|
||
|
نویدنو:09/05/1387 صفحه قابل چاپ است |
||
|
بخش اول بابک پاکزاد فرهنگ توسعه
متوجه
شدم که سایت نوید نو در مورد مقاله اینجانب به نام "شبحی که همراه ما خواهد
بود" مطلبی را اما قبل از آن‌که گفتگویی صورت گیرد باید بدانم که با چه کسانی و با چه سابقه‌ای وارد گفتگو می‌شوم، بنابراین، در سایت نوید نو روی گزینه "درباره ما" کلیک کردم، صفحه ای باز شد که در آن نوشته شده بود: «به نوید نو خوش آمدید» نوید نو قصد آن دارد تا ضمن ابراز نظرهای خود صفحه جدیدی در گفتگو باشد. تمام عقاید در این صفحه محترم و قابل انتشار هستند. نقد نظرات را برای گفتگویی خلاق در جهت گسترش همدلی و ترسیم خطوط روشن نظرات ابراز شده در راستای ایجاد وحدت گفتمانی از ضروری ترین مسایل جامعه خود می داند. نوید نو در راه تحقق این اهداف دست دوستی هر آن کسی را که در جهت ابراز نظراتش می کوشد به گرمی فشرده و امکانات این سایت را متعلق بدان‌ها می داند. بهتر است این تفهیم اتهام را که نام نقد بر آن گذاشته شده و به امضای سایت نوید نو رسیده است، با مرام نامه این سایت مقایسه کنید. و اما غرض من از کنکاش، یافتن نام و یا هویت قلمی افرادی بود که رسما با این سایت همکاری می‌کنند و به اصطلاح هیات تحریریه آن محسوب می شوند. آخر من باید بدانم نوید نو یعنی چه؟ یعنی با چه کسانی و با چه سابقه ای طرف هستم؟ از آن‌جا که در اتهام نامه نوید نو اشارات مشخصی به برخی مقالات گذشته من و همچنین کنایه‌های مشخصی به برخی نقدهای من ابراز شده، حق طبیعی من است که اسامی هیات تحریریه را بدانم. برای من دانستن اسامی حقیقی مهم نیست، برای من هویت قلمی یا نامی که ذیل مقالات درج شده مهم است. متاسفانه با رجوع به گزینه "درباره ما" نتوانستم اطلاعات لازم را به دست آورم. از قضات خواهش می کنم این حداقل درخواست متهم را رد نکنند. ................................. بهتر است بحث را از انتهای مقاله آغاز کنیم نوید نو نوشته است "چرا تمنای لیبرالیسم از لیبرال‌ها خیانت است و نمی‌توان هیچ نوع همکاری حتی در زمینه صلح را از آن‌ها انتظار داشت، ولی طلب سمت‌گیری سوسیالیستی از نومحافظه کاران عین انقلابی گری است؟ من به هیچ وجه سمت گیری سوسیالیستی را از نو محافظه کاران طلب نکردم، من بنا به تحلیل ساختاری که آن را به روشنی ارائه کردم، در این نوشته، آن‌چه حقیقت و راه کار عملی برای ایجاد موازنه تلقی می کنم را در برابر دولت قرار داده ام. این چه اشکالی دارد که شهروندی رو به روی دولت بایستد و در ارتباط با حمله خارجی نظر خود را صریح به دولت بیان کند و راه کار ایجاد موازنه و جلوگیری از حمله را به زعم خود ارائه دهد. این دقیقا همان کاری است که شورای ملی صلح می کند. همانطور که نوید نو هم تصریح کرده است: (در این مورد شورای ملی صلح فراتر از نقش های جناحی، خطی، و اپوزیسیونی عمل می کند) البته در عبارت فوق معنی "در این مورد" را نمی فهمم، مثلا قرار است در چه موردی اپوزیسیونی عمل کند؟ شاید "موردی" است که خود شورا هم از آن خبر ندارد و به نوید نو از عالم بالا الهام شده است. شورای ملی صلح نیز قرار است نظرات خود یعنی آن‌چه حقیقت می‌پندارد را اعلام کند، مخاطب این اظهارات در بسیاری موارد خود دولت است؛ وقتی آقای تقی رحمانی در مصاحبه‌اش می‌گوید به نظر ما بسته پیشنهادی1+5 قابل مذاکره است، این یعنی چه؟ او انتظار اقدام از سوی چه کسی را دارد؟ او با این پیش فرض جلو نمی رود که دولت به او جواب می دهد یا نمی دهد؟ او با اعتقاد به این که یک نیروی صاحب حق است، آن‌چه حقیقت می داند را بیان می کند. او می داند که یک نیروی تعیین کننده نیست اما کنشش ممکن است در مجموع تاثیر گذار باشد. ما نمی توانیم از سویی تمام جریانات رادیکال را به چپ روی متهم کنیم و آنان را از تند روی بر حذر داریم و در عین حال یک مکالمه (ضمن حفظ مواضع) با دولت را "طلب سمت گیری سوسیالیستی از نو محافظه کاران "تلقی کنیم. من نمی توانم در صورت کسی که با او گفتگو می کنم، تف بیاندازم. من یا گفتگو می کنم یا تف می اندازم. و اما نظر من این است که تمنای لیبرالیسم از لیبرال ها خیانت است. من تاکنون از واژه "خیانت" در نقدهایم استفاده نکرده بودم از نوید نو متشکرم که خود باب مساله را گشود. اصلاح طلبان نولیبرال، هم به صراحت خواستار سرکوب فیزیکی چپ ها شده اند، هم خواستار جلوگیری از نفوذ فکری امروزی آنان هستند و هم با میراث ها و تجلیات عینی حضور آنان در تاریخ ایران در افتاده اند. این یک حرکت پیگیر از سوی نولیبرال های وطنی است. آنان تکلیف خود با نیروهای چپ را روشن کرده‌اند. آیا هرگز به این موضوع فکر کرده اید که به رغم مساله صلح، جنگ، مذاکره و... یک پروژه در این کشور به صورتی پیگیرانه دنبال شده و آن هم پروژه خصوصی سازی و حرکت به سمت اقتصاد بازار بوده است؟ آیا اجرای برنامه های صندوق بین المللی پول و بانک جهانی که مستقیما وحدت ملی را در سرزمینی نفت خیز هدف گرفته است هیچ ربطی به مساله صلح، موازنه و... ندارد؟ آیا جدی گرفتن موضوع وحدت ملی، آدرس غلط دادن به شورای ملی صلح است؟ دیگر امروز من نباید در مورد الفبا و مسایل پایه ای با شما صحبت کنم. مفهوم شورا با کنش گفتگو عجین است. نمی توان انتظار حل و فصل موضوعات به گونه‌ای شورایی را داشت و گفتگو نکرد. در گفتگو هر کس از موضع خود موضوعات را مورد بررسی قرار می دهد و ریشه یابی می کند و نهایتا بحث بر سر اجماع است. به عنوان یک عنصر چپ، حق دارم که نظر خود را در برخورد با مساله جنگ و صلح و ریشه های آن، چشم انداز آینده و چگونگی برقراری صلح پایدار اعلام کنم. این‌که نظر یک فرد که نماد یک طیف است با نظر آن دیگری که نماد طیفی دیگر است متفاوت است امری است مبرهن. بدیهیات نیاز به بحث ندارد. مگر شورای ملی صلح چه می خواهد جز این‌که ذائقه و شامه مردم را نسبت به مساله جنگ و صلح تیز کند؟ و مگر این مهم با گفتگو و برخورد عقاید در عرصه عمومی بدست نمی آید؟ مگر این شورا به پلورالیسم اعتقاد ندارد؟ در شورا چپ باید حرف خودش را بزند، لیبرال ها نیز چه چپ ها بخواهند چه نخواهند حرف خود را خواهند زد و ملی مذهبی‌ها نیز حرف خود را می زنند و برونداد نیز، حداقل‌هایی خواهد بود که همه به آن اعتقاد دارند. برخلاف نوید نو که سنگ شورا را به سینه می زند، خود شورای ملی صلح اصلا نسبت به کارکردهایی که می تواند داشته باشد متوهم نیست و به تناسب این ترکیب متنوع، فعالیت‌هایی کاملا عملی را در دستور قرار داده است. فعالیت‌هایی که شدنی و کاملا در قد و قامت این ترکیب متنوع است اما به هیچ وجه، پاسخگوی "خطر تبدیل فوری شرایط نه جنگ و نه صلح به یک شرایط جنگی" نیست. در حال حاضر هدف من مبارزه با نولیبرالیسم است زیرا تنها سیاستی بوده است که به صورت مداوم طی دو دهه اخیر توسط دولت‌های گوناگون پیگیری شده، نتایج فاجعه باری را برای طبقه گارگر و توده های مزد بگیر و زحمتکش به ارمغان آورده و قرار است با قدرت بیشتری به حرکت خود ادامه دهد. برخلاف سایت نوید نو که در تمام مرز بندی های خود و تمام ائتلاف ها و انشقاق هایش، موضع گیری پیرامون" احمدی نژاد" را عمده می‌کند، برای من و طبق تحلیل ساختاری که آن را در مقاله مورد مشاجره نیز بازتاب دادم احمدی نژاد، هم در سناریو جنگ و هم در تداوم سیاست های نولیبرالیستی تنها بخشی از ماجرا است. نوید نو، درست مانند صدای آمریکا عوام فریبی می کند. این سیاست صدای آمریکا است که از کل پرسپکتیو موجود، بر شخصیت احمدی نژاد متمرکز شود. این سیاست کارکردهای مشخص برای امپریالیسم دارد. در مقاله‌ای دیگر نشان خواهم داد چگونه با تمرکز بر یک شخصیت می توان جاده را گام به گام در جهت منافع خویش صاف کرد. و اما در ایران کارگزاران نولیبرالیسم بسیار متنوع اند، این کارگزاران حتی در طیف چپ نیز به چشم می خورند. از این رو بهتر است به جای تعیین تکلیف با فرد، تکلیف خود را با فرایند‌ها مشخص کنیم. در تحلیل ساختاری که من ارائه دادم شرایط نه جنگ و نه صلح را شرایطی ادامه‌دار و طولانی ارزیابی کردم و گذار به جنگ و یا صلح را مساله ای ساده ندانستم. بد نیست که سایت نوید نو نیز بدون شیطان حسین کردن صدام حسین و دیو و غول ساختن از احمدی نژاد، تحلیل ساختاری خود را ارائه کند و سپس تحلیل‌ها را در برابر هم قرار دهیم. شاید این برای شورای ملی صلح مفید تر باشد. من عضو تازه ائتلاف ع.سهند و کیوان پناه نامیده شده ام. من برای هر دو این آقایان احترام قایل‌ام اما خود نوید نو نیز شاهد اختلاف نظرها و نقدهای پی درپی بین من و آن‌ها بوده است. این یک اتهام ناجوانمردانه است، دلیل آن هم روشن است. نوید نو به شیوه ای دو به هم زنانه قصد دارد، تنها قرائت معتبر از صلح در جناح چپ را به خود منتسب کند(دلیل آن فعلا بر من مشخص نیست) و در این مسیر از هیچ روش پوپولیستی و عوام فریبانه ای فروگذار نمی‌کند. تنها باید به این نکته اشاره کرد که حنای نوید نو پیش طیف چپ رنگی ندارد. نوید نو تنها حق دارد قرائتی در میان قرائت های دیگر در چپ باشد و با دیگر اعضای طیف وارد دیالوگ شود اما در ذات حرکت نوید نو تنها چیزی که وجود ندارد دیالوگ است و روز به روز نگاه انحصارطلبانه و جوهره فاشیستی اش نمود بیشتری پیدا می کند. ادامه مقاله منوط به معرفی هویت قلمی تحریریه نوید نو است زیرا بهتر است با استناد به دیدگاه آنان بحث ادامه پیدا کند. لازم به ذکر است در صورت عدم پاسخ به این درخواست، هرگونه مکالمه با سایت نوید نو قطع خواهد شد و قضاوت ها و اظهار نظرهای این سایت نیز بی اهمیت تلقی خواهد شد.
| می توانید نظرات خودرا اینجا ابراز نمایید .
|
||
|
|
