در گرامی داشت خاطره خسرو گلسرخی  وکرامت دانشیان

به دامون

احسان طبری

 

 

عشم بزرگ بود به دیدار تو ،  ولی  

عشقی دگر  ربود   مرا  از کنار تو

تا روزگار  تو ز سیاهی  رها شود :

جان را به کف گرفتم و کردم نثار  تو .

من آن درخت جنگلیم ، کز نهیب باد        

هم چون گیاه هرزه به هرسونمی خمد .     

من دیده ام به روی تو ، تو دیده ات به چیست ؟      

دانم ! به آفتاب نوینی که می دمد.                

دامون ! تو مظهری ز تن و چهره ام ، ولی

خواهم که مظهری شوی از رزم و شور من ،

چندان به پاس عدل و حقیقت بایستی

تا پرچم ظفر بفرازی به گور من .

 

منبع : دنیا ، نشریه سیاسی و تئوریک کمیته مرکزی حزب توده ایران شماره 7 مهر 1354

 

 

 

 

 

 

 

 

مطلب را به بالاترین بفرستید: مطلب را به آزادگی بفرستید:  

     بازگشت به صفحه نخست