 |
کـشتارگاهها را ببندید!
نویدنو:10/11/1385
ا. م. شیزلـی
چند روز پیش( ۲۲ماه ژانویه سال جاری)، همه خبرگزاریها، کشته شدن ۷۸نفـر و زخمی شدن ۱٦۰نفـر را در بغداد به جهان مخابره کردند. کشته شدگان همان روز را مجموعا ١٢٠نـفـر و زخمی ها را صـدها(!؟) نـفـر اعلام کردند. همین دو روز پیش( ٢۷ژانویه ٢۰٠۷)، آمریکا از کشتن ٢۵۰«تروریست» در اطراف شهر کربلای عراق خبر داد. روز قبل از آن هم ١٧۰نفر در این کشور کشته شد. اگر به این ارقام، دهها کشته این کشور در انفجارات مختلف را اضافه کـنیم، آیا می توان گـفت: عراق به کشتارگاه تبدیل شده است؟ این در حالیست که آمریکا با دادن ۸٦ میلیون دلار به محمود عباس برای تسلیح سازمان فتح، وی را نیز به کمک اسرائیل گسیل داشت. علاوه براینهمه، حوزه بمبارانهای آمریکا، به شرق آفریقا نیز گسترش یافته است.
شکی نیست که، کشتار مردم از ماهیت و خصلت ذاتی و تاریخی آمریکا ناشی می شود و تداوم آن نیز چیز عجیب و غریبی نیست. ولی، عجب آن است که تشکلها و مجامع پر مدعای بین المللی، دولتها، احزاب و سازمانهای سیاسی و اجتماعی به ظاهر مستـقـل چرا سکوت می کـنند؟ تا کی و تا چه وقتی باید در انتظار پیروزی دموکراسی و حقوق بشر «جامعه جهانی » ( آمریکا و انگلیس) در جنک با «تروریسم بین المللی » بنشینند؟ چه ارگانی این مسئولیت خطیر رابه عهده آنها واگذار کرده است؟
تاریخ موجودیت سازمان ملل متحد، کمیته ها و شوراهای متعلق به آن ثابت می کند که این تشکیلات در اصل چیزی جز ابزار سلطه امپریالیسم نبوده است. شورای حقوق بشر آن از اهداف و نیات انساندوستانه فاصله بسیار زیادی دارد. حوادث بویژه یک ونیم دهه اخیر و مواضع مجامع بین المللی در قبال این اقدامات صحت چنین ادعائی را با قطعیت بی چون وچرا تائید می کند و نیاز بشریت مترقی را به بازسازی این تشکلها بر اساس معـیارها و نیازهای دوران معاصر فرامی خواند.
در شرایطی که «جامعه جهانی» هر وقت، هر آنجا را که می خواهد، بمباران می کـند وبه هر تعدادی نیروی مسلح به هر سلاحی می فرستد، بر علیه شهرها، دهات و بطور کلی مناطق مسکونی مردم کشورهای مختلف از بمب افکن های سنگـین، هیلی کوپترها، تانک و توپ، مسلسل و خمپاره انداز استفاده می کنند، از کدام پایبندی به دموکراسی و حقوق بشر در جامعه جهانی می توان صحبت کرد؟
شورای امنیتی که قطعنامه تحریم کره را تصویب می کند، شورای حقوق بشری که این ویا آن کشور جهان را به رعایت حقوق بشر فرامی خواند، چگونه می تواند کشتار روزمره مردم کشورهای مختلف در زیر بمبارانهای شدید نظامیان «جامعه جهانی»(آمریکا و انگلیس) را توضیح دهد. آیا حقوق انسانی این مردم فـقـط و فـقـط شامل حـق کشته شدن شان می باشد؟ مجامع دهن پرکـن بین المللی کـر و کور ولال شده اند؟ چرا حداقل، برای خودی نشان دادن، برای «خالی نبودن عریضه » شان، قطعنامه ای درمورد محکوم کردن این کـشتارهای جمعی صادر نمیکنند؟ چرا برای بستن کـشتارگاهها و عاملین این همه کـشتار تدابیر لازم نمی اندیشد؟ کی اند اینها؟ کجایند اینها؟
وقتی که «جامعه جهانی» یوگـسلاوی، «آخرین دیکتاتوری اروپا(؟)» را زیر و زبر کرد، روزی که ناتوافغانستان را به اشغال در آورد، زمانیکه برای یافـتن سلاحهای جمعی، با دویست هزار نیرو مسلح به آخرین سلاحها، عـراق را به جهنم ساکنان آن کشورتبدیل کرد، آنوقـت که سلاحهای جدید خود را درلبنان به آزمایش گذاشت، وقـتیکه پته همه دروغ هایشان روی آب آمد، تروریسم و القاعده را یافـت، تشکلها و مجامع بین المللی همچنان سکوت کردند. آمـریکا چون در باتلاق خون در عراق گیر افتاده است، برای انحراف توجه مردم جهان، درتلاش است تا ایران و سوریه را مسئول کشتارهای عراق معرفی کـند و بدین بهانه مثـل همه بهانه های دروغین خود در صدد است دامنه تهجماتش را به این کـشورها هم توسعه دهد و تشکلهای بین المللی همچنان سکـوت می کـنند. این سکوت و بی اعـتنائی تا کی می خواهد ادامه یابد؟ مردم جهان می توانند و باید از براه انداختن کشتارگاههای جدید جلوگـیری کـنند. حتی، یونسکو در مقابل تخریب آثار باستانی و تاراج موزه های عراق کرو کور ولال "مادر زادی" بود. زبان بگشایند و بگویند: چه برسر آثار باستانی ٢۷٠٠ساله بابل آمد؟ آن کدام ایده و تفکـریست که آدمربائی، زندانهای مخفی، گوانتانامو، ابوغریب و... پایگاههای متعدد نظامی موجود در کشور مختلف را جزئی از دموکراسی و حقوق بشر ارزیابی می کند؟ و معنی و مفوم سکوت و تمکین در مقابل این اقدامات چیست؟
مردم جهان باید به خود آید و با صدای رسا اعلام کـند که: ما قـیوم نمی خواهیم. ما دموکراسی و حقـوق بشر« جامعه جهانی»(آمریکائی ــ انگلیسی) را نمی خواهـیم. ما بمب و گلوله و بطور کلی سلاح و ابزار قـتـل نمی خواهیم. ما ویرانی و تاراج نمی خواهیم. ما از کشتارها به هر بهانه و مستمسکی، بیزاریم. سازمان ملل متحد این شکلی، با تمام متعـلقـاتـش برای ما لازم نیست! ما، همه آن دولتهائی را که کشتار می کـنند و یا ناظر بی اعتنای کشتارها هستند، مردود می دانیم. ما نمی خواهـیم هـزینه جـنگها را بپردازیم. ما خواهـان زندگی در شرایط صلح و دوستی هـستیم! خواست ما، امنیت و آرامش است و هـر جا که با دولـتهای خود مـشکلی داریم، به خود ما مربوط است و خود نیز راه حـل آن را می یابیـم. ما حق حیات همگان را محترم می داریم و آن را ارجمند می شماریم. ما انسانیم و نوعـدوستی شناسنامه ماست! ما بر باوریم که:
«بنی آدم اعـضای یک پیکـرند،
که در آفـرینش ز یک گـوهـرند.
چو عـضوی بدرد آورد روزگار،
دگـر عـضــوهـا را نمـانـد قـرار.
تو کـزمحـنت دیگران بی غـمی،
نشـاید کـه نامـت نهـنــد آدمـی».
ا. م. شیزلـی