ارژنگ دوساله شد!

یکی
ارژنگِ
رَنگارَنگ
بُگشوده است وُ در دفتر
نوشته نامِ نامیِ تَکامُل را به خطّ ِ
زَر... (ا.ط)
از قدیم گفتهاند «دوصد
گُفته چون نیمکِردار نیست»
و یا «کار
را کِه کرد؟ آنکه تمام کرد».
دوسال پیش، با نیروئی اندک، اما ارادهای
خارائین و با باوری بیخدشه به حقانیّت
راهِ مَردُم و حقیقت، کار خود را آغاز
کردیم. به هیچوجه، قصدِ شقّالقَمَر و
زندهکردن مُرده را نداشتیم. فقط
میخواستیم به سهمِ خود، در راهِ
پُرسَنگلاخِ فرهنگ و ادب دیرسالِ
میهنمان، در این یَلدای استبداد و در
نبرد با تاریکی، شمعِ کوچکی برافروزیم.
به گفته یکی ازدوستان، کارِ«
ارژنگ»یان،
به مانند عملِ آن قورباغۀ کوچکِ ناشنوائی
بود که دل به دریا زد و قدم در میدانِ
همآوردی دُشوار نهاد، و بی آنکه تسلیم و
یا مقهورِ فریادهای طَعن و لَعن و تَشویق
و تَحبیب اینوآن شود، کوشید تا با به جان
خریدن همۀ سختیهای راه، خود را به خطّ
ِدشوار پایان برساند.
نشریۀ
«ارژنگ»
توانست با سَربلندی، همه دشواریها و
ناملایماتِ این راه دشوارِ دوساله را
پُشتِ سَر بگذارد و «ارژنگ»ی
که پیشِروُ دارید شماره 20 و آخرین شماره
از سالِ دوّمِ انتشارِ آن است.
ما اکنون در خطّ ِپایانِ سالِ دوّم
ایستادهایم. ناشنوا بودنمان به معنای
ناشنیدن نبود که بر آنچه دوست گفت غَرّه
نشدیم، و بر هرآنچه که منتقدان گفتند به
دیدۀ منّت نگریستیم و برهرآنچه که
عیبجویان نثارمان کردند، قرار از دست
ندادیم. بسیاری، دستی را که
«ارژنگ»
به سویشان درازکرده بود نادیده گرفتند، با
تُرشرویی پَسزدند، و حتی کوشیدند تا آتش
در مُشتاش بگذارند!
ما، راه مشخصی را بنا به وظیفهای که
احساس میکردیم پِی گرفتیم. مشکلات کم
نبودند، اما، علیرغم همه دشواریهای
موجود، بر عهدی که بر دوشِ جان
خویش پذیرفته بودیم، رفیقانه و صمیمی
ماندیم.
گاهی خویشتنِ خویش را خَستیم، همدیگر را
آزُردیم تا
«ارژنگِ
رَنگارَنگ»،
آزارندۀ کسی نباشد. برخویشتنمان
سخت گرفتیم که سختیِ بیرون را آسانتر از
سر بگذرانیم. اما درهمه حال به خود و عهدی
که بسته بودیم وفادار ماندیم. همین بودیم
که عرضه کردیم و به قول شاعر:
«سَر
بُلندیم که پیمان نشکستیم هنوز»...
از توانایی بالاتری برای استفاده از فرم
بندیهای مدرنتربی بهره بودیم، اما این
بی بهرگی و ناتوانی را بهانه تعطیل وظیفه
نکردیم. حالا هم درآغاز سال سوم، از
علاقمندانی که میتوانند تولید محتوا و
امکانات فنی مجله را ارتقا دهند، چشم یاری
داریم. البته، فقط به بهای دل، که انبان
از بهای جیفۀ دنیا تُهی است. مددی بر سبیل
یاری رهروانی که مایلند با گامهای
استوارتری سنگلاخ آرزو را بپیمایند.
باری، دراین مدت
«تنها»
نبودیم
و
«تنها» بودیم.
دوستانِ گرانقدری که امکان انتشاری داشتند
بی هیچ چشم داشتی، باورمان کردند، یاریمان
نمودند و هر شماره از
«ارژنگ»
را در سایتهای پرخواننده خویش معرفی
کردند؛ و درهمین جا وظیفۀ قلبی خود
میدانیم که با صدای بلند بگوییم:
مدیران و گردانندگان محترم سایتهای «آرشیو
اسناداپوزیسیون ایران!»،
«اخبارروز!»،
«به
پیش!»،
«عصرنو!»
و «خبرنامه
کتاب های رایگان!»
صمیمانه متشکریم!
و قدردان، زیرا اگر نبود یاری بیدریغِ
این یاران، شاید درحلقۀ بستۀ محدودی باقی
میماندیم.
و همین طور از دوستانی که میدانیم با
پرواز ایمیلهایشان، ارژنگ را به مقصد
دوستان و رفقایشان میرسانند، و نیز
کانالهای تلگرامی بسیاری که در بازانتشار
و معرفی ارژنگ سهم به سزایی داشتند و
دارند، صمیمانه سپاسگذاری میکنیم و امید
داریم که دستِ مهرشان را از سَرِ
«ارژنگِ»
خود
دریغ مَدارند. با امید به آیندهای بهتر!
پ.ن:
در صفحات پایانی این شماره، نَمایهای از
عنوان مطالب عرضهشده در
«ارژنگ»های
سال دوم را همراه با لینک مستقیم دریافت
نشریه گذاشتهایم تا علاقمندانی که
احتمالا همۀ شمارهها را ندارند، راحتتر
به شمارههای پیشین دست یابند. و نیز کلیپ
کوتاهی که به بهانۀ دوسالگی
«ارژنگ»
تهیه شده و تقدیم خوانندگان گرامی
میکنیم:
لینک مشاهدۀ کلیپ دوسالگی ارژنگ در سایت
یوتیوب
شورای دبیران ارژنگ
برای دریافت فایل کلیک کنید
وهمچنین دریافت
مجله از اینجا
تارنگاشت ارژنگ برای دریافت
تمام شماره ها :
https://mahnameh-arzhang.com/