|
اَلا ای صبحِ آزادی، به‌یاد آور در آن شادی/ کزین شب‌های ناباوَر،
من‌اَت آواز می‌دادم. (سایه)
 در
آستانۀ رستاخیز طبیعت، پیشاپیش فرارسیدن فصلِ بهار و نوروز سال 1402
خورشیدی را به خوانندگان ارجمندِ ارژنگ تبریک و شادباش می‌گوییم و
همراهی شما را قدر می‌نهیم.
در شش‌ماهۀ اخیر جنبشِ مترقّی و نیرومندِ "زن،
زندگی، آزادی" در پی قتل حکومتی مهسا امینی با حضور گستردۀ زنان
و جوانان و مطالباتی دمکراتیک در تارو پودِ جامعه رخنه کرد و تداومِ آن
به‌رغم تلاشِ خونبار حافظان نظمِ سرمایه، کماکان فضای پُرنشاط پیکارِ
اجتماعی را در سراسر میهن گسترده است. به موجب
گزارش
کانون مدافعان حقوق بشر،
در اعتراضات اخیر بالغ بر 573 نفر جان‌باختند که از میان آنها 68 کودک
زیر 18 سال احراز هویت شده و حدود 15هزار نفر هنوز در بازداشت به‌سر
می‌برند که تعدادی از آنها با خطر اعدام مواجه هستند. به رغمِ تداوم
فضای ارعاب و موج احضارهای گستردۀ دانشجویان و محاکمات ناعادلانه و
فراقانونی و اعمالِ محدودیت‌های گوناگون، جنبشِ اعتراضی مردم ایران از
پای نشسته و مصمّم است تا ابرهای تیرۀ استبداد سرمایه را به عقب براند
و آسمان میهن عزیزمان را با انوار خورشید صلح و آزادی و برابری روشنی
بخشد.
درعین‌حال جنبشِ انقلابی در میهن ما به دلائل متعدّد تاریخی و فرهنگی
و بافت پیچیدۀ اجتماعی با دشواری‌های فراوانی روبروست که می‌توان و
باید آنها را شناخت و با تدبیرِ انقلابی و عملِ اجتماعی متّحدانه از
آنها گذر کرد. اشاره‌ای فهرست‌وار به این موانع و دشواری‌ها را در
آستانۀ ورود به سال نو لازم می‌شُمریم:
1-عدمِ انسجام و پراکندگی در صفوف نیروهای اجتماعی پیشرو و جریانهای
سیاسی مترقی پاشنۀ آشیل آنها در مبارزات جاری است و همین امر فرصت عرضِ
اندام و حضور عوامل ارتجاع کهن و اپوزیسیون راست وابسته به قدرت‌های
غربی را به ویژه در تظاهرات ایرانیان خارج از کشور فراهم ساخته که برای
موج‌سواری در جنبش جاری خیز برداشته‌اند. حضور جنایت‌پیشگان ساواکِ
عاری‌ازمهری هم‌چون ثابتی و فراستی در این تجمّعات پژواکِ زنگِ این خطر
است که نباید با بی توجهی از آن عبور کرد.
2-اعلام سیاست به‌حراج‌گذاشتن اموالّ عمومی تحت عنوان عوام‌فریبانۀ "مولّدسازی"
با قید مصونیتِ قضایی اعضای هیئت مربوطه از سوی رسانه‌ها را نمی‌توان
چیزی جز انتقامِ حاکمیت از مردمِ معترضِ ایران تلقّی کرد که در ماه‌های
اخیر با صدایی رسا خواهانِ تغییروتحوّل در مدیریت وساختارهای جامعه
شده‌اند. هدف از اجرای سیاست مولّدسازی و رساندن قیمت دلار به بالای
60هزار تومان در آستانۀ سالِ نو، علاوه بر جبران کسری بودجۀ دولت،
فقیرسازی هرچه بیش‌تر زحمت‌کشان و درگیرکردن آنها با مشکلات معیشتی، و
یافتن مفرّی برای ادامۀ سلطۀ سرمایه‌داری بزرگِ تجاری و بوروکراتیک و
غارتِ هرچه گسترده‌تر منابع ملّی کشور است.
3-دربارۀ میزان تورّم آمار و ارقام متعددی از مراجع مختلف دولتی انتشار
یافته که قرینِ به واقعیت نیست. استیو هانکه، استاد اقتصاددان دانشگاه
جان‌هاپکینز تا پیش‌از افزایش نرخ دلار به 60هزار تومان میزان تورم در
ایران را 97درصد برآورد کرده بود و بنابراین سه‌رقمی شدن میزان تورم در
سال پیشِ‌رو چندان دور از انتظار نیست. تبعاتِ اقتصادی و اجتماعی چنین
سطحی از تورّم، بی‌گمان در کنارِ تشدیدِ گرانی کالا و خدمات، گسترش فقر
و فحشاء و ارتکاب جرائم سرقت و جنایت در جامعه خواهد بود. همان وضعیتی
که "سعید
مدنی"،
پژوهش‌گر حوزۀ آسیب‌های اجتماعی به‌خاطر پرداختن به آن با حکم 9 سال
حبس قطعی روبرو شده و در زندان است.
4- مشکل اصلی و اساسی مردم ایران روبروبودن با حاکمانی فاسد و دروغگوست
که گویا خودشان هم دروغ‌هایشان را باور می کنند. وقتی
مخبر،
معاون اول و رییس تیم اقتصادی دولت
که تشتِ رسوایی او بر سر ساخت واکسن کووید برکت به زمین افتاده بود، در
نشست اخیر مجلس پیرامون بررسی علت افزایش نرخ ارز با وقاحتِ کم‌نظیری
می گوید: "بهتر از ما برای مدیریت نرخ
ارز پیدا نمی‌کنید. همینی که هست!"،
یعنی مردم ایران با "حکومتِ اوباش" به معنای واقعی کلمه روبرو
هستند که باید به شکلی بنیادین تکلیفِ خود را با آن روشن کنند.
5-جنبشِ جاری اگر آنرا صرفا محدود به شکل آن (وآن هم از جنسِ خیابانی
با تمامِ اهمّیت‌اش) ندانیم، در این شش‌ماه لحظه‌ای متوقف نمانده و
توقّفِ موج اعدامِ فلّه‌ای معترضان و آزادی تعداد محدودی از زندانیانِ
سیاسی در یکی دوماهِ اخیر کم‌ترین دستاوردِ این مبارزه و مقاومتِ مدنی
بوده است. صدور
منشور
مطالباتی تشکل‌های صنفی
و
بیانیه مهم میرحسین موسوی
در حصر مبنی بر ضرورت گذار از مجموعۀ حاکمیت موجود، و نیز برآمدِ مجدِد
اعتراضات فرهنگیان و بازنشستگان هم‌زمان با شروع اعتصاباتِ کارگری بدین
معنی‌است که این‌بار مبارزه برای "آزادی"
و مبارزه برای "نان" به
یک‌دیگر پیوند خورده و این نشان از درهم‌تنیدگی مبارزۀ صنفی و سیاسی در
مرحلۀ کنونی جنبش دارد.
آری، پس‌از چهاردهه سیطرۀ مجدّد سانسور و سرکوب و اختناق بر جامعه،
نسیمِ عطرآگین جنبشِ انقلابی مردم ایران اینک با همان آماج‌های انقلابِ
ناکامِ سال1357 یعنی "استقلال، آزادی،
عدالتِ‌اجتماعی" وزیدن گرفته و به ثمر خواهد نشست. مردمِ ایران
این‌بار فقط برای آزادی و نان نمی‌جنگند. آنها آسیاب را به دست خواهند
گرفت. اگرچه دور، اگرچه دیر...
شورای دبیران ارژنگ
|
