خطر گسترش جنگ
را جدی بگیریم
,سایۀ
شوم یک رویارویی بزرگ بر فراز سر مردم منطقه
احمد سپیداری
فعل و انفعالات نظامی در منطقه، لحظه به لحظه، شکل خطرناک تری به خود می
گیرد. روزی نیست که خبر و گزارشی تازه، نگرانی پیرامون تغییر روند مذاکره
برای صلح را به جنگ و از کنترل خارج شدن اوضاع منطقه افزایش ندهد.
طبق آخرین خبرها، پارلمان انگلیس علیرغم اعتراضات ضد جنگ در لندن که هنوز
هم ادامه دارد، مشارکت در دور تازه ای از اقدامات نظامی در سوریه را تصویب
کرد. این در حالی است که پس از عملیات تروریستی جنایکارانۀ پاریس، فرانسه و
سپس آلمان موافقت خود را برای حملات نظامی در سوریه اعلام کرده بودند.
روزنامه گاردین چهارم دسامبر خبر ورود گردان های نظامی ترکیه به داخل عراق
را داد. آن ها از طریق اقلیم کردستان عراق و تحت پوشش آموزش نظامی، بدون
هرگونه مجوزی از طرف دولت عراق وارد خاک آن کشور شده و در اطراف موصل مستقر
شده اند. به نوشتۀ رادیو فردا حیدر عبادی نخست وزیر عراق درخواست خروج فوری
این نیروها از شمال عراق را داده و در اعتراض سفیر ترکیه را احضار کرده
است.
همزمان خبر می رسد اسراییل که هیچ واکنشی نسبت به اشغال بلندی های جولان
توسط داعش و همرز شدن این کشور با تروریست ها نشان نداده، با پهباد های
تهاجمی اش به کاروانی از ارتش سوریه حمله کرده، چون ممکن بوده حامل سلاح
برای تقویت نیروهای حزب الله در این منطقه باشد. حزب الله در گیر جنگی تمام
عیار با داعش در نزدیکی مرز لبنان در کنار نیروهای سوریه است. این ها تنها
بخشی از اخبار یک روز این منطقه است که هر کدام نشان از افزایش نقش آفرینی
نیروهای خارجی در منطقه دارد.
پوشیده نیست که علاوه بر دولت عراق و سوریه که درگیر مبارزه با داعش در
درون مرزهای خود بوده و هستند، کشورهای حاشیۀ خلیج فارس و از جمله و بویژه
عربستان سعودی و قطر، کشورهای همسایه عراق نظیر ترکیه و اردن، جمهوری
اسلامی و همچنین آمریکا و متحدانش در «ائتلاف بین المللی» و روسیه و ...
روز به روز بر دامنه حضور نظامی و مداخله وسیعتر در این میدان نبرد افزوده
اند. اگر در ماه های قبل، علت دخالت نیروهای خارجی متفاوت بود و مبارزه با
داعش تنها دلیل حضور، عنوان نمی شد، این روزها و پس از حضور نظامی وسیع
روسیه در سوریه، گویا همه برای از بین بردن داعش به منطقه سرازیر می شوند و
دفاع از نیروهای آدمکشی که به نام آزادیخواهان سوریه نامیده می شوند در
موضعگیری ها کمرنگ شده است.
کاملا روشن است که در پشت صحنه رویارویی ها در عراق و سوریه، دو جبهۀ
متخاصم وجود داشته که منسجم تر و علنی تر شده اند. یک سوی نبرد، جبهه ای از
دولت های سوریه و عراق و جمهوری اسلامی، حزب الله لبنان و روسیه اند و سوی
دیگر آن عربستان سعودی، شیخ نشینان خلیج و ترکیه ( چیزی که به رقابت هلال
شیعی و سنی تعبیر شده است.)
دولت آمریکا از یک سو علیه داعش در عراق و در پشتیبانی از دولت آن کشور
جنگیده و با تصویب برجام به جمهوری اسلامی نزدیک شده است و از سوی دیگر به
ارتش سازی های ضد دولت سوریه عربستان سعودی، قطر و ترکیه و ... با تمام
توان کمک کرده است.
این روزها اما همه جا صحبت ها از جنگ است. هیلاری کلیتون کاندید دمکرات
ریاست جمهوری آمریکا ضرورت روی میز نگه داشتن «گزینۀ نظامی» و نزدیکی هر چه
بیشتر به اسراییل را مطرح می کند. پوتین بر عزم جزمش برای دفاع از دولت
قانونی بشار اسد و در صورت ضرورت اعزام نیرو سخن می راند و پیمان استراتژیک
با خامنه ای می بنند. روحانی در نطق 16 آذرش در دانشگاه صنعتی شریف، ضمن
تکرار منظم کلمۀ جنگ در طی سخنرانی، صریحا بر آمادگی نظامی برای یک
رویارویی نظامی در منطقه در پس «لبخند» های دولتی تاکید می کند و می گوید:
«ممکن است زمان جنگ ایجاد شود و ما باید قدرت نظامی داشته باشیم. برخی فکر
می‌کنند دولت یازدهم دولت لبخند، مذاکره و گفتگو در دنیاست و در ساخت سلاح
دفاعی کمتر فعالیت می‌کند. این دولت در طول دو سال گذشته در زمینه بنیه
دفاعی و سلاح‌های راهبردی کاری که انجام داده به اندازه 10 سال قبل است.»
(خبرگزاری تسنیم- 16 آذر)
این در حالی ست که تلویزیون راشیا تودی، خبرگزاری رسمی روسیه، تبلیغات سلاح
و تجیزات نظامی را به بخشی از تولیدات ویدویی خود تبدیل کرده است. خبرگزاری
جمهوری اسلامی از پایگاه های موشکی زیر زمینی پرده برداری می کند. کشورهای
خلیج و بوِژه عربستان آخرین سلاح های خریداری شده را بر روی مردم به خاک و
خون کشیده شدۀ یمن آزمایش می کنند و به رخ می کشند و سیل تازه ای از سلاح
را به زردخانه های نظامی شان می افزایند. ترکیه به دژ نظامی تربیت مزدور
ناتو تبدیل می شود و مزدوران خارجی در سوریه و عراق به سلاح های سنگین و
پیشرفته مجهز می شوند.
سیر رویدادها حکایت از آن دارد که همه دارند برای یک رویارویی بزرگ منطقه
ای آماده می شوند که یک سرش ناتو و همدستانش در خلیج است و یک سر دیگرش
جمهوری اسلامی، عراق، سوریه و روسیه. بنا بر گزارش های خبری، در آخرین
اجلاس شانگهای عضویت جمهوری اسلامی تلویحا پذیرفته شد ، اما اعلام آن تا
لغو تحریم های سازمان ملل به تعویق افتاد. در چنین شرایطی، اعلام اتحاد
استراتژیک روسیه و جهوری اسلامی در اجلاس اخیر پوتین- خامنه ای جز این معنی
نمی دهد که در این جنگ، پای پیمان شانگهای را نیز به وسط خواهد کشید.
صاحبان صنایع مرگ آفرین جنگ در واقع به دنبال آنند که اولین رویارویی دو
پیمان نظامی را نه اوکراین بلکه در خاورمیانه سازمان بدهند. مافیای صنایع
نظامی-امنیتی جهان که نتوانسته سناریوی حمله آمریکا به جمهوری اسلامی و یا
درگیر کردن روسیه با ناتو در اوکراین را سازمان بدهد، اینبار با یک سناریوی
تازه وارد میدان شده و می خواهد از جنگ نیابتی موجود در خاورمیانه، یک جنگ
منطقه ای بیرون بکشد که دخالت پیمان های نظامی ناتو و شانگهای را هم با خود
دارد و به همین دلیل، هزاران میلیارد دلار چرخش اقتصادی برای این سردمداران
مرگ به ارمغان می آورد.
مخالفان جنگ باید با تمام توان و در همه کشورها علیه این پروژه ضدبشری دست
به اعتراض بزنند و مردم را نسبت به مقاصد شوم جنگ طلبان آگاه سازند. نباید
اجازه داد روند مذاکرات صلح سوریه برای پایان دادن به جنگ، با کارشکنی
نیروهای درگیر، حملات تروریستی داعشی ها و یا عملیات نظامی توطئه گرانۀ
ترکیه بر هم زده شود.
پافشاری بر مذاکرات صلح و مخالفت جدی با گسترش دامنۀ جنگ که تحت پوشش پایان
دادن به تروریسم و داعش و غیره پیش برده می شود، تنها راه درستی است که
مردم ما و منطقه را از افتادن به گرداب نظامیگری تازه ای در دوران پسا
تحریم و پسابرجام دور نگه می دارد.
داعش خود محصول مستقیم دخالت نظامی است و از بین بردن آن با دخالت های
نظامی خارجی مخرب تر از قبل، یک فریب است. بدون مبارزه مردمی و دمکراتیک
علیه دولت های داعشی و داعش پرور منطقه، داعشی ها به حیات خود ادامه می
دهند و در واقع دنبالۀ استراتژیک این دولت ها در منطقه اند. یک جنگ بزرگ
منطقه ای نه تنها نقطه پایانی بر حیات آن ها نمی گذارد، بلکه راه را برای
گسترش آن ها باز می کند.
جنبش ضد جنگ باز هم اینبار از لندن کلید خورده است. ائتلاف علیه جنگ در
اعتراض به شرکت دولت انگلیس در جنگ و با شعار بمباران سوریه را متوقف کنید،
مردم را برای راهپیمایی 12 سپتامبر دعوت کرده است. باید این نوع اعتراضات
را در همه جا توسعه داد و به سراسر اروپا و خاورمیانه کشید و پیام امید
آفرینش را به میان مردم برد.
مطلب را به بالاترین بفرستید:
مطلب را به آزادگی بفرستید:
بازگشت به صفحه نخست
