|
در چهلمین سالگرد موج دوم یورش رژیم مذهبی ایران به حزب تودهٔ ایران از
۲۷
آوریل
۱۹۸۳،
که به بازداشت و حبس ده‌هزار تن از اعضای آن حزب، از جمله کادرهای
اصلی، منجر شد، ما حزب‌های کمونیست و کارگری امضاکنندهٔ این بیانیه
همبستگی کامل و فعال خود را با حزب تودهٔ ایران ابراز می‌کنیم. صدها تن
از بازداشت‌شدگان آن یورش در زیر شکنجه کشته یا بعداً اعدام شدند.
در مادهٔ پنجم برنامه عمل بیست‌ودومین نشست بین‌المللی حزب‌های کمونیست
و کارگری در هاوانا، کوبا، در اکتبر
۲۰۲۲،
که به اتفاق آرا تصویب شد، همهٔ ما متعهد شدیم که با کمونیست‌هایی که
مورد آزار و اذیت قرار می‌گیرند و استفادهٔ آزادانه از حقوق سیاسی از
آنها گرفته می‌شود همبستگی کنیم و در مقابل رژیم‌های دیکتاتوری، سرکوب،
و تبعیض در عرصهٔ حقوق و آزادی‌های دموکراتیک بایستیم.
رژیم مذهبی ایران در نخستین یورش در روز
۶
فوریه
۱۹۸۳ [۱۷
بهمن
۱۳۶۱]
دبیر کل و اکثریت رفقای رهبری و کادرهای حزب توده ایران را دستگیر کرد
آنها را ماه‌ها با روش‌های غیرانسانی شکنجه کرد- که در مواردی به کشته
و نقص عضو آنها منجر شد- و آن حزب را غیرقانونی اعلام کرد. حمله به حزب
تودهٔ ایران در هماهنگی و همکاری با سازمان‌های امنیتی کشورهای
امپریالیستی- به‌ویژه سیا آمریکا، ام‌آی۶
(MI6)
بریتانیا- و موساد اسرائیل، و همچنین نیروهای امنیتی پاکستان و ترکیه
صورت گرفت.
علت واقعی یورش همه‌جانبهٔ رژیم ایران به حزب تودهٔ ایران آن بود که
این حزب با تلاش اسلام‌گرایان برای منحرف و معکوس کردن مسیر انقلاب
دموکراتیک ملی
۱۹۷۹ [۱۳۵۷]
و پشت کردن به آرمان‌های اجتماعی، اقتصادی، و سیاسی آن مخالفت کرده
بود. حزب تودهٔ ایران به حزب توده‌یی طبقهٔ کارگر تبدیل شده بود و در
بسیج کردن افکار عمومی بسیار پرطرفدار و مؤثر بود. رژیم از نفوذ حزب
تودهٔ ایران به‌ویژه در میان طبقهٔ کارگر می‌ترسید. از این وحشت داشت
که این حزب می‌تواند به جایگزینی واقعاً مردمی [برای رژیم حاکم] تبدیل
شود که از صلح و پیشرفت حمایت می‌کند.
حزب تودهٔ ایران همچنین با سیاست رژیم اسلامی ایران در ادامه دادن به
جنگ برادرکشی میان ایران و عراق، پس از شکست خوردن نیروهای عراقی و
بیرون راندن آنها از مرزهای ایران در تابستان
۱۹۸۲،
[۱۳۶۱]
مخالف بود. حزب تودهٔ ایران معتقد بود که ادامهٔ جنگ سبب ضعیف شدن دو
کشور مهم خاورمیانه است و این فقط به نفع کشورهای امپریالیستی خواهد
بود.
در واقع، حزب تودهٔ ایران فقط به این علت در معرض وحشیانه‌ترین یورش‌ها
قرار گرفت که از شعارهای اساسی انقلاب
۱۹۷۹ [۱۳۵۷]
حمایت می‌کرد، علیه جنگ بود، و از صلح و سوسیالیسم حمایت می‌کرد.
اکنون در ایران دیکتاتوری مذهبی بی‌اعتباری حاکم است، اقتصاد کشور
ویران شده است، و چیزی از دستاوردهای انقلاب
۱۹۷۹ [۱۳۵۷]
باقی نمانده است. این کشور در بحران‌های اقتصادی و اجتماعی و فرهنگی
چندبُعدی گرفتار است. دیکتاتوری حاکم، که نمایندهٔ طبقات بورژوایی
تجاری و بوروکراتیک کلان است، با زور و سرکوب وحشیانه جلوی شکل‌گیری
جایگزین واقعی مترقی را می‌گیرد.
ما از مبارزهٔ برحق مردم ایران در راه تحقق صلح، حقوق بشر و حقوق
دموکراتیک، حاکمیت ملی، و عدالت اجتماعی حمایت می‌کنیم. ما همچنین با
هرگونه دخالت امپریالیسم و رژیم‌های ارتجاعی خاورمیانه در امور داخلی
ایران قاطعانه مخالفیم. تصمیم‌گیری در مورد مسیر آیندهٔ تحولات سیاسی
ایران فقط به عهدهٔ خود مردم ایران است.
۱.
حزب کمونیست آفریقای جنوبی
۲.
آکل – حزب زحمتکشان مترقی قبرس
۳.
حزب کمونیست آلبانی
۴.
حزب کمونیست آلمان
(DKP)
۵.
حزب کمونیست آمریکا
(CPUSA)
۶.
حزب کارگر اتریش
۷.
حزب کمونیست اتریش
۸.
حزب کمونیست اردن
۹.
حزب کمونیست اسپانیا
۱۰.
حزب کمونیست خلق‌های اسپانیا
۱۱.
حزب کمونیست کارگران اسپانیا
۱۲.
حزب کمونیست استرالیا
۱۳.
حزب کمونیست اسرائیل
۱۴.
حزب تودهٔ ایران
۱۵.
حزب کارگران ایرلند
۱۶.
حزب کمونیست ایرلند
۱۷.
تریبون دموکراتیک مترقی بحرین
۱۸.
حزب کمونیست بریتانیا
۱۹.
حزب کمونیست بلژیک
۲۰.
حزب کارگران بلژیک
۲۱.
حزب کمونیست بنگلادش
۲۲.
حزب کمونیست پاکستان
۲۳.
حزب کمونیست دانمارک
۲۴.
حزب کمونیست در دانمارک
۲۵.
حزب کمونیست سوازیلند
۲۶.
حزب کمونیست سودان
۲۷.
حزب کمونیست سوئد
۲۸.
جنبش آزاديبخش خلق سريلانكا
۲۹.
کمونیست‌های صربستان
۳۰.
حزب کمونیست عراق
۳۱.
حزب کمونیست کردستان عراق
۳۲.
حزب مردم فلسطین
۳۳.
حزب کمونیست فرانسه
۳۴.
حزب کمونیست فنلاند
۳۵.
کمونیست‌های کاتالونی
۳۶.
حزب کمونیست کانادا
۳۷.
حزب کارگران سوسیالیست کرواسی
۳۸.
حزب کمونیست مالتا
۳۹.
حزب کمونیست مصر
۴۰.
حزب کمونیست نروژ
۴۱.
حزب کمونیست ونزوئلا
۴۲.
حزب کمونیست جدید هلند
۴۳.
حزب کمونیست هند
۴۴.
حزب کمونیست هند (مارکسیست)
۴۵.
حزب کمونیست یونان
به نقل از «نامۀ مردم»، شماره ۱۱۸۱، دوشنبه
۱۸ اردیبهشت ۱۴۰۲ |
