نیروهای ترقیخواه باید خواهان پایان جنگ شوند / یمن به سوی فاجعه جنگی دامنه دار کشیده می شود​
احمد سپیداری

نمودار روند قیمت نفت

با حمله وحشیانه هواپیماهای عربستان سعودی به خاک یمن، تجاوز نظامی غیر قانونی دیگری آغاز می شود.  باز هم به جای هر توجیهی، وجود شریک جرم های متعدد در این جنایت، مبنای مشروعیت حمله نظامی قرار می گیرد. این شیوه ای است که ناتو و آمریکا و دیگر کشورهای قدرتمند مدت هاست آن را بکار می بندند. باید با صدای بلند و بدون هیچ اما و اگری این یورش ضد مردمی را که از همین آغاز به کشتار غیر نظامیان و نابود کردن ساختارهای زیر بنایی و آوارگی و کوچ اجباری مردم یمن و در نهایت گسترش دامنه عمل القاعده که هم اکنون نیز بخش بزرگی از کشور را در اختیار دارد می انجامد ، محکوم کرد.

این اولین بار نیست که عربستان سعودی به یک کشور مستقل حمله نظامی می کند. بحرین نیز در گرماگرم بهار عربی و در آستانه سقوط کاخ های سلطان مستبد بدست مردم، شاهد همین اقدام و چرخش اوضاع به سود حکام ضد مردمی آن کشور و سرکوب و کشتار وحشیانه مردم بود.

نگاهی به سیر رویدادها در این فاصله چند ساله، یعنی از یورش به بحرین و تجاوز نظامی به یمن، نشانگر تغییر و تحولات مهم جهانی به سوی تخاصم های نظامی و تبدیل جنگ به بخشی از واقعیت روزمره زندگی مردم در بخش بزرگی از جهان از آفریقا گرفته تا خاورمیانه و حتی بخشی از اروپاست. این در حالی است که خاور دور نیز شاهد بزرگ ترین مسابقه تسلیحاتی تاریخی اش با توجه به برنامه های نظامی اعلام شده توسط دولت آمریکا شده است.

امروز ما با سازمان مللی مواجهیم که دیگر نقش چندانی در راهبری جهان ندارد. اگر دبیرکل آن دیروز در مقابل یورش نیروهای نظامی عربستان و متحدانش به بحرین بر اساس یک توافق نظامی، طرفین را به خویشتن داری دعوت می کرد، امروز در برابر تجاوز غیر قانونی نظامی ریاض، تنها به اینکه در جریان امور قرار گرفته اکتفا می کند و هیچ اقدامی نه تنها در محکوم کردن این تجاوز بلکه در انتقاد به آن صورت نمی گیرد.

ما با پیچیدگی های هر چه بیشتری در سیاست ها مواجهیم. اگر دیروز آمریکا در حین انتقاد به کشتارها در بحرین به جمهوری اسلامی هشدار می داد و آن را صریحا از دخالت در امور دیگر کشورها برای پشتیبانی از شیعیان بر حذر می داشت، امروز از پای میز مذاکره با جمهوری اسلامی جم نمی خورد و طوری رفتار می کند که انگار دوست جمهوری اسلامی است و مشکلی هم با افزایش دامنه نفوذ آن تا باب المندب ندارد و این مسئله انگار مشکلی محلی است که دارد حل می شود. اینکه کشتار و جنایت واکنشی را بر نمی انگیزد شرم آور است.

روشن است که با تغییر و تحول های بزرگی  در رابطه باتسلط بر منابع انرژی و بویژه نفت رودرروییم. پیشی گرفتن میلیون ها بشکه ای قدرت تولید نفت بر مصرف آن بوسیله روش های فراکینگ و جنگ قیمت براه افتاده توسط عربستان سعودی، معادلات بسیاری را تغییر داده است. اگر دیروز با هر بار سخن گفتن از بستن تنگه هرمز ناوهای هواپیمابر آمریکا به سوی خلیج راهی می شد و تهدیدهای آشکار به صراحت رسانه ای می شد، امروز تهدید به بستن تنگه باب المندب، که به علت برقراری خطوط نفتی عظیم و تغییر مسیر بخش بزرگی از نفت به بیرون از تنگه هرمز، درست همان نقش را پیدا کرده، تحرک ویژه ای را در اروپا و آمریکا باعث نمی شود.

این تازه همه ماجرا نیست. جمهوری اسلامی از یکسو دارد با همکاری ائتلاف علیه داعش می جنگد و از سوی دیگر با بخشی از همین ائتلاف در یمن به رقابت سوق الجیشی مهمی می پردازد. عربستان سعودی به بخش هایی از القاعده سوریه کمک تسلیحاتی و تدارکاتی می کند و میلیاردها دلار پول در دست و بال تروریست های «شام و عراق» ریخته است و از سوی دیگر به همکاری با ایران و آمریکا برای حمله نظامی به آن ها در عراق مشغول است.

این رویدادها نشان دهنده آن است که جهان وارد دورانی می شود که صاحبان بازارهای سهام می توانند پروژه های سیاسی نظامی منطقه ای تعریف کنند و با لابی های مختلف شرکتی و دولتی در سطح جهان آن را به مرحله اجرا بگذارند. بدین وسیله، و با توجه به نقش تعیین کننده انرژی و حجم سرمایه گذاری های واقعی و موهومی بر روی آن، ابعاد عمل صنعت جنگ باز هم افزایش می یابد.

اینکه زندگی مردم بازیچه دست سیاست بازانی شود که از جنگ و صنایع نظامی تامین کننده آن سود می برند و برای رقابت های منطقه ای و بازارگشایی های جهانی خود آماده اند هر جنایتی را روا دارند، قابل پذیرش نیست.

نیروهای ترقیخواه و صلحدوست جهان باید خواهان پایان بیدرنگ نظامی گرایی و جنگ در منطقه شوند و صدای خود را در برابر این تجاوز و کشتار قبل از آنکه وارد مراحل وسیع تر زمینی شود و پای کشورهای دیگری را به میان بکشد، بلند کنند.

 

 

مطلب را به بالاترین بفرستید: مطلب را به آزادگی بفرستید:  

     بازگشت به صفحه نخست