نویدنو 17/08/1399
چاپ مطلب
آن چه پیروز شد سیاست های منقبضی بود که با محدوده بین حزب های جمهوری
خواه و دموکرات ، با ترامپ و بایدن تعریف می شود. رای دهنده ها دو توهم
همانند را انتخاب کردند که با دواسم از هم متفاوت می شوند: بازگشت به
"عظمت" در مقابل بازگشت به"وضع عادی(نرمال)" چقدر مضحک که عظمت
ترامپ و وضع عادی بایدن هر دو تاریخ اخیر را توصیف می کنند که امریکا
را به شرایط ترسناک کنونی کشاند. در این انتخابات که بیش از همیشه
بازی سرزنش یک دیگر رایج بود، سیاست های امریکا واقعا به " بد از دو
بدتر" تبدیل شد.
اکنون پرسشی بنیادی پیش روی امریکا است. آیا سرمایه داری امریکا
درپایانه نزول در میان صعود چین است؟ ما چگونه می توانیم بهتر از
سرمایه داری عمل کنیم در حالی که سیستم اقتصادی ما نابرابری ها، بی
ثباتی ها، و شکست های ریشه ایش را به حفاظت سلامت عمومی نسبت می دهد؟
ما چگونه می توانیم آسیب سرمایه داری به محیط زیست را به بهترین شکل
خنثی کنیم؟ چه چیزی واقعا می تواند بر قرن ها آسیبی که برتری سفید
پوستان به افریقایی تبارها و دیگر مردم بومی و رنگین پوستان وارد کرده
است غلبه کند؟ به چنین پرسش های اساسی، حزب های بزرگ این انتخابات و
نامزدها هیچ علاقه ای نشان نمی دهند، چه رسد به پاسخ.
انتخابات ریاست جمهوری 2020 یک بار دیگر درسی اساسی را می آموزد.
هر انتخاب سیاسی واقعی نیازمند رقابت (گفتگو و بحث واقعی)
بین حزب های متعدد با مواضع متفاوت واقعی نسبت به سرمایه داری امریکا و
رابطه آن با پرسش های بنیادی است. تنها در آن زمان است که این چنین
پرسش ها و پاسخ هایی که احزاب آلترناتیو به آن هامی دهند
می
تواند به محور گریز از سیاست های امریکا وموضوعی برای تصمیم گیری های
دموکراتیک تبدیل شود.
نه موسسات کنترل کننده حزب جمهوری خواه و دموکرات ، نه در راس آن ها
ترامپ و بایدن، خواهان رقابت حزبی واقعی نیستند. آن ها برای حفظ
انحصار دو حزبی خود و حفظ تقسیم 100 درصدی قدرت بین خودشان تلاش می
کنند.
آن ها بخش های به هم پیوسته ای از یک سیستم درحال نزول هستند، سیستمی
که ما می خواهیم به فراتر از آن حرکت کنیم .
با همبستگی
ریچارد دی ولف
|