|
ايران در
انتظار قطعنامه تشديد تحريم ها
*بيان هر چه وسيع تر نارضايتی از سياست های دولت های جمهوری اسلامی و
آمريکا در داخل و خارج از ايران و آمريکا و در همه جا موثرترين وسيله برای
جلوگيری از وقوع جنگ و تجاوز نظامی و راندن اين دولت ها به سمت حل صلح آميز
مشاجره بر سر پرونده هسته ای است.
روشنگری:بحث ها ميان
اعضای گروه پنج باضافه يک در باره چند و چون تشديد تحريم های ايران همچنان
ادامه دارد. به استناد گزارش رسانه های غربی, يک جبهه بندی در ميان اين
گروه وجود دارد که در آن آمريکا و اتحاديه اروپا ديدگاههای مشترکی در باره
محورهای تشديد تحريم های اقتصادی دارند, در مقابل چين و روسيه با پيشنهادات
مطرح شده مخالفت می کنند. ديپلمات های مطلع از جريان مذاکرات گفته اند که
روسيه با گنجاندن تحريم های تسليحاتی عليه ايران مخالف است و چين اگر چه با
اصل چنين تحريمی مخالفت ندارد, خواهان ارائه تعريف مشخصی از تسليحات ممنوعه
است.
آخرين خبرها در باره مباحثات گروه پنج باضافه يک حاکی از آن است که آنها
هنوز بر سر تشديد تحريم های ايران به توافق نرسيده اند, اما تخمين زده می
شود که اين توافق حداکثر تا هفته آينده صورت گيرد.
اين ميان روز گذشته سخنگوی دولت اعلام کرده است که احمدی نژاد قصد دارد
شخصا در اجلاس اعضای شورای امنيت شرکت کند و در اين اجلاس از مواضع رژيم در
زمينه پرونده هسته ای دفاع نمايد؛ اقدامی که منتقدين جناحی دولت از آن به
عنوان يک اقدام غيرمعمول و حرکتی از موضع ضعف و تعجب آور نام برده اند. اما
سخنگوی دولت آمريکا اعلام کرده است که برای اين منظور حاضر است برای احمدی
نژاد ويزا صادر کند.
سفر احمدی نژاد به نيويورک و شرکتش در اجلاس شورای امنيت چنانچه با تغيير
موضع رژيم در مورد غنی سازی اورانيوم و پذيرش تعليق آن همراه باشد, می
تواند مانع تصويب قطعنامه جديد گردد, اما توضيحات سخنگوی دولت جای هيچ
ترديدی باقی نمی گذارد که اين اقدام در چهارچوب يک حرکت تبليغاتی صورت می
گيرد و احمدی نژاد قصد دارد از مواضع کنونی رژيم دفاع کند.
قبل از برگزاری اجلاس عراق, اين احتمال مطرح شده بود که شرکت رژيم اسلامی و
آمريکا در يک اجلاس مشترک زمينه هايی برای مذاکره بر سر پرونده هسته ای
پديد آورد. اگر چه پس از اجلاس يک روزه بغداد, جلال طالبانی از قول زلمای
خليلزاد سفير آمريكا در عراق روز دوشنبه اعلام كرد:"ايران و آمريكا قرار
است در واشنگتن درباره امنيت و ثبات در عراق مذاكره كنند." و جرج بوش در
گفتگوی مطبوعاتی اش در كلمبيا در عين تاکيد مجدد بر اتهامات واشنگتن بر
رژيم های سوريه و جمهوری اسلامی در زمينه ارسال تسليحات به عراق
گفت:"جريانى كه از كنفرانس (بغداد) به وجود آمده است، ميتواند شرايط را
براى نشست آتى در سطح وزراى خارجه فراهم كند." اما با پايان اجلاس عراق
روشن شده است که هدف دولت بوش اساسا گرفتن امتيازات رايگان از رژيم اسلامی
برای تدوام اشغال در عراق, کاهش فشارهای داخلی در آمريکا که با برپايی يک
جنگ ديگر و اين بار با ايران مخالف است و خلع سلاح منتقدان در مجلسين سنا و
کنگره از طريق تظاهر به آمادگی برای مذاکره با ايران, و نيز از نفس انداختن
جنبش ضد جنگ است که با افزايش خطر حمله نظامی به ايران بار ديگر در حال اوج
گيری است. و اين هدف ها از نوعی نيستند که بويژه با توجه به مهلت زمانی
محدود بتوانند زمينه های کاهش تنش در زمينه پرونده هسته ای , و عدم تصويب
قطعنامه دوم را مهيا سازند. البته به کلی احتمال مذاکره مستقيم رژيم های
جمهوری اسلامی و آمريکا در مورد عراق و يا حتی پرونده هسته ای را نمی توان
رد کرد, اما اعمال فشار شديد و بيان هر چه وسيع تر نارضايتی از سياست های
دولت های جمهوری اسلامی و آمريکا در داخل و خارج از ايران و آمريکا و در
همه جا موثرترين وسيله برای جلوگيری از وقوع جنگ و تجاوز نظامی و راندن اين
دولت ها به سمت حل صلح آميز مشاجره بر سر پرونده هسته ای است.
از آنجا که تحريم در شرايط کنونی حلقه عمده فشار خارجی بر مردم ايران
است, مخالفت با سياست های هسته ای رژيم و هر سياستی که به تشديد تحريم ها
منجر شود, اهميت بلاواسطه ای يافته است. بايد تلاش کرد تا شعار "ما انرژی
هسته ای نمی خواهيم٬ ما خواهان نان مسکن و کار هستيم" که کارگران معترض
نساجى سنندج در تجمع روز دوشنبه خود در برابر استانداری اين شهر سر داده
اند, در همه اجتماعات اعتراضی کارگری و دانشجويی, معلمان, زنان و ساير
اعتراضات عمومی وسيعا تکرار شود؛ آنقدر وسيع که عملا به نمايش اراده توده
ای تبديل گردد و انزوای رژيم ماجراجو و سرکوبگر جمهوری اسلامی را به نمايش
بگذارد.* ( تاکید از نوید نو )
*-
توضیح نویدنو: نویسنده محترم مقاله به درستی وضعیت
حاکم در روند تنش هارا باز شکافی می کندوتصویر واقع نمایی از وضعیت را پیش
چشم خواننده می گسترد. اما در راهیابی واتخاذ شیوه به همان راهی می رود که
نویسندگان محترم روشنگری در مقالات متفاوتی آن را رد ونفی کرده اند: یعنی
انکار حق ایران در بر خورداری از فن آوری هسته ای صلح امیز بر مبنای قوانین
جاری بین المللی .باید به این نویسنده محترم گفت که انکار حق به دلیل سوء
استفاده از آن از سوی نیرو ویا نیروهایی راه حل منطقی مشکل نیست . توضیح
این که اتخاذ این خواست ومبنای اعمال سیاست هایی ماجراجویانه قراردادن آن
نیاز مبرم ماست امر مشکلی نیست . به ویژه آن که اتفاقا سیاست متخذه از سوی
رهبران جمهوری اسلامی ایران آن چه را که بیش وپیش از همه چیز در معرض خطر
قرار داده است همین حق برخورداری از فن اوری هسته ای صلح آمیز است . این
سیاست ضد ملی وفرقه گرایانه است که باید در کنار ربودن نان از سفره
زحمتکشان به درستی توضیح داده شود. انکار این حق در واقع همان مسیر اصلی
فشارهای قلدرانه امپریالیستی بر ملت ایران است . به هوش باشیم لحظات بسیار
بغرنجی از تاریخ پر فراز ونشیب ایران را تجربه می کنیم .
|
