. سیاستمداران غربی و رسانه ها ، کره شمالی را به
عنوان مقصر اصلی معرفی می کنند. گفته می شود که به طور کامل افراد معمولی
که هر لحظه اغازگر جنگ می باشند هدایت کشور را بر عهده دارند ایا واقعا
اینطور است؟
اگر شما بدون تعصب به این موضوع نگاه کنید، تصویری متفاوت خواهید دید. تنها
دلیل لفاظی های تند و برنامه های هسته ای و موشکی رهبرکره شمالی ، دفاع از
خود می باشد. در کره جنوبی حدود 30 هزار سرباز آمریکایی وجود دارد که
واشنگتن قصد برگرداندن انها را ندارد . برعکس ایالات متحده قصد گسترش حضور
خود در شبه جزیره کره را دارد . سال بعد، امریکا در شهر پیونگتائک یک
پایگاه جدید که بزرگترین مرکز نظامی پنتاگون در خارج از کشور خواهد بود را
باز می کند. در ساخت و ساز ان تاکنون 13میلیارد دلار هزینه مصرف شده است
.در اینجا نیروهای امریکایی شامل مقر هشتم ارتش و همچنین دومین لشکر پیاده
نظام و در مجموع 42000 پرسنل نظامی به همرا خانواده هایشان حضور خواهند
داشت. آمریکایی ها برای سکونت دراین سربازخانه، نیامده اند. سربازان کره
جنوبی و ایالات متحده در حالت مانور دائمی هستند. اینها فقط تمرینات
تاکتیکی با شرکت چند واحد نیست. به طور مثال ، در مانور " ( فاول ، ایگل
)"، که تقریبا دو ماه (ماه مارس و اپریل 2015) به طول انجامید با حضور 200
هزار سرباز کره جنوبی و4000 هزار نیروهای ایالات متحده به انجام رسید .آنها
همان زمان تهاجم های زمینی و هوایی و آبی در نزدیکی مرزهای کره شمالی
انجام می دادند . محل های برگذاری این تمرینات تاکنون مخفی نگه داشته شده
است ، بر این اساس پیونگ یانگ مانورهای استراتژیکی را برای آماده بودن در
برابر یک حمله بالقوه انجام می دهد.
همه اقدامات "غیر قابل پیش بینی" کره شمالی، از جمله تست موشک ها و بمب ها
به دلیل فعالیت های نظامی در بخش جنوبی شبه جزیره کره است ، به گفته وزیر
امور خارجه کره شمالی ری سو این کشور "مجبور به تقویت نیروهای بازدارنده
هسته ای خود برای مقابله با رشد روز افزون تهدیدهای هسته ای ازطرف ایالات
متحده است." در آخرین گزارش رسمی پیونگ یانگ به ناگزیر بودن برنامه هسته
ای کره شمالی تاکید شده است . بنا به گفته رهبری کره شمالی اجرای این
برنامه "صرفا به منظور دفاع از خود و برای حفاظت این کشور از باج خواهی
هسته ای در حال رشد و تهدید نیروهای تحت رهبری آمریکا." است. در اینجا
اغراقی وجود ندارد به گفته برخی منابع، سلاح های هسته ای از بین نرفته اند
و همچنان در پایگاه های آمریکا در کره جنوبی ذخیره شده اند . علاوه بر این
پرواز هایی در ارتفاع پائین در شبه جزیره توسط بمب افکن های استراتژیکی
امریکا که قادر به حمل بمب های هسته ای و هیدروژنی است صورت می گیرد . کره
جنوبی ممکن است در آینده نزدیک به یک پناهگاه دائمی برای ایالات متحده و
زیردریایی های هسته ای آن تبدیل گردد . این اطلاعات چند ماه پیش افشا شد و
واشنگتن و سئول پس از 6 ژانویه این را آشکارا اعلام کردند. بنابراین، کلمه
"غیر عادی" در رابطه با سیاست دفاعی کره شمالی درست نیست. پیونگ یانگ به
تجربه تلخ لیبی ، در کنار گذاشتن داوطلبانه برنامه هسته ایش در ازای روابط
گرم با غرب اشاره می کند . همان طور که به خوبی می دانید این ، "گرم شدن"
پنج سال است که به یک آتش افروزی مهیبی تبدیل شده است .
شکی وجود ندارد که اگر کره شمالی فاقد سلاح های هسته ای بود خیلی پیش تر به
سرنوشت لیبی و عراق دچار می شد . کره شمالی با 165 کشور جهان روابط
دیپلماتیک دارد و در سال های اخیر برای خروج از انزوای تحمیلی ایالات متحده
به این کشور تلاش های زیادی کرده است. در سال گذشته، ری سو یونگ بازدیدی از
بلاروس، مغولستان، هند، چین، و غیره کرد . وزیر امور خارجه کره شمالی روز
دوم اکتبر در بحث عمومی 70 مین جلسه مجمع عمومی سازمان ملل گفت که دولت
جمهوری دموکراتیک خلق کره برای گفتگویی سازنده با ایالات متحده در راستای
جلوگیری از جنگ و درگیری در این شبه جزیره آماده است. چند روز بعد، وزارت
امور خارجه کره رسما به واشنگتن پیشنهاد انعقاد پیمان صلح داد. پیونگ یانگ
به عنوان پیش شرط خواستار پایان دادن به تبلیغات خصمانه در رسانه های خارجی
شد و ایجاد یک سیستم محکم تضمین کننده صلح در شبه جزیره کره را پیشنهاد
نمود. لازم به ذکر است که این عقب نشینی و دادن امتیاز اقدامی کاملا جدی
از طرف کره شمالی بود، زیرا پیونگ یانگ قبلا در مذاکرات صلح ، خروج کامل
نیروهای خارجی را خواستار شده بود . واشنگتن نه تنها حاضر به قبول این
مسئله نشد بلکه به تشدید درگیری ها دست زد. باراک اوباما گفت که "ایالات
متحده هرگز نمی تواند با کره شمالی هسته ای به توافق برسد". کارتررئیس
پنتاگون اشتون نیز به نوبه خود خواستار آن شد که ، پیونگ یانگ داوطلبانه
برنامه هسته ای خود را کنار بگذارد ، و طی بیانیه تحقیر امیزی اعلام کرد :
"کره شمالی باید بداند که به هر تحریکی از جانب آن ها ، پاسخ داده خواهد
شد، و هیچ شانسی برای پیروزی بر ایالات متحده و متحد آن کره جنوبی وجود
ندارد". پس از سخنرانی، ری سو یونگ در سازمان ملل متحد، معلوم شد که
ایالات متحده و کره جنوبی در حال اجرای استراتژی نظامی موسوم به "طرح
5015"، شامل عملیات خرابکاری محلی و رعد و برق، شامل تخریب محیط زیست و
تسخیر پایتخت کره شمالی و رهبر ان کیم جونگ اون هستند . یکی دیگر از
استراتژی های آن ها ("طرح 5029") برای حمله به کره شمالی ، بدون اجازه
شورای امنیت سازمان ملل ، "تهدید خطر نشت" سلاح های هسته ای و یا مواد هسته
ای در خارج کشور بود . این فرمول به آن ها اجازه می دهد تا در هر زمان با
توسل به حیله و تزویر ، به بهانه خطر "تهدید نشت" به کشور مورد نظر حمله
کنند تقریبا مانند همان بهانه ای که در سال 2003 در مورد سلاح های کشتار
جمعی صدام حسین مورد استفاده قرار گرفت .
تفرقه بیانداز و حکومت کن!
در واقع، واشنگتن علاقه زیادی به عادی شدن وضعیت ندارد. صلح و آرامش در
منطقه یکی از کابوس های رهبری آمریکا است . چرا که ناچار به پاسخگویی در
مورد حضور نیروهای خود در کره جنوبی می شود. از دست دادن پایگاه های کلیدی
برای واشنگتن غیرقابل قبول است. پنتاگون قصد دارد به زودی در اینجا سیستم
دفاع موشکی( تاد) را مستقر کند. بدون شک جهت گیری این موشک ها از کره جنوبی
بر ضد چین و روسیه است . وزیر امور خارجه روسیه گفت که این برنامه تاثیر
مخربی بر امنیت بین المللی داشته و می تواند به یک مسابقه تسلیحاتی در شمال
شرقی آسیا تبدیل شود. ایالات متحده از همان زمان به دنبال جلوگیری از ایجاد
روابط حسنه بین سئول و پکن بود . چین در حال حاضر شریک اصلی تجارت خارجی
کره جنوبی است که عرصه را برای ایالات متحده و ژاپن، تنگ کرده و این روند
هر روز تشدید می شود . سال گذشته این کشورها یک توافقنامه تجارت آزاد را
امضا کردند، سئول به بانک سرمایه گذاری اسیایی مستقر در پکن پیوست. رئیس
جمهور کره جنوبی پاک کین گو در مورد "ابتکار عمل اوراسیایی" با خرسندی تمام
اعلام کرد ، این پروژه در بر دارنده تعمیق روابط بین المللی سئول، از جمله
با چین و روسیه است.
هدف اصلی واشنگتن بی ثباتی دائمی دراین شبه جزیره است .آمریکایی ها و
نیروهای جناح راست حامی خود در کره جنوبی، پیونگ یانگ را متهم به یک مسابقه
تسلیحاتی کرده و می خواهند کره شمالی را به انزوا بکشانند. بطور مثال حادثه
4 اوت سال گذشته و کشته شدن دو سرباز کره جنوبی ، که دریک گشت زنی در منطقه
غیرنظامی با پا گذاشتن روی مین های ضد نفر کشته شده بودند ، در سئول گفته
شد که این مین ها در طول جنگ کره در سال های 1950 کار گذاشته شده است .
یک هفته بعد گرارش رسمی تغییر کرد. اعلام شد که: مین ها را خرابکارها و
نفوذی های کره شمالی، به نحوی که هنوز مشخص نشده در حصار مرزی کارگذاری
کرده بودند. این توضیح غرب را تحریک کرد و دبیر کل سازمان ملل بان کی مون
از کره شمالی خواست که از "اقدامات تحریک آمیز" جلوگیری کند. با استفاده از
این حادثه، سئول برای اولین بار در طی 11 سال، دوباره تبلیغات ضد کره شمالی
خود را از طریق بلندگوهای واقع در مرز اغاز کرد. در نتیجه، این مسئله باعث
سرد شدن روابط میان دو کشور شد. در سال 2010 سئول در طرح مشابهی همسایه
خود را به دست داشتن در غرق شدن ناوگان "چئونان" متهم کرد. کمیسیون مشترکی
از نمایندگان کره جنوبی و ایالات متحده تشکیل شد و به عنوان شاهد اعلام
کردند که بقایایی از "یک اژدر کره شمالی" را دیده اند. حقیقت این است که
این زیر دریایی آن قدر زنگ زده بود که کارشناسان در مورد اعلام رسمی ان
تردید کردند. با این وجود، روابط بین دو کره کاملا قطع شد و دو کشور در
آستانه جنگ قرار گرفتند.
در نهایت نباید فراموش کرد که در اواخر سال های 1990 و اغاز 2000 نزدیکی دو
کشور، غیر قابل برگشت به نظر می رسید. در عرصه سیاست روابط گرمی برای اجرای
پروژه های مشترک عمده در حوزه صنعت، شیلات و گردشگری، و روابط فرهنگی وجود
داشت. هر دو طرف از تبلیغات خصمانه بر علیه هم پرهیز می کردند و کره شمالی
برنامه های هسته ای و موشکی خود را مسدود کرده بود. حتی موضوع اتحاد شبه
جزیره در قالب یک کنفدراسیون مطرح شده بود. همه این مسائل پس ازاین که جورج
دبلیو بوش کره شمالی را به عنوان "محور شرارت"معرفی کرد پایان یافت .
واشنگتن سیاست سختی را نسبت به پیونگ یانگ در پیش گرفت . دقیقا بعد از این
مسئله کره شمالی به توسعه سلاح های هسته ای خود بازگشت. امیدوار بودن به
آشتی، و در نهایت متحد شدن دو شبه جزیره می تواند تحت به یک شرط امکان پذیر
باشد و آن خروج کره جنوبی از زیر نفوذ امریکا است . تا آن زمان که این
اتفاق نیافتاده منطقه در مرز بین جنگ و صلح قرار دارد. اصل "تفرقه
بیانداز و حکومت کن" سیاست اصلی آمریکا است و هیچ کس در واشنگتن نمی
خواهد این سیاست را تغییر دهد.
برگرفته از سایت حزب کمونیست فدراسیون روسیه
روزنامه "پراودا"، №2 (30353) 2016 ژانویه 14،
http://kprf.ru/international/new-world/150624.html
مطلب را به بالاترین بفرستید:
مطلب را به آزادگی بفرستید:
بازگشت به صفحه نخست
