بیانیه ی جمعی از کنشگران اجتماعی
در گرامی داشت خاطره ی ماندگار شاهرخ زمانی

مردم شرافتمند و نوعدوست ایران!
شاهرخ زمانی، فعّال سیاسی، کارگری و حقوق شهروندی، عضو هیئت مدیره ی کمیته ی پیگیری برای ایجاد تشکّلهای کارگری و هیئت بازگشایی سندیکای کارگران ساختمانی و نقاشان ساختمان، صبح روز یکشنبه ۲۲ شهریور ۹۴، پس از تحمّل افزون بر چهار سال شرایط دشوار و آزارنده ی حبس بدون مرخصی، در زندان رجایی شهر کرج، به دلیل آنچه یکی از مسئولان بهداری زندان سکته ی مغزی اش نامیده، در زندان رجایی شهر کرج درگذشت.
    شاهرخ، حتّی در شرایط دشوار زندان نیز، تا لحظه ی پایانی زندگیش، از بیان خواسته های بحقّ خود و همراهانش و دیدگاه هایش در باب مبارزه ی کارگری و دمکراتیک، در زندان دست نکشید و سر انجام نیز به مرگی ناباور که خانواده اش خواهان کالبد شکافی و تأمین دلیل قطعی آن شدند جان باخت.
    ما براین باوریم که شدّت سختگیری های مقامات مربوطه در جان باختن این مبارز خستگی ناپذیر اثرگذار بوده است و این مقامات باید پاسخگوی رفتار شان نسبت به زندانیان سیاسی-عقیدتی و صنفی باشند.
      گناه شاهرخ زمانی دفاع از منافع صنفی کارگران و فعالیت در راستای ایجاد تشکّل های کارگری بود. متاَسفانه هنوز هم پس از سالها موضوع دفاع صنفی و تشکّل یابی از نظر برخی از مقامات تندرو امنیتی جرم تلقّی می شود و مجازات سنگین زندان را در پی دارد. علاوه براین، حدّ اقل حقوق شناخته شده ی زندانی هم برای شاهرخ رعایت نشده است. انتقال مکرّر او از زندانی به زندان دیگر و بی پاسخ ماندن اعتراض و اعتصاب غذای این کارگر زندانی گوش شنوایی درمیان این مقامات تندرو امنیتی نیافت.
    ما همچنین براین باوریم که شاهرخ زمانی در هر آنچه در بیرون و درون زندان برای برپا داشتن تشکّلهای مستقلّ کارگری و نیز عرضه ی نوشتارها و دیدگاههای سیاسی خود در باره ی مبارزات کارگری انجام داد زنده است و هر گفته، نوشته یا کنش او الهامبخش و راهنمای عمل همه ی همبندان همپیمان و همراهان او در تشکّلهای کارگری و مدنی و همه ی هم میهنان پیکارجو در مبارزه برای احقاق حقوق کارگری و دمکراسی خواهد بود.
      ما، جمعی از کنشگران اجتماعی ایران، وقوع این رخداد جانگزای را به خانواده ی شاهرخ زمانی، خانواده ی بزرگ طبقه ی کارگر ایران و همه ی مردم شرافتمند میهنمان تسلیت می گوییم و آرزو می کنیم که از این پس مردم ایران شاهد رخدادهایی از این دست که تاکنون بارها در زندانهای ج.ا پیش آمده است و ما مسئولان مربوطه ی ج.ا را مسئول آنها می دانیم نباشند.   
یادش گرامی و راهش پاینده باد!

حمید آصفی- زانیار احمدی- فرشته اسالو- حسین اسدی- حسین اکبری- شهناز اکملی (مادر شهید مصطفی کریم بیگی)- کیوان باژن- شهلا انتصاری-  مریم بامداد- حمید بشیری- امیر بهبودی- حمید بی آزار- ماهرخ پاکروان- سلطان پذیرا- احمد پور ابراهیم- حسین پور رضا- فرهاد توانا- مهران توکلی- مهین توکلی- علی رضا جباری- رضی جعفرزاده- پویا جعفری- مصطفی جهانی- مصطفی چهارمحالی- سمین چیت ساز- حسین حسن پور- مریم حسین مردی- مرتضی داداشی- سهیلا داوودی- مهتاب درویش- رکسانا دستغیب- خسرو دلاور- پروین ذبیحی- راحله ی راحمی پور- زردشت احمدی- شیرین ربیعی- بهروز رستمی- عاطفه ی رضایی- علی رواسی زاده- فریبرز رئیس دانا- نسرین ستوده- گوهر شمیرانی- فریدون صادقی-علی صبوری- شاهرخ صدیقی- مصطفی صلواتی- کیوان صمیمی- سیامک طاهری- جمشید طاهری- مرتضی طاهری- مصطفی طاهری- حشمت طبرزدی- بهرام عزیزی- داوود فرهادپور- احمد قریب- محمد کریم بیگی- محمد کریمی- مهوش کوهستانی- علی گودرزی- جمشید لطفی- هوشنگ لطیف- مریم محبوب، مسعود مرادی- عبداله مرادی- محمد علی معظمی- اسماعیل مفتی زاده- محمد ملکی- داوود نعمتی- اکرم نقابی ( مادر مفقود الاثر سعید زینالی- اکبر نوروزی- ناصر نوری- محمد نوری زاد- نکیسا نوعی- فرهاد وثوق- فرهاد وزیری- پرویز هداوند- عنایت یوسف پور- منور یوسف پور

 

مطلب را به بالاترین بفرستید: مطلب را به آزادگی بفرستید:  

     بازگشت به صفحه نخست