پاسخ
آقای شیری به خواننده نویدنو
نویدنو :
آقای محمود قریشی خواننده عزیز نویدنو در باره یکی از ترجمه های آقای
شیری در رابطه با پناهجوها تذکری داده بودند که در نوید نو درج شد .آقای
شیری با بذل توجه به انتقاد این دوست گرامی پاسخی ارسال کرده اند که عینا
جهت اطلاع درج می شود .
متشکرم
رفیق
با تشکر و قدردانی فراوان از تارنمای «نوید نو» و محمود قریشی محترم و با
اعلام درک احساسات انسانی ایشان، در ارتباط با تذکر ایشان در اینجا () در
مورد مقاله «پناهندگان جعلی یا چه کسانی اروپا را ضبط می کنند» در
اینجا ()،
این نکته را لازم به ذکر می دانم که متاسفانه، آقای قریشی با تمام دقت و
درک انسانی خودشان، بنظر می رسد تقسیم
بندی مهاجران، بویژه، گروه دوم و سوم را اصلا مورد توجه و مداقه قرار نداده
اند. در ادامه این یادآوری، ایشان را بمقاله «طراحی راهبردی مهاجرت
بمثابه یک سلاح جنگی» در اینجا () ارجاع
می دهم.
با سپاس و قدردانی صمیمانه از رفقای مبارز «نوید نو» و از آقای احمد قریشی
محترم.
ا. م. شیری
طراحی راهبردی مهاجرت بمثابه یک سلاح جنگی
لئونید ساوین
(Leonid
Savin)
http://www.fondsk.ru/news/2015/10/20/strategicheskoe-proektirovanie-migracii-kak-oruzhie-vojny-36209.html
ترجمه: ا. م. شیری
https://eb1384.wordpress.com/2015/10/23/
اول آبان- عقرب
۱۳٩۴
با توجه به عنوان مطلب می توان فهمید که مقاله حاضر پدیده ای را توضیح می
دهد که اخیرا اروپا با آن مواجه گشته است: هجوم صدها هزار پناهجوی قربانی
بدبختی های جنگ های داخلی و ماجراجویان از طریق راه
های خشکی و دریائی به بالکان، و تلاش های بعدی آنها برای ورود با واسطه یا
بی واسطه به سرزمین های غنی تر- آلمان، فرانسه، اسکاندیناوی.
بنظرمی رسد این سیل دلایل عینی دارد: سال هاست درگیری های مسلحانه و جنگ در
لیبی، سوریه، عراق ادامه دارد، پاکستان و افغانستان نیز آرام نیستند. البته
جمعیت تونس و مصر هم که «بهار عربی» در آن کشورها به وقوع پیوست، در آرزوی
زندگی بهتر هستند. کمتر کسی بحرین را رصد می کند، در آنجا سال هاست که
اعتراضات مخالفان را به شدیدترین نحو سرکوب می کنند. در یمن بطور کلی مراسم
عروسی ها را هدف بمباران ها قرار می دهند. واقعا هم موقعیت جغرافیائی این
دو کشور بسیار نامناسب است- جایی برای فرار ندارند. نکته مهم دیگری هم هست:
در عربستان سعودی اردوگاهی برای مهاجران مسلمان ساخته شده است، اما، معلوم
نیست چرا هیچ کس به آنجا نمی رود. در بدترین حالت، در اردن و ترکیه می
مانند.
آیا چنین تمایل بشدت عصبی برای فرار از میهن خود به سرزمین های دور دست
دلیل کلی دیگری هم دارد؟ خویشاوندان ثروتمند که از پیش در کشورهای اتحادیه
اروپا مقیم هستند؟ یا افسانه ها در باره مزایای اجتماعی که می توان بحساب
آن براحتی به زندگی ادامه داد؟ بخصوص اینکه سفر در این راه طولانی نیازمند
پرداخت سخاوتمندانه به ازای ارائه خدمات حمل می باشد. بر اساس برخی گزارش
ها، قاچاقچیان به ازای حمل هر نفر از سوریه یا لبنان به اروپا از
۴
تا
۱٠
هزار دلار پول می گیرند. حتی اگر این شخص در خارج از کشور خویشاوند ثروتمند
هم داشته باشد، دریافت این مبلغ در سوریه ویران شده در اثر جنگ از طریق
حواله بانکی غیر ممکن است. سازماندهی حمل و انتقال نسیه هم با توجه به غرق
شدن متناوب قایق ها در دریای مدیترانه، به تضمین های خاصی احتیاج دارد.
چه کسی و چرا حمل نسیه صدها هزار انسان را که سعی می کنند از قاره های دیگر
به اروپا برسند، تضمین می کند؟
پژوهشگران به واقعیت های قابل ملاحظه ای در ارتباط با شبکه های اجتماعی دست
یافتند. مشخص شد که دعوت از پناهجویان برای رفتن به آلمان را اساسا ایالات
متحده آمریکا در «تویتر» سازمان داد. آزمایش این دعوت در کشورهای دیگر بیجا
نبود: از زمان انتخابات ریاست جمهوری سال ٢٠٠۹
(۱۳۸۸)
در ایران تا مصر و تونس، نقش شبکه های اجتماعی در بسیج مردم آن کشورها
بسیار بزرگ بود.
آنچه که ما امروز مشاهده می کنیم، پیاده کردن عملی نظریه راهبردی مدون می
باشد. چنین راهبردها از مدت ها پیش طراحی می شوند. نتیجه مطالعات و بررسی
های مرکز بلفر (Belfer) دانشگاه
هاروارد در عرصه علوم و امور بین المللی تحت عنوان «طراحی راهبری
مهاجرت بمثابه یک سلاح جنگی» که من نیز همان عنوان را برای این نوشتار
برگزیده ام، یکی از آنهاست. تحقیقات ابتدا در ماه مارس سال ٢٠٠۸
در مجله «Civil
Wars»
به چاپ رسید. کلی گرینهیل، مؤلف این اثر به بهره گیری از تلفیق
تجزیه و تحلیل راهبردی داده ها و مطالعات موضوعی، پاسخ پرسش ها را داد:
آیا از مهاجران می توان بمثابه نوع خاص سلاح استفاده کرد، می توان این سلاح
را نه تنها در زمان جنگ، حتی در زمان صلح به کار برد و کاربرد آن چقدر
موفقیت آمیز خواهد بود؟ پاسخ گرینهیل به همه این سؤالات در مجموع
مثبت بود.
در ضمن، کارکنان مرکز بلفر مانند سایر زیرمجموعه های دانشگاه هاروارد در
طول سالیان زیادی به طراحی راهبردها برای مدیریت مناقشات در بستر گسترده
تر از مسائل سیاست خارجی مشغول هستند. گراهام آلیسون، معاون
وزیر دفاع آمریکا در دولت کلینتون مدیر
مرکز بلفر است.
بموازات این ها، بودجه تحقیقات عملیات ویژه گروه کاری مشغول به امور روسیه
را این مرکز تأمین می نماید.
آمریکا با اروپا بخاطر تحمل ضربات موج مهاجرت به همدردی تظاهر می کند. ریچارد
هاس، رئیس متنفذ ساختار جهانی «کمیته روابط بین المللی» در مقاله
تخصیصی خود به مسائل اروپا، اتفاقی نبود که از کلمه «مدیریت» در رابطه با
بحران مهاجرت در اتحادیه اروپا استفاده کرد. ریچارد هاس ضمن اشاره به
دشواری های ناشی از سیل مهاجرت برای اروپا، تصریح می کند، که آمریکا
مسئولیت دارد هم بعنوان وظیفه به اتحادیه اروپا و هم در رابطه با منافع
راهبردی به آلمان و در کل به اروپا کمک کند. واقعا، قطع نظر از «مسئولیت
کمک»، هیچ کمکی نه در رابطه با نظارت بر ورود غیرقانونی به کشورهای اروپائی
و نه در مسئله اسکان موقتی پناهجویان از سوی آمریکا ارائه نشده است.
و این هم یک واقعیت جالب دیگر: باراک اوباما روز ۱۵ سپتامبر فرمان مبنی بر
لزوم کاربست روش های علوم رفتارگرا در مؤسسات دولتی را امضاء کرد. آخرین
شاخه رفتارگرائی بنام «nudge»
بمعنی «هول دادن یواشکی» شناخته شده و این چیزی جز تکنولوژی نوبتی فریب
مردم نیست. در اینجا دست کاس سانشتین، کارمند پیشین دفتر امور
اطلاعات و تنظیم مقررات در کابینه اوباما آشکارا دیده می شود. او در همکاری
با همتای انگلیسی خود در کتاب «هول دادن یواشکی» نوشت: تصمیم ناگهانی در
باره سلامتی، ثروت و شادی جائی که روش های فریب روانی در شرایط زندگی
روزمره در پشت کلمات زیبا پنهان می شود (ضمنا، سامانتا پاور مشهور، نماینده
دائمی آمریکا در سازمان ملل متحد همسر او می باشد). نباید شک داشت، که
تکنولوژی اجتماعی «هول دادن یواشکی» در خارح از آمریکا به کار بسته خواهد
شد.
با این وصف، کارآمدترین سلاح نه فقط بمعنی مجازی، بلکه بمعنی واقعی کلمه می
توانند آن گروه از مهاجرانی باشند، که قادرند دسته های پارتیزانی کوچک برای
انجام عملیات خرابکاری- تروریستی در سرزمین های جدید تشکیل دهند. بسیار
قابل تأمل است که این نوع کادرهای نسبتا «مطمئن» را آمریکا نه تنها خودش می
پذیرد، حتی به آن ها حق پناهندگی و اقامت اعطاء می کند و تحت حفاظت رسمی
دولت قرار می دهد.
قضاوت بر اساس نشت سند منتشره برای مصرف داخلی، گزارش ویژه سال مالی ٢٠۱۴
به کنگره آمریکا در مورد مسئله مهاجرت، که از سوی وزارت امنیت داخلی آمریکا
تدوین شده است، گواه آن است که اداره شهروندی و مهاجرت آمریکا در سال ٢٠۱۴
برای ۱۵۱٩ متقاضی که حق پناهندگی، اقامت و حفاظت دولت آمریکا را گرفته اند،
استثناء قائل شد. از همه جالب تر این است که این افراد به هر نحوی از انحا
با گروه های تروریستی مرتبطند و تجربه بزرگی در خرابکاری دارند.
در این لیست متحدان کهنه واشینگتن از میان مهاجران کوبائی، شبه نظامیان
ارتش آزادیبخش کوزوو، که معلوم نیست چرا در کشور دست ساز آن ها بنحو بدی
زندگی می کنند، و بسیاری از متحدان آشکار و نهان آمریکا ثبت شده اند. از
میان اتحادیه ناسیونالیست ها السالوادور، احتمالا ، آنهائی که در دوره جنگ
سرد مخالفان سیاسی را تیرباران می کردند و اکنون از اجرای عدالت پنهان می
شوند و همچنین، شبه نظامیان جنبش دمکراتیک برای کونامای اریتره-
جدایی طلبان قومی مخالف دولت اریتره و جبهه آزادیبخش تیگرای و جبهه
آزادیبخش اوروما از اتیوپی هم در این لیست وارد شده اند.
در لیست همچنین نام فعالان جبهه ملی چین برمه و شاخه نظامی آن- ارتش ملی
چین عضو باصطلاح سازمان ملل و خلق های غیررسمی (Unrepresented
Nations and Peoples Organization)
که فاقد هیأت نمایندگی می باشد، ثبت است. این لیست بلافاصله، با نام اتحادیه
ملی کارن ها، از جمله، شبه نظامیان ارتش ملی کارن (گروه قومی
ساکن برمه و تایلند) که نمایندگان آن اجازه اقامت در آمریکا گرفته اند،
ادامه می یابد.
۴٩ شهروند سابق عراق، شامل اعضای حزب دمکراتیک عراق، حزب دمکرات کورد عراق
و اتحادیه میهنی کوردستان حق پناهندگی گرفته اند. بخشی از «۱۵۱٩ استثناء»
را نام اعضای دیگر سازمان ها که سال های زیادی بمبارزه مسلحانه مشغولند،
تشکیل می دهد.
ایالات متحده آمریکا این مهاجران برگزیده را در کدام جنگ ها بمثابه سلاح
بکار خواهد بست، می توان تصور کرد.
مطلب را به بالاترین بفرستید:
مطلب را به آزادگی بفرستید:
بازگشت به صفحه نخست
