مطلبی که تقدیم می گردد بخش اول  بررسی وضعیت برزیل و رئیس جمهور دیلما روسف از حزب کارگران برزیل است که در سه شماره ارائه خواهد شد . 

 

روسف و نیروهای راست - 1

شون پوردی – برگردان : هاتف رحمانی

رسوایی های فساد و سیاست های اقتصادی نئو لیبرالی دولت حزب کارگر را در برزل تضعیف کرده است .

در 16 اوت ، برای سومین بار در شش ماه گذشته ، (نیروهای ) دست راست برزیلی به خیابان های سراسر کشور آمدند و با محکوم کردن فساد سیاسی خواستار محاکمه دیلما روسف ، رئیس جمهور برزیل از حزب کارگران شدند .

اعتراض ها رشد اعتماد به نفس (نیروهای ) راست برزیل را ، در نتیجه بحران ژرف دولت حزب کارگر ، که از سال 2003 حکومت برزیل را در اختیار داشته است بازتاب می دهد. فساد مقام های انتخابی و کارگزار های حزب کارگر ، و نیز پذیرش سیاست های نئو لیبرال، اپوزیسیون دست راستی را تقویت و حامیان حزب کارگر را شدیدا دلسرد کرده ، و تا حد زیادی به راست اجازه طرح برنامه داده است . 

اگر چه درک و مخالفت با حرکت های ارتجاعی خواهان محاکمه رئیس جمهور به صورت دموکراتیک انتخاب شده برای نیروهای ترقی خواه حیاتی است ، اما تحلیل تهاجم خود حزب کارگر علیه پایگاه طبقه کارگرهم به همان میزان تعیین کننده است . راه حل چپ گرایانه برای بحران سیاسی و اقتصادی مستلزم اتخاذ موضع هم علیه جنبش های ارتجاعی خواهان محاکمه رئیس جمهور و هم علیه سیاست های ضد کارگری دولت فدرال حزب کارگر است .

اپوزیسیون

دولت حزب کارگر اخیرا با دچار شدن به رسوایی فساد گسترده در شرکت نفت دولتی پتروبراس و در میانه رکود اقتصادی ژرف ، با پشت کردن به سنت مردمی ،اتحادیه و پایگاه جنبش اجتماعی حزب کارگر، توافق با دلال های قدرت حزب های سیاسی متحد شده را با انجام رشته ای از اقدام های هوادار تجارت و ضد کارگر در ازای نجات دولت برگزیده است . 

چنین سیاست هایی جنبش های هوادار محاکمه را به جای تضعیف شعله ور تر کرد . حزب های محافظه کار توانستند از طریق فشار قانونی در کنگره تحت کنترل اپوزیسیون برون سپاری و مشروط کردن قرار داد های کار را تمدید وتامین مالی خصوصی کارزار های سیاسی را گسترش دهند  .

اگر چه اعتراض کننده های 16 اوت کوچکتر و بی رمق تر از اولین بسیج گسترده اوایل سال جاری بودند -  در مارس 210.000 نفر در سائو پولو راه پیمایی کردند – اما بازهم 135.000 نفر در بزرگ ترین شهر برزیل بیرون آمدند ، و ریو دو ژانیرو ، برازیلیا ،بلو هوریزونت ، پورتو الگره و دیگرکلان شهر ها شاهد نمایش های اعتراضی ده ها هزار نفره بودند.  

تعداد عظیم( اعتراض کننده ها ) لزوما به معنی آن نیست که دست راستی ها در حال رشدند . اما آن ها دال بر یک جنبش اپوزیسیون سازمان یافته و قابل ملاحظه ، و حاکی از میل به بسیج برای اولین بار از زمان نمایش های اعتراضی " مردمی" است که به دنبال کودتای نظامی 1964 پدیدار شد.

در پاسخ به بسیج 16 اوت ، اعتراض متقابل در سطح ملی در 20 اوت به پشتیبانی از حزب کارگر و سازماندهی جنبش بزرگ کارگران بی خانه ( MTST) ، مرکز اصلی اتحادیه (CTU) ، اتحادیه کارگری رزمنده ((Intersindical) ، حزب اپوزیسیون چپ گرای PSOL ، و دیگر جنبش های اجتماعی وجود داشت . در حالی که تعداد اعتراض کننده ها در اکثر شهر ها کم بود ، اما در سائو پولو بیش از 50.000 نفر راهپیمایی کردند . 

با ترکیبی از شعارهای هوادار دولت ، سخنرانی ها ، و بنرهایی از ( سی تی یو ، حزب کارگر ، و حامی هایی از دیگر حزب های متحد ) و انتقاد های همیشگی از برنامه کاهش اجتماعی روسف ( از سویMTST ، PSOL ، و رزمنده های اتحادیه کارگری مستقل ) راه پیمایی تناقض های چپ برزیلی و جنبش های اجتماعی را در متن بحران اقتصادی ، و راست تشویق شده ، و حزب به اصطلاح هوادار کارگر در قدرت را نشان داد . 

همانند نمایش های اعتراضی مارس و آوریل ، کسانی که در راه پیمایی دست راستی 16 اوت در سائو پولو حضور داشتند تا حد زیادی سفید پوست و از طبقه متوسط بودند . نظر سنجی های هماهنگ شده از سوی پابلو اورتلادو Pablo Ortellado  ، ایسترسولانو Esther Solano و لوچیا Lucia دانشمند های اجتماعی نشان داد که 65 درصد شرکت کننده ها تحصیلات آموزش عالی را تمام کرده اند ، 73 درصد سفید پوست بودند ( در کشوری که 50 درصد جمعیت سیاه پوست و دو رگه هستند) ، و 70 درصد سطح های متوسط یا بالای متوسط در آمدی را داشتند . 

اگر چه محاکمه رئیس جمهور و مخالفت با فساد پتروبراس " نگرانی اصلی" اعتراض کننده ها بود ، اما بر رسی  پیش گفته ، محافظه کاری اجتماعی شرکت کننده ها را نیز افشا می کند : اکثریت بزرگی با سهمیه بندی رادیکال و قانونی کردن ماری جوانا مخالف بودند و روی هم رفته از اقدام های ضد جنایی ، از جمله کاهش سن مسئولیت پذیری کیفری حمایت می کردند .

(نظر سنجی) هم چنین نشان می دهد که هر اعتراضی بعد از مارس کوچک ، اما به صورت آشکاری ، به راست افراطی – سلطنت طلب ها ، سر تراشیده های نژاد پرست ، و سازمان های خواستار دخالت نظامی- وابسته بوده است . افراد ضد اعتراض و روز نامه نگار ها به صورت بدنی در نمایش های اعتراضی مارس و اوت مورد حمله قرار گرفتند. و در نمایش اعتراضی اوت در ریو ، اعتراض کننده ها یک رفتگر سیاه پوست را با یک حامی دولت اشتباه گرفتند و مورد ضرب وشتم نژاد پرستانه قرار دادند. 

تعجب آور نیست که پلیس با نمایش های اعتراضی دست راستی ها مطلو ب تر از  همتاهای دست چپی ان ها بر خورد کرده است .در این راهپیمایی ها ، بسیاری از  اعتراض کننده ها با افسر های پلیس عکس سلفی گرفتند - در تقابل شدید با برخورد وحشیانه همیشگی با اعتراض های چپ از سوی نیروهای امنیتی .این به ویژه در مورد اعتراض 16 اوت منزجر کننده بود که تنها دو روز پیش از آن یک پلیس جوخه مرگ 19 نفر بی گناه را در دو شهر فقیر نشین حومه سائو پولوی بزرگ به قتل رسانده بود .

در مسئله حقوق اجتماعی ، نمایش های اعتراضی عموما موضع حزب های اصلی اپوزیسیون را تقلید می کنند. اما وقتی که به برنامه اجتماعی بر می گردد ، آن ها از سیاست های نئو لیبرالی این حزب ها و سازمان دهنده های اصلی اعتراض دور می شوند . 

در همان نظر سنجی 16 اوت از شرکت کننده ها ، یک درصد متناوب 96-97 درصدی از خدمات بهداشت عمومی رایگان پشتیبانی می کردند ، و 97-98 درصد از آموزش و پرورش عمومی رایگان طرف داری می کردند. نیمی از شرکت کننده ها از خدمات حمل ونقل عمومی رایگان حمایت می کردند. و اکثریتی با تامین مالی خصوصی کارزار های سیاسی ، رد روشن لایحه اخیری که حزب های ضد دولت از طریق کنگره برای تصویب آن فشار وارد کردند، مخالف بودند. در حالی که تمرکز آشکارا بر فساد حزب کارگر بود ، اعتراض کننده ها به شدت از سیاست مدار های بی مرام در حزب های مخالف نیز انتقاد می کردند .

ظاهرا این نتیجه ها حاکی است که حمایت از خدمات اجتماعی شایسته – کانون توجه نمایش های اعتراضی 2013 چپ – در میان صف وستاد دست راستی ، حتی در میان حزب های محافظه کار وجود دارد و سازمان دهنده های راه پیمایی به روشنی آرزوی دریدن  دل و روده دولت رفاه را دارند . آن ها با وجود این ناسازگاری ظاهری ، همچنین اظهار می کنند که ، رهبری جنبش های دست راستی ، توانسته اند نا رضایی بر سر برنامه های اجتماعی و نمایندگی سیاسی را در کارزار عمومی ضد فساد بر علیه دولت حزب کارگر جلا داده و جهت دوباره ای بدهند .   

چه کسانی پشت بسیج های اخیر قرار دارند ؟ سه گروه ، همه آن هایی که فلسفه بازار آزاد را با پلاکارد " مایس(1) بیشتر ، مارکس کمتر" خلاصه کردند : به خیابان ها بیایید (Vem Pra Rua )، جنبش رهایی برزیل (Movimento Brasil Livre) ، و شورش آنلاین ( برخط)( Revoltados Online)

مضحک آن که با الهام از ماهیت مردمی و غیر حزبی  جنبش ژوئن 2016 –که با اعتراض هایی علیه افزایش کرایه به وجود امد- این گروه های دست راستی عموما توسط  اعانه های اندک حمایت کننده ها و فروش تی شرت و لوازم شخصی تامین مالی می شوند. شواهدی وجود دارد که آن ها اتاق های فکر نیز دارند .

در حالی که هر سه گروه اصرار دارند که با سامانه سیاسی سنتی هم سو نیستند ، بسیاری از سازمان دهنده های اصلی بستگی های تاریخی به حزب های سیاسی با پرونده سنگین فساد دارند. در واقع ، تعداد زیادی از سیاست مدار هایی که دوره زندان برای فساد را گذرانده اند یا اکنون با اتهام فساد رو در رویند – و حتی تعدادی در گیر در رسوایی پتروبراس – در نمایش های اعتراضی شرکت کردند . 

به علاوه شخصیت های بسیاری از حزب های سیاسی در حال سخنرانی در نمایش های اعتراضی دیده شده اند . رهبر حزب اصلی مخالف ، حزب سوسیال دموکراتیک برزیل (PSDB) سخنران برجسته در بلو هوریزونته یود . و رئیس جمهور پیشین هنریک کاردوس ، عضو پی اس دی بی ، نیز به خلع ید روسف پیوست .

راست بسیج شده تقریبا از پوشش مطلوب یک سان رسانه های جمعی برخوردار بوده است .  شبکه های اصلی تلویزیون خصوصی و روزنامه ها آشکارا تمام  سه نمایش اعتراضی امسال را ترویج کردند و صدای فراخوان آن ها برای محاکمه دادگاهی را تقویت نمودند .   

استثنا عمده گلوبو ، شبکه اصلی تلویزیونی است ، که  در ماه اوت برای حمایت از توافق ایجاد شده بین دولت حزب کارگر و حزب های مرکز گرا برای اجتناب از محاکمه صف را شکست . حتی یکی از کارکنان تلویزیون گلوبو به صورت فیزیکی از نمایش اعتراضی در ریو اخراج شد . 

1-   لودویگ وان مایس اقتصاد دان اتریشی.

 

مطلب را به بالاترین بفرستید: مطلب را به آزادگی بفرستید:  

     بازگشت به صفحه نخست