|
نویدنو 10/09/1398
کشتار تظاهر کنندگان به سبک اعدام از سوی پلیس عراق:
"خیابان
ها انباشته از خون است"
چیارا کروسیاتی - آرش وجدانی
در میدان تحریر ، در مرکز بغداد،
نمایندگان دائمی انقلاب مردمی "دیوار آرزو ها
"ی عراق را بر پا کرده اند. اینجا، معترضین طی هزار ها یادداشت
رویاهایشان را برای کشور نوشته اند.
یکی نوشته :" من می خواهم حمام خون خاتمه یابد."
اما حمام خون پایان نمی گیرد . مردم کشته می شوند و پیش رو هیچ راه
روشنی وجود ندارد. روز پنجشنبه، پلیس عراق حداقل 29 نفر را در ناصریه،
در جنوب شیت کشت.
سرکوب به شدت خشن، علیه هر نمادی از اعتراضات که در اول اکتبر آغاز شد
ادامه دارد. تظاهرات در تحریر با تمرکز بر استقلال خلاقانه بوده است.
در بصره، نافرمانی مدنی همراه با اعتصاب ها و بستن بنادر و حوزه های
نفتی وجود دارد. خشم کسانی هم که به نمادهای راس قدرت یعنی به منطقه
سبز پایتخت و کنسولگری های ایران در جنوب کشور حمله می کنند نیز هست.
قتل عام پنجشنبه به دنبال به آتش کشیدن کنسول ایران در نجف در روز
پنجشنبه رخ داد. تظاهرکنندگان به ساختمان هجوم بردند، پرچم ایران را با
یک پرچم عراق جایگزین کردند و سپس ساختمان را به آتش کشیدند.این کار در
فاصله نه چندان زیادی از منزل آیت الله سیستانی، بالاترین مقام شیعی در
کشور رخ داد. ابو مهدی المهندس فرمانده نیروهای شیعی حشدالشعبی، شبه
نظامیان شدیدا وابسته به تهران تهدید کرد " ما دستان هرکسی را که تلاش
می کند به آیت الله سیستانی نزدیک شود قطع خواهیم کرد."
پاسخ دولت حرکت به سمت برقراری حکومت پلیسی است. از روز پنجشنبه،
بغداد، علاوه بر استفاده از گلوله های جنگی علیه اعتراض کنندگان ،تیم
های "سلول های بحران" را متشکل از ارتش و مقامات محلی با وظیفه مستقیم
نیروهای امنیتی برای کاهش اعتراض ها تشکیل داده است. به موازات آن،
دولت به صورت فزاینده ای ظاهرا راه مسالمت آمیزی را برای سرکوب
تظاهرکنندگان، با برکناری ژنرال جمیل شوماری فرمانده ارتشی در ناصریه،
به دستور عبدل مهدی نخست وزیردنبال می کند.
هم زمان تظاهر کنندگان در استان های جنوبی حکومت نظامی تحمیلی روز
چهارشنبه را نادیده گرفتند و برای تشیع جنازه کشته شدگان به خیابان ها
آمدند، تعداد کشته ها بعد از دو ماه گرد هم آیی به 370 نفر رسیده است.
بیش از 15.000 نفر زخمی شده اند، و دانستن تعداد کسانی که دستگیر و
ناپدید شده اند دشوار است.
در طی مراسم تشیع جنازه ها، تظاهرکنندگان ستاد مرکزی ارتش را، که
افرادی از قبایل بومی با موضع گیری درطول خیابان های اصلی راه آن را سد
کرده بودند تا از رسیدن قوای تقویتی ارتش جلوگیری کنند محاصره کردند.
مردم در خیابان ها در برابر سرکوب عقب نشینی نمی کنند، و می گویند دیگر
از چیزی نمی ترسند تظاهر کننده ای به آسوشیتدپرس می گوید: "هیچ چیزی
استفاده از خشونت علیه ما را توجیه نمی کند. ما ، مردم ، به شدت عصبانی
هستیم. خون مان به جوش آمده است. برادران ما به ناحق کشته شده اند.
اما این استفاده از زور نمی تواند ما را مرعوب کند.در نتیجه بسیاری از
مابه خیابان ها آمده ایم "
آن ها چیزی برای از دست دادن ندارند. انقلاب، مانند دیگر نقاط جهان در
ماه های اخیر آرمان های رادیکالی دارد: از بین بردن کل سیستم سیاسی و
قدرت اقتصادی ،مشخص شده با فساد، فرقه گرایی و نئولیبرالیسم وحشی.
در عراق تمام این وضعیت به فقر، نابرابری ساختاری و بی کاری جوانان
ترجمه می شود. قدرت بی احساس دردستان شرکت های نفتی خارجی که نفت خام
را استخراج و آن را در خارج می فروشند شهرهای عراق را بدون برق و
وابسته به واردات غذا رها می کند، چون خشکسالی و فقدان طرح های بازسازی
افراد را مجبور به زندگی در حومه ای می کند که از قبل شرایط بسیار
ناگواری دارند .
این سیستم میوه اشغال 2003 عراق از سوی امریکاست. مردم امریکا را مقصر
این وضعیت می دانند، اما بسیاری از آن ها ایران را مقصر می دانند، که
دولت سایه خود را در بغداد مستقر کرده است .
روز پنجشنبه، تهران – که هفته ها برای تقویت نخست وزیر عراق تلاش می
کرد – خواهان رویکردمشت آهنین علیه تظاهرکنندگان شد و طبق گفته وزارت
خارجه جمهوری اسلامی ایران "نفرت خود را به سفیر عراق در تهران ابلاغ
کرد."
آن چه حتی بیشتر نفرت آور است، اما، سکوت جهانی در اطراف این
کشتارهاست. این چیزی است که یک تظاهر کننده به دیده بان حقوق بشر جهانی
توضیح داد:"به سینه و گردن افراد شلیک شده بود. بسیاری از زخمی ها از
سر، سینه ، گردن زخمی هستند... مانند یک اعدام است ...خیابان از خون پر
شده بود ."
منبع :
ال مانیفستو
30نوامبر 2019
چاپ مطلب
|
