انتفاضه فلسطین
: فرایند رهایی مقاومت ناپذیر است
وی جی پراشاد - برگردان : هاتف رحمانی
هنوز
در خیابان ها خشونت وجود دارد . خشونتی است که ناظرین را میخکوب می کند.
زمینه آن را کنار بگذاریم . چرا آن ها از چاقو استفاده می کنند یا چرا سنگ
می پرکنند – افق پرسش این است . رسانه های غربی همیشه از گاه به گاه گیری
خشونت از سوی فلسطینی ها شگفت زده می شوند – چرا آن ها مقاومت می کنند ؟
اما زمانی که اسرائیل غزه را بمباران می کند و هزاران نفر را می کشد یا
وقتی بولدوزرها و هلی کوپتر های اسرائیلی خانه های خانواده های بی گناه را
در کرانه باختری و اورشلیم شرقی هدف می گیرند هیچ شگفت زدگی موازی وجود
ندارد . سر در گمی برابر نیست . اما خشونت هنوز در خیابان ها وجود دارد ،
اما تنها خشونت نیست .
این خشونت داغ ارتش اسرائیل است . اما آن چه تجو کول آن را خشونت سرد سیاست
دولتی اسرائیل می نامد نیز وجود دارد . اسرائیلی های دست راستی سرزمین های
اشغالی فلسطین را با کلام خود " یهودیه و سامریا" خواهند نامید . ائیل شاکد
وزیر دادگستری آن ها – در برابر افکار جهانی- از تایید آن که حتی اشغالی
وجود دارد خود داری می کند، او می گوید که کرانه باختری و اورشلیم شرقی "
ناحیه ای مورد مناقشه" است .
با تغییر نام سرزمین ، طبقه شهرک نشین نسبتا قدرتمند اسرائیل – تحت پوشش
دولت خود وبا نقض قوانین بین المللی – شهرک های انحصاری خود را در این
سرزمین ساختند. این واکنش فلسطینی ها را بر انگیخت . سپس دیوار ها ، ایست
بازرسی ها ، بولدوزرها، نابودی زندگی فلسطینی ها ، تحقیر- همه هم طراحی شده
برای بالا بردن بهای زندگی واجازه تصمیم گیری دادن به فلسطینی ها برای فرار
– از راه رسید . تجو کول در سهم خود در (کتاب)
نامه هایی به فلسطین
این فرایند را "خشونت سرد" می نامد . او می نویسد " قرار دادن یک ملت در
بلا تکلیفی نسبت به بنیادهای زندگی ، در طی سال ها و دهه ها ، شکلی از
خشونت سرد است ".
برای اسرائیل هیچ فرایند صلحی و برای فلسطینی ها ، هیچ امکانی برای یک دولت
فلسطینی یا عدالت وجود ندارد . همان طور که شاکد وزیر دادگستری به مهدی حسن
از الجزیره گفت " وضع کنونی بهترین گزینه است ".
اگر شما در حال خفه کردن کسی با بالشت باشید ، نمی توانید انتظار داشته
باشید آن فرد منفعلانه از خفگی استقبال کند.
بیانیه 1960 سازمان ملل در باره تضمین استقلال کشور ها وخلق های مستعمره ،
که در مورد فلسطین هم مصداق دارد ، به مردم اشغال شده اجازه مقاومت می دهد
. " بیانیه می گوید " روند رهایی مقاومت ناپذیر است ".
کدام عدم خشونت ؟
از روز آغاز انتفاضه در سال 1987 تاکنون ، لیبرال ها فلسطینی ها را به خاطر
ناتوانی شبیه شدن به گاندی مسخره کرده اند . سنگ پراکنی بچه ها آن زمان به
خاطر فقدان راهبرد مورد استهزا آن ها بود واکنون کودکان چاقو گردان بعنوان
تروریست های محض نقش می شوند . در سالن های غرب پرسش این است که " چرا
فلسطینی ها برنامه ای غیر خشن را دنبال نمی کنند ؟" .
پرسشی نسبتا خوب ، اما بی ربط است .پرسش واقعی آن است چرا اسرائیل – قدرت
اشغالگر- از اجازه دادن به یک مسیر سیاسی برای فلسطینی ها خود داری می
کند. اشغال گری اسرائیل آن چه را که باروخ کیمرلینگ در ایام انتفاضه دوم "
خودکشی سیاست" مرگ سیاست ها نامید تولید کرده است . کیمرلینگ استدلال کرد
که سیاست های آریل شارون بخش اعظم فلسطین سیاسی و نهاد های مدنی را پاک
سازی ، اقتصاد فلسطینی را نابود ومردم را دچاریاس عمومی کرد . کیمرلینگ هدف
نهایی را " انحلال موجودیت خلق فلسطین بعنوان یک موجودیت اجتماعی ، سیاسی و
اقتصادی مشروع" ارزیابی می کرد .
یک جنبه از مرگ سیاست خود داری از تایید (پیروزی) حماس بود ، که قاطعانه
برنده انتخابات قانونی 2006 فلسطینی شد ، تا در متن تنگ محدودیت های
موافقت های اسلو حکومت کند. حتی اجازه داده نشد . با این حال ، هر رهبر
سیاسی که یک حوزه انتخاباتی حقیقی مردمی داشت که ممکن بود چالش هایی برای
اشغال گری اسرائیل فراهم آورد باید زندانی می شد . مروان برغوتی رهبر بسیار
محبوب مردمی فتح که یکی از رهبر های انتفاضه دوم بود ، از سال 2002 زندانی
بوده است . او نوامبر گذشته ، خواهان انتفاضه سوم شد . او انگشت خود را روی
نبض ملت خود گذشته است . احمد سعادت ، رهبر جبهه خلق برای آزادی فلسطین هم
چنین کرد و از سال 2002 در زندان است . در اوریل امسال ، اسرائیلی ها خالد
جرار رفیق سعادت از جبهه آزادی بخش فلسطین را دستگیر کردند ، که تحت باز
داشت دچار فرسایش جسمی است . برغوتی ، سعادت و جرار جایگاه مردمی گسترده ای
دارند که می تواند اشغال اسرائیلی و توافق نامه اسلو را به صورت جدی به
چالش بکشد . آن ها در زندانند. هیچ یک از کسانی که رفتارهای خشونت آمیز
فلسطینی ها را تحقیر می کنند مورد پرسش قرار نمی گیرند که چرا اسرائیل به
نگه داشتن رهبران سیاسی قانونی در محکومیت طولانی ادامه می دهد . بدنام
کردن کودکان در خیابان ها آسان تر است . مورد پرسش قرار دادن بنیان اشغال –
یعنی مورد سوال قرار دادن رفتار سیاست کش اسرائیل - بسیار دشوار تر است .
برغوتی به ماندلای فلسطین معروف است . زمانی که رژیم نژاد پرست افریقای
جنوبی ماندلا را از زندان آزاد کرد ، او فرمان یک جنبش توده ای را که بی
رحمانه تا پایان دادن به دولت آپارتاید پیش رفت به دست گرفت . اسرائیل
احتمالا از این پی آمد بیم دارد . نگه داشتن برغوتی در زندان بهتر از ،
مخاطره آزادی او در عرصه های سیاسی است .
تاتر آزادی
در میانه اردوگاه پناهنده های جنین تاتر آزادی قرار دارد . این تاتر در سال
2006 بناشد ، تاتر محصول انتفاضه دوم است . یکی از بنا کننده های آن
جولیانو مرخامیس که در سال 2011 ترور شد ، در همان زمان گفت ، " اسرائیل
در حال ویران کردن سامانه عصبی جامعه یعنی فرهنگ ، هویت ، ارتباط است " .
مرخامیس که مادرش اسرائیلی و پدرش فلسطینی بود ، کار در جنین در میان
کودکان اردوگاه را از مادر خود گرفت .او به تعداد بسیاری از این کودکان ،
مانند ذکریا زبیدی - که قبلا نقشی را بعنوان رزمنده در انتفاضه دوم ، برای
ساختن تاتر ایفا کرد- بنیان آن چه مرخامیس امید وار بود انتفاضه سوم ، یک
انتفاضه فرهنگی باشد پیوست .
در سراسر فلسطین کیسه های امیدی مانند تاتر آزادی وجود دارند ، که عمیقا
نسبت به اشغال سیاسی ولی نسبت به روح انسانی مهربان هستند. سال گذشته ،
تاتر آزادی یک اتوبوس گردشگری آزادی در سراسر سرزمین اشغال شده فلسطین به
راه انداخت .در آن اتوبوس سودهانوا ، هنرپیشه هندی از شرکت تاتر خیابانی
کمونیست ، جانا ناتایا مانچ ( جانام) حضور داشت . هم جانام وهم تاتر آزادی
احساسات مشترکی نسبت به سیاست و فرهنگ دارند . داشپانده می گوید " تاتر هنر
محض نیست ، نمی تواند باشد ، آن طور که افراد تاتر آزادی به من گفتند ، آن
ها در حال آموزش رزمنده های آزادی هستند. اما اسلحه هایی که مورد استفاده
قرار می گیرند ابزار های فرهنگی هستند."
این ماه ، هنرپیشه های تاتر آزادی به هند سفر خواهند کرد ، که برای اجرای
یک نمایش به جانام خواهند پیوست . آن ها سپس این نمایش را به سراسر
هندوستان و بعد به سراسر فلسطین خواهند برد . این یک همبستگی است. بخشی از
چشم انداز سیاسی فلسطینی ها هم هست .همان طور که فیصل ابو الهیجا در اثنای
دیداری از هند در اوایل سال جاری گفت ، " اشغال وجود دارد ،؛ فتح وجود دارد
، حماس وجود دارد ، حزب های سیاسی دیگر وجود دارند . کشتارها وجود دارند ،
انتفاضه ها وجود دارند . آزادی وجود ندارد . از این رو ما باید استفاده از
هنر را بعنوان ابزاری برای مقاومت در برابر اشغال بیاموزیم . تاتر آزادی
جایی برای مردها ، زن ها و کودکان است تا خود را بیان کنند. در یک جایی
تقسیم شده با ایست بازرسی ها ، و گشت ها ، حفظ حس اجتماع با یک دیگر اهمیت
پیدا می کند. " هنر ، بنا بر این پادزهر مرگ سیاست است .
اشغال نا امیدی ایجاد می کند و تفکر سیاسی را محدود می سازد . خشونت فرزند
اشغال است . افق های دیگری باید خلق شوند . این نقش فرهنگ است . فرانتس
فانون در دوزخیان زمین ( 1963) نه تنها در باره ناگزیری خشونت در مبارزه ضد
استعماری ، بلکه برای نیاز به " ادبیات مبارزه" نوشت . آن ادبیات چه می
تواند بکند ؟ او نوشت " آگاهی ملی را به قالب در می آورد، به آن شکل می دهد
و خط ها و افق های جدید و بی کرانی را پیش روی آن باز می کند".
انتفاضه بی پایان برای به چالش کشیدن اشغال بی پایان باز می ماند . آن ها
هم زاد همند. بین آن ها ، از طریق آن ها ، دیگر دیدگاه های آینده ظهور می
کند. " رمی کنازی شاعر در مجموعه شعر جدید خود
پیش از فرو افتادن بمب بعدی
( انتشارات های مارکت ، 2015)می نویسد " این شعر به آپارتاید پایان نخواهد
داد " . اما راه تفکر را باز خواهد کرد ، به امکان هایی جدیدی رهنمون خواهد
شد ، سیاست های جدیدی تولید خواهد کرد ، سیاستی علیه مرگ سیاست .
***************
تاتر آزادی برای جمع آوری کمک مالی و حمایت برای آزادی جاتای خود در هند
تلاش می کند. لطفا آن ها را یاری کنید . پوستربالا اثر هنرمند هندی اورجیت
سن است. پوستر هاندالا را نمایش می دهد ، کاراکتر مخلوق ناجی علی هنرمند
فلسطینی است ، که در حال دست دادن به مدهوبالا ، دوست هندی جدید اوست .
پوستر های اوریجیت در صورتی که برای کمک مالی به آزادی جاتا ثبت نام کنید
قابل دسترسی است .
سرچشمه :
کانترپانچ
مطلب
را به بالاترین بفرستید:
مطلب را به آزادگی بفرستید:
بازگشت به صفحه نخست
