|
نویدنو 18/06/1398
کانون
نویسندگان ایران : پیرامون احکام متهمان پروندهی هفت تپه
 روز
شنبه شانزدهم شهریور پس از ماه‌ها بازداشت گروهی از کارگران معترض هفت
تپه و حامیان آنها رای شعبه‌ی 28 دادگاه انقلاب اسلامی به ریاست قاضی
مقیسه اعلام شد: یکصدویازده سال زندان و ده‌ها ضربه شلاق برای هفت متهم
جوان پروندهی هفت تپه؛ شامل دو کارگر معترض و پنج روزنامه‌نگار مدافع
کارگران! حکم صادره چنان آشکار و ظالمانه مرزهای معمولِ بی‌عدالتیِ
چنین دادگاه‌هایی را پشت سر نهاد که در ساعت‌های آغازین اعلام آن، موج
عظیم اعتراض و انزجار گروه‌های مختلف مردم را برانگیخت؛ موج چنان
قدرتمند بود که در واکنش به آن و البته بیشتر به منظور تخلیه‌ی فشار
اجتماعی ، برخی وابستگان و مقامات حکومتی نیز در مجلس شورای اسلامی و
قوه‌ی قضاییه صدای واعدالتا! واانصافا! سردادند. یک بار دیگر ثابت شد
که صدای اعتراض مردم قادر است طرح‌‌های وسیع و جدی سرکوب و رعب‌افکنی
در جامعه را به "طرح سوخته" بدل کند و ناکام بگذارد. هنوز روزی از
اعلام حکم‌ها برنگذشته بود که از قول رییس قوه قضاییه گفته شد: به
احکام و پرونده "منصفانه رسیدگی" شود. "انصاف" و عدالت اما فقط به
حکم‌ها و دادگاه خلاصه نمی‌شود و بسیار پیش از آن زیر پا گذاشته شده
است؛ از جایی که کارگران به سبب اعتراض به نقض بدیهی‌ترین حقوق‌شان
بازداشت شدند آغاز شده، با شکنجه‌ی بازداشت‌شدگان و مجبور کردن آنها به
اعتراف‌های طراحی شده ادامه پیدا کرده و اکنون در پرده‌ی آخرِ این
نمایشِ بی‌عدالتی و "بی‌انصافی"، با یکصدویازده سال حبس و ده‌ها ضربه
شلاق سرانجام یافته است. در پروندهی هفت تپه و پرونده‌های مشابه،
"دادگاه" و "قاضی" و احکامِ آن فقط بخشی از فرایند "بی‌انصافی" و
بی‌عدالتی و ستم است. اگر قرار بر رعایت انصاف باشد باید به کل فرایند،
از آغاز تا پایان، تسری یابد. معنای عملی‌اش این است که در نقطه‌ی
شروع، آزادی بیان، آزادی تجمع و اعتراض و اعتصاب تضمین شود. دیگر هیچ
کارگر و نویسنده و شهروندی به سبب اعتراض و اعتصاب و بیان اندیشه و
عقیده‌اش بازداشت نشود، در این صورت نه تنها پرونده‌ای گشوده نخواهد
شد بلکه بسیاری از پرونده‌های جاری، از جمله پروندهی هفت تپه، مختومه
می‌شود. "انصاف" واقعی چنین است و "منصف" بودن در پروندهی هفت تپه،
چانه زدن در باره‌ی میزان حکم زندان نیست، اعتراض به خود حکم و نفی آن
است.
کانون
نویسندگان ایران نه فقط حکم‌های ظالمانه علیه اسماعیل بخشی، محمد
خنیفر، سپیده قلیان، امیرحسین محمدی‌فرد، ساناز اللهیاری، امیر امیرقلی
و عسل محمدی را محکوم می‌کند بلکه بازداشت و شکنجه و تشکیل پرونده برای
آنها را نیز محکوم می‌کند و خواهان آزادی بی‌قید و شرط بازداشت‌شدگان و
مختومه شدن پروندهی آنها و پرونده‌های مشابه است.
کانون
نویسندگان ایران
18 شهریور
1398
|
