قسمت دوم

قسمت اول

 

تحولات جدید در واکنش طبقه ی کارگر به جهانی سازی سرمایه دارانه

 

آنچه به طور فزاینده به مبارزه ی طبقاتی کشورها، ازجمله کشورما شکل می دهد، جهانی شدن مبارزه ی طبقاتی ست. مذاکرات سه غول صنعت اتومبیل سازی مثال کاملی ازآن است. جی ام، کرایسلر، و فورد همانقدر شرکت های آمریکائی هستند که تویوتا، بنز، و میتسوبیشیی. تمامی این ها شرکت های انحصاری جهانی هستند، هرکدام از آن ها در سراسر دنیا انبوهی از سرمایه و امکانات کارخانه ای دارند. جی ام، کرایسلر، و فورد زمانی شرکت های آمریکائی می شوند که بخواهند کارگران آمریکائی را علیه کارگران جی ام، کرایسلر، فورد، تویوتا، بنز، و میتسوبیشی در سایر نقاط دنیا تحریک کنند. حرفم را اصلاح می کنم. آن ها موقع کاهش شدید پرداخت مالیات ها و شانه خالی کردن از تعهد ضمانت نامه ها هم شرکت های آمریکائی می شوند.

 

همانطور که دانشمندان ما در دوران مارکس پیش بینی کرده بودند، سرمایه داری واقعاً سیستمی جهانی شده است. ادغام اقتصاد جهان، تمرکز فوق العاده زیاد سرمایه ی مالی، جابجائی تولیدات، پیشرفت شگفت انگیز در سیستم حمل و نقل، و انقلاب علمی و فنی، بسیار فراتر از آنی است که می شد در زمان مارکس تصور کرد. سرمایه داری سیستم مسلط جهان است. بنابراین جهانی سازی  سرمایه دارا نه فشار زیادی بر طبقه ی کارگر و جهانی شدن مردمی وارد می کند.

 

اما کارگران نیز دست روی دست نگذاشته اند و در حوزه ی همبستگی جهانی وقایع شگفت انگیزی درحال وقوع است. جنبش کارگری آمریکا هرچه بیشتر با جهانی سازی درگیر می شود. کمی بیشتر از یکسال پیش، در آخرین بحث عمده ی خود درمورد جهانی سازی سرمایه دارا نه و طبقه ی کارگر، و در جزوه ی ای در این مورد، چندین شکل از همبستگی بین المللی کارگران را مورد بحث قرار دادم و به این نتیجه رسیدم که هنوز برای پیشبینی چگونگی و شکل مبارزه ی طبقه ی کارگر و اتحادیه ها با جهانی سازی، بسیار زود است. خوب حدس بزنید چه شده است؟ اکنون، یکسال بعد، زیاد هم زود نیست.

 

ما درباره ی رویاهای برخی از کارگران فعال در ایجاد اتحادیه ی جهانی صحبت کردیم. اما در دل پوز خندی بر لب داشتیم و دوباره فعال شدن اتحادیه ی کارگران صنعتی جهان[1] یک شوخی به نظر می رسید. اما امروز، کارگران فولاد کار متحد[2] در این راه قدم بر می دارند.  دو ماه قبل، آن ها اعلام کردند که قصد دارند با  دو تا از بزرگترین  اتحادیه ها در انگلیس ادغام شوند. دو هفته قبل نماینده ی محترم اتحادیه ی فولاد کاران در کنفرانسی در انگلیس، برای شروع فرایند ادغام، شرکت کرد. و این فقط شروع برنامه ی آن هاست. فولاد کاران اتحادیه های صنایع کلیدی در هر قاره ای را انتخاب کرده اند و دارند با آن ها ائتلاف های استراتژیک ایجاد می کنند، فولادکاران برای ساختن یک اتحادیه ی صنعتی جهانی قدرتمند، برای مقابله با سرمایه داری جهانی  طرح و برنامه دارند.

 

اولین اقدام مشترک اتحادیه فولادکاران متحد[3] و یونایت بریتانیا[4] شروع مبارزه ای مشترک برای توقف کمک دولت های انگلیس و آمریکا به دولت کلمبیا بود. مطبوعات آن ها بیانیه ای را انتشار داد:

 "درحالیکه تحقیق درمورد ادغام ادامه دارد، دو اتحادیه توافق کردند که برای پیوستن به پروژه های همبستگی بین المللی منابع مالی و مادی تهیه کنند. تلاش در کلمبیا اولین قدم خواهد بود و دو اتحادیه اعلام کردند دلیل انتخاب کلمبیا، وجود ترور گسترده فعالان کارگری در آنجاست که حاکی از وجود خطرناک ترین موقعیت برای اتحادیه های کارگری ست. اتحادیه فولادکاران متحد و یونایت نقشی که دولت های آمریکا و انگلیس درآنجا بازی می کنند را شدیدن تقبیح می کنند."

 

همین هفته نیویورک تایمز گزارشی از شکایت اتحادیه فولادکاران متحد از تروموند کولا[5] به واسطه ی نقش آن در تامین مالی گردان های مرگ و شبه نظامیان در کلمبیا داد. کارگران فولادکار در واقع از زمانی به نوک پیکان حمله به جهانی سازی سرمایه دارانه تبدیل شدند که درس های ارزنده ی خود را از اعتصابات کارگری ریونزوود و بریجستون/ فایرستون گرفتند. آن ها تنها نیستند. درچند هفته ی گذشته اتحادیه های دیگری نیز قدم های بی سابقه به سوی گسترش شکل های واقعا جهانی مبارزه بر داشته اند. درست حدود یکماه پیش، انجمن بین المللی ماشین سازان اجلاس اتحادیه های بوئینگ از سراسر دنیا را برگزار کردند و قدمی بزرگ تر از مبادله ی اطلاعات و اعلام همبستگی برداشتند. این اجلاس چیزی خیلی بیشتر از این حرف ها بود. ماشین سازان برای چگونگی تعیین حداقل میزان حقوق و شرایط کاری در قراردادهای خود، با اتحادیه های بوئینگ درسراسر دنیا به بحث پرداخته اند. به عبارت دیگر، کارگران بوئینگ در سراسر دنیا، برای ایجاد یک استراتژی هماهنگ جهانی در مذاکراتشان با غول های فراملیتی با اتحادیه ی ماشین سازان متحد شدند.

 

اجلاس ها و کنفرانس های مشابهی در دیگر صنایع کلیدی جهانی برگزار می شود. این شماره ی نشریه ی اتحادیه "کارگران صنایع خودرو متحد"[6] از اجلاس مشابه با کارگران فورد در تایلند گزارش می دهد. این نوع اجلاس ها حول صنایع و شرکت های خاصی در صنایع نساجی و پوشاک، فولاد و ماشین سازی، در کارخانه های تولید غذا، درمیان کارگران خدمات دولتی، کارگران حمل و نقل، و دیگر صنایع صورت گرفته است  و باز این ملاقات ها فقط رد و بدل اطلاعات نبوده، بلکه بیشتر این اجلاس ها با یک سمت گیری مبارزاتی استراتژیک خاص و واکنش برای مقابله با شرکت های فراملیتی پیش برده شده است.

 

جالب توجه اینکه، در چندین کنفرانس مطبوعاتی و فراخوان برای برگزاری اجلاس، ازجمله ی " کارگران جهان متحد شوید" استفاده شده است. فکرمی کنم تمام این شواهد حاکی از آن است که جنبش جهانی کارگران بسوی به واقعیت درآوردن چیزی که شناخته ترین شعار جنبش ما بود، قدم هایی بر می دارد.

 

همچنین در اینجا می خواهم یادآوری کنم که دل نگرانی های جهانی کارگران فراتر از مسائل شرکتشان و مبارزه ی روزمره با آن می باشد. اخیرا کنفرانسی بی سابقه در مورد تغییر کار و آب و هوا در نیویورک برگزار شد. علاوه برحضور شایسته ی اتحادیه ها از برخی از صنایع کلیدی آمریکا، 50 نماینده از اتحادیه های کارگری سراسر دنیا در آن شرکت داشتند. دراین کنفرانس بحث هایی در سطح بسیار بالا در مورد پایداری، فقر، توسعه و تاثیر تغییر آب و هوا برروی کارگران صورت گرفت. این چهارمین مورد از یک سری کنفرانس کارگری جهانی در مورد تغییرات آب و هوا بود - یکی در آمریکای جنوبی، و دوتای دیگر درآفریقا و آن هم با شرکت پر اهمیت اتحادیه های کارگری اروپایی. همه ی ما درمورد مشارکت شگفت انگیز اتحادیه های کارگری سراسر دنیا در تلاش برای پایان دادن به جنگ در عراق نیز آگاهیم و این خود مثال دیگری ست.

 

باید توجه داشته باشیم که درست دوهفته ی پیش، زمانی که تمدید یکپارچه[7] قانون پیشنهادی اختیارات تجاری با مخالفت اعضای کنگره روبرو شد و کنگره ی تحت کنترل حزب دمکرات آن را تمدید نکرد، نیروی کار به یکی از بزرگترین نمایش های قدرت خود رسید. این کار عمدتا به واسطه ی فعالیت سختکوشانه جنبش کارگری متحد برای پایان دادن به تصویب یکپارچه این طرح بود. هم ا اف ال- سی آی او و هم "تغییر برای پیروزی" جنگ واحدی را علیه تصویب یکپارچه  براه انداخته و خواستار گنجاندن استانداردهای کاری و زیست محیطی در تمامی توافق نامه ها شده بودند. این بدین معنی نیز هست که توافقنامه ی تجارت آزاد (شامل چهار توافقتنامه می شود) شانس کمی برای تصویب دارد. و چنین به نظر می آید که نیروی کار می تواند تلاش نماید تا موافقتنامه های تجاری مانند ان ا اف تی ا ( نفتا)[8]  که هدف مبارزه در سال 2008 قرار گرفته لغو نماید.