2022-09-18

نویدنو27/06/1401              چاپ مطلب

• بر اساس احکام جدیدی که از۲۰ اکتبر به اجرا در می‌آید، خارجی‌هایی که در ساحل غربی عاشق فلسطینی‌ها می‌شوند باید مقامات اسرائیلی را از این علاقه عاطفی مطلع کنند. این اخبار عجیب و درعین حال وحشت انگیز شاهد دیگری بر آن است که آپارتاید اسرائیل چگونه برای کنترل بی شرمانه زندگی و بدن‌های ما تلاش می‌کند. این امر برای من به عنوان یک فلسطینی تعجب آور نیست.

در آپارتایدِ اسرائیل، جایی برای عشق وجود ندارد

عزالدین آراج- ترجمه: داود جلیلی

• اخبار روز

«سفیران آزادی – فلسطین» برچسب روی بطری مورد استفاده برای اسپرم قاچاق در درمانگاه رازان، رام‌الله. منبع عکس: عزالدین اراج

بر اساس احکام جدیدی که از۲۰ اکتبر به اجرا در می‌آید، خارجی‌هایی که در ساحل غربی عاشق فلسطینی‌ها می‌شوند باید مقامات اسرائیلی را از این علاقه عاطفی مطلع کنند. این اخبار عجیب و درعین حال وحشت انگیز شاهد دیگری بر آن است که آپارتاید اسرائیل چگونه برای کنترل بی شرمانه زندگی و بدن‌های ما تلاش می‌کند. این امر برای من به عنوان یک فلسطینی تعجب آور نیست.

در واقع، همان‌طور که دانشمندان بسیاری گفته اند، مشخصه بومی زدایی استعماری اسرائیل از طریق یک چنین منطق خود مستحق پنداری متجلی می‌شود- دولت برای سلطه بر بدن بومیان و تعیین شیوه‌های زیست آن‌ها در جهان می‌کوشد- که چگونه زندگی می‌کنند ، چگونه حرکت می‌کنند، چگونه بیمار می‌شوند و شفا می‌یابند، و چگونه عاشق می‌شوند و تولیدنسل می‌کنند.

فکری که بوروکرات‌ها و مقامات خودرا برای تعیین هرجنبه واحدی از زندگی فلسطینی‌ها محق می دانند (ازجمله این‌که ما چگونه عاشق می‌شویم و آن‌را چگونه انجام می‌دهیم) فراتراز مفهوم کنترل قرار دارد، این امر نهادینه کردن فانتزی استعماری چند دهه‌ای درباره‌ی به بردگی کشاندن بدن فلسطینیان است. این منطقِ خود مستحق پنداری دهه‌ها با سرکوب اسرائیل/فلسطین تعریف می‌شود. من در طول کار خود در باره سیاست تولید نسل و روابط زناشویی، خانواده‌های بسیاری را ملاقات کرده‌ام که با آپارتاید اسرائیلی دچار تلاطم شده بودند- کودکانی که هرگز پدران‌شان را ندیده‌اند، اتاق خواب‌هایی که به دستور ارتش اسرائیل رها شده بودند، و والدینی که دسترسی آن‌ها به روابط زناشویی با میانجی‌گری دولت نظامی شده عملی می‌شود.   

اوایل سال جاری من مصاحبه‌هایی را [با افرادی] از شهر نابلس تا شمال ساحل غربی انجام دادم. من وارد آپارتمان ویرانه یک فلسطینی زندانی شدم که چند ماه قبل، پس از ازدواجش دستگیر شده بود.  درحالی ‌که من به چارچوب تخت خواب فرسوده‌ای نگاه می‌کردم که به عنوان تخت‌خواب زوج مورد استفاده قرار می‌گرفت، زن او گفت که ارتش اسرائیل هرچند ماه یک بار می‌آید تا مطمئن شود که آپارتمان اشغال نشده باقی مانده است. زنانی مانند این زن با این حال توانستند فرزند شوهرشان را با اسپرم‌های قاچاق شده از پشت میله‌ها به دنیا بیاورند. او گفت: “این یک داستان پیروزی است که آن‌ها هرگز قادر به متوقف کردن آن نمی‌شوند.” یک اتاق خواب ویران شده، مبلمان فرسوده، یک زندانی که اکنون درحال تنبیه و تبعید است، بچه‌ای که همان‌طورکه فلسطینی‌ها این کودکان را می‌خوانند به عنوان “سفیرآزادی” به دنیا آمد. این صحنه می‌تواند تقریبا یک قرن مبارزه بر سر رابطه زناشویی در فلسطین به حساب آید. رابطه زناشویی، فضایی از سلطه استعماری، اما هم چنین فضایی از مقاومت. 

آپارتمان متروک مهروموم شده از سوی ارتش اسرائیل. نابلس ۲۰۲۲. عکس از عزالدین آراج

تصویر بالا، که درهمان روز در تابستان گذشته گرفته شد، واقعیتی فراتر از صرفا گرایش اسرائیل به تهاجم و کنترل هر جنبه‌ای از زندگی فلسطینی‌ها را نشان می‌دهد. این تصویر نشان می‌دهد که حق رابطه زناشویی و عشق چگونه در مرکز بومی زدایی استعماری قرار دارد. هروقت که من به این تصویر نگاه می‌کنم، اسم عبری محلی که زندانیان یهودی در زندان‌های اسرائیل با شرکای جنسی خود ملاقات‌های زناشویی انجام می‌دهند به یادم می‌آید – “اتاق عشق”. اگر شما یک زندانی یهودی باشید که به خاطر ترور نخست وزیر زندانی شده‌اید، بازهم حق ملاقات زناشویی دارید، که در واقع مورد ایگال امیر که اسحاق رابین را کشت چنین است. اما، اگر یک فلسطینی باشید، محکوم به نداشتن جایی برای عشق هستید. این آشکار است و همیشه آشکاربوده است.  

یکه خوردن از احکام جدید مهم است، چون عادی سازی این سرکوب نباید یک گزینه باشد. با این‌حال، درک آن‌ که این احکام چیزی استثنایی یا تصادفی را نشان نمی‌دهند حیاتی است و باید در متن گسترده‌ای از خود ذی‌حق شماری و دخالتی درک شود که بر زندگی هر روز در فلسطین حکومت می‌کند.

هدف گرفتن روابط زناشویی فلسطینی‌ها یک استعاره نیست. این امر در میان روابط مادی مردم عادی و زندگی هر روزه‌ی آن‌ها رخ می‌دهد. چندپارگی استعماری فلسطین و سرزمین فلسطینی‌ها به عنوان ِاعمال روزانه‌ی قدرت، و روشن ترین بازتاب آن جدایی سامانه مند بدن‌های ما است. به این یا آن شیوه، دسترسی به خاک – که مسئله ای در مرکز بومی زدایی استعماری است-  در راس همه از طریق دست‌رسی به عشق تجلی می‌یابد.  من درطول کار و زندگی در ساحل غربی، با شرکای جنسی بسیاری دیدار کرده‌ام که در نتیجه این علامت‌گذاری‌های استعماری زمین و بدن‌ها مجبور به ترک رابطه شده‌اند. 

اما این حکایت روی دیگری هم دارد. تا جایی که اسرائیل برای جداکرن این افراد می‌کوشد، آن‌ها پیوسته اشکال با یک‌دیگر بودن را تولید و اصلاح می‌کنند تا فاصله‌های تحمیل شده از سوی این مرزهای استعماری را از بین ببرد. بدن‌های فلسطینی آن‌چه را که من “ضد علامت‌گذاری” می خوانم با اشکال متعدد مقاومت صمیمی نشان داده اند. نمونه‌های بسیاری وجود دارد – مانند داستان زندانیانی که اسپرم‌هایشان از زندان‌ها درفلسطین ۴۸ تا نوار غزه و ساحل غربی قاچاق می‌شود. این عمل زندانی را امتداد می‌دهد و خود به خارج انداختن از خطوط  او را  وسعت می‌بخشد و بچه هایشان را به دنیا می‌آورد.

همه این‌ها به ما می‌گوید که روابط زناشویی بیش‌تر از آن که یک ناحیه سلطه باشد حوزه مقاومت است. یک راه برای درک مبارزه فلسطینی‌ها درک آن به مثابه مبارزه برای با هم بودن است. و یک راه برای مطالعه رژیم استعماری درک آن به مثابه اقدامی برای جدا کردن فلسطینی‌ها از جهان و نیز از یک دیگر است. من از اخبار سیاست اخیر وحشت زده‌ام، اما هم چنین مانند همه فلسطینی‌ها می‌دانم که این تنها بخش کوچکی از یک داستان طولانی ادامه‌دار است.

*عزالدین آراج، پژوهش‌گر، روزنامه نگار دارای دکترای فلسطینی است. او نامزد انسان شناسی در موسسه فارغ التحصیلی ژنو سوئد IHEID است.

منبع: https://mondoweiss.net/2022/09/no-room-for-love-in-apartheid-israel/

از این قلم :

ادامه:

آرشیوماهانه

نقل مطالب نوید نو با ذکرمنبع آزاد است

نامه ها ومقالات خودرا به نشانی webmaster@rahman-hatefi.net  بقرستید