زندگی سه روز است

صادق شکیب

سکوت و باور من از تنهایی

شبح گونه گیج از خویش خویش

خیالم برد راز و در انزوا

حدیث دلم خسته از خویش خویش

بیاید که یاد از من بی خیر

خبر را که گوید مگر داری از من خبر ؟

که فرخنده آمد به روز نخست

که فردا همه بودن و ماندنش را بجست

ولی از قضا روز سوم رسید

همه طالب رفتنش را بجست

که او پیر  و ماندن خطاست

که او پیر و رفتن رواست ..

 

 

 

 

 

 

 

 

مطلب را به بالاترین بفرستید: مطلب را به آزادگی بفرستید:  

     بازگشت به صفحه نخست