|
نویدنو 13/10/1400
چاپ مطلب
و دردِ دلی با خوانندگان...
نوشتن و انتشار در شرایط کنونی راه‌رفتن روی بُراده‌های شیشه و
فروکردنِ خامه در خون است. با این‌حال، این مسئولیت را به گردن گرفتیم
که در هجومِ دنیای رسانه‌های چندخطّی و آموزش‌های استانداردسازی اذهان
از ادبیات و هنرِ ترقی‌خواه، از هنری که سعادتِ مردم و رهایی آن‌ها را
خطّ مقدّمِ فعالیتِ خود می‌خواند و می‌داند، دفاع و به گسترش و انتشار
آن کمک کنیم. در این راه 20 شماره از
ارژنگ
را در مدت دو سال منتشر کره ایم، و لازم دیدیم دردِدلی را هم در آغاز
فعالیتِ سالِ سوّم با شما خوانندگانِ همدل در میان گذاریم.
***
برخی ایراد می‌گیرند که چرا در
ارژنگ
با استفاده از روشِ "کپی - پیست" نوشته‌های دیگران را باز انتشار
می‌دهید؟ درپاسخ می‌توانیم گفت قرار نیست دوباره چرخ را اختراع کنیم.
ادبیات و هنر مسیری تاریخی است که به انسان و سرنوشتِ انسانی
می‌پردازد، از این رو تداوم و تسلسلِ این خطِ تاریخی نه تنها ما، بل‌که
هر فعّال در حوزۀ ادب و هنر را مقیّد می‌کند که با پاسداری از ارثیۀ
گرانقدرِ گذشتگان، دست به آفرینشِ جدید بزنند. گُسَستِ تاریخی بینِ حال
و گذشته و رهاکردنِ آینده به امیدِ "آن‌چه پیش آید خوش آید!"، یکی از
خواسته‌های نیروهایی است که دل به پاک کردن حافظۀ تاریخی مردمِ میهنِ
ما بسته‌اند تا بی هنری خویش را در امروزِ پُرتلاطمِ جهان "عینِ هنر"
جا بزنند. ما به ارثیۀ گذشتگان‌مان در عرصۀ آفرینش‌های هنری، هم افتخار
می‌کنیم، و هم از این خوانِ نعمت در هر فرصتی بهره خواهیم گرفت.
***
برخی ایراد می‌گیرند و در بهترین حالت تذکرِ دوستانه می‌دهند که
وضعیتِ گرافیکی
ارژنگ
با دستآوردهای به روزِ نشر منطبق نیست. این دوستان حقّ دارند، و ما
هنوز توان و امکانِ استفاده از نرم‌افزارهای به‌روزتر در کار صفحه‌بندی
و گرافیک مجله را کسب نکرده‌ایم. اما انتظار تا زمانِ کسبِ مهارت در
این عرصه‌ها را دلیلی برای توقّفِ انتشار نمی‌دانیم. نشریۀ ما برای
عرضه در کیوسک‌های روزنامه‌فروشی تولید نمی‌شود و احتمالا در شرایطِ
کنونی این شانس را هم نخواهد داشت. از این رو خوانندگانِ عزیزِ ما به
کمبودهایمان با نگاهِ زیبابینِ خود به دید اغماض می‌نگرند. البتّه این
به معنی توقف و بَسنده‌کردنِ ما به وضعیتِ فعلی نیست، و به همین خاطر
از همین جا از دوستانی که به لحاظِ فنّی می‌توانند مددکارِ تلاشِ ما
باشند، دعوت به همکاری می‌کنیم.
***
همکاری با یک نشریه نیازمندِ اعتمادِ متقابل بین نشریه و تولیدکنندگانِ
آثارِ ادبی و هنری است. ما هنوز در این زمینه کمبودهای فراوانی داریم.
رسما اعلام کرده‌ایم که حوزۀ تلاشِ ما فرهنگی است، اعلام کرده‌ایم که
به هیچ حزب و سازمان سیاسی ربطی نداریم، اعلام کرده‌ایم هدف‌مان
اعتلاءِ فرهنگِ مترقّی ایران است و در این راه دست هرآن کسی را که
یاری‌مان کند به گرمی می‌فشاریم. بنابراین از دوستانِ نویسنده، شاعر و
دیگر رشته‌های هنری تقاضا می‌کنیم با ارسالِ آثارِ خود به پُرباری
نشریه مدد برسانند. گمان می‌کنیم در
ارژنگ
بهتر دیده و خوانده خواهید شد.
***
از تنگ نظری‌ها، چوبِ اتهام رانی‌ها، و پرونده سازی‌ها درمی‌گذریم که
گمان می‌کنیم تا نفس می‌کشیم و برای اعتلاء فرهنگِ مترقی و ادبیاتِ
پیشروِ کشورمان گام بر می‌داریم، ما را از این فقره گُریزی نیست. پس
آنان را به حالِ خودشان می‌گذاریم و به کار خود می‌پردازیم. ما به
داوری تاریخی باورمندیم. سرافرازیم که پس‌از انتشار متوالی 20 شمارۀ
ارژنگ،
اینک به پشت‌گرمی خوانندگانِ همدل، وارد سومین سالِ فعالیتِ خود
می‌شویم. ادّعا نمی‌کنیم بهترینیم، امّا افتخار می‌کنیم در حد بضاعتِ
خود بهترین ها با پیشروترین دیدگاه‌ها را در کنار خود داریم.
***
دوست گرانقدری نیز طی چند نامه به یکی از داستان‌های منتشر شده در
ارژنگ
انتقاد کرده‌اند که چرا نویسندۀ محترم به هم‌وطنان عزیز زابلی ما
"توهین" کرده است!. اگر سوء تفاهمی رخ داده است، ما ضمن پوزش اعلام
می‌کنیم که ایران برای ما کشوری رنگین‌کمانی با تنوع فرهنگی است که
همه‌ِی آن‌ها در ارثیۀ مشترکِ ایرانی سهیم‌اند و هرگونه نگاهِ
ملّی‌گرایانه، شونیستی و فرقه‌گرایانه به فرهنگِ رنگارنگ خلق‌های میهن
عزیزمان را ناوارد می‌دانیم. تنها راهِ ممکن و مطلوب، تعامل،
هم‌اندیشی، مدارا و آفرینشِ مشترکِ همۀ خلق‌های ساکن ایران است که
فرهنگِ امروز و فردای ما را، هم‌چنان که درگذشته، پُربارتر و انسانی‌تر
وترقی‌خواهانه‌تر می‌سازد.
با دستانِ خود به انسجامِ ملّی و هویّتِ انسانیِ سرزمینی به نام "ایران"
آسیب نرسانیم!
تحریریۀ ارژنگ
|
