2021-03-10

نویدنو205/12/1399                چاپ مطلب

• تصمیم تاتمادوو برای تصرف قدرت در ترکیب با نزول عمومی وضعیت اقتصادی، که با هجوم کووید-19 تشدید شد، به خاطر گسست شرایطی است که تعادل بین حاکمیت غیر نظامی و نظامی را حفظ می کرد. اما این شرایط انتظارات نسل کاملی را هم که اکنون بدون دیکتاتوری نظامی زندگی می کنند مطرح کرده است. نتیجه آن انفجار اعتصاب ها و اعتراض ها بوده است که اکنون کل کشور را فرا می گیرد. 

   

بهار انقلاب میانمار

 روبرت نارای – هاتف رحمانی

مقدمه مترجم: میانمار (بِرمه پیشین) با نام رسمی:  جمهوری اتحادیه ی میانمار کشوری در جنوب شرقی آسیا است. میانمار از شمال غربی با بنگلادش و هند، از شمال شرقی با چین، از شرق و جنوب شرقی با لائوس و تایلند و از جنوب و جنوب غربی با دریای آندامان و خلیج بنگال همسایه است. بزرگ‌ترین شهر این کشور یانگون است ولی پایتخت آن شهر نایپیداو می‌باشد.  جمعیت میانمار بیش از 54.6 میلیون نفر، زبان رسمی این کشور برمه‌ای و واحد پول آن کیات است.

میانمار کشور قبیله هاست و بیش از 90 قوم مختلف در این کشور زندگی می کنند که ۶۸ درصد از مردم میانمار از تبار برمه‌ای، ۹ درصد شان، ۷ درصد کارن، ۴ درصد راخین و بقیه از دیگر اقوام هستند. ۸۷٫۹ درصد از مردم میانمار بودایی، ۶٫۲ درصد مسیحی، ۴٫۳ درصد مسلمان و مابقی نیز پیروان سایر ادیان و باورها هستند.

میانمار از نظر مساحت سی و نهمین کشور بزرگ جهان و از نظر جمعیت بیست و ششمین کشور پرجمعیت جهان است.

میانمار، با نام پیشین برمه، از مستعمره‌های بریتانیا بود که در سال ۱۹۴۸ به استقلال رسید. از زمان استقلال، این کشور شاهد درگیری‌های درازمدت میان اقوام پرشمار خود بوده و یکی از طولانی‌ترین جنگ‌های داخلی را به خود دیده‌است..

میانمار از ۱۹۶۲ تا ۲۰۱۱ تحت یک رژیم نظامی اداره می‌شد اما از پس از برگزاری انتخابات در سال ۲۰۱۲، این رژیم نظامی در سال ۲۰۱۱ رسماً پایان یافت و حکومتی نیمه‌نظامی جایگزین آن شد که این حکومت دست به یک رشته اصلاحات دموکراتیک زده‌است. در انتخابات ۲۰۱۵ حزب آنگ سان سو چی اکثریت هر دو مجلس را به دست آورد. با این حال ، ارتش برمه به عنوان یک نیروی قدرتمند در سیاست باقی ماند و در ۱ فوریه ۲۰۲۱ با یک کودتا مجددا قدرت را در دست گرفت.

میانمار کشوری است با منابع زیاد اما اقتصاد آن یکی از کم‌توسعه‌یافته‌ترین اقتصادها در جهان است. میانمار کشر روستاهاست. روستاهای میانمار در هفت ایالت متمرکز شده اند. میانمار یکی از مراکز بزرگ تولید تریاک در جهان است. میزان باسوادی در میانمار طبق آمارهای سال 2016، 74.5 درصد است.

جنوب میانمار در سال ۲۰۰۸ در پی توفانی سهمگین به شدت ویران شد. در این سال نیمی از جمعیت میانمار از توفان نرگس زیان دیدند و در این کشور دست کم ۷۸ هزار نفر در نتیجه توفان نرگس جان باخته و ۵۶ هزار نفر نیز ناپدید شدند.^[1]

بزرگترین اعتصاب سراسری میانمار روز 18 اسفند در این کشور روی داد که میلیون ها نفر به دعوت کمیته اعتصاب به خیابان ها امدند و دست از کار کشیدند. تعداد متلایان به ویروس کرونا در میانمار تا امروز 19 اسفند 142059 نفر  تعداد مرگ 3200 نفر و نرخ میانگین مرگ و میر ان کرونا  0.44درصد (چهل و چهار صدم ) بوده است.  

مقاله اصلی در 27 فوریه مطابق با 9 اسفند 99 نوشته شده است.

***

پس از آن که تاتمادو(ارتش میانمار) در اول فوریه آنگ سان سوکی صدر اعظم کشور را دستگیر و دولت را به تصرف خود در آورد اعتصاب ها و اعتراض ها میانمار را فراگرفته است. جنبش نافرمانی مدنی که به ابتکار کارکنان بهداشت و دانشجو ها آغاز شد توده های مردم را به اعتراض های خیابانی کشانده است که خوانتای جدید را به مبارزه می طلبند.

اعتصاب ها بخش هایی از بوروکراسی کشور، از جمله وزارت خانه های سرمایه گذاری و حمل و نقل، اداره مالیات و حوزه اداری عمومی را ، که مجموعه ای از خدمات عمومی و کار کردهای دولت را سرپرستی می کنند فلج کرده است.( از قرار معلوم سه چهارم کارکنان غیر نظامی اکنون در اعتصاب هستند) کل صنایع- مانند بانکداری خصوصی- تعطیل شده اند، و تعداد رشد یابنده ای از کارکنان بانک های  دولتی اکنون به اعتصاب می پیوندند.

بر اساس برآوردی 60 درصد از کارکنان برق دولتی اکنون در اعتصاب هستند. در نوشته های فیسبوکی گفته می شود که حوزه های متعدد برق در یانگون، بزرگترین شهر کشور، از اجرای دستورات ارتش برای قطع برق هنگام حملات شبانه خود داری می کنند. در یکی از نوشته ها گفته می شود" وظیفه ما رساندن برق است، نه قطع آن."

کارگران راه آهن دولتی هم پس ازآن که سربازان حمل و نقل از مورد استفاده قرار گرفن به عنوان اعتصاب شکن خود داری کردند اعتصاب کرده اند.  یک هفته کامل، شبکه های ریلی در یانگون وماندالای، در مرکز کشورتعطیل بودند.  در واکنش ( به اعتصاب) پلیس ضد شورش در مجتمع های مسکونی راننده های ترن مستقر شد اما توسط جمعیت خشمگین دانشجو ها و کارگران مغلوب و وادار به عقب نشینی شد.

در  بخش های  کارگر نشین سراسر یانگون و ماندالای، افراد محل برای محفاظت از خودشان  در برابراوباش مسلحی که هم دوش نیروهای امنیتی کار می کرده اند "گشت شبانه" برقرار کرده اند.  پیش از آغاز گشت شبانه، ساکنان محل دیگ ها و ماهی تابه ها را به صدا در می آوردند- یک سنت خانوادگی در میانمار برای دور کردن "ارواح شیطانی"- و بعد سرود اعتراضی " Kabar Ma Kyay Bu" ( تا به آخر جهان) را می خواندند، که شعر آن مبارزه پایان ناپذیر علیه ارتش را وعده می دهد:

ما کینه را تا پایان جهان حفظ خواهیم کرد

تاریخ با خون ما نوشته می شود

انقلاب!

کسانی که جان خود را در جنگ برای دموکراسی از دست دادند

کشور ما سرزمینی ساخته  از خون شهیدان است

ما کینه را تا پایان جهان حفظ خواهیم کرد

تاتمادو در طول تاریخ مدرن میانمار بیشترین مدت را بر این کشور حکومت کرده است. پس از کسب استقلال از حکومت بریتانیا در 1947، پیش از تاتمادو کشور وارد دوره ای از توسعه سریع صنعتی - که با رزمندگی نیروی کار همراه بود- شد، تاتماندو در 1962 ، بیمناک از تهدیدی که از سوی جنبش شورشی طبقه کارگر مطرح می شد، قدرت را به تصرف خود در آورد. 

تامادو دو دهه بعدی را به عنوان یک رژیم سرمایه داری اقتدارگراحکومت کرد و تمام بازوهای های مسلح جنبش کارگری را در هم کوبید. اما در اوت 1988، رژیم با اعتراض ها و اعتصاب دانشجویان که خواهان دموکراسی بودند  به لرزه در آمد. آنگ سان سو کی، دختر آنگ سان، رهبر نظامی که جنبش استقلال از حاکمیت بریتانیا را رهبری کرده بود، خود را در راس جنبش قرار داد، جنبش را از مقابله با رژیم دور کرد. تاتمادو، با قتل عام هزاران غیر نظامی دوباره کنترل اوضاع را به دست گرفت، و رهبران اعتراض را زنده زنده سوزاند. بسیاری از آن هایی که از چنین سرنوشتی گریختند، از جمله سوکی، بعدا زندانی شدند یا در بازداشت خانگی قرار گرفتند.

از دهه 1990، تاتمادو جایگاه خود را به عنوان بخش مرکزی طبقه سرمایه دار میانمار محکم کرده است. تاتمادو از طریق دو مجموعه شرکتی تحت مالکیت ارتش- شرکت اقتصادی میانمار و هلدینگ اقتصادی میانماربا مسئولیت محدود- از خصوصی سازی ها برای قبضه کنترل شرکت های دولتی پیشین به بهای ناچیز استفاه کرد. این مجموعه های شرکتی تجارت و سرمایه گذاری در همه بخش ها از آبجو، تنباکوو کالاهای مصرفی گرفته تا معادن، پست، توریسم، مستقلات و ارتباطات را در کنترل خود دارد.

تاتمادو برای تضمین آن که ارتش به حفظ اهرم های کلیدی قدرت ادامه دهد قانون اساسی 2008 را به تصویب رساند. یک چهارم کرسی ها در هر دو خانه پارلمانی به گماشته های ارتش اختصاص دارد که می تواند جلوگیری از هر نوع اصلاح قانون اساسی را تضمین کند. تاتمادو همچنین قدرتمند ترین وزارت خانه ها مانند دفاع و کشور را در کنترل خود نگه می دارد، واز این رو از هر نظارت غیر نظامی مستثنی می شود. سو کی، که در سال 2010 از حبس خانگی آزاد شد، و اتحاد دموکراتیک ملی او (NLD) با وجود آن که ارتش یک دهه قبل اجازه حکومت غیر نظامی را داده بود با حفظ این تنظیمات موافقت کردند.

میانمار ازآن زمان از سوی سرمایه داران غربی و آسیای جنوب شرقی به مرکزبزرگ سرمایه گذاری ها– در تولید پارچه، تجارت محصولات کشاورزی، معدن و نفت - تبدیل شده است. نتیجه آن خلع ید گسترده از زمین در مناطق روستایی بوده است، که  استخدام با دستمزد پایین، غیر رسمی و پر مخاطره را در مناطق شهری که به سرعت در حال توسعه است پایه گذاری کرده است. ( طبق اعلام دایره کار میانمار، اکنون 83 درصد از نیروی کار در بخش غیر رسمی مشغول فعالیت هستند.) این وضعیت در سال های اخیر، به موجی از اعتصاب ها و سازماندهی کارگری در صنعت نساجی منجر شده است که تحت سلطه زنان کارگراست. 

در قدرت ،اتحاد دموکراتیک ملی و متحدان آن در تاتمادو با برافروختن آتش ملی گرایی قومی برای انحراف خشم طبقاتی بر سر موضوع های اقتصادی تلاش کردند. مسلمانان روهنگیا از استان راخین به هدف ویژه رژیم سوکی تبدیل شدند، که در سال 2017 در کارزارانتقال اجباری آن ها که تجاوز نظامی، مرگ و آتش زدن خانه مسلمانان را در بر می گرفت به اوج خود رسید. صد ها هزار روهنگیایی از میانمار به کشور همسایه بنگلادش رانده شدند و هنوز در انتظار بازگشت هستند.

در زمان حکومت اتحاد دموکراتیک ملی، تاتمادو اعتقاد داشت که جایگاه خود را با وجود یک ماشین انتخاباتی، حزب اتحاد همبستگی و توسعه می تواند ارتقا دهد. اما حزب اتحاد همبستگی و توسعه از لحاظ انتخاباتی حقارت و تحت الشعاع اتحاد دموکراتیک ملی بودن خود را کاملا ثابت کرده است. اتحاد دموکراتیک ملی در هر دو انتخابات 2015 و 2020 با کسب اکثریت پارلمانی  سنگین در انتخابات پیروز شد.

تصمیم تاتمادوو برای تصرف قدرت در ترکیب با نزول عمومی وضعیت اقتصادی، که با هجوم کووید-19 تشدید شد، به خاطر گسست شرایطی است که تعادل بین حاکمیت غیر نظامی و نظامی را حفظ می کرد. اما این شرایط انتظارات نسل کاملی را هم که اکنون بدون دیکتاتوری نظامی زندگی می کنند مطرح کرده است. نتیجه آن انفجار اعتصاب ها و اعتراض ها بوده است که اکنون کل کشور را فرا می گیرد.  

در واکنش به رشد جنبش، تاتمادو از سرکوب شدید- از جمله گاز اشک آور، ماشین های آب پاش، قطع ارتباطات راه دور، خاموشی برق، حکومت نظامی شبانه، و دستگیری انبوه اعتراض کننده ها– (در تلاش برای مرعوب کردن اعتراض کننده ها و دستگیری رهبران اعتصاب)استفاده کرده است. (طبق اعلام انجمن یاری به زندانیان سیاسی بیش از 700 نفر از اول فوریه دستگیر شده اند.) بسیاری از کارگران در صنایع راهبردی مهم، مانند بانک های دولتی، نیروگاه های برق، حمل و نقل و ارتباطات راه دور، به زور سر نیزه مجبور به کار شده اند.

تاتمادو از نیروی کشنده هم استفاده کرده است. در نی پی داو،پایتخت، میا توئت توئت خین دانشجوی 20 ساله پس از شلیک پلیس به سر او ، در بیمارستان در گذشت. در محله  شوپیتار یانوگون، کو تین هتوت هین، عضو 30 ساله گشت شبانه غیر نظامی، از سوی پلیس از داخل یک کامیون غیر نظامی مورد اصابت گلوله قرار گرفت. و در ماندالای، که پلیس ضد شورش با گلوله های واقعی روی ساکنان محلی محافط  کارگران اعتصابی کشتی سازی آتش گشود وای یان تون 16 ساله، و کو مین مین مین کو 37 ساله کشته شدند، و فرد 30 ساله دیگری زخمی شد.

تشدید سرکوب تنها جنبش را قوی تر کرده است. در 20 فوریه، "کمیته عمومی اعتصاب" تشکیل شد، حزب های سیاسی، اتحادیه های کارگری، دانشجویی و کشاورزی، گروه های زنان، گروه های مذهبی، گروه های راهبان، پزشکان، وکلا و نویسندگان را گرد هم آورد، که دوش به دوش تشکیل کمیته های اعتصاب محلی، پایان دادن به حاکمیت نظامی، آزادی تمام زندانیان سیاسی، لغو قانون اساسی 2008و استقرار اتحاد دموکراتیک فدرال ( چیزی که می تواند  حقوق سیاسی تمام اقلیت های قومی از جمله روهنگیارا تضمین کند) را هدف خود قرار داه است. کمیته اعتصاب در بیانیه ای رسمی اعلام کرد:" ما نمی توانیم  فرو بپاشیم، اگر اکنون عقب نشینی کنیم، رژیم نظامی سخت گیری خود را شدت خواهد بخشید. از این رو اتحاد بین سازمان ها و تشدید اعتصاب مهم است."

در 22 فوریه بیش از یک میلیون نفر به فراخوان اعتصاب عمومی پیوستند و در بزرگترین بسیج ملی از زمان آغاز مقاومت در برابرکودتا راهپیمایی کردند. در یانگون، صد ها هزار نفر وارد جاده سول پاگودا، هدان جانکشن و میاینیگون شدند ، واین نقاط گردهمایی را پس از آن که با سیم خاردار سنگر بندی کرده بودند وآخر هفته قبل انباشته از پلیس ضد شورش بود پس گرفتند. در ماندالای ، ده ها هزار اعتراض کننده ناحیه مرکزی کسب و کار را تعطیل کردند و سرکوب را برای پلیس و نیروهای مسلح امکان ناپذیر کردند.

ایجاد کمیته های اعتصاب منبع آلترناتیوقدرت در برابر تاتمادو را فراهم می آورد که جنبش از طریق آن می تواند خود را در سطح ملی هماهنگ نماید. اما برای به چالش کشیدن واقعی قدرت اقتصادی و سیاسی تاتمادو، کمیته های اعتصاب به ریشه دواندن در محل های کارتحت رهبری کارگران اعتصابی نیازمند خواهند بود. در روز ها و هفته های آینده، توانایی طبقه کارگر قدرتمند میانمار برای تحمیل اراده خود بر وضعیت- با اعتصاب های بیشتر که اقتصاد را فلج می کند- حیاتی خواهد بود. 

منبع : رد فلاگ

از این قلم :

ادامه:

آرشیوماهانه

نقل مطالب نوید نو با ذکرمنبع آزاد است

نامه ها ومقالات خودرا به نشانی webmaster@rahman-hatefi.net  بقرستید