|
یورش ارتجاع به مبارزه جنبش مردمی برای دستیابی
به پیشرفت، آزادی و عدالت اجتماعی به بهانه
"انقلاب مخملی"
منبع : نامه
مردم
حوادث
ماه های اخیر پیام روشنی برای نیروهای مترقی، ملی و آزادی خواه کشور دارد.
باید در صف واحدی مبارزه سازمان یافته با ارتجاع حاکم را به پیش برد. بر
خلاف مدعیات ارتجاع تشدید فشارهای هفته های اخیر همگی نشان استیصال و
نگرانی رژیم از رشد فزاینده نارضایتی توده های عظیم مردم از محموعه سیاست
های داخلی و خارجی است که شرایط کشور در دوسال گذشته را به وخامت بیشتری
کشانده است.
سید احمد خاتمی، خطيب نماز جمعه اين هفته تهران، و از چهره های تاریک اندیش
و منفور رژیم، با اشاره به پخش فيلم ”به اسم دموکراسی“، که در واقع فیلم
اعترافات تلویزیونی قربانیان شکنجه دستگاه امنیتی رژیم بود، از جمله گفت:
”کساني که برنامه به اسم دموکراسي را ديده باشند به سه نکته مي رسند: اول
آنکه مبناي کودتاي نرم يا انقلاب مخملي بر اشاعه فرهنگ حکومتي غرب در قالب
جامعه به اصطلاح مدني بوده است. دومين نکته اين است که وظيفه اصلي
کودتاچيان ايجاد شکاف ميان ملت و حاکميت از طريق جذب و سازماندهي افراد خاص
و راه اندازي جنگ تبليغاتي است و سوم اينکه پايگاه عملياتي اين کودتا
مجموعه يي از مطبوعات، محافل روشنفکري و نفوذ در داخل گروه ها و تشکيلات
دانشجويي و به راه انداختن جريان هاي فمينيستي و مشابه آن بوده است.“ سخنان
سید احمد خاتمی و دیگر اظهار نظرهای سران ارتجاع، در هفته های اخیر، با هدف
توجیه تشدید سیاست های سرکوبگرانه دستگاه های امنیتی برای مردم تعجب
برانگیز نیست. یورش به روزنامه های دگر اندیش, تهاجم به فعالان کارگری و
دانشجویی و تشدید فشار بر زنان و جنبش زنان کشور همه بخشی از برنامه های
رژیم استبدادی برای تقویت مواضع متزلزل و مهار کردن بحران فزاینده سیاسی -
اقتصادی کشور است.
هدف قرار دادن جنبش دانشجویی، زنان و فعالان کارگری نیز امر تازه ای در
پرونده سیاه بیش از دو دهه سرکوب حقوق و آزادی های مردم میهن ما توسط
دستگاه استبداد ولایت فقیه نیست. مسئله قابل تأمل در این زمینه و در پرونده
سازی های جدید رژیم ارائه تز وابستگی مخالفان دستگاه استبداد به ”انقلاب
مخملی“ (و در واقع وابستگی روشنفکران، دانشجویان، مبارزان جنبش زنان و
فعالان کارگری و دگراندیشان به سیاست های امپرالیسم) از سوی سران رژیم برای
مقابله با جنبش رشد یابنده مردم کشور ماست.
اساس تهاجم تبلیغاتی رژیم در این زمینه طرح این مدعاست که آمریکا قصد دارد
با همان شیوه ”انقلاب مخملی“ که در برخی کشورهای اروپای شرقی اعمال کرد
وضعیت رژیم ایران را متزلزل کرده و در نهایت آن را سرنگون کند. حزب تودة
ایران و همه نیروهای مترقی و آزادی خواه کشور و از جمله اکثریت قاطع
نیروهای اجتماعی مبارز در راه اصلاحات و تغییر شیوه حکومتی استبداد مطلق
ولایت فقیهی، در طی سال های اخیر، به دفعات و با قاطعیت و روشنی مخالفت خود
را با هرگونه دخالت در امور داخلی میهن ما اعلام کرده و گفته اند که تعیین
سرنوشت آینده ایران تنها به عهده مردم و نیروهای اجتماعی و سیاسی آن است.
در عین حال روشن است که امپریالیسم و نیروهای وابسته به آن تلاش می کنند تا
بر نفوذ و تأثیر خود بر حوادث میهن ما بیافزایند. اعطای بودجه به سازمان
”سیا“ و برخی گروه های ورشکسته و وابسته مانند سلطنت طلبان و وابستگان
آنان، و همچنین تلاش آمریکا و کشورهای اروپایی برای تأثیر گذاری بیشر در
برنامه و سیاست های نیروهای طیف راست سوسیال دموکراسی همگی بخشی از سیاست
های واحدی است که هدفش تأثیر گذاری بر حیات آینده میهن ماست. ما بارها به
روشنی در این زمینه اعلام کرده ایم که هرگونه دخالت امپریالیسم آمریکا، که
پرونده سیاهی از دخالت و سرکوب حرکت های آزاد خواهانه، و روی کار آوردن
حکومت های ضد مردمی و دیکتاتوری (همچون کودتای سیاه در مردادماه 1332 و روی
کار آوردن دولت شاه در ایران) در سراسر جهان دارد، نه تنها به جنبش آزادی
خواهانه میهن ما کمکی نمی کند بلکه عملکرد آن در واقع بر ضد جنبش مردمی و
به نفع منافع ارتجاع حاکم است. در سال های اخیر ارتجاع حاکم با اتخاذ
شعارهای عوام فریبانه ضد آمریکایی (در حالی که بیشترین روابط اقتصادی ایران
با شرکت ها و انحصارهای سرمایه داری است و سیاست های داخلی رژیم نیز چیزی
جز سیاست نولیبرالی منطبق بر نسخه های صندوق بین المللی پول و بانک جهانی
نیست) تلاش کرده است تا ضمن کسب اعتبار و گسترش نفوذش در منطقه سیاست های
شدیداً ضد انسانی و خشونت بار بر ضد اوج گیری نارضایتی توده های مردم را
زیر پوشش مقابله با “انقلاب مخملی“ پنهان کند. در برخورد با حوادث روز کشور
نیروهای سیاسی-اجتماعی ضمن اعلام مواضع مشابهی نسبت به عواقب چنین سیاست
هایی اخطار دادند. از جمله سازمان ”مجاهدین انقلاب اسلامی“ در زمینه
تهاجمات اخیر ارتجاع اعلام کرد: ”مجموعه شرایط فوق، جریان حاکم را نسبت به
آینده و نتایج انتخابات مجلس به شدت نگران کرده است. بطور کلی این جریان در
برابر واقعیات جاری دو راه بیشتر فراروی خود نمی‌یابد:
الف تجدید نظر در سیاستها و رویکردهای غلط و پذیرش اشتباهات گذشته و تلاش
در جهت اصلاح آنها.
ب: اصرار بر روشهای پیشین و برخورد و ارعاب مخالفان و ممانعت از گسترش موج
اعتراضات.
متأسفانه حوادث اخیر بیانگر این واقعیت است که جریان حاکم در حل مشکلات
کشور و تحقق وعده‌های خود به بن بست رسیده و راه دوم را برگزیده است. بطوری
که نه شعارهای اولیه مهرورزی و نه نامیده شدن سال جاری به سال انسجام ملی
نیز موجب حفظ ظاهر و مانع برخوردهای غیرقانونی و نقض و تحدید آزادیها
نخواهد شد. آغاز تغییر این رویکرد را باید در اقدامات خشن و بعضاً
غیرقانونی علنی در جریان آنچه که طرح ایجاد امنیت اجتماعی خوانده شد مشاهده
کرد. طرحی که از سوی ناظران آگاه قبل از هرچیز نوعی اعمال اقتدار و نمایش
قدرت و تسلط بر امور ارزیابی و تحلیل شد.“
همچنین بر اساس گزارش مطبوعات محسن میردامادی، دبیرکل جبهه مشارکت نیز که
در جمع اعضای منطقه تهران جبهه مشارکت ایران اسلامی سخن می گفت ضمن انتقاد
از سیاست خارجی دولت نهم که فضای کشور در عرصه بین المللی را به سمت وخامت
و ماجراجوئي سوق داده است اظهار داشت: ”هر چند دولت نهم در مسائل داخلی
توانست برای مدتی امور را با شعار پیش ببرد اما امروز به جایی رسیده که هم
در سطح عمومی و هم در جناح اصولگرایان اعتراض به عملكرد آن و شعارها و وعده
ها رو به افزایش است . وعده هایی که عملی نبوده و در آینده هم محقق نخواهد
شد.“
و بالاخره دانشجویان دانشکده امیر کبیر در واکنش به تهاجم اخیر ارتجاع
نوشتند: ”دانشگاه‌های ایران امروز تاوان خردستیزی جریانی را می‌پردازد که
با دو ابزار دروغ‌پراکنی سازمان یافته و سرکوب و تهدید و تحدید لجام‌گسیخته
به باز گرداندن جامعه ایران به سال‌های تاریک دهه 60 می‌اندیشد و در این
راه تاب تحمل صدای هیچ مخالف و منتقدی را ندارد.“
حوادث ماه های اخیر پیام روشنی برای نیروهای مترقی، ملی و آزادی خواه کشور
دارد. باید در صف واحدی مبارزه سازمان یافته با ارتجاع حاکم را به پیش برد.
بر خلاف مدعیات ارتجاع تشدید فشارهای هفته های اخیر همگی نشان استیصال و
نگرانی رژیم از رشد فزاینده نارضایتی توده های عظیم مردم از محموعه سیاست
های داخلی و خارجی است که شرایط کشور در دوسال گذشته را به وخامت بیشتری
کشانده است. همچنان که تجربه 18 تیرماه سال 78 و دیگر تحربیات دهه اخیر
نشان داده است سکوت در مقابل تهاحمات ارتجاع تنها به تشدید و گسترش این
تهاجمات و لطمه خوردن جنبش منجر خواهد شد. امروز اگر جنبش مردمی و نیروهای
سیاسی-اجتماعی بتوانند با خارج شدن از حصار های سازمانی -فکری خود بر سر
برنامه مشترکی برای مقابله با ارتجاع توافق کنند شرایط به نفع خواست ها و
آرمان جنبش مردمی تغییر کیفی خواهد کرد. سازمان دهی نیروهای اجتماعی،
خصوصاً طبقه کارگر، زحمتکشان و بخش وسیعی از کارمندان که فشارهای کمر شکن
اقتصادی تأثیر مستقیم و مهمی در زندگی روزانه آنان دارد، و همچنین جنبش
دانشجویی کشور و پیوند خوردن این مبارزات با تلاش ها و پیکار دلیرانه زنان
ایران از توان بالقوه عظیمی برای مهار و در انتها به شکست کشاندن برنامه
های ارتجاع حاکم برخوردار است. باید در این راه همه تلاش ها را به کار
گرفت. سکوت و بی عملی امروز همان نتیجه یی را دارد که تحریم انتخابات 18
خرداد داشت و عواقب آن امروز بر ذوش همه نیروهای مدافع آزادی و اصلاحات
سنگینی می کند. |
