|
گفتگو با تیرانو عاشور پور در باره پدر
احمد
عاشورپور، خواننده و آهنگ ساز موسيقي فولكلوريك گيلان در بستر بيماري است.
به گفته تيرانو عاشورپور، دختر اين هنرمند، پزشكان بيمارستان جم كه
عاشورپور از 22 روز پيش در آن بستري است، حال او را وخيم مي دانند.
او درباره بيماري پدرش مي گويد: «پدرم ارديبهشت ماه امسال دچار سكته شد
و اكنون نيز براي بار سوم دچار تشنج شده و از 22 روز پيش در بيمارستان
بستري است. او اكنون كسي را نمي شناسد، چشمانش باز است و ما را نگاه مي كند
و آرام و نامفهوم حرف مي زند.»
عاشورپور را به عنوان پدر موسيقي فولكلوريك گيلان مي دانند چرا كه در
طول 70 سال خوانندگي و آهنگ سازي توانست با بهره گيري از آواهاي غني موسيقي
گيلان سبك جديدي از موسيقي را به علاقه مندان عرضه كند.
او اكنون 90 سال دارد و دو سال از آخرين اجراي كنسرت موسيقي اش در
تهران مي گذرد. در آن روز بسياري از شنوندگان صدايش به همراه فرزندان و نوه
هايشان در سالن حوزه هنري و فرهنگسراي ارسباران حاضر شده بودند.
تيرانو عاشورپور مي گويد: «او حدود 80 ترانه دارد كه از اين تعداد 60
ترانه اجراي زنده و 45 تا 50 آهنگ ضبط شده است.»ترانه «عصيان براي تو و
همه» را كه ترانه اي ضبط نشده است، عاشورپور با توجه به اپراي «كوراوغلو»
ساخت. او در مصاحبه اي گفته بود: «به جز عصيان براي تو و همه» ترانه گيلكي
«اي ليلي» را بسيار دوست دارم و ترانه «مهتاب انزلي» را هم از روي يك آهنگ
روسي ساختم.محمدرضا طاهريان، شاعر و روزنامه نگار كه از دوستان نزديك
عاشورپور است با اظهار تاسف از بيماري اين هنرمند مي گويد: «عاشورپور از
اولين فارغ التحصيلان رشته مهندسي كشاورزي است و از اولين كساني كه به زبان
محلي ترانه خواندند. ترانه او بيش تر رنگ و روي مردمي داشت و چون مردم دچار
ياس هاي روشنفكري نمي شوند، ترانه هايش بسيار شاد است. او در اتريش نزد يك
موسيقيدان آموزش ديده بود و به نوعي از موسيقي امروزي براي نوآوري در
موسيقي فولكلوريك بهره گرفت.»
عاشورپور هيچ گاه از راه خوانندگي كسب درآمد نكرد. اين نيز از ديگر
ويژگي هاي اوست كه طاهريان به آن اشاره مي كند: «او خواننده جاودانه مردم
گيلان است كه پيش از انقلاب نيز سال ها در زندان بوده است.»به گفته او
عاشورپور زماني به موسيقي فولكلوريك پرداخت كه مردم از آن خجالت مي كشيدند
و كم تر به زبان محلي آوازي خوانده مي شد.محمدرضايي در مقدمه كتاب «آفتاب
خيزان، دريا توفان» درباره زندگي و آثار اين خواننده گيلاني، آورده است:
«بخش مهمي از گنجينه موسيقي شمال به ترانه ها و اشعار فولكلور عاشورپور
اختصاص دارد. او جزو معدود هنرمنداني است كه از محدوده تنگ اقليم خود فراتر
رفته و آوازهايش در خاطره همه ايرانيان باقي مانده است. او بيش تر آثارش را
به جز زبان محلي به زبان فارسي هم خوانده است و اين ابداع اگر چه از سوي
ديگران پيگيري نشد اما به هر حال راهي هوشمندانه پيش روي تحول و گسترش هنر
فولكلور نهاد.»در اين كتاب 60 قطعه از ترانه هاي محلي و ملي عاشورپور به
چاپ رسيده است.او درباره گرايشش به موسيقي مردمي نوشته است: «مردم شهر در
آن زمان (وقتي كه من 22 سال داشتم) ترانه هاي عاميانه نمي خواندند. من وقتي
به دانشكده رفتم و داشتم روي سن ترانه اي مي خواندم، تمامي گيلاني ها از
خجالت سرشان پايين بود كه اين چيست، مي خوانم در حالي كه مي توانم والس و
تانگو بسازم. فكر مي كردند دارم مسخره مي كنم. اولين ترانه را هم كه گفتم
ماجرايش اين بود كه من در يك رستوران، سرهنگ نوشين را ديدم كه در جمعي
نشسته بود و ترانه اي زمزمه مي كرد. خيلي برايم جالب بود كه او گيلكي مي
خواند. يك كاغذ و قلم برداشتم و يواشكي اول هر بند را يادداشت كردم و بعد
آن را نوشتم. اين ترانه را نخستين بار در دانشكده خواندم و گيلك ها استقبال
نكردند. البته چندي بعد هم پسنديدند و خود آهنگ هايي را برايم مي خواندند و
من ترانه مي ساختم.»
روزنا |
