صحنه مبارزه و شیوه مبارزه  ی حزب طبقه کارگر را خود حزب باید انتخاب کند

 

نویدنو : در صحنه نظری  - سیاسی امروز جهان از "سپهر" و"فضا" بسیار سخن گفته می شود. صحنه بازگشت این تعبیرها به شرایط مشخص مبارزه است به علاوه "سپهر" یا " فضایی" که از بر آمد تقابل ها ، تضادها ، کنش ها و واکنش های بی نهایت نیروهای عینی وذهنی در شرایط مشخص "حادث" ودر شرایط "ذهنی " جامعه به عامل مادی تبدیل می شود. درک این روند واین "حادثه" به درک عمیق "فضا" و"سپهری" می انجامد که می تواند برنامه عمل کارآتری را فراهم آورد. یکی از عادی ترین "سپهر" ها و"فضا" های قابل تصور، صحنه مبارزه است که نیروهای عمل کننده متعددی بر ایجاد هژمونی یا سلطه خود بر این صحنه می کوشند. آن ها تلاش می کنند "سپهر" و"فضایی" دربافت کلیت اجتماع ودربین نیروهای سیاسی- اجتماعی وطبقه های اجتماعی ایجاد کنند که در راستای منافع گروهی ، صنفی ، طبقاتی واجتماعی – سیاسی ان ها نقش موثری داشته باشد .

رفیق منوچهر بهزادی با دریافت ودرایتی علمی حدود 40 سال پیش به این موضوع می پردازد ، وراه عملی غلبه بر " سپهر" ها و"فضا" های "حادث" شده از رفتار "آگاهانه " یا " نا آگاهانه" نیروهای اجتماعی ، طبقاتی وسیاسی در بستر سامانه اقتصادی حاکم را به روشنی نشان می دهد . و می نویسد :" اهمیت مسئله در این است که اگر نیروهای انقلابی صحنه ی مبارزه وشیوه ی مبارزه را به درستی انتخاب و به ضد انقلاب تحمیل کنند ، گام نخستین را در راه پیروزی خود برداشته اند واگر ضد انقلاب موفق شود صحنه ی مبارزه و شیوه ی مبارزه را ، علی رغم تمایل و آمادگی نیروهای انقلابی ، به آن ها تحمیل کند ، نیروهای انقلابی در آن صحنه و با آن شیوه با شکست روبرو خواهند شد . "

این شاه بیت هماره ی نبرد نیروی انقلابی در صحنه مبارزه ، برای کسب هژمونی نظری وعملی در راستای حفظ وتامین منافع زحمتکشان جامعه است .

 

نویدنو به سهم خویش از رفقایی که کار بازتایپ نوشتار را بعهده گرفته اند سپاسگذاری می کند.

 

 

صحنه مبارزه و شیوه مبارزه  ی حزب طبقه کارگر را خود حزب باید انتخاب کند

اثر رفیق جان باخته در فاجعه ملی : منوچهر بهزادی

 

در نبرد حیاتی و سهمگینی که بین نیروهای انقلابی و ضد انقلابی در جریان است ، انتخاب صحنه ی مبارزه و شیوه مبارزه حائز اهمیت فراوانی است . اهمیت مسئله در این است که اگر نیروهای انقلابی صحنه ی مبارزه وشیوه ی مبارزه را به درستی انتخاب و به ضد انقلاب تحمیل کنند ، گام نخستین را در راه پیروزی خود برداشته اند واگر ضد انقلاب موفق شود صحنه ی مبارزه و شیوه ی مبارزه را ، علی رغم تمایل و آمادگی نیروهای انقلابی ، به آن ها تحمیل کند ، نیروهای انقلابی در آن صحنه و با آن شیوه با شکست روبرو خواهند شد . و از آن جا که حزب انقلابی طبقه کارگر نیروی  پیشاهنگ  جنبش انقلابی است ، مسئولیت اساسی در این زمینه بر عهده اوست . اوست که از یک سو باید صحنه ی مبارزه و شیوه ی مبارزه را در برابر ضد انقلاب انتخاب کند و به وی تحمیل نماید و از سوی دیگر باید سایر نیروهای انقلابی را برای این انتخاب قانع و جلب کند .

در شرایطی مانند کشورما که در جبهه ی نیروهای انقلابی متاسفانه پراکندگی و نفاق حاکم است ، اهمیت و حساسیت مسئله بیشتر می شود . حزب توده ایران ، حزب طبقه کارگر ایران ، با درک این اهمیت و این مسئولیت است که در حل درست مسئله انتخاب صحنه ی مبارزه و شیوه ی مبارزه کوشاست .

صحنه ی مبارزه

مبارزه برای تحول بنیادی جامعه تمام شئون زندگی جامعه را در بر می گیرد . به سخن دیگر صحنه ای از زندگی نیست که مبارزه ی بین نو وکهنه ، بین نیروهای انقلابی و ضد انقلابی در آن وجود نداشته باشد . ولی با این که مبارزه در تمام صحنه های زندگی جریان دارد ، وبا این که مبارزه در هر صحنه به جای خود لازم و در سرنوشت  نهایی پیکار موثر است ، با این همه صحنه های گوناگون مبارزه در لحظه ی معین اهمیت و حدت و شدت یکسانی ندارند .

برای حزب توده ایران ملاک اهمیت و حدت و شدت یک صحنه ی مبارزه در لحظه ی معین آن است که مبارزه در این صحنه تا چه حد منعکس کننده ی وظایف اصلی و مبرم مبارزه در لحظه ی معین است و تا چه حد به انجام این وظایف اصلی و مبرم کمک می کند . به سخن دیگر حزب موظف است که

اولا اهمیت و حدت و شدت صحنه های مبارزه را به درستی ارزیابی کند . ثانیا متناسب با اهمیت و حدت و شدت هر صحنه ی مبارزه نیروهای انقلابی را متوجه آن سازد .

 ثالثا و مهم تر از همه این که صحنه ی اصلی مبارزه را ، که به وسیله ی آن قاطع تر ، آسان تر و سریع تر می توان بر ضد انقلاب ضربه وارد آورد و نیروهای انقلابی را بهتر ، آسان تر و سریع تر می توان در راه انجام وظایف اصلی و مبرم به پیش برد ، به درستی تشخیص دهد و عمده نیروهای انقلابی را متوجه آن سازد .

در انتخاب صحنه ی مبارزه ، حزب با دشواری ها و خطرات چندی روبرو است :

• ممکن است خود حزب در انتخاب صحنه ی اصلی مبارزه و در نتیجه اختصاص عمده نیروهای انقلابی به این صحنه ی اصلی دچار اشتباه شود .

•      ممکن است حزب در دام دشمن بیفتد و در صحنه ای وارد مبارزه ی اصلی شود که از طرف دشمن انتخاب شده و صحنه ی اصلی نیست . فراموش نباید کرد که ضد انقلاب هم در این زمینه بیکار نیست . ضد انقلاب هم در مبارزه بر ضد نیروهای انقلابی می کوشد صحنه ای را انتخاب کند که بنا بر ارزیابی او نیروهای انقلابی در آن ضعیف اند و او قوی . ضد انقلاب  هم می کوشد مبارزه بر ضد نیروهای انقلابی را در صحنه ای انجام دهد که به تصور او قاطع تر ، آسان تر و سریع تر می توان بر نیروهای انقلابی ضربه وارد آورد و موقعیت ضد انقلاب را تحکیم نمود . ضد انقلاب هم می کوشد نیروهای انقلابی را از توجه به صحنه ی اصلی مبارزه و فرستادن عمده نیرو به این صحنه باز دارد .

•   ممکن است حزب تحت فشار آن نیروهای انقلابی ، که تشخیص و ارزیابی نادرستی از صحنه ی اصلی مبارزه دارند ، نا آگاهانه و ناخواه ، به صحنه ای از مبارزه کشانده شود که صحنه ی اصلی مبارزه نیست .

بدین سان صحبت بر سر این نیست که حزب باید صحنه ی اصلی مبارزه را به درستی تشخیص دهد و عمده نیروهای انقلابی را متوجه آن سازد . حزب این وظیفه را هم دارد که تلاش ضد انقلاب را برای منحرف ساختن نیروهای انقلابی از صحنه ی مبارزه افشاء کند و عقیم سازد . حزب باید تحت فشار آن نیروهای انقلابی که تشخیص و ارزیابی نادرستی از صحنه ی اصلی مبارزه دارند ، قرار نگیرد و به هیچ قیمتی به استفاده از عمده نیروی خود در صحنه های فرعی کشانده نشود . اینک یک مثال مشخص و نمونه وار بزنیم :

برای سرنگونی رژیم دیکتاتوری شاه وظیفه ای مهم تر و مبرم تر از احیاء سازمان های حزب توده ی ایران و کمک به تحکیم و تقویت این پیشاهنگ مارکسیستی – لنینیستی  طبقه کارگر ایران و اتحاد همه ی نیروهای ضد امپریالیستی  و ضد دیکتاتوری بر پایه ی یک مشی و برنامه ی مشترک وجود ندارد . این واقعیت را هر انقلابی صادقی که احساس مسئولیت دارد ، درک می کند .

در چنین شرایطی که نیروهای انقلابی باید عمده نیروی خود را متوجه این صحنه ی اصلی مبارزه سازند ، می بینید که بحث در باره ی تاریخ جنبش کارگری و کمونیستی ایران و به ویژه تاریخ حزب توده ایران گرم می شود . و اگر هشیاری حزب توده ایران و سایر نیروهای آگاه انقلابی نباشد ، به مسئله ی اصلی در اپوزیسیون تبدیل می گردد . چرا ؟ منشا این بحث کجاست ؟ به چه منظور انجام می گیرد ؟ چه نتیجه ای دارد ؟

همه ی نیروهای انقلابی ، وقبل از همه و بیش از همه حزب توده ایران ، معتقدند که بررسی تاریخ جنبش کارگری و کمونیستی ایران و از جمله بررسی تاریخ حزب توده ایران ، که سهم عمده ای در این جنبش دارد ، برای جمع بندی تجارب جنبش و استفاده از آن برای مبارزات حال و آینده حائز اهمیت جدی است . این وظیفه ی مهم و درعین حال دشوار و بغرنجی است که می باید انجام گیرد و حزب توده ایران خود در انجام این وظیفه پیشگام بوده است و همچنان در انجام آن کوشاست .

ولی دو نیرو ، با دو هدف متضاد ، یکی آگاهانه و دیگری نا آگاهانه ، می کوشند این بررسی تاریخی را ، که مهم و ضرور است ، ولی در شرایط کنونی وظیفه ی اصلی نیست ، به صحنه ی اصلی مبارزه تبدیل کنند .

نیروی نخست ضد انقلاب است . ضد انقلاب از علاقه ی نیروهای انقلابی ، به ویژه مبارزان جوان انقلابی ، به دانستن تاریخ جنبش و حزب آگاه است . ضد انقلاب از برخوردها و ارزیابی های گوناگون وگاه متضادی هم که در باره ی تاریخ جنبش و حزب در بین نیروهای انقلابی وجود دارد ، مطلع است . ضد انقلاب از پیش داوری ها و برخوردهای غیردوستانه ای که متاسفانه هنوز در بخشی از نیروهای انقلابی نسبت به حزب توده ایران وجود دارد ، با خبر است . و بر این اساس ضد انقلاب می کوشد اولا از بحث در باره ی تاریخ جنبش و حزب – که در آن امکان سفسطه و مغلطه و تحریف و حتی جعل وجود دارد – برای سر درگم ساختن مبارزان جوان انقلابی سوء استفاده کند . ثانیا پراکندگی و نفاق بین نیروهای انقلابی را حفظ و تشدید کند . ثالثا به حیثیت و اعتبار حزب حزب توده ایران در بین سایر نیروهای انقلابی لطمه زند . رابعا نیروهای انقلابی و به ویژه مبارزان جوان انقلابی را از توجه به صحنه ی اصلی مبارزه باز دارد .

نیروی دوم بخشی از نیروهای انقلابی است که در تشخیص صحنه ی اصلی مبارزه و وقف عمده نیروهای انقلابی به این صحنه ی اصلی دچار اشتباه است . این قبیل مبارزان فکر می کنند که سرنوشت مبارزه به بررسی تاریخ جنبش و حزب وابسته است ، و اگر مثلا روشن نشود که در 30 یا 25 سال پیش فلان تصمیم و فلان عمل حزب درست بوده یا نبوده ، کار مبارزه کنونی بر ضد رژیم شاه لنگ می ماند .

متاسفانه باید گفت که نتیجه ی این هر دو برخورد در عمل یکی است ، و آن هم منحرف شدن و منحرف ساختن نیروهای انقلابی از مبارزه در صحنه ی اصلی است . وچه کسی می تواند انکار کند که این نتیجه با این که با هدف این بخش از نیروهای انقلابی در تضاد است ، و با این که عمل این بخش از نیروهای انقلابی نا آگاهانه انجام می گیرد ، در عمل آب به آسیاب ضد انقلاب می ریزد ؟ چه کسی می تواند انکار کند که شور انقلابی ، صداقت انقلابی ، حقیقت جوئی انقلابی و ارزیابی نادرست این بخش  از نیروهای انقلابی از صحنه ی اصلی مبارزه ، آگاهانه مورد سوء استفاده ی ضد انقلاب قرار می گیرد ؟ و قرار گرفته است ؟

شیوه ی مبارزه

لنینیسم می آموزد که : استفاده از تمام شیوه های مبارزه در پیکار انقلابی نه فقط مفید ، بلکه ضرور است : آن شیوه ای از مبارزه در لحظه ی معین عمده می شود که بهتر از هر شیوه ی دیگری می تواند در لحظه ی معین به پیشبرد امر انقلاب کمک کند . شیوه های مبارزه فقط با تحلیل مشخص شرایط مشخص ، با ارزیابی عینی نیروهای انقلاب و ضد انقلاب به دست می آیند و انتخاب می شوند . حزب انقلابی طبقه ی کارگر باید آماده و قادر باشد که با تغییر شرایط ، به سرعت شیوه ی متناسب با شرایط جدید را بیابد و جانشین شیوه ی کهنه سازد . حزب انقلابی طبقه ی کارگر باید انتخاب شیوه ی مبارزه را در دست خود گیرد نه این که به ضد انقلاب وگذارد .

اگر حزب انقلابی طبقه ی کارگر این آموزش گرانبهای لنین را به کار نبندد ، با خطرات زیرین روبرو می شود :

• ممکن است حزب در انتخاب شیوه ی مبارزه دچار ذهنی گری شود . شیوه ای از مبارزه را مطلق کند ، سرعت کافی برای تغییر شیوه نشان ندهد .

•  ممکن است حزب در دام دشمن بیفتد و آن شیوه ای از مبارزه را انتخاب کند که دشمن به او تحمیل کرده ، بدون این که حزب آماده و قادر برای به کار بردن آن شیوه باشد .

•      ممکن است حزب تحت فشار آن نیروهای انقلابی ، که شیوه ی نادرستی از مبارزه را در لحظه ی معین انتخاب کرده اند ، نا آگاهانه و ناخواه ، به استفاده از این شیوه کشانده شود .

تحقق هر یک از این امکانات به شکست حزب و جنبش انقلابی در لحظه ی معین منجر خواهد شد . مثال مشخصی بزنیم :

مبارزه ی چریکی شهری از جانب بخشی از نیروهای انقلابی ایران به عنوان تنها راه سرنگونی رژیم دیکتاتوری شاه در شرایط کنونی اعلام شده است . به نظر نمی رسد که با تجربه ای که از چند سال مبارزه ی چریکی شهری در پیش داریم ، تجربه ای که متاسفانه به بهای خون عده ی کثیری از شجاع ترین عناصر انقلابی  به دست آمده ، نیازی به تکرار تحلیل های منطقی و مستدل حزب ما در نادرستی و زیان بخش بودن این شیوه ی مبارزه در شرایط کنونی باشد . آنچه مهم است یاد آوری  و تاکید این واقعیت است که بخشی از نیروهای انقلابی در اثر اشتباه در انتخاب شیوه ی مبارزه زیر ضربه ی دشمن قرار گرفته است . در واقع به یک معنی دشمن از این اشتباه استفاده کرده و شیوه ای از مبارزه را به بخشی از نیروهای انقلابی تحمیل کرده است که شکست حتمی این بخش از نیروهای انقلابی را در شرایط کنونی در بر دارد . آنچه مهم است یاد آوری و تاکید این واقعیت است که چه می شد اگر حزب ما هم در اثر اشتباه ویا تحت فشار این بخش از نیروهای انقلابی و محیطی که در اپوزیسیون غیر توده ای حکم فرما بود – و هنوز هم تا حدودی حکمفرماست – این شیوه مبارزه را در شرایط کنونی انتخاب می کرد ؟ آیا حزب هم بدون این که ضرورت مبارزه ایجاب کند ، تلفات بیشتری نمی داد ؟ آیا جنبش لطمه بیشتری نمی خورد ؟ آیا جبران این اشتباه و این لطمات و تلفات دشوارتر نبود ؟ آیا پیکار انقلابی در مجموع بغرنج تر و دشوار تر و طولانی تر نمی شد ؟

   صحنه ی مبارزه و شیوه ی مبارزه ی حزب طبقه کارگر را خود حزب باید انتخاب کند

اگر حزب انقلابی طبقه ی کارگر صحنه مبارزه و شیوه مبارزه را به درستی انتخاب کند ، اگر حزب انقلابی طبقه ی کارگر صحنه مبارزه و شیوه مبارزه را به ضد انقلاب تحمیل کند و تلاش ضد انقلاب را برای تحمیل صحنه ی مبارزه و شیوه مبارزه به نیروهای انقلابی عقیم گذارد ، اگر حزب انقلابی طبقه ی کارگر در برابر اشتباه سایر نیروهای انقلابی در انتخاب صحنه ی مبارزه و شیوه ی مبارزه اصولیت و استحکام نشان دهد ، آن وقت نه تیغ جلاد و نه شمشیر اتهام به چنین حزبی کارگر نیست . و حزب توده ایران ، حزب انقلابی طبقه کارگر ایران در چنین راهی است . که رو به تکامل می رود وبا تکامل خود تضمین واقعی برای پیروزی جنبش انقلابی میهن ما بوجود می آورد .

 

همه جا تاکید ها از نوید نو است .

سرچشمه: دنیا ، نشریه سیاسی و تئوریک کمیته مرکزی حزب توده ایران ، تیرماه سال 1354شماره 4 

 

 

 

 

 

مطلب را به بالاترین بفرستید: مطلب را به آزادگی بفرستید:  

     بازگشت به صفحه نخست