2020-04-11

نویدنو 22/01/1399                چاپ مطلب

• همکاری اجتماعی پاسخ این بحران نیست. همکاری اجتماعی به سادگی  فقط برای برآوردن نیازهای سرمایه است که در زمان مناسب از سوی بخش چاپلوس جنبش سندیکایی فراهم می شود. این کار خیانت اجتماعی است نه همکاری، تنها مشارکتی بین نخبه گان و شرکت ها است، که پیوسته طبقه کارگررا به سهم هماره کاهنده از ثروتی که تولید می کنیم وادار می کند.

   

همبستگی طبقاتی. نه همکاری اجتماعی

جیمی دوران- هاتف رحمانی

جنبش سندیکایی نباید پس از پایان این بیماری همه گیر جهانی روی " همکاری اجتماعی" توافق کند. این طبقه ما نیست که سازش می کند بلکه طبقه حاکم است، چون درماندگی سرمایه داری ورای تمام تردید ها در نتیجه فراگیری کووید 19 افشا شده است.

همکاری اجتماعی پاسخ این بحران نیست. همکاری اجتماعی به سادگی  فقط برای برآوردن نیازهای سرمایه است که در زمان مناسب از سوی بخش چاپلوس جنبش سندیکایی فراهم می شود. این کار خیانت اجتماعی است نه همکاری، تنها مشارکتی بین نخبه گان و شرکت ها است، که پیوسته طبقه کارگررا به سهم هماره کاهنده از ثروتی که تولید می کنیم وادار می کند.

وقتی ما از این بیماری همه گیر رها شویم هیچ بازگشتی به همان (نظم) قدیم وجود نخواهد داشت. ما باید به ریشه های سنت سندیکایی خود باز گردیم، به جایی که ما برای مبارزه برای حقوق کارگران و منافع طبقاتی خودمان بنا کرده بودیم.

ما باید مقاومت مردم را سازمان دهیم . هیچ بحرانی وجود ندارد  که تا مادامی که طبقه کارگر به خاطر آن بحران پرداخت می کند سرمایه داری نتواند آن راحل کند. ما برای بحران آخر(2008-مترجم) یک کمک هزینه 64 میلیارد یورویی پرداخت کردیم . ما برای این یکی نخواهیم پرداخت. 

بانک ها را برای خروج طبقه سرمایه دار از سقوط مالی جهانی در سال 2008 به مالکیت عمومی در آوردند، و شهروندان ایرلندی را نا چار به پرداخت 24 درصد از بدهی بانکی اروپایی کردند. به محض این که این بانک دوباره سودآور شدند طبقه حاکم ایرلند فروش دوباره ی آن ها را به طبقه سرمایه دار - طبقه خودشان ، به دستور کسانی که حکومت می کنند- آغاز کردند. این حجم عظیمی از تصرف ثروت بود، یک خیانت و سرقت از طبقه کارگر ایرلند، و باید باز پس گرفته شود. این سود ها می توانند و باید برای خیر عمومی دوباره سرمایه گذاری شوند.

اکنون، در دوران همه گیری سلامت، بیمارستان های خصوصی در کنترل دولت هستند- با شناخت آن که سلامت خصوصی و دو چرخ سیستم سلامت برای هدف پیش رو مناسب نیستند. بیماری همه گیر افشا کرده است که، سرمایه داری باید با طبقه کارگر آشتی کند و تمام تخت های خصوصی بیمارستان ها را به استفاده عمومی درآورد، که  به افزایش 40 درصد تعداد تخت های بیمارستانی بالغ می شود.

 این عظمت چیزی است که آن ها برای طبقه خود احتکار می کنند. اگر ثروتمندان از ویروس رنج می برند می توانند در دوران بیماری همه گیر به سرعت به خدمات بهداشتی انحصاری دست یابند، طبقه حاکم مایل است شورشی را در دستان خود داشته باشد.

اما این مصالحه ای اجباری بود: ادای خیر خواهی نبود. سخن موافق به وقت شدت است. با وجود آن که برخی ها در چپ می گویند، خدمات سلامت خصوصی ملی نشده است : اجاره شده است، بر پایه غیر انتفاعی، به صورت وام به دولت واگذار شده است که به موجب آن دولت تمام دستمزد ها و هزینه های سیستم سلامت خصوصی را در دوران پاندومی خواهد پرداخت.

تنها زمانی که خدمات بهداشت همگانی قابل دسترس عمومی سراسری وجود داشته باشد برای تامین تمام نیاز های مردم ما ظرفیت بسنده را خواهد داشت . سیستم سلامت دو چرخ، دو قلمرویی تضمین می کند که ثروتمندان زمانی که نیاز دارند مراقبت بهداشتی  مناسبی دریافت می کنند در حالی که بقیه ما در لیست انتظار باقی می مانیم . کمترین تعداد ممکن تخت های عمومی برای کنترل جامعه آماده می شود.

کمک های تسهیلاتی (بیل اوت) در این بحران بار دیگر برای طبقه سرمایه داراست، که به برنامه تاوان دستمزد، و ممنوع کردن اخراج ها تغییر قیافه داده است. با پرداخت بخشی از دستمزد های کارگرانی که به عفونت آلوده شده اند و تاخیر در پرداخت اجاره املاک، در آخر بحرانی را تضمین خواهد کرد که مردم از انزوای خود نه با افزایش بدهی بلکه با توانایی خروج و آغاز کردن اقتصاد مصرف کننده خارج خواهند شد، و اجاره ها را به صاحبخانه ها بدون شک- با سود- خواهند پرداخت.

آن ( بیل اوت) در حال فشردن دگمه توقف روی اقتصاد به سود کسب و کار ها و صاحبان املاک است به نحوی که آن ها پس از بحران به وضع عادی بر گردند. این کمک تسهیلات به کسب و کارها و صاحبان املاک است که توسط مالیات دهندگان پرداخت می شود.

اگر دولت خدمات مسکن آبرومند، قابل دسترس عموم را به عنوان حق تمام شهروندان فراهم می کرد ما با بحران مسکن در میانه بیماری فراگیر مواجه نمی شدیم . دولت می توانست مالک دارایی ها شود، البته  دولت باید طبقه مالکِ دارایی سود و ثروت آن ها را نادیده بگیرد.

اشتغال مخاطره آمیز بعنوان فاجعه  نا امنی که وجود دارد پدیدار شده است، که نوعی از تغییر اقتصادی است و همه چیز را زیر ورو می کند. این واقعیت روزانه رخ می دهد، و تا حد زیادی بی توجه رها می شود، اما در طی بیماری فراگیراین بی توجهی گسترده است، زمانی که بیشتر این مشاغل هم زمان در هم می پیچند، ناپایداری این شیوه را در مقیاس بزرگی افشا می کند.

تردیدی نیست که " همکاری اجتماعی" و ضرورت قرار دادن ما در مسیر مسابقه به عنوان تنها راه بهبود از این فاجعه اعلام خواهد شد . ما به همبستگی طبقاتی در برابر طبقه سرمایه دار ، که جهانی با سطح نابرابری بی سابقه ای را ایجاد کرده است نیاز داریم.

زمانی که طبقه کارگر پس از این فاجعه بر خیزد، سرمایه داری جایی برای پنهان شدن نخواهد داشت. هرگز چنین روشن نبوده است که سرمایه داری تنها به یک طبقه ، به ضرر دیگران خدمت می کند ، همان طور که کارل مارکس نوشت " انباشت ثروت در سمت یک نفر هم زمان انباشت بدبختی، درد، رنج، بردگی، جهل، خشونت، تحقیر روانی در قطب مخالف است ."

بانکداری خصوصی، خدمات بهداشت، محیط های اجاره ای و اشتغال مخاطره آمیز تنها به سود طبقه ای کار می کند، که مالک سرمایه است ، و سرانجام طبقه کارگر را شکست می دهد. سیستم  همان طور که طراحی شده بود در حال کار است.

همکاری اجتماعی همیشه تنها به آن طبقه خدمت خواهد کرد. سوسیالیسم مالکیت سرمایه را به طبقه کارگر انتقال می دهد، جامعه را تغییر خواهد داد و به همه و نه تنها یک اقلیت ممتاز خدمت خواهد کرد.

فیدل کاسترو گفت :" کشور ما فقط کوبا نیست، کشور ما بشریت است". ما این امر را بار ها و بارها  در طی بیماری همه گیر شاهد بوده ایم. با وجود منابع محدود شده کوبا و محاصره اقتصادی بیش از شصت ساله از سوی امریکا، آن ها هرگز بشریت را رها نکردند و هماره خواهان اشتراک منابع ناچیز خود با دیگران هستند.

سرچشمه : صدای سوسیالیستی

از این قلم :

ادامه:

آرشیوماهانه

نقل مطالب نوید نو با ذکرمنبع آزاد است

نامه ها ومقالات خودرا به نشانی webmaster@rahman-hatefi.net  بقرستید