|
نویدنو 21/06/1399
چاپ مطلب
نویدنو:
انتشار بیانیه ها ومقالات به معنای موافقت کامل با محتوای آن ها نیست
آرش وجدانی
ثظاهرات 10 سپتامبر ، مینسک
حزب کمونیست کانادا دخالت در امور داخلی بلاروس از سوی امریکا، اتحادیه
اروپا و کشورهای ناتورا محکوم می کند. حزب از دولت کانادا می خواهد بی
درنگ به همکاری خود در کارزار بی ثبات سازی کشور پایان دهد و روابط با
دولت منتخب الکساندر لوکاشنکو را عادی سازد.
گزارش های رسمی حاکی است در انتخابات ریاست جمهوری که در 9 اوت برگزار
شد، الکساندر لوکاشنکو، که مورد حمایت نیروهای مترقی بسیاری از جمله
حزب کومنیست بلاروس بود برنده شد. سوتلانا تیخانوسکایا نامزد اپوزیسیون
تنها 10 درصد از رای های رسمی را کسب کرد با این حال ادعای پیروزی کرده
و خواستار انتقال قدرت شده است. در ساعات انتخابات ، تیخانوسکایا با
معاون اول وزیر خارجه امریکا استفان بیگان دیدار و تشکیل یک "شورای
هماهنگی" برای بسیج اعتراض های ضد دولتی را اعلام کرد.
انتخابات تحت نظارت ناظران بین المللی بود، و سرگئی لبدوف از کشورهای
مستقل هم سود(CIS)
انتخابات را" مشروع" و طبق قانون ... رقابتی و
عمومی توصیف کرد.
به ویژه، سازمان برای امنیت و همکاری در اروپا
(OSCE)
از اعزام گروه ناظر کوتاهی کرد.
OSCE
تعدادی دلیل های متناقض را برای عدم شرکت خود ذکر کرده است. سازمان در
ماه جولای اعلام کرد که به خاطر همه گیری کووید-19 نمی تواند ناظر
بفرستد، بعد ادعا کرد که دعوت نشده بود(هم از سوی بلاروس و هم گروه
CIS
دعوت شده بود) و بعد گله کرد که دعوت نامه دیر رسید( انتخابات در ماه
ژوئن اعلام شده بود.)
اتحادیه اروپا، امریکا، کانادا و بریتانیا بی درنگ تقلب در انتخابات را
اعلام کردند و گفتند تیخانوسکایا را پیروز انتخابات می شناسند. همه
فقدان شرکت
OSCE
را به عنوان عامل مهمی در نتیجه گیری خود ذکر
کردند، اما هیچ یک به بهانه های نمایشی
OSCE
اشاره ای نکردند یا هیچ مدرکی را برای حمایت از ادعای تقلب شان ارائه
ندادند. در عوض، تکرار سرود لوکاشنکو"آخرین دیکتاتور اروپا" را احیا و
به راهکارهای" سبک شوروی" ارجاع دادند.
در 17 اوت، وزیر خارجه کانادا روبرت شامپاین بیانیه ای در محکومیت
انتخابات جدید و" انجام تحقیقات کامل توسط سازمان برای امنیت و همکاری
در اروپا" صادر کرد. او همچنین اظهار داشت که شخصا با تیخانوسکایا صحبت
و به حمایت دولت کانادا از او اطمینان داده است.
در همان روز، حسن یوسف رئیس کنگره کار کانادا بیانیه ای را که درخواست
های همانندی را باز تاب می داد منتشر کرد.
در میان جریان ثابت محکومیت ها، اتهام ها و فراخوان های موثر به
"تغییر رژیم" یک پرسش مورد توجه قرار نگرفت – چرا امپریالیسم غربی در
حال حاضر چنین مشغول بلاروس شده است؟
کارزار کنونی بی ثبات سازی ریشه در تاریخ طولانی مخالفت با لوکاشنکو، و
مهم تر از آن، آن چه او عرضه می کند دارد. بلاروس تنها جمهوری شوروی
سابق است که در اوایل دهه 1990 تسلیم کارزار های گسترده نئو لیبرالی
برای خصوصی سازی، قطع برنامه اجتماعی و سلطه خارجی بر اقتصاد، که طبقه
های کارگر اروپای شرقی را متعاقب سرنگونی سوسیالیسم ویران کرد نشد. در
حالی که بلاروس دیگر کشوری سوسیالیستی نیست، اما کشور سطح بالایی از
مالکیت دولتی بر صنایع کلیدی و تولید ، ونیز بسیاری از دست آوردهای
دوران سوسیالیستی را حفظ کرد. بلاروس تا حد زیادی حق حاکمیت ملی و
استقلا ل خود را حفظ و در برابر فشار جاری از سوی اتحادیه اروپا و ناتو
مقاومت می کند. این واقعیت دلیل اصلی محبوبیت پایدار لوکاشنکو در میان
مردم بلاروس، حتی در برابر امتیازات به سرمایه داری است.
ایالات متحده با لایحه دموکراسی 2004 تهاجم خود علیه بلاروس را گسترش
داد، لایحه ای که تامین مالی سازمان های دولتی را فراهم و وام به کشور
را ممنوع می کند. در کنار این لایحه، وقف ملی برای دموکراسی
(NED)
کمک های مالی خود به گروه های ضد دولتی هوادار
امریکا را افزایش داد.
NED
در 1983 از سوی دولت رونالد ریگان تاسیس شد، از سوی دولت امریکا تامین
مالی می شود و تقریبا در تمام تغییر رژیم های مورد حمایت امریکا در 30
سال گذشته ابزارعملیاتی بوده است.
NED
سال گذشته حداقل 34 پروزه اعطایی
NED
در بلاروس داشت، که همه آن ها به ایجاد گرو های ضد لوکاشنکو و شبکه ای
در داخل کشور اختصاص داشتند.
در حالی که لوکاشنکو مانعی را برای برنامه های امپریالیستی در اروپای
شرقی نشان می دهد، کارپایه تیخانوسکایا برنامه روشنی برای ادغام با
امپریالیسم اتحادیه اروپا و ناتو بود. اپوزیسیونی که او رهبری می کند
خواهان حراج عظیم کارخانه های دولتی به خارجی و منافع خصوصی، کالا سازی
زمین، خصوصی سازی مسکن و بهداشت و لغو برنامه های اجتماعی بود. این
همان برنامه تهاجمی نئو لیبرالی است که در سال 1999 در یوگسلاوی به شکل
توافق داحلی برای صلح از آن رو نمایی شد و زمانی که دولت از اجرای آن
خود داری کرد به کارزار بمباران ده هفته ای ناتو منجر شد. همچنین
یادآور عوامل پشت پرده کودتای 2014 در اکرایین است، وقتی که دولت های
امپریالیست غربی عملا اعتراض های ضد دولتی که نیروهای فاشیستی را هم در
بر می گرفت ترویج کردند تا کشور را به سوی اتحادیه اروپا – ناتو
برانند و محاصره روسیه را بیشتر آسان کنند. در حالی که جریان مسلط
رسانه ای انحصارا روی اعتراض های ضد دولتی متمرکز شده است، اعتراض های
بزرگی در حمایت از لوکاشنکو نا دیده گرفته می شود- روایت متقلبانه ای
که به صورت فرصت طلبانه از سوی برخی صداهای کارگری و چپ در غرب طوطی
وار تکرار شده است. حمایت عمومی از لوکاشنکو آن چنان قوی است که
نیروهای ضد دولتی را به تغییر خواسته هایشان از تغییر بی درنگ رژیم به
درخواست از امانوئل ماکرون رئیس جمهور فرانسه برای میانجیگری روندی که
به استعفای لوکاشنکو بیانجامد وادار کرده است.
چون امریکا و اتحادیه اروپا دخالت خود را افزایش و تهدید به مداخله می
کنند، خطر خشونت وجنگ به صورت دردناکی افزایش می یابد . تجاوز
امپریالیستی علیه یوگسلاوی به ویرانی گسترده زیرساخت های اجتماعی و
صنعتی، مرگ 2.000 نفر و آوارگی بیش از 200.000 نفر منجر شد. دخالت در
اکرایین از سوی امریکا، اتحادیه اروپا و ناتو خشونت و کشتارمرگبار علیه
اکرایینی های روس زبان ،اتحادیه های کارگری و گروه های سیاسی چپ گرا را
تولید کرد. آن دخالت همچنین آموزش، کمک های مادی و مشروعیت سیاسی برای
ظهور مجدد جنبش های فاشیستی در اکرایین را فراهم آورد.
حزب کمونیست کانادا همبستگی خود را با طبقه کارگر بلاروس، به ویژه حزب
کمونیست بلاروس، که سه دهه فعالانه علیه نئو لیبرالیسم و امپریالیسم
مبارزه کرده است و اکنون باید علیه دخالت و تهاجم اشکار آن ها مبارزه
کند تقدیم می کند.
ما دولت کانادا را به احترام به اصول قانون بین المللی عدم دخالت در
امور داخلی کشورهای دیگر، به پایان دادن فوری به حمایت خود از کارزار
بی ثبات سازی کشور تحت هدایت امریکا و اتحادیه اروپا و احیا روابط کامل
دیپلماتیک و اقتصادی با بلاروس و دولت به صورت دموکراتیک انتخاب شده آن
فرا می خوانیم .
حزب کمونیست اتحادیه های کارگری، سازمان های صلح و مترقی در کانادا را
به مخالفت با دخالت خارجی، از جمله از سوی کانادا دعوت می کند.
کمیته اجرایی، حزب کمونیست کانادا
9 سپتامبر
2020
|
