دشمن طبقاتی توانسته است به "چپ" بپذیراند که آماجی فراتر از برپایی یک سرمایه داری "خوب"، تنها یک پندار بیمارگونه است که جای پایی در زندگی روزانه توده ها ندارد. گویا به جای واژگونی سرمایه داری که کاری نشدنی و یا بی اندازه دشوار است میتوان سرمایه داری "خوبی" بر پا کرد که عدالت اجتماعی را فراهم کند! به سخنی دیگر این همان چیزی است که نئولیبرالیسم می گوید که "هنگامی که جیب سرمایه داران پر می شود پول خردهای ریخته شده بر زمین می تواند گرسنگان را سیر کند ". برخی ها حتا به دشوار خواندن گذار از سرمایه داری بسنده نمی کنند. آنها از بن نیازی برای بر دوش کشیدن سختیها برای برپایی ٬٬جامعه پساسرمایه داری٬٬ نمی بینند، زیرا گویا با برقراری "دمکراسی"، به سوسیالیسم دست خواهیم یافت!

ما کاری با "چپ نو" و آنهایی که خود را سوسیال دمکرات می دانند نداریم.

توده ای ها و همه ی کمونیست های جهان برای بهتر کردن چگونگی زندگی روزمره رنجبران همواره از پینه بندی به تن پوش ژنده سرمایه داری پشتیبانی کردند و همچنان می کنند. ولی در آنجایی که این پینه بندی ها برای سوسیال دموکرات ها یک آماج است، ولی آماج ما پایان دادن همیشگی و ریشه ای به این رنج هاست که تنها با براندازی نظام سرمایه داری شدنی است.

روشن است که ما با سوسیال دمکرات ها جدل ایدیولوژیک می کنیم، ولی دست کم می دانیم که آن ها همان گونه که خود می گویند باوری به نبرد طبقاتی ندارند و تنها می خواهند در اینجا و آن جا از بدبختی مردم کمی بکاهند.

"راه توده" گفتگو را از زیربنای اقتصادی جدا می سازد و آن را برخورد برنامه های سیاسی میان روحانی و اصلاح خواهان از یک سوی و راستگرایان و سپاه از سوی دیگر می داند. آنها می گویند که ما برای واژگونی ستمگران راستگرای سپاهی، باید "هوشمندانه" در کنار روحانی و دیگر "آزادی خواهان" بایستیم.

بگذارید در زیر پایه های ناتوان این برهان ها را نشان دهیم.

ولی گروه های بسیاری از میان آن ها حتا آنهایی که خود را "توده ای" می دانند، همچنان پافشاری دارند که می توان به گونه ای از نبرد با جمهوری اسلامی دوری گزید و با همیاری و همکاری با طبقه ها و گروه های سیاسی درون آن راه رهایی را یافت. این گروه ها گزینش برخی از لایه ها در برابر لایه های دیگر بورژوازی را از بزرگترین و برجسته ترین وظیفه ما می دانند.

به گفته رفیق بهزادی “هر اتحادی باید هدفش پیش برد امر انقلاب در لحظه ی معین باشد”. باید از خود پرسید چه هدفهای انقلابی با ایستادن زیر سایه یک لایه بورژوازی پیش برده می شود؟

نداشتن واکاوی (تحليل) سياسی بر پايه واکاوی طبقاتی از نيروها ما را به دام های گوناگون می اندازد که راه به شوره زار دارد.

این گونه می نماید که "راه توده" و دوستانش با بزرگ کردن نقش روبنا، پرداختن به ساختار زیربنایی بیمار سرمایه داری را در کشور ما بی ارزش می دانند.

"راه توده" ولایت فقیه را همچون تافته جدا بافته جامعه طبقاتی ارزیابی می کند. انگار روبنای ولایت فقیه و اسلام سیاسی هیچ پیوندی با ساختار اقتصادی و طبقه های انگلی ندارد؟

سرمایه داری در دوران گوناگون و در کشورهای گوناگون بسته به فرهنگ، تاریخ و ساختار جامعه سیمای های گوناگونی به خود می گیرد. سیمایی که نظام سرمایه داری هم اکنون در ایران از خود نشان می دهد، همان سیمای ولایت فقیه ی است که طبقه های انگلی برای پایداری بهره کشی و دزدی های خود شایسته و بایسته یافته اند.

ریخت (شكل) روبنایی جمهوری اسلامی در چهره ولایت فقیه برای نظام سرمایه داری در ایران روبنای برتری است که طبقه های انگلی برای سودورزی و بهره کشی به آن نیاز دارند. روبنای کنونی برایند بده و بستان طبقه های انگلی است. اگر در این جا و آن جا از سوی بورژوازی بوروکراتیک و مالی سخنانی چالش برانگیز بر نهادهای زیر رهبری ولایت فقیه گفته می شود، ولی آن ها می دانند که برنامه های نئولیبرالیستی خود را نمی توانند بدون پشتیبانی رهبری پیاده کنند. و افزون بر این با همه ی این داد و بی دادها همه ی آن ها در سرکوب توده های سرکش و شورشگر با هم آهنگی و همیاری و همکاری می کنند.

در ایران نظام سرمایه داری ای برای بهره کشی به دیکتاتوری ولایت فقیه نیاز دارد. پیکار با دیکتاتوریِ با پیکار با نظام سرمایه داری را نمی توان جدا کرد و یا جدا ساخت. یکه تازی و ستمگری ولايت فقيه تنها برای خشنودی خدا نیست. ولایت فقیه برای نگهداری از دستگاه بهره کشی سرمایه داری به سایه گی خدا در زمین گمارده شده است.

میان لایه های گوناگون بورژوازی ناسازگاری هست که بی گمان ما باید از این شکاف ها به سود ژرفش جنبش سود بجوییم.

سیاست های بده و بستان میان لایه های گوناگون بورژوازی را نباید فراموش کرد. بورژوازی دیوان سالاری و بورژوازی مالی برای پیاده سازی اقتصاد نئولیبرالی به کمک بورژوازی تجاری و نماینده آن ولایت فقیه نیاز داشته اند ولی این کمک رایگان نبوده است. بورژوازی دیوان سالاری و بورژوازی مالی در برابر پذیرش و یاری بورژوازی بازرگانی (تجاری) در پیاده سازی اقتصاد نئولیبرالی می بایست سیاست های برون مرزی ولایت فقیه را به پیش برند. ولی از سوی دیگر این لایه های به پیوند با سرمایه ی جهانی نیاز دارند و با بورژوازی بازرگانی و دستگاه ولایت فقیه در این باره هم رای نیستند.

همان گونه که بارها گفته شده است شاید در آینده نزدیک بورژوازی بوروکراتیک و مالی به این نتیجه برسند که روبنای ولایت فقیهی با نیازهای نوین آن ها در تضاد است و به گونه ای باید از پیوند با آن رهایی یابند. ولی تا زمانی که کسی را بهتر از ولایت فقیه برای نگه داشت منافع طبقاتی خود پیدا نکنند، دست به خودکشی سیاسی نمی زند. بدین گونه اگر کسی در این اندیشه باشد که ما می توانیم با همکاری آن ها ولایت فقیه را سرنگون کنیم غیر طبقاتی و غیر مارکسیستی می اندیشد. بورژوازی بوروکراتیک و مالی برای پیاده کردن خط اقتصاد نئولیبرالی به ولایت فقیه نیاز دارند تا با زور و شمشیر آن سرکشان را به جای خود نشانند.

 رفیق سهند در پاسخی کوتاه در "توده ای ها" بی باوری به نیروی توده ها را تا به آن جا می رساند که سخن از "ضرورت" پذیرش رهبری بورژوازی می کند و می گوید که "مبارزه با امپریالیسم [...] ضرورتاً در لحظه [کنونی] نمیتواند به سرکردگی طبقه کارگر" انجام گیرد. فراموش می شود که امپرياليسم توانست با جهانی سازی اقتصاد هر گونه ایستادگی (مقاومت) در برابر برنامه های بنگاه ها و نهادهای امپریالیستی همچون بانک جهانی و صندوق بین اللملی پول را از بین ببرد. تنها کشورهایی که در آن طبقه کارگر رهبری جامعه را به دست دارد و یا نقش برجسته ای در رهبری جامعه دارد توانسته اند از این جهانی سازی به سود پیشرفت اقتصادی میهن خود سود جویند.

"عدالت" در نوشته تازه پیش از انتخابات خود می نویسد که "جریان «حدادِ عارف» به ویژه هنگام حضور در مجلس میتواند در شرایط کنونی راهگشا باشد". در این نوشته بلند و بالا حتا یک واژه در باره ژرفش نبرد طبقاتی در میهن ما به کار برده نمی شود. هیچ سخنی از وظیفه کمونیست ها برای سازماندهی پیکار طبقاتی گفته نمی شود. "عدالت" ناامیدی خود را با واژه های یاس آلود به رگهای مردم ما روان می کنند. "راه گشایی" که "عدالت" می بینید سازماندهی و رهبری اعتصاب های کارگری و تظاهرات دانشجویی نیست بلکه "حضور حدادِ عارف در مجلس" است.

رفیق سهند برای نشان دادن درستی این دریوزگی از ناتوانی طبقه کارگر می گوید. در دانش منطق نویسنده با دادن یک فرضیه (انگاره) از آن یک نتیجه گیری (برداشت) می کند. فرضیه این رفیقان "عدالت" این است: که نمایندگان طبقه کارگر کم توان هستند. و نتیجه این رفیقان این است: که بنابراین آن ها باید رهبری بورژوازی را بپذیرند. ولی چرا وارونه (عکس) این جمله درست نیست. فرضیه نگارنده این است: که نمایندگان سیاسی طبقه کارگر رهبری بورژوازی را پذیرفتند. و نتیجه نگارنده این است: که بنابراین نمایندگان طبقه کارگر کم توان هستند.

چرا این پیام بران و پیام رسانان "توده ای" به این اندازه بلندای خواستهای شان کوتاه، بالهای پرواز آرمان های شان بریده، رویای آینده شان بی رنگ، باورشان به نیروی توده ها سست، و چشم داشت آنها از جمهوری اسلامی بزرگ و فریبا است.

برخی از آنها همواره به ما می گویند که چاره ای جز سازگاری با نظام سرمایه داری نیست. و برخی دیگر از رفیقان می گویند که این سخن هم اکنون درست است، چون که ما کم توان هستیم. به گمان ان ها پس از سرنگونی رژیم ما پرتوان تر خواهیم شد و در آن هنگام به نبرد با بورژوازی می پردازیم.

ما پیشاهنگان طبقه کارگری هستیم که جهان بینی مارکسیسم دارد. این جهان بینی رهنمودهای فراوان برای سازماندهی طبقه کارگر برای ما به جا گذاشته است. افزون بر این جنبش جهانی کمونیستی گنجینه ی بزرگی از اندوخته های چگونگی رهبری طبقه کارگر در جنبش ها دارد که ما می توانیم از آن بهره برداری کنیم. ما می دانیم که باید چگونه با کارگران سخن گفت و چگونه خواست های آن ها را دسته بندی کرد و چگونه برای پیکار در راه این خواست آن ها را در کارخانه ها سازماندهی کرد و به میدان نبرد کشاند. ما می دانیم که چگونه پیوند میان دو بال پرنده آزادی و برابری را یعنی میان کارگران و روش اندیشان انقلابی را نیرومند کنیم.

شاید گفته شود که انجام این کارها در شرایطی که دشمن سنگدل است دشوار است. در پاسخ باید گفت که البته که دشوار است ولی شدنی است. تاریخ به ما شدنی های بسیاری نشان داده است که نشان از شدنی شدن کارهای دشوار دارد.

افزون بر این گروه های "توده ای"، "توده ای"های پراکنده بسیاری، از میان آنها رفیق کسرا سخن از بورژوازی ملی آن هم در دستگاه فرمانروایی جمهوری اسلامی می رانند.

یکی از این مفهوم ها مفهوم "بورژوازی ملی" است که باید در باره آن سخن فراوان گفت.

بگذارید نخست نگاهی کوتاه به به چگونگی ریخت گیری این مفهوم در نوشتارهای مارکسیستی بپردازیم.

مفهوم "بورژوازی ملی" دیگر امروز برابر با بورژوازی بومی در کشورهای مستعمره و یا نیمه مستعمره ها نیست. این مفهوم در باره ی آن بورژوازی بومی بکار برده می شود که فعالیت های اقتصادی دگرگونی دارد و وابسته به امپریالیسم نیست. این بورژوازی برای خواست پیشرفت اقتصادی ملی و پشتیبانی از بازارهای ملی با دیگر لایه های بورژوازی یکسان نبوده است.

از این رو، با بورژوازی تجاری که همزمان با صادر کردن کالا ها درون مرزی واردکننده کالاهای برون مرزی نیز است روی خوشی ندارد. این چشم انداز روشنی بوده است که چنین بورژوازی ملی می تواند متحد پیکار کارگران و دهقانان بر امپریالیسم باشد. بخش بزرگی از بورژوازی ملی یک بورژوازی تولیدی و صنعتی است که خواستار پیشرفت اقتصاد ملی است و برای بهينه سازي فروش کالاهای خود می تواند در برابر ساختار فئودالی درون مرزی و زورگویی امپریالیستی بایستد.

نمونه هایی فراوانی در هند و چین داشته ایم که این بورژوازی تا اندازه ای در برابر یورش امپریالیسم ایستادگی کرد. افزون بر این می توان آتاتورک در ترکیه، ناصر در مصر و مصدق در ایران را نیز نمیاندگان سیاسی این طبقه دانست.

آن زمان امپریالیسم دشمن طبیعی بورژوازی ملی بود و تنها راه بورژوازی های ملی برای پیشرفت اقتصادی مستقل و رها شده از کنترل خارجی و آغاز انباشت سرمایه برای خود، دوستی با اردوگاه سوسیالیستی بوده است.

اما پرسش هم اکنون ما این است که آیا این درگیری در دنیای امروز ما هم هست و یا اگر هست تا به چه اندازه است؟

در گذشته پیشرفت سرمایه داری در کشورهای مستعمره می توانست بورژوازی ملی را به درگیری گذرا و یا دراز مدت با امپریالیسم بکشاند. آیا هنگام جهانی شدن اقتصاد که زیر فرمانروایی اقتصاد سیاسی امپریالیستی است می توان جامعه ای سرمایه داری "خوب" با پشتیبانی بورژوازی ملی ساخت؟

فراموش نکنیم که با این که بورژوازی ملی با بورژوازی برون مرزی برای دستیابی به بازار درون مرزی دشمن است ولی در بهره کشی از کارگران همکار و همیار بورژوازی جهانی است.

باید یادآوری کرد که سیاست های ضد کارگری نئولیبرالیستی به سود بخش بزرگی از بورژوازی ملی هم است. زمانی که دولت برای باز کردن در اقتصاد برای سرمایه برون مرزی نیروی کار را ارزان می کند. بورژوازی ملی نیز از این ارزان سازی نیروی کار و آسان سازی بیرون کردن کارگران سود می برد.

هم اکنون در بسیاری کشورها هم سویی و همکاری میان امپریالیسم و بورژوازی ملی دیده می شود. برای نمونه تقسیم کار نوینی هم اکنون در پهنه جهانی پدیدار شده است که صنعتی سازی بیشتر در برخی از بخش های کشورهای "جهان سوم " به سود امپریالیسم نیز است. برای نمونه بورژوازی ملی در بنگلادش که به تولید نساجی می پردازد برای زنده ماندن به همکاری و همیاری با شرکت های فراملی پوشاک نیاز دارد و اگر "بخشندگی" این شرکت ها نباشد این بورژوازی نمی تواند با کنش در بازار درون مرزی زنده بماند و همزمان امپریالیسم هم نمی تواند بی کمک بورژوازی ملی در بهره کشی طبقه کارگر به تولید پوشاک ارزان بپردازد.

آن هایی که هوادار پیوند عاشقانه میان نمایندگان بورژوازی ملی و حزب طبقه کارگر هستند باید سرشت دوگانه این طبقه را فراموش نکنند. حتا هواداران همکاری با بورژوازی ملی به هنگام همکاری با بورژوازی در پهنه راستین نبرد برای هم آهنگی پیکار ضدامپریالیستی از سرشت "دوگانه" این طبقه و رویکرد آن به سازش با امپریالیسم زیان های فراوان دیده اند. در بیشتر کشورهای "جهان سومی" بورژوازی ملی به کشتار کمونیست ها پرداخت، هم در چین، هم در مصر و هم در عراق بورژوازی ملی پس از آن که خود را نیرومند دید، به کشتار کمونیست ها دست زد.

هر چند که باید همه ی نیروهای ضدامپریالیستی را در جبهه ی یگانه ای بسیج کرد و از آنها برای پیشبرد این نبرد سود جویید، ولی نباید فراموش کرد که ما همراه با این اتحاد و با نگه داشت خط مستقل سیاسی خود باید به توده ها بگوییم که تنها سوسیالیسم جلوگیر پیشبرد امپریالیسم در کشور ما است. و بورژوازی ملی تنها زمانی می تواند ویژگی های ضدامپریالیستی خود را نگه دارد و به پیشرفت اقتصاد میهن کمک کند که زیر رهبری پرولتاریا باشد.

چرا طبقه کارگر باید برای خشنودی از ویژگی احتمالی ضدامپریالیستی بورژوازی ملی زیر پرچم او بایستد ولی بورژوازی ملی برای ویژگی ثابت شده ضدامپریالیستی طبقه کارگر هژمونی طبقه کارگر را در نبرد نپذیرد.

آن چه به انقلاب و واژگونی جمهوری اسلامی بر می گردد باید گفت که شورش سرکش توده ها به یک گردان سازمانده نیاز دارد که بتواند همه ی نیروها را به سوی یک هدف یگانه و هماهنگ کند. این کاری نیست که بورژوازی ملی توان و خواست آن را داشته باشد. بورژوازی از خشم بی سوی و آشوب های بی هدف نگران نیست. حزب انقلابی در گرداب دریای شورش خیزابی می سازد که به سوی کشتی فرمانروایی بورژوازی می تازد. ناتوانی حزب انقلابی در انجام اینکار توانایی بورژوازی برای به کژراهه کشاندن جنبش را افزایش می دهد.

در هر انقلابی توده های رنج بر، طبقه پرولتاریا و حزب انقلابی از کنشگران برجسته واژگونی نظام میرنده و پایه گزاری نظام پویای آینده هستند. حزب انقلابی آگاهی خود آموخته توده ها را در برخورد روزانه با بورژوازی، به آگاهی طبقاتی دگرگون می کند که شمشیر نبرد را به دل نظام بهره کشی نشانه می گیرد.

نقش یک حزب کنشگر انقلابی، در نقشه برداری از پهنه نبرد و ساختن پیوندهای ارگانیک میان جنبش های پراکنده و ساختن پیمان های گذرا و پایدار با دیگر نیروها نیز برجسته است.

باید با کنکاشی داده های گوناگون و سددرسد درست به بررسی این پرداخت که آیا امروز لایه های نابرجسته و کوچک از بورژوازی ملی هستند که بتوان با آن ها در لحظه مشخس و شرایط مشخص برای زمان کوتاهی اتحاد کرد.

ارزیابی این که آیا بورژوازی ملی در دستگاه فرمانروایی یک کشور نقش برجسته ای دارد بسیار آسان است. برای بررسی این نقش باید به واکاوی سیاست اقتصادی یک کشور پرداخت.

می توان حتا این گونه گفت که سیاست نوین ترامپ نیز بر اندیشه های بنیانی مرکانتیلیسم سوار است هر چند که طبقه های فرمانروای آمریکا برای پیاده کردن پیروزمندانه این سیاست دیگر کشورها را انگیزش می دهند (تشویق می کنند) که سیاست های درهای باز نئولیبرالیسم را پیاده کنند.

بسیاری می کوشند که سیاست اقتصادی روحانی را با سیاست اقتصادی کنونی جمهوری خلق چین برابر بدانند. این برابرسازی سراسر دروغ است. درهای اقتصاد ایران بدون هیچ نگهبان و دربانی برای کالاهای باد کرده سرمایه جهانی باز است. رهبران دوراندیش چین با برنامه ریزی هوشیارانه سرمايه گزاران برون مرزی را به كشورش برای سرمايه گذاری در رشته های از پیش گزیده شده راه داد، و بدین گونه نه تنها اقتصاد ملی خود را بر باد نداد بلکه آن را به دومین اقتصاد بزرگ روی زمین دگرگون کرده است.

سیاست درهای باز سیلی از کالاهای برون مرزی را به سوی کشور روان کرده است. سیلی که خانه و کاشانه تولیدکنندگان کوچک و نیمه بزرگ را ویران کرده است و با خود برده است. برای بخش نادار جامعه کالاهایی وارد می شود که تولید کنندگان کشور می توانند آن را به اندازه نیاز و پسندیده تولید کنند. برای فرادستان کالاهایی وارد می شود که از بن زیان آور و بی ارزش است.

بنابراین ما می بینیم که بورژوازی ملی که به کار تولیدی صنعتی می پردازد نه تنها در دستگاه فرمانروایی جمهوری اسلامی نقشی ندارد بلکه حتا زندگی این طبقه که تنها و جدا از بافت قدرت است در خطر است و کم کم به گفته خود دست اندرکاران جمهوری اسلامی رو به نابودی می رود.

آن هایی که بر این باور هستند که بورژوازی ملی در دستگاه فرمانروایی جمهوری اسلامی نقش برجسته ای دارد باید پاسخ دهند که خط اقتصادی نئولیبرالیستی که کشنده و دشمن بورژوازی ملی نیز هست از کجا ریشه می گیرد؟

اگر بورژوازی ملی در دستگاه فرمانروایی جمهوری اسلامی نقشی دارد پس چرا با سیاست خانمان براندازی که نه تنها زحمتکشان میهن را بلکه حتا خود بورژوازی ملی را نابود کرده است به نبرد نمی پردازد؟

هر کس هنگامی که این خبرها را می خواند باید از خود بپرسد که سیاست بورژوازی ملی در برابر این بسته شدن بنگاه های تولید چیست؟ ما در کجا و چه هنگامی نوای ایستادگی آن ها را شنیده ایم؟ پرسش پسین این است که اگر بورژوازی ملی به این اندازه ناتوان است که حتا دلیری ایستادن در برابر اقتصاد نئولیبرالی را ندارد پس چرا نمایندگان طبقه کارگر باید به دنبال این طبقه بروند و همه ی تخم های پیکار خود را در سبد این بورژوازی بگذارند؟

بنابراین اگر دولت آقای روحانی و دسته های درون و برون نظام نماینده بورژوازی ملی نیستند پس باید پرسید که خاستگاه طبقاتی آنها چیست؟ آیا آن ها می توانند فرای طبقه های انگلی بورژوازی تجاری و بوروکرات و مالی برنامه های اقتصادی پیاده کنند؟

هیچ نشانی حتا گذرا، از ایستادگی در برابر خصوصی سازی گسترده و از بین بردن یارانه ها و آسان کردن بیرون کردن (اخراج) کارگران از هیچ دسته جمهوری اسلامی دیده نمی شود.

آیا مانند برخی ها باید امیدوار بود که با کمک بورژوازی ملی می توان با اقتصاد نئولیبرالی نبرد کرد و دیکتاتوری ولایی را هم سرنگون کرد؟ نشان دادیم که این یک امید پوچ است.

برخی ها حتا از ما می خواهند که سياست برون مرزی (خارجی) رژيم را با ستمگری آن در درون مرزها درهم نیامیزیم. انگار سیاست برون مرزی شکوفه ای است که سوای درخت ریشه پوسیده جمهوری اسلامی در هوا گل کرده و میوه داده است.

همه ی لایه های بورژوازی انگلی کشور ما با درگیر کردن مردم به جنگ زرگری میان خود می خواهند این گونه وانمود کنند که جنگ آن ها بر سر آزادی و یا بر روی سمت گیری اقتصادی جامعه است. این همه هنگامی گفته می شود که این لایه ها هم آهنگ هم ازادی را سرکوب می کنند و هم راه اقتصادی را بر گزیدند که در آن خون زحمتكشان مکیده می شود.

نمی توان بدون یک سیاست مستقل طبقاتی و داشتن یک برنامه جایگزینی گام به همکاری با هر گونه بورژوازی گذاشت. برجسته ترین اتحادها میان کمونیست ها و نیروهای بورژوازی در دوران جنگ جهانی دوم در اروپا انجام گرفته بود. کمونیست ها در هیچ یک از این کشورها با نیروهای بورژوازی درونی و برونی که در دستگاه دولتی فاشیسم نقش داشته بودند اتحاد نکرده بودند. حتا اتحادهای پیروزمندانه ضد فاشيستی با لایه های بورژوازی در فرانسه و ايتاليا به تندی با بی مهری و برخورد دشمنانه نيروهای بورژوازی (که هرگز مواضع طبقاتی خود را ترک نكرده بودند) روبرو شده بود.

نظام سرمایه داری بر ایران همسو با نظام های سرمایه داری جهان، فراهم کننده سود برای یک مشت انسانهای بهره کش و کاغذباز است. امید بستن به این که برخی از لایه های این نظام بهره کش می توانند ما را از این گردابی که خود آفریدند نجات دهند نه تنها بی خردانه است بلکه خاک بر چشم مردم پاشیدن است.

باید کار را از آن جایی آغاز کرد که خیلی ها از میان آن ها برخی "توده ای ها" آن را فراموش کرده اند. جایگاه طبقاتی ما و پایبندی به طبقه کارگر همیشه ستاره ی راهنما ما در آسمان پهناور نبرد طبقاتی بوده است. راه آسان و میان بری در هیچ جا و با هیچ کس نمی توان یافت. تنها پس از آگاهی از جایگاه طبقاتی خود و با داشتن یک سیاست مستقل طبقاتی می توان دست همکاری به سوی دیگر طبقه ها و نمایندگان سیاسی آن ها دراز کرد بی آن که بخشی از سیاه لشکر آن ها شد.

آن چه که به بورژوازی ملی بر می گردد پرسش های ما شاید بیشتر از پاسخ های ما باشد.

پرسش بنیادی این است که چگونه می توان بورژوازی ملی را شناسایی کرد؟ آیا بر پایه کنش های اقتصادی می توان آن را شناسایی کرد؟ آیا بورژوازی ملی گرا همان بورژوازی ملی است؟ آیا هر بورژوازی بومی بورژوازی ملی است؟ آیا تنها بورژوازی صنعتی درون مرزی بورژوازی ملی است؟ آیا می توان بازرگانان کوچکی که به دادوستد و فروش کالاهای درون مرزی می پردازند را بخشی از بورژوازی ملی دانست؟ آیا می توان آن بخش از شرکت های خدماتی خصوصی (شرکت های بزرگ گوناگون دیجیتالی درون مرزی، زنجیره های رستوران های درون مرزی، شرکت های بزرگ اتوبوس رانی درون مرزی شرکت های بزرگ بارکشی درون مرزی ووو) که در تضاد با شرکت های خدماتی امپریالیستی مانند میکرو سافت، مک دونالد و دیگران هستند را بخشی از بورژوازی ملی دانست؟

باید تا بررسی و پژوهش به روی پرسش های بالا مفهوم بورژوازی ملی را چون یک رهنمای کلان نگه داشت ولی همزمان باید آن را با یک تحلیل مشخص از یک وضعیت مشخص بکار برد.