برای آزادی ، دموکراسی ،صلح، استقلال و عدالت اجتماعی                         آزادی زندانیان سیاسی 
نویدنو -  کتاب - رحمان هاتفی  درباره ما -  بایگانی

2020-09-17

نویدنو  27/06/1399           Print Friendly, PDF & Email      چاپ مطلب

 

  • این جنگ علیه مردم از خیلی قبل واکنش عادی دولت ملی به این بحران بوده است. پس از اولین روز گردهمایی ها وزیر دفاع اعلام کرد که ممکن است تعداد افسران لباس شخصی را در خیابان های بوگوتا تا 2.000 نفر از جمله 800 سرباز که آریاز خاطر نشان کرد" آموزش یا قابلیت پاسخ به گردهمایی های اجتماعی را ندارند" افزایش دهند.

     

 

 

" عدالت درخواست شماره یک مردم در خیابان های کلمبیا"

برگردان : هاتف رحمانی

به دنبال شکنجه و مرگ خاویر اوردونز توسط پلیس اعتراض های گسترده ای کلمبیا را فرا گرفته است. نیکولاس آریاز از کلمبیا اینفورما در باره آن چه منجر به طغیان شد، مطالبات مطرح شده و خشونت ساختاری کشور سخن می گوید.

روز چهارشنبه 9 سپتامبر ویدیوئیی در کلمبیا دست به دست شد. ویدیو مردی را نشان می داد که به تکرار مورد ضرب و شتم وشوکر پلیس قرار دارد در حالی که دائم ناله می کند "لطفا بس کنید". مرد، خاویر اوردونز، در عرض چند ساعت کشته شد و هزاران نفر با درخواست عدالت برای او به خیابان های بوگوتا و سراسر کشور ریختند.

اوردونز، وکیل، و پدر دو فرزند، وقتی که با گروهی از افسران پلیس مواجه شده بود همراه دوستانش بد رفتاری کرده بودند. در حالی اوردونز شکنجه می شد، دوستانش حتی در حالی که از ظلم آن ها فیلم می گرفتند از افسران می خواستند او را رها کنند. عذاب خاویر به همانجا ختم نشد. طبق گفته خانواده او، پس از آن که بیش از 10 شوک الکتریکی به او داده شد به یک CAI  - پاسگاه پلیس محله - منتقل شد. طبق گواهی پزشکی قانونی، پلیس آن چنان  با شدت او را کتک زده بود که جمجمه او در 9 محل شکسته بود. او اندکی بعد در گذشت.  

اعتراض هایی که روز چهارشنبه آغاز شد با سرکوب بیرحمانه نیروهای امنیتی رو به رو شد. ویدیو های بیشماری در شبکه های اجتماعی تیراندازی پلیس به اعتراض کننده ها، پرتاب سنگ به خانه ها، آدم ربایی و کتک زدن عابران، مسلح کردن غیر نظامی هایی که به اعتراض کننده ها حمله می کردند، دستگیری خودسرانه افراد، شکنجه، و دیگر اقدام های وحشتناک را مستند کرده اند. گزارش هایی هم ازمزاحمت و تهدید مدافعان حقوق بشر، روزنامه نگارها و اعتراض کنندها، خشونت جنسی ارتکاب شده علیه اعتراض کننده ها از سوی افسران پلیس، وموارد بسیاری از ناپدید شدن اجباری منتشر شده است.

از چهارشنبه تا اوایل پنجشنبه، 13 نفر کشته شدند( 10 نفر در بوگوتا، 3 نفر در سواچا)، بیش از 65 نفر به شدت با اسلحه زخمی شدند، بیش از 400 نفر زخمی شدند و صدها نفر خودسرانه دستگیر شدند. بیش از 100 نفر در بازداشت باقی هستند.

با وجود این سرکوب، اعتراض ها ادامه دارد. مردم کلمبیا، که در برابر خشونت افراطی دولتی مدت ها مقاومت کرده بودند، تصمیم گرفته اند که اوردونز و دیگرانی مانند او را فراموش نکنند.

مردم چه می خواهند؟

نیکولاس آریاز سردبیر دفتر کلمبیا اینفورما در بوگوتا(پایتخت کلمبیا)، یک برنامه رسانه ای ضد هژمونیک به پیام مردم peoples dispatch می گوید" خواسته نمره یک مردم در خیابن ها عدالت است." عدالت در مورد خاویر ارودونز و نیز عدالت برای همه قربانان خشونت دولتی در کلمبیا، به ویژه برای کسانی که کشته شدند یا حقوق کسانی که در روز های اخیر در حالی که خواستار پاسخگویی پلیس بودند نقض شده است.

سازمان های بسیاری خواستار استعفای کارلوس هولمز تروجیلو وزیر دفاع شده بودند، که خواهان افزایش نظامی کردن، ونظارت بر واکنش خشن نیروی مردمی شده بود.

اعتراض کننده ها و سازمان ها نیز یک درخواست کلیدی را که در طی اعتصاب ملی که در 21 نوامبر 2019 آغازشد مطرح شد – منحل کردن اسکادران بسیج ضد شورش- تکرار کردند. اسکادران بسیح ضد شورش که در سال 1999 ایجاد شد، مسئول موارد زیادی از نقض حقوق بشرو ترورهای بسیاری ، از جمله ترور دیلان کروز  که در 23 نوامبر سال گذشته در طی اعتصاب کشته شد بوده است. اسکادران..." نه تنها به خاطرچگونگی دخالتش بلکه به خاطر ابزار هایی که  مورد استفاده قرار می دهد به نقض حقوق بشر متعددی متهم است." این امر استفاده از گاز اشک آور، نارنجک های بی حس کننده ، تفنگ های بادی، گلوله های پلاستیکی، وتفنگ های ساچمه ای را که با مواد متفاوتی مانند شیشه و فلزبار گذاری می شوند شامل می شود. آریاز توضیخ داد که  این تفنگ ها به اندازه ای  کشنده است که مردم اجازه استفاده از آن را ندارند.

اسکادران ...، اما، تنها آغاز مشکل است. اعتراض ها شاهد مطالباتی در تلاش اصلاح و حتی لغو پلیس بوده اند. در واقع، بسیاری از اعتراض ها آغاز شد و حول پاسگاه های محلی پلیس CAIمتمرکز شد، و روز چهارشنبه و پنجشنبه، بسیاری از آن ها به آتش کشیده شدند و یا نابود شدند. اهمیت نمادین  CAI بی اندازه است چون آن ها یادآور روزانه بی رحمی پلیس هستند. از تجاوزو خشونت جنسی، کتک زدن، ناپدید سازی، و اعدام های فرا قضایی انجام گرفته از سوی پلیس در این پاسگاه ها ده ها شکایت وجود دارد.

اما، اعتراض کننده ها صرفا پاسگاه ها را ویران نکردند، آریاز گفت " اتفاق بسیار زیبایی روی داد. بسیاری از این پاسگاه ها که به آتش کشیده شدند بعدا توسط مردم تغییر شکل دادند. آن ها را رنگ کردند و به شیوه ای هنرمندانه به کتابخانه های مردمی و مراکز فرهنگی تبدیل کردند." او اضافه کرد" من فکر می کنم این خیلی زیباست چون تخصیص و تغییر آن چه را که زمانی فضای نقض حقوق بشر بود به یک فضای آموزشی که در خدمت جامعه است نشان می دهد."

پرسش از تغییر ساختار، از جمله در باره مسئله بودجه هم وجود دارد. کلمبیا برخی ازبالاترین سطح های هزینه های نظامی و نیروهای امنیتی، در عین حال  بدترین سطح نابرابری و بیکاری، و دسترسی نازل  به خدمات بنیادی مانند بهداشت، مسکن و آموزش در منطقه را نیز دارد. جنبش های اجتماعی، دهه ها، این واقعیت را که دولت  ظاهرا هزینه  کمتری را به مردم و هزینه بیشتری را به جنگ علیه آن ها می پردازد محکوم کرده اند. .

دشمن داخلی

این جنگ علیه مردم از خیلی قبل واکنش عادی دولت ملی به این بحران بوده است. پس از اولین روز گردهمایی ها وزیر دفاع اعلام کرد که ممکن است تعداد افسران لباس شخصی را در خیابان های بوگوتا تا 2.000 نفر از جمله 800 سرباز که آریاز خاطر نشان کرد" آموزش یا قابلیت پاسخ به گردهمایی های اجتماعی را ندارند" افزایش دهند.

آریاز نوشت: "این امر می تواند در بستر بیانیه منتشر شده از سوی آلوارو اوریبه( رئیس جمهور سابق) در رسانه های اجتماعی که وضعیت را اغتشاش داخلی اعلام می کند و به بسیج شهر ها و به اعلان حکومت نظامی فرا می خواند، دیده شود."

 میگوئل کاباللوس، رئیس کمیسیون عالی برای صلح دولت ایوان داک، در 12 سپتامبر ادعا کرد، " پشت سر ویران کردن پاسگاه های محلی پلیس در شهر های مختلف کشور، برنامه روشن واز پیش طراحی شده ای از سوی گروه هایی مانند ارتش رهایی ملی وگروه های ناراضی از فارک وجود دارد."  کاباللوس برای شاهد ادعای خود نشان داد که این گروه ها خرابکاری زیر ساخت های پلیس را تشویق می کردند.

آن ها "مسئول" سازماندهی اعتراض ها و شرکت در ویران کردن پاسگاه های پلیس هستند. نمایندگان متعددی از دولت ملی اعلام کرده اند که آن ها تحقیق از پرونده های زیادی را در رسانه های اجتماعی آغاز می کنند. آریاز این امر را" تهدید خطرناکی برای آزادی بیان در کلمبیا" خواند.

او گفت که دولت به جای متمرکز شدن روی حقوق بشر، برای یافتن توطنه ای پشت اعتراض ها تلاش می کند. این  همان جایی است که "دشمن داخلی" پدیدار می شود. این دشمن داخلی گرو های چریکی یا گروه هایی در اتحاد با چریک ها، یا کسانی هستند که کمک دریافت می کنند، از سوی افرادی از لحاظ سیاسی نزدیک به ونزوئلا یا کوبا حمایت می شوند یا آموزش می بینند.

آریاز توضیح داد " این استدلالی است که دولت همیشه برای توجیه دکترین دشمن داخلی خود استفاده می کند ورشته ای از ستیزه های سیاسی داخلی بین دولت و چپ منتقد را، به عنوان بخشی از تلاش های توطئه کمونیست بین المللی به تصویر می کشد."

رسانه های منتقد زیر حمله

همراه با بی رحمی سامانه مند نسبت یه اعتراض کننده ها و حکایتی در باره دشمنان داخلی، دولت نیز به حمله علیه رسانه هایی که آن را مورد انتقاد قرار می دهند، و در راس همه، برنامه های رسانه های بدیل اقدام کرده است. آریاز این کار دولت را وضعیتی نگران کننده ارزیابی می کند. در طی چند روز گذشته، گزارشگران متعددی از کلمبیا اینفورما  با وجود داشتن اسناد هویتی روشن و تکرار مکرر آن که از رسانه هستند از سوی پلیس مورد حمله قرار گرفتند. او گفت " به نظر می رسد پلیس در حال شناسایی گزارشگران و مدافعات حقوق بشرو اعمال راهبرد خشن علیه آن ها است."

او توضیح داد" پلیس، به ویژه در بوگوتا پنهان کردن هویت خود را آغاز کرده است. آن ها با پوشیدن کلاه بیرون می روند، صورت هایشان پوشیده است، و ژاکت هایشان را پشت و رو می پوشند به نحوی که شما نمی توانید شماره کارت شناسایی آن ها را ببینید. آن ها از این حمله ها علیه روزنامه ها، مدافعان حقوق بشر و اعتراض کننده ها، بهره برداری می کنند."

خشونت افزایش یافته

در حالی که اعتراض ها با ترور اوردونز مشتعل شده بود، اما خشم مردم کلمبیا عمیق تر از آن است. خشونت دولتی ، بازیگران شبه نظامی و جنایتکار از سال 2016 به اوج رسیده است. طبق گزارش INDEPAZ بین نوامبر 2016 و 14 جولای 2020، تعداد 973 نفر از رهبران اجتماعی و مدافعان حقوق بشر ترور شده اند.

پرونده های خشونت در سال 2020 تصویر وحشتناکی را نقش می زند. سال 2020 پیش از این هم شاهد 55 کشتار جمعی با 218 کشته بود که بر خلاف 36 مورد در سال 2019  است که در آن 133 نفر کشته شدند. بر اساس گزارش سازمان ملل، خود سال 2019 شاهد بالاترین تعداد ترور پس از سال 2014 بود.

بیانیه مشترکی از سوی بزرگترین جنبش های اجتماعی کلمبیا و نیروهای سیاسی چپ از جمله پیشروی میهنی Marcha Patriotica[1]، کنگره خلق ها برای صلح Congreso de los Pueblos [2]و حزب کمونیست کلمبیایی[3] اعلام می کرد،" ما در حال تجربه افزایش جنگ در سرزمین ها هستیم، روایتی از نسل کشی و تروریسم دولتی که با دکترین دشمن داخلی توجیه می شود،... با افزایش ترور ها، آواره سازی اجباری، تبعیض، شبه نظامی گری، نظامی سازی، قاچاق مواد مخدر، و دیگر شیوه هایی تجسم می یابد که جنگ و پیگرد را با ریاکاری دولت و مقامات افزایش می دهد."

محکومیت بین المللی

سرکوب خشن اعتراض ها، و نیز ادامه خشونت علیه رهبران اجتماعی و شهروندان در کلمبیا، با محکومیت گسترده در سراسر جهان مواجه شده است.

موسسه سیمون بولیواربیانیه ای را در محکومیت خشونت دولتی و همبستگی با قربانی ها منتشر کرد.

پلتفرم جنبش های اجتماعی البا ALBA (اتحاد بولیواری برای امریکای لاتین)، در بیانیه اش نوشت،"اگر پلیس در پایتخت کشور، در برابر صدها دوربینی که آن ها را ثبت می کنند تا منتشر کنند می تواند ده ها جوان را ترور کند، در مناطق روستایی که هیچ فیلمی از آن ها گرفته نمی شود چه نمی تواند بکند؟" پلتفرم همچنین خاطر نشان کرد که لوئیس الماگرو، دبیر کل سازمان کشورهای امریکایی، با وجود نگرانی عمیق معروف او نسبت به حقوق بشروقتی که به بولیوی تحت حاکمیت اوو مورالس یا ونزوئلا مربوط باشد، در موضوع (کلمبیا) سکوت کرده است.

1399/06/26

 

peoplesdispatch- September 13, 2020


 

[1] - جنبش اجتماعی پیشروی میهنی در سال 2012 با هدف دستیابی به دومین و آخرین استقلال ملی تاسیس شد. جنبش مواضع ضد امپریالیستی، ضد سرمایه داری و بولیواری دارد.منشا آن جنبش به روز استقلال 2010 بر می گردد که بسیج مردمی بزرگی در بوگوتا پایتخت کلمبیا تشکیل شد که در به "راهپیمایی میهنی و شورای باز برای استقلال" معروف شد . در این همایش 18.000 نفر متعلق به جنبش های اجتماعی مختلف از سراسر کشور علیه رئیس جمهور اوریبه راهپیمایی کردند. همان افراد در سال 2012 جنبش مارچا پاترییوتیکا را تشکیل دادند. –مترجم

[2]  جنبش سیاسی و اجتماعی کلمبیایی که بخش های مختلف اجتماعی را گرد هم آورد. جنبش در پیشنهاد "کشوری برای زندگی با عزت و عدالت اجتماعی برای کلمبیا" مشارکت کرد. بین 8 و 12 اکتبر 2010 در دانشگاه ملی بوگوتا با گرد آمدن هزاران نفر کنگره خلق ها برای صلح تاسیس شد، و از زمان تاسیس خود نقش برجسته ای در بسیج اجتماعی، به ویژه در جنبش کشاورزی 2013-2014 ایفا کرد.  - مترجم

 [3]  - حزب کمونیست کلمبیا حزبی قانونی در کلمبیا است . حزب در سال 1930  به عنوان حزب کمونیست کلمبیا تاسیس و خود را بخشی از کمینترن اعلام کرد. حزب در 1991 بعد از فرو پاشاندن اتحاد شوروی نام خود را به حزب کمونیست کلمبیایی تغییر داد. نیروهای مسلح انقلابی کلمبیا (فارک) در سال 1964 به عنوان بازوی نظامی حزب تاسیس شد ، اما دو سازمان در 1993 از یک دیگر جدا شدند. - مترجم

 

از این قلم :

Share

Comments System WIDGET PACK

ادامه:

آرشیوماهانه

نقل مطالب نوید نو با ذکرمنبع آزاد است

 

نامه ها ومقالات خودرا به نشانی webmaster@rahman-hatefi.net  بقرستید

انتشار اخبار، مقالات و بیانیه ها در این صفحه الزاماً به معنای تایید آن‌ها نیست