از کوبا هنوز هم باید بسیار آموخت

عادی سازی روابط با آمریکا یک خواست عمومی ست

احمد سپیداری

 

رادیو فردا با اتکا به گزارش خبرگزاری رويترز اعلام کرد: «دولت آمريکا روز جمعه رسما کوبا را از فهرست حکومت‌های حامی تروريسم خارج  کرد.» این تصمیم ۴۵ روز قبل توسط باراک اوباما اعلام شده، اما با تاییدش در کنگره آمریکا به یک تصمیم رسمی تبدیل شده است.

مذاکرات دو دولت کوبا و آمریکا از مدت ها پیش آغاز شده و با موفقیت به پیش می رود. خواست داشتن روابط عادی با آمریکا، خواست دولت کوبا در طی چند دهه گذشته بوده است. این آمریکا بود که با قرار دادن کوبای انقلابی در فهرست کشورهای حامی تروریسم و اعمال تحریم های اقتصادی جهانی علیه کوبا با آن مخالفت می کرد.* مراحلی از این اقدام سیاسی به پیش رفته (امکان سفر شهروندهای آمریکا با ویزای رسمی به کوبا) ، ولی هنوز مراحل مهمی از عادی سازی روابط سیاسی - اقتصادی باقی است.  عادی سازی قرار است مرحله به مرحله به پیش رود. سفارتخانه های دو طرف در کشور میزبان بزودی گشایش می یابند. تحریم های اقتصادی باید کنار گذاشته شود و روابط به تدریج عادی شود.

 

در مذاکرات بین دولت آمریکا و کوبا نکاتی به چشم می خورد که قابل توجه است:

۱- کوبا هیچ تعهد خاصی را در مقابل فرایند عادی سازی روابط به عهده ندارد. نه قرار است تاسیساتی را تعطیل کند. نه قرار است به بازرسی های جهانی از تاسیسات مشکوک به مشارکت در تروریسم تن دهد. نه روش های سیاسی و اقتصادی اش را به خواست این و آن نهاد جهانی تغییر دهد و غیره. (مقایسه کنید با جهوری اسلامی و بیانیه لوزان)**

۲- در تمام مدت مذاکره دولت آمریکا از ادبیات برتری طلبانه و تحقیر آمیز فاصله گرفته و خیلی صریح عدم امکان ادامه سیاست قبلی و ضرورت بازگشت کوبا به مناسبات گسترده جهانی گوشزد شده است. به عبارت دیگر این باراک اوباماست که به اشتباه بودن ادامه این سیاست خارجی اعتراف می کند و ضرورت تغییر در آن را ابلاغ می کند. (مقایسه کنید با جمهوری اسلامی که باید به زور از برخی سیاست های افراطی اش دست بکشد و روشهایش را تغییر دهد و تحقیر شود.)

۳- این عادی سازی روابط با آمریکا، غیر از نیروهای تروریست و بدنام مخالف دولت کوبا در فلوریدا و وابستگان و پشتیبانان افراطی بسیار محدودشان، مخالف جدی دیگری در عرصه ملی، منطقه ای و جهانی ندارد. کشورهای همسایه کوبا در آمریکای لاتین نه تنها برای فشار به متوقف کردن مذاکرات سینه چاک نکرده اند، بلکه مدت هاست در پشتیبانی از کوبای ترقیخواه، خواهان این عادی سازی شده و برای پیشبرد آن، سال هاست دستورات واشنگتن را نادیده گرفته اند. جالب آن است که بزرگ ترین دولت های مخالف کوبا مانند کلمبیا هم امروز دست به دامن کوبا برای میانجگیری مابین دولت و چریک های فارک برای پایان دادن به درگیری های سیاسی و بازگشت به مبارزه سیاسی اند. (مقایسه کنید با جمهوری اسلامی که بخش بزرگی از همسایگانش با همه توان دیپلماتیک و اقتصاد نفتی نظامی شان در صدد متوقف کردن مذاکرات بوده اند.)

۴- کوبا سال هاست در تحریم اقتصادی آمریکا به سر می برد و مذاکرات در شرایطی آغاز شده که وضعیت اقتصادی عادی است و هیچ اهرم فشار بیشتری در اختیار دولت آمریکا برای تحمیل سیاستی به کوبای سوسیالیستی باقی نمانده است. (مقایسه کنید با جمهوری اسلامی که در اثر تحریم های اقتصادی به خاک سیاه نشسته و در صورت تداوم وضعیت، شیرازه اقتصادی اش در حال از هم پاشیدن است و هنوز اهرم های بسیاری در دست آمریکا برای فشارهای بیشتر است.)

می توان به دیگر ویژگی های مذاکره رائول کاسترو و باراک اوباما رهبران دو کشور ادامه داد و به طور ضمنی و یا مشخص آن را با مذاکرات دولت حست روحانی و کشورهای موسوم به ۱+۵ و آمریکا مقایسه کرد، اما فکر کنم برای رسیدن به هدف مقاله کافی است.

 

دولت جمهوری اسلامی هم همین فرایند را تقریبا همزمان با دولت کوبا آغاز کرده و هزاران ساعت مذاکره و برو و بیا و بکش و واکش برای رسیدن به تفاهمنامه ای بعنوان مبنای کار صرف شده است. در مورد کشور ما نیز هنوز بخش مهمی از کار باقی مانده است.

روشن است که ایران هم باید به سوی این عادی سازی روابط برود. این یک خواست عمومی است و قطعا به نفع کشور ماست و از هر اقدام مفید و سازنده ای در این جهت باید خوشحال بود و حمایت کرد.

 

در مذاکرات صورت گرفته بین جمهوری اسلامی و دولت آمریکا تعهداتی به گردن جمهوری اسلامی گذاشته شده و می شود که تبعات بزرگ سیاسی اقتصادی دارد. بخشی از این تعهدات توسط مقامات جمهوری اسلامی گفته شده و بخش مهم دیگری هنوز رسما گفته نشده است. پذیرش نقش سیاسی نظامی در راستای سیاست های آمریکا در منطقه، پذیرش سیاست اقتصاد نولیبرالیستی بانک جهانی برای توسعه، تحت بازرسی و کنترل قرارگرفتن کامل واردات و صادرات کشور و مراکز نظامی، تعطیل برنامه تولید انرژی هسته ای حداقل برای سالهای طولانی و … از جمله تعهداتی است که از آن نام برده شده و هنوز میزان گردن گذاشتن به آن توسط رهبری دلواپس از فروپاشی نظام جمهوری اسلامی در دستور مذاکرات است.

 

رسانه های شرکتی و دولتی جهانی شده به شکلی کاملا هدفمند تلاش دارند هر دو مذاکره را تسلیم دولت های تروریستی به نظام قانونگرای جهانی وانمود کنند. آن ها تفاوت های جدی بین این دو مذاکره را از چشم مخاطبانشان پوشیده نگه می دارند. رادیو فردا در خبر تنظیم شده اش می گوید که با خارج شدن کوبا از فهرست کشورهای حامی تروریسم: «در حال حاضر فقط سه کشور ايران، سوريه و سودان در اين فهرست باقی مانده‌اند.» متاسفانه اظهارات برخی چپ روها که گویا دولت کوبا هم چون به طرف اقتصاد سرمایه داری گام برداشته شامل عفو ملوکانه نظام جهانی شده، به نوع دیگری در چشم ها خاک می پاشد. (نقد این نظرات افراطی در صورتی که اهمیتی یافت، نوشتن مقاله دیگری را می طلبد و طبعا جایش اینجا نیست.) روشن است که بین آنچه در کوبای سوسیالیستی در حمایت از مردم رخ می دهد با غارت و چپاول حاکم در جمهوری اسلامی هیچ شباهتی وجود ندارد.

 

از خود باید پرسید براستی تفاوت این دو مذاکره در چیست؟ چرا نمی توان دولت کوبا را به چنین تعهداتی مجبور کرد و چرا جمهوری اسلامی را علیرغم قیل و قال های به ظاهر ضد آمریکایی و استقلال خواهی آتشین و سپاهیان قدس و داعیه های امپراطوری اسلامی و«بیداری مسلمانان» و غیره اش می توان به هر خواسته مشروع و نامشروعی وادار کرد؟

آیا تفاوت واقعی، تفاوت یک دولت مردمی در کوبا و یک دولت ضد مردمی در جمهوری اسلامی نیست؟

ایا تفاوت واقعی، داشتن پایگاه مردمی وسیع توسط دولت کوبا و جدا بودن حکومت ولایی از مردم در جمهوری اسلامی نیست؟

 

موفقیت دولت کوبا در پیشبرد سیاست عادی سازی اش با آمریکا موفقیت سیاست های اعلام شده بلند مدت و مقاومتش بر سر آن هاست. موفقیت پیشبرد سیاست عادی سازی در مورد جمهوری اسلامی شکست یک سیاست افراطی ضد مردمی و در نتیجه تن دادن به تعهدات بسیار سنگین برای پذیرش یک چرخش سیاسی است.

به همین دلیل است که ما نمی توانیم همان شادی ای را داشته باشیم که مردم کوبا دارند. می توان و باید به کوبایی ها تبریک گفت و برایشان آرزوی موفقیت کرد. اما به ما تا طرد نظام ولایت فقیهی که چنین وضعیتی را بر کشور ما حاکم کرده، نمی توان چیزی بیش از تبریک و تسلیت گفت. این اصطلاح تناقض آمیز تلخ و شیرین با سرشت این نظام عجین است. آن ها که چشم بر روی حقایق می بندند، سیلی واقعیت ها را در پیچ بعدی مسیر مبارزه برای آزادی دریافت خواهند کرد.

 

• * - جهت اطلاع کافی است اشاره شود که بیش از 21 بار در مجمع عمومی سازمان ملل به سود رفع تحریم ها از کوبا رای داده شد که با وتو وبی توجهی امریکا عملا بی اثر ماند .( نویدنو)

• **  -  جهت اطلاع خواننده ها به اطلاع می رسد که دولت کوبا در تمام مراحل گفتگو ، هم پیش از برگزاری نشست ها، هم در زمان نشست ها وهم بعد از نشست ها کلیه مطالب و موضوع های مورد گفتگو را با شفافیت تمام در اختیار شهروتد های کوبایی قرار داده است ومی دهد. علاقه مند ها جهت پیگیری بیشتر موضوع می توانند به تارنگاشت گرانما ، تارنگاشت رسمی حزب کمونیست کوبا مراجعه نمایند. www.granma.cu (نویدنو)

 

مطلب را به بالاترین بفرستید: مطلب را به آزادگی بفرستید:  

     بازگشت به صفحه نخست