|
1
عیدِ امسال هم با سفره‌های خالی و عرقِ شرمِ زنان و مردانِ نان‌آور در
اکثریتِ خانواده‌های ایرانی سپری شد. ناداری، بیکاری و درآمدهای اندک
در برابر غولِ عظیمِ تورّم و گرانی زانو زد. بازهم وعده‌ها تکرار شد و
کوهِ افزایشِ دستمزدِ پایۀ کارگران موش زایید! وضعیتِ ناهنجارِ اجتماعی
به مرزِ غیرقابلِ تحمّل‌تری رسید و سناریوی تکراری 40 سالۀ "تکریمِ
مستضعفان" به دست بازیگرانِ نالایقی که با رانتِ خانوادگی و وابستگی و
فرمان‌بُرداری به مقاماتِ عالی رسیده‌اند، مکرّر شد. با یک برآوردِ
بسیار ساده از مشکلات و ناهنجاری‌های اجتماعی در شرایطِ کنونی بهرغمِ
شعارِ فریبندۀ "رشدِ
تولید و رفع تورّم"
و دَم‌زدن از سرعتِ فزایندۀ "قطارِ
پیشرفتِ"
حاکمیّتِ یک دست، هیچ چشم‌اندازی برای تغییرِ بنیادی وجود ندارد و این
معضلات را شاید تنها بتوان با دست‌بُردن به ریشه‌ها یعنی ستونِ فقراتِ
مالکیّت‌های سلب‌شده و دارایی‌های به‌یغمارفتۀ مردم در طیّ چهل سال، در
کوتاه‌مدّت تا حدودی درمان کرد و چرخۀ تحولّات را از سفرۀ پُر رونقِ
غارتگران به "امرِ
تامینِ اجتماعی"
با هدفِ رفع نیازهای اوّلیۀ اکثریتِ فقیرشدۀ جامعه منحرف کرد.
2
"روزِ
کارگرِ"
دیگری نیز فرا رسید که سهمِ کارگران از آن دستگیری و حبسِ فعّالانِ
کارگری و تهدید و فشارِ اجتماعیِ افزون‌تر بر خانواده‌های آن‌ها بود.
وزیرِ کار با وقاحتِ بی‌نظیری اعلام کرد که "با
قناعت می‌توان با حقوقِ پایه سرکرد!"
و در یک بازی نمایشیِ تکراری، وزیری را برکنارکردند که ظاهرا بزرگ‌ترین
گناهِ او "افزایشِ بی‌رویۀ قیمتِ‌خودرو" بود. جالب آن‌که این وزیر
مسئولیتِ سه بخشِ "صنعت"، "معدن" و "بازرگانی" جامعه‌ای 85 میلیونی را
برعهده داشت که در جریانِ استیضاحِ نمایشی او، هیچ‌یک از معضلاتِ صنعت،
معدن و بازرگانی محلّی از اِعراب نداشت. بهانۀ این نمایش هم البتّه
وضعیتِ قیمت‌های سربه‌فلک کشیدۀ
"خودرو"
بود که بیش‌تر لایۀ میانیِ جامعه را تحتِ فشارِ مستقیم قرار داده است.
و جالب‌تر آن که وزیرِ نامحترم هم با شکستنِ کاسه کوزه بر سرِ "مافیای
خودرو" خود را تبرئه کرد، و فراموش کرد
"او"
در کشوری وزیر است که بنا به ادّعای خودشان اطّلاعاتِ آن پروازِ
پرنده‌ای را هم در آسمانِ امنیّتِ جمهوری اسلامی رصد می‌کند!
3
پدیدۀ واجدِ اهمّیتِ دیگر، واکنشِ بخش‌هایی از کارگران به "میزانِ
افزایش حقوق 1402"
تحتِ نامِ کمپینِ 1402 است که کارگرانِ پروژه ای صنعتِ نفت و پتروشیمی
دست به اعتصاب زده و خواستار افزایش 79 درصدی دستمزدها متناسب با میزان
تورّم به حکمِ "قانون"
شده اند. گروه‌های مختلفِ کارگری و اجتماعی از این اعتصابها
حمایت و هم‌بستگی خود را با آن اعلام کرده اند. در بیانیۀ اوّلِ ماهِ
مِه، روز کارگرِ امسال صادره از سوی یکی از تشکّل‌های کارگری گفته
می‌شود:
"روز
جهانی کارگر امسال، نه فقط بزرگ‌داشتِ طبقۀکارگر و زحمت‌کشِ جامعه است،
نه فقط روز تجدیدِ عهد‌ِ ما علیه نظام استثمارگرِ سرمایه‌داری، و برای
دستیابی به کلیۀ مطالبات اقتصادی‌مان از جمله افزایشِ دستمزدها بر
مبنای نرخِ واقعیِ تورّم است، بل‌که روزِ دادخواهی فرزندانِ این مملکت
است که عمدتا از خانواده‌های کارگری و زحمت‌کش، برای عدالت و آزادی
به‌پاخاستند، امّا با گلوله و سرکوب پاسخ گرفتند."
این پیوندِ جنبشِ کارگری به اعتراضات "زن،
زندگی، آزادی"
که هم اکنون زیرِ فشارِ استخوان‌خُردکُن حاکمیّت بر زنان وجوانانِ
معترض به‌بهانۀ نمایشِ مضحکِ "حجابِ اجباری" به‌سختی نفس می‌کشد، نشانِ
زنده‌بودنِ حرکت برای تحوّلاتِ بنیادی اجتماعیاست
که تامین و تحقّقِ شعارِ "کار،
نان و آزادی"
را هدفِ دیرینِ خود قرار داده است.
4
ضرورتِ
امروز جنبشِ انقلابی مردمِ ایران، ایجاد پیوند هرچه بیش‌تر میان
مبارزاتِ صنفی-دمکراتیک با مبارزاتِ سیاسی-طبقاتی اقشار و طبقاتِ
تحوّل‌خواهِ جامعه برای گذار از وضعیتِ فروبستۀ موجود به وضعیتِ مطلوب
است که اینک به مطالبۀ اکثریتِ جامعه و تاکیدِ شخصیت‌های معتبرِ
اجتماعی و فعالینِ مدنی و مبارزانِ سیاسی دربند فراروییده و در ماه‌های
اخیر در قالبِ صدور منشورها و بیانیه‌های گوناگون شاهدِ آن بوده‌ایم.
جنبشِ مترقّی و نیرومندِ "زن،
زندگی، آزادی"
به‌رغم سرکوب و کشتارِ زنان و جوانان و پیگردِ آزادی‌خواهان در 8 ماهۀ
اخیر نشان داده که سرِ بازایستادن ندارد و متوقّف نخواهد شد؛ نه با تیغ
و درفش و کورکردنِ معترضان، نه با بازداشت و اعتراف‌گیری و نمایشاتِ
تهوع‌آور، نه با حمله‌های بیولوژیک و مسمومیّت‌های انتقامجویانۀ
سریالی و سراسری علیه دانش‌آموزان مدارسِ دخترانه، و نه با تشدید
تضییقاتِ گوناگون نظیر بازداشتِ گستردۀ فعّالینِ کارگری و معلّمانِ
شریف در آستانۀ روزِ جهانی کارگر و روزِ معلّم که همگی این رفتارهای
ضدّ ِدمکراتیک و غیرِانسانی، آیاتی از اوج ناتوانیِ زمامداران در قبالِ
جنبشِ مردمِ آگاهِ ایران است. آری،
"پرچمِ
شما"
به تعبیرِ داستایوسکی،"کُهنه‌پارچه‌ای
بیش نیست، نمادِ ناتوانی!"
اگر این راهکارهای زنگ‌زدۀ صادره از اتاق‌های فکرِ حضرات برای
متوقّف‌ساختنِ جنبش جواب می‌داد، انقلاب‌های عظیمِ جهانی نظیر انقلابِ
شکوهمندِ این مردم در سال1357برعلیه رژیم دیکتاتوری پهلوی هرگز رخ
نمی‌داد و کاخ نظامِ فرتوتِ 2500سالۀ سلطنتی آن‌سان فرو نمی‌ریخت. ختمِ
کلام می‌تواند یادآوری این حدیثِ نبوی به حاکمانِ فعلی باشد که
"اَلمُلْکُ
یَبْقی مَعَ
الکُفْر وَلایَبْقی مَعَ
الظُلْم"(زمامداری
با کُفر می‌پایَد، امّا با ظُلم هرگز!)
شورای دبیران ارژنگ
برای دریافت
ارژنگ 29کلیک کنید |
