|
نویدنو
شباهت های ناگزیر
در زیر دومقاله از دوسایت مختلف را تقدیم حضور می کنیم با این
توضیح که هر دو مقاله بر صورت هایی چنگ می زنند تا خودرا اثبات کنند . یکی
بر چهره شیرین عبادی چنگ می اندازد
ودیگری بر
چهره « انجمن برای دفاع از صلح، همبستگی و دموکراسی»، اما هر دو به یک
نتیجه می رسند که جنگ " نعمت است واجتناب ناپذیر.البته جالب آن که هردو
مقاله " شورای جهانی صلح" را وجه المصالحه مدعیاتشان قرار می دهند. هر دو
حمایت " ازحق بر خورداری ایران از انرژی صلح آمیز هسته ای " را که به لحاظ
حقوقی ظاهرا حتی مورد حمایت امریکا است ،حمایت از دولت حاکم قلمداد می کنند
و.....
اما داوری این را که
کدام مقاله "کپی" از آن یکی است بر عهده خوانندگان گرامی می گذاریم .
عدالتخانه - گروه تحلیل سیاسی
مهوش ناصحی
5
مرداد 1387
http://www.adlroom.com/vdce.e8wbjh8zp9bij.html
واقعا چه تفاوت بنیادین بین جنبش های مترقی صلح در سراسر جهان مانند
"شورای جهانی صلح" با "شورای ملی صلح"(!) که به ابتکار خانم شیرین عبادی،
دکتر ابراهیم یزدی و یاران نزدیک آنها بنیانگذاری شده، وجود دارد؟
"شورای جهانی صلح" در ماه آوریل همایش سالانه خود را در کاراکاس پایتخت
ونزوئلا برگزار کرد. شناخت در مورد این جنبش جهانی، نحوه عملکرد، راهبردهای
پیشنهادی جهت استقرار صلح عادلانه در جهان، برای فعالین جنبش ضد جنگ و صلح
طلب ضروری می باشد. با مقایسه اهداف این شورا که عمدتا با نگاهی عمیق و
ریشه ای به دلایل بروز جنگ ها می پردازد با برخی گروه های "صلح طلب و ضد
جنگ"(!) که با نگرشی سطحی و در بسیاری موارد عوام فریبانه به مساله جنگ و
صلح می نگرند، بسیار مفید خواهد بود. فعالین ضد جنگ باید بتوانند با اتخاذ
سیاست های اصولی در راه رسیدن به صلح واقعی و دائمی، مبارزه موثری را دامن
بزنند.
شورای جهانی صلح که فعالیت خود را از سال 1949 آغاز نموده است، یک جنبش بین
المللی ضد امپریالیست، دمکراتیک و مستقل می باشد و دارای پایگاه در بیش از
یک صد کشور جهان می باشد. "شورای جهانی صلح" به عنوان بخش لاینفک جنبش
جهانی صلح و در هماهنگی با سایر جنبش های ملی و بین المللی فعالیت می کند.
اهداف این شورا به قرار زیر است:
1- مخالفت با جنگ های امپریالیستی و اشغال کشورهای مستقل و ملی.
2- جلوگیری از تولید سلاح های کشتار جمعی و پایان دادن به افزایش تسلیحات،
برچیده شدن پایگاه های نظامی و خلع سلاح جهانی تحت نظارت کنترل موثر
جهانی.
3- ریشه کن کردن هر نوع سیاست های استعماری و استعماری جدید و هرنوع فرم
تبعیض نژادی، جنسی و نژاد پرستی.
4- احترام به حقوق ملت ها و استقلال از ضروریات اساسی برقراری صلح می
باشد.
5- احترام به مرزهای کشورها.
6- عدم دخالت در امور کشورهای جهان.
7- برقراری روابط تجارتی با کشورها بر مبنای سود مشترک و روابط فرهنگی و
دوستی بر مبنای
تشکل های عوام فریبانه "صلح طلب و ضد جنگ"(!) به ریشه های علل بروز جنگ نمی
پردازند و عاملین اصلی جنگ را قاطعانه افشا نکرده و تر و خشک را با هم می
سوزانند. آنها به علت ترس و وحشت از متجاوزین، دچار اتخاذ سیاست های فرصت
طلبانه می شوند، لذا خواسته و ناخواسته به ترمزی در راه رسیدن به صلح واقعی
تبدیل می شوند
احترام متقابل.
8- همزیستی صلح آمیز با کشورهایی که سیستم های سیاسی متفاوتی دارند.
9- مذاکره به جای استفاده از زور در حل مناقشات بین ملت ها.
شورای جهانی صلح مصرانه خواهان پایان بخشیدن به اشغال نظامی کشورها، بویژه
کشورهای تحت سلطه می باشد. همچنین این شورا خواهان توسعه اجتماعی، اقتصادی
عادلانه مبنی بر ایجاد یک نظم نوین اقتصادی در جهان می باشد و به دنبال
یافتن یک راه حل منصفانه برای حل مساله ی بدهی های خارجی کشورهای در حال
توسعه می باشد. همچنین شورای جهانی صلح معتقد است که حل مسائل امنیتی جهان
از بالا و بوسیله قدرت هایی که خود عامل بی امنیتی و بی ثباتی جهان هستند،
امکان پذیر نیست.
شورای جهانی صلح همگام با دیگر سازمانها و گروه های صلح طلب پیشرو فعالیت
های درخشانی را پشت سر خود دارد از جمله:
فشار بر ایالات متحده و دولت نژاد پرست آفریقای جنوبی برای متوقف کردن
پشتیبانی از ضد انقلابیونی که به دنبال سرنگونی حکومت های مشروع آنگولا و
موزامبیک بودند؛ راه اندازی اعتراضاتی برای آزادی نلسون ماندلا از جزیره
رابینز و کمک به فروپاشی نظام توحش آمیز آپارتاید در آفریقای جنوبی؛ سازمان
دهی تظاهرات و تجمع های اعتراضی بسیار در مخالفت با مداخلات ایالات متحده
در السالوادور، نیکاراگوئه و کلمبیا و حمله به گرانادا و پاناما؛ اتخاذ
موضع محکم در مخالفت با بمباران یوگسلاوی به وسیله ناتو و سازمان دهی
اعتراضات گسترده ی مردمی علیه این تجاوزها؛ مخالفت با هر دو جنگ اول و دوم
علیه عراق و تجاوز به افغانستان و مبارزه برای پایان دادن به اشغال عراق و
اعلام همدردی و همبستگی با مردمی که در برابر اشغال بیگانه و حق تعیین
سرنوشت خود مقاومت می کنند؛ محکوم کردن شدید محاصره اقتصادی علیه کوبا و
درخواست به پایان بخشیدن به مداخله های ایالات متحده در امور داخلی این
کشور؛ مخالفت قاطع در جریان کودتای 2002 در ونزوئلا و اصرار بر این که دولت
ایالات متحده و دیگر امپریالیست ها اقدامات خود برای سرنگونی دولت مشروع و
قانونی هوگو چاوز در ونزوئلا را متوقف سازند.
در کنار جنبش مترقی صلح در جهان ما شاهد ظهور انواع و اقسام تشکل های "صلح
طلب و ضد جنگ" هستیم. پر واضح است که صحبت از صلح طلبی مسلما بهتر از جنگ
طلبی است و امید آن می رود که روزی فرا رسد که هیچ انسانی حاضر نشود اسلحه
بدست بگیرد و به جنگ برود. اما تاریخ بشر نشان داده است که این آرزو عملی
نمی شود مگر اینکه برای صلح دائم مبارزه اساسی، ریشه ای و عادلانه انجام
گیرد.
در طی صد سال گذشته بشریت، دو جنگ بزرگ جهانی و صدها جنگ تجاوزکارانه اعم
از سرد و گرم را پشت سر گذاشته و در این راستا صدمات جبران ناپذیری را
متحمل شده است. از نظر علمی هیچ پدیده
هشدار شیرین عبادی به طرف آمریکائی در رعایت نکردن قوانین بین المللی تنها
یک ریاکاری برای پوشاندن حمله شیرین عبادی به دولت ایران و تجویز نسخه بوش
مبنی تحمیل بر تعلیق غنی سازی به ملت ایران می باشد.
ای بی جهت بوجود نمی آید و جنگ ها نیز از این قاعده مستثنی نیستند.
تشکل های عوام فریبانه "صلح طلب و ضد جنگ"(!) به ریشه های علل بروز جنگ
نمی پردازند و عاملین اصلی جنگ را قاطعانه افشا نکرده و تر و خشک را با هم
می سوزانند. آنها به علت ترس و وحشت از متجاوزین، دچار اتخاذ سیاست های
فرصت طلبانه می شوند، لذا خواسته و ناخواسته به ترمزی در راه رسیدن به صلح
واقعی تبدیل می شوند. این تشکل ها به دلیل ماهیت فرصت طلبانه و چه بسا
تسلیم طلبانه شان، جنگ افروزان واقعی را تشویق کرده و شرائط را برای برای
بازتولید جنگ های تجاوزکارانه و به گردش درآمدن چرخ عظیم و سود آور صنایع
عظیم جنگی، آماده می کنند.
در حالی که محاصره نظامی و تحریم در کنار تهدیدهای شبانه روزی علیه ایران
از جانب امپریالیسم و رژیم صهیونیستی بلا انقطاع ادامه دارد، به یکباره
تشکلی از این نوع تحت عنوان "شورای ملی صلح"(!) اعلام موجودیت می کند. این
شورا با ابتکار خانم شیرین عبادی، آقای دکتر ابراهیم یزدی و جمعی از
نویسندگان و هنرمندان در تاریخ 29 آبان 1386 فعالیت خود را آغاز می نماید.
سوال اساسی این است که آیا "شورای ملی صلح"(!) آنچنان که ادعا می کند در
جهت استقرار صلح و جلوگیری از جنگ علیه ایران عمل می کند؟ برای پی بردن به
این حقیقت اشاره ای کوتاه به موضع گیری های سخنگویان اصلی این شورا حائز
اهمیت است.
خانم شیرین عبادی در مصاحبه با رادیو فردا به تاریخ دوشنبه 19 نوامبر 2007
اهداف "شورای ملی صلح"(!) را این چنین بیان می کند: "آنچه ما می خواهیم و
به دو طرف هشدار دهیم رعایت حقوق بین الملل است. نه آمریکا می تواند
و این حق را دارد که در مورد ایران خارج از ضوابط بین المللی عمل کند و نه
ایران می تواند دیواری به دور خودش بکشد و بگوید که این کشور با قطعنامه
های سازمان ملل کاری ندارد."
"شورای امنیت سازمان ملل تا کنون دو قطعنامه تحریمی (بخوان قطعنامه تحمیلی)
علیه ایران صادر کرده و از این کشور خواسته تا غنی سازی را متوقف کند
ولی دولت ایران همچنان به غنی سازی ادامه می دهد.(بخوان مقابل زورگوئی
در دفاع از منافع ملی مقاومت می کند) انرژی هسته ای حق مسلم ما است ولی ما
حقوق دیگری هم داریم از جمله زندگی در صلح و داشتن امنیت. پافشاری در
مورد یک حق نباید موجب شود ما حقوق دیگر خود را از دست بدهیم".
شیرین عبادی ادامه می دهد:
"قرار است این شورا راه های کاهش تنش نظامی بین غرب و ایران را مورد بررسی
قرار دهد.
شیرین عبادی و "شورای ملی صلح"(!) با کم بها دادن به جنگ روانی، اقدامات
تخریبی و تجاوزکارانه دولت آمریکا و متحدانش، مقاومت قهرمانانه مردم ایران
و منطقه را عامل تعیین کننده در شروع جنگ جلوه می دهند.
شعار ما در کمیته موقت صلح این است جنگ نه، صلح و حقوق بشر، آری. آمریکا به
دنبال بهانه برای دست اندازی به ثروت و نفت ایران است و ما نباید چنین
امکانی به این کشور بدهیم و باید به حقوق بین الملل احترام بگذاریم. (تاکید
از نگارنده) متاسفانه گفتمان سیاسی هر دو سو یعنی ایران و آمریکا روز به
روز خشن تر می شود و مقامات آمریکایی اعلام کرده اند که گزینه نظامی هنوز
روی میز است."
اما در خصوص جملات مشعشعانه(!) بالا و بنیانگذاران "شورای ملی صلح"(!) و در
راس آنها شیرین عبادی نکته را متذکر می شوم:
اولا، هشدار مسخره شیرین عبادی
به ایران و آمریکا (یعنی دفاع کننده و تجاوزگر) به یک درجه در ظاهر از
یک موضع بی طرفانه نشات می گیرد، ولی با کمی دقت متوجه می شویم هشدار وی
اساسا به دولت ایران است. چرا؟ زیرا دولت ایران حاضر نیست به زورگوئی
دولت بوش (قوانین بین المللی!) تسلیم شود. به زعم شیرین عبادی این دولت
ایران است که قوانین بین المللی مبنی بر تعلیق غنی سازی را رعایت نمی کند.
بنابراین هشدار شیرین عبادی به طرف آمریکائی در رعایت نکردن قوانین بین
المللی تنها یک ریاکاری برای پوشاندن حمله شیرین عبادی به دولت ایران و
تجویز نسخه بوش مبنی تحمیل بر تعلیق غنی سازی به ملت ایران می باشد.
نتیجه گیری بسیار روشن است: صلح مورد نظر شیرین عبادی یعنی اجرای اوامر
کاخ سفید از جانب دولت و ملت ایران و مقاومت در مقابل آن یعنی جنگ افروزی و
نفی قوانین بین المللی.
به بیانی دیگر ایشان مبارزات مردم دنیا را با این شیوه تفکر زیر سوال می
برند و صلح از دید وی یعنی صلح و آرامش تحت سلطه زورگویان و مستبدین بین
المللی و امنیت یعنی عدم مقابله و مقاومت در برابر زورگوئی ها.
ثانیا، "شورای ملی صلح"(!) و در
راس آن شیرین عبادی به این تحلیل کودکانه متوسل می شود که اگر دولت ایران
لحن خشن و تند را کنار بگذارد و در مقابل پرخاشگری جنایتکاران صهیونیستی و
امپریالیستی کوتاه بیاید و به عبارت دیگر مانند یک کودک مودب عمل کند، خطر
حمله به ایران کاهش می یابد. ایشان فراموش کرده اند که آمریکا برای حمله به
ایران احتیاج به هیچ بهانه ندارد، همانطور که بدون بهانه به عراق و
افغانستان حمله کرد و در ضمن همان "قوانین بین المللی!" که خودش در تصویب
آن نقش داشته را به راحتی زیر پا گذاشت. شیرین عبادی و "شورای ملی
صلح"(!) با کم بها دادن به جنگ روانی، اقدامات تخریبی و تجاوزکارانه دولت
آمریکا و متحدانش، مقاومت قهرمانانه
کافی است به مقاله شیرین عبادی در تاریخ 19 ژانویه 2006 در لوس آنجلس
تایمز، رجوع شود تا ماهیت ریاکارانه این ادعا آشکار شود. وی در این مقاله
است که آمریکا و کشورهای غربی را به قطع رابطه و کاهش مناسبات خود با ایران
تشویق می کند و از بانک جهانی می خواهد که کمک های مالی خود را به ایران
قطع کند تا حکومت ایران را به رعایت "دمکراسی" تشویق نماید.
مردم ایران و منطقه را عامل تعیین کننده در شروع جنگ جلوه می دهند.
پس از حدود یکسال از شروع کار این شورا، مجددا در تاریخ سوم جولای 2008
شیرین عبادی مصاحبه ای با رادیو فردا داشت و گزارش داد که "شورای ملی صلح"
قرار است که به "کمیته دائمی" تبدیل شود. عبدالفتاح سلطانی از کمیته موقت
صلح و عضو کانون مدافعان حقوق بشر ایران اعلام کرد که با سه مساله می
خواهیم مقابله کنیم:
- اول، جلوگیری از حمله نظامی
- دوم، مقابله با شرایط نه جنگ و نه صلح
- سوم، مساله تحریم ها به ویژه تحریم اقتصادی که فشار آن بر روی مردم وارد
می شود و باید با آن مقابله شود.
در مورد اول، نشان دادیم که "شورای ملی صلح"(!) نسخه تسلیم و صلح
غیرعادلانه را دنبال می کند.
در مورد بند دوم، رسیدن به این هدف با عقاید لیبرالیزم و غیرعادلانه و
تسلیم پذیرانه "شورای ملی صلح"(!) در تضاد است. چرا که به خوبی می دانیم
عواقب گسترش امپریالیزم، عدم ثبات در کشورها و بوجود آوردن وضعیت نه جنگ و
نه صلح است و مبارزه با آن فقط از جانب نیروهای انقلابی، ضد امپریالیزم و
عدالتخواه میسر است نه "شورای ملی صلح"(!) با مشخصات ذکر شده.
در مورد بند سوم یعنی مبارزه با تحریم، کافی است به مقاله شیرین
عبادی در تاریخ 19 ژانویه 2006 در لوس آنجلس تایمز، رجوع شود تا ماهیت
ریاکارانه این ادعا آشکار شود. وی در این مقاله است که آمریکا و
کشورهای غربی را به قطع رابطه و کاهش مناسبات خود با ایران تشویق می کند و
از بانک جهانی می خواهد که کمک های مالی خود را به ایران قطع کند تا حکومت
ایران را به رعایت "دمکراسی" تشویق نماید. وی با دنباله روی از
ایدئولوژی نژاد پرستانه غرب معتقد است که در میان کشورهای خاورمیانه،
اسرائیل به علت وجود "دمکراسی" اولین کشوری نخواهد بود که از بمب اتمی
استفاده خواهد کرد، اما پاکستان و احتمالا از نظر ایشان ایران کشورهایی
هستند دارای دول غیر متمدن هستند که به علت نبود دمکراسی نمی توان به آنها
اعتماد کرد و اجازه داد از فن آوری هسته ای بهره مند شوند. ( البته لازم به
یادآوری است تنها استفاده بمب اتم در دنیا تا به حال توسط آمریکای متمدن(!)
و صاحبت دمکراسی(!) استفاده شده است). در ضمن بر مبنای اصل عدالت و اینکه
انسانها حق دارند مواضع نادرست خود را تغییر دهند، انتظار می رود که اگر
ایشان پس از گذشت یکسال به آنچه که در مقاله ذکر شده گفته اند دیگر اعتقادی
ندارند و نظرشان عوض شده است، می باید از طریق همان نشریه و سایت های
ایرانی تغییر موضع خود را به اطلاع عموم می رساندند.
شیرین عبادی اگر چه ادعا کرد که پس از دریافت "جایزه صلح" وارد مسائل سیاسی
نمی شود و فقط به مسائل مربوط به "حقوق بشر" می پردازد، ولی ما به خوبی می
دانیم که اهداکنندگان جایزه نوبل با بررسی عمیق از پیشینه خانم عبادی، وی
را در مرکز فعل و انفعالات سیاسی قرار دادند تا جهت اهدافشان بهره برداری
لازم را بکنند.
***
آیا موارد می تواند یک اتهام ناروا و غیرمنصفانه به یک فعال "حقوق زنان و
کودکان" باشد؟ (لازم به توضیح است که نگارنده بعنوان یک زن و مادر، در عین
حمایت از جنبش ها و تشکل های برابری طلب، موفقیت در این راه را در گرو
مبارزات ضد امپریالیستی و ریشه ای می دانم ).
شیرین عبادی اگر چه ادعا کرد که پس از دریافت "جایزه صلح" وارد مسائل سیاسی
نمی شود و فقط به مسائل مربوط به "حقوق بشر" می پردازد، ولی ما به خوبی می
دانیم که اهداکنندگان جایزه نوبل با بررسی عمیق از پیشینه خانم عبادی،
وی را در مرکز فعل و انفعالات سیاسی قرار دادند تا جهت اهدافشان بهره
برداری لازم را بکنند.
شیرین عبادی بر خلاف این ادعا، در زمانی که ملت ایران با بزرگترین چالش
تاریخی از جانب دول امپریالیستی روبروست، این بار با موقعیت جهانی خود وارد
عرصه سیاست می شود.
قابل توجه است که وی در مورد ادعای "حقوق بشر و دمکراسی" نیز به قول خود
به درستی عمل نکرد و در اوج حملات بی رحمانه آمریکا و اشغال عراق، با توجه
به عنوان و موقعیت جهانی خود هیچ تلاشی برای بسیج مردم و تشکل اعتراضی ضد
جنگ و صلح طلبانه انجام نداد.
این موضع گیری فقط از ذهنیت افرادی می تواند بیرون بیاید که به حرکت تکاملی
امپریالیزم هیچ اعتقادی ندارند و سعی دارند این نقش تکامل یافته تاریخی
آنرا کمرنگ کنند. برای همین است که "روشنفکران اینچنینی" ترویج روحیه بی
تفاوتی ها، خودخواهی و سطح نگری و نهایتا رشد لیبرالیزم را بوجود می آورند،
که به شکل گفتمانی با نق زدن به اینکه مساله مردم عراق، فلسطین و لبنان به
ما چه ربطی دارد، تجلی می یابد. از طرف دیگر به همین دلیل "بشر دوستان و
صلح طلبانی"(!) نظیر شیرین عبادی، ابراهیم یزدی با نیروهای مترقی صلح طلب و
ضد جنگ که حامی و پشتیبان ما در مورد مساله ایران و پشتیبانی از ملت عراق،
فلسطین و لبنان هستند، تفاوت اساسی دارند.
حافظ جواب این لاف زنان را به خوبی داده است:
لاف عشق و گله از یار دهی لاف دروغ عشق
بازان چنین مستحق هجرانند
------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
برای اطلاع بیشتر به مراجع زیر رجوع شود به:
-
www.wpc-in.org/informationletter
-
http://www.jebhemelli.net/htdocs/events/2007/November/Ebadi_Peace_Council.htm
-
http://www.radiofarda.com/Article/2008/07/03/f4_Peace_council_anti_war_Iran.html
-
ttp://www.csidonline.org/index.php?option=com_content&task=view&id=153&Itemid=73#defusin
دنیای ما
http://donyayema.info/?p=749
«شورای ملی صلح» و ضد امپریالیست های «شرمگین»
۹ مرداد
۱۳۸۷ نصب توسط
مدیر سایت
با توجه به محتوای کلی «لوح صلح» و منشور همراه آن، و
راه ها و سیاست های گوناگونی که بطور عینی برای تحقق آن لوح و منشور وجود
دارد- راه ها و سیاست هایی که می تواند تامین کننده منافع مردم و مولدین
یدی و فکری جامعه، یا منافع غارتگران، و تامین صلح
شرافتمندان و پایدار یا صلح سازشکارانه و تسلیم طلبانه و موقتی باشد- ویژگی
عمده این شورا که بدون تردید آینده آن را رقم خواهد زد، ترکیب افراد موسس
آن است.
انوشه کیوان پناه – المیرا
مرادی
«شورای ملی صلح» و ضد
امپریالیست های «شرمگین»
نخستین نشست موسسان «شورای ملی صلح» روز پنج‌شنبه
سیزدهم تیرماه ۱۳۸۷ با
حضور بیش از ۵۰ نفر از
فعالان اجتماعی، فرهنگی و سیاسی برگزار شد. در آن نشست «لوح صلح» زیر قرائت
و امضاء شد: «ما موسسین شورای ملی صلح برای تحقق صلح پایدار و برای غلبه بر
فضای جنگ، تنش و تحریم تلاش مستمری را آغاز می‌کنیم، چراکه توسعه، آزادی و
رفاه ملت ایران در گرو ثبات و آرامش کشور، منطقه و حرکت به سوی صلح جهانی
است. ما در این راه به همه افراد و جریان‌های صلح‌طلب دست یاری می‌دهیم تا
با یکدیگر صلح و حقوق‌بشر را محقق‌سازیم.»
با توجه به محتوای کلی «لوح صلح» و منشور همراه آن، و
راه ها و سیاست های گوناگونی که بطور عینی برای تحقق آن لوح و منشور وجود
دارد- راه ها و سیاست هایی که می تواند تامین کننده منافع مردم و مولدین
یدی و فکری جامعه، یا منافع غارتگران، و تامین صلح
شرافتمندان و پایدار یا صلح سازشکارانه و تسلیم طلبانه و موقتی باشد- ویژگی
عمده این شورا که بدون تردید آینده آن را رقم خواهد زد، ترکیب افراد موسس
آن است.
- از آقای ابراهیم یزدی که علناً خواهان صلح امپراطوری
و احیای پیمان نظامی سنتو در چارچوب شورای همکاری خیلج فارس، و آزادی سازی
اقتصادی بر اساس الگوی «کارگزاران» که افراطی تر از آزاد سازی اقتصادی دولت
موقت است گرفته، تا آقای حبیب اله پیمان که در همان نخستین نشست موسسان با
تاکید بر این که «نباید صلح را محدود به روشنفکران کرد» گفت که «نیروهای
مولد جامعه باید درگیر مسئله صلح شوند و طرفداران صلح باید بی‌عدالتی‌ها و
فقر را به عرصه عمومی ببرند چراکه بدون مبارزه و کمک و همیاری مردم، شعار
صلح تحقق نخواهد یافت» وجود دارد.
- از آقای پیمان که در ارتباط با موضوع تعلیق غنی سازی
گفته است: «در مورد ایران هم بنظر نمی‌رسد که با تعلیق غنی‌سازی مناقشه‌ها
پایان یابد و آمریکا برای تحقق هدف‌های خود در خاورمیانه که در ضمن مستلزم
تسلط بر منافع نفت و گاز و جلوگیری از ظهور یک ایران قدرتمند و مستقل است،
با پیش کشیدن اتهامات بعدی، نقض حقوق بشر، حمایت از تروریسم و مخالفت با
صلح میان اسرائیل و فلسطین به فشار و حملات خود تا رسیدن به هدف فوق ادامه
خواهند داد.
برای اطمینان از میزان صداقت و تعهد آمریکا نسبت به حفظ
صلح و امنیت و رعایت حقوق بشر کافیست ضمن اشاره به حمایت آن کشور از کودتای
نظامی پرویز مشرف و اقدامات وی در تعلیق دموکراسی، این پرسش را مطرح کرد که
چرا آمریکا نگران اضمحلال دموکراسی و نقض حقوق بشردر کشوری چون پاکستان
مجهز به سلاح‌های کشتار جمعی یا توسط دولت جنگ‌طلب چون اسرائیل با دست کم
دویست بمب هسته‌ای نیست . برای آنکه برخی ساده‌لوحان از خوش خیالی نسبت به
دموکراسی آمریکایی خارج شوند، یک مقام برجستهٔ آمریکایی از این نفاق و
دورویی پرده بر می‌دارد و وقتی نظرش را دربارهٔ دموکراسی پرسیدند پاسخی
بدین مضمون داد که « دموکراسی مطلوب آنی است که به‌سود ما باشد و اگر نباشد
خداحافظ دموکراسی!!» تا جوانان جویای نامی که چپ و راست با رادیو آمریکا و
رادیو فردا برای استقرار دموکراسی آمریکایی در ایران مصاحبه می کنند؛ و تا
آقای آغاجری که در همان نشست موسسان پیشنهاد کرد «تا هم غنی‌سازی تعلیق شود
و هم تحریم‌ها»، چراکه به اعتقاد آقاجری این تحریم‌ها آسیب‌های جدی بر صنعت
و توسعه ایران وارد کرده است.
- از «اصلاح طلبانی» که در مقطع تجاوز امپریالیسم
آمریکا به عراق تز «بیطرفی فعال» را مطرح کردند، و روشفکرانی که همسو با آن
تز اشغال عراق و دموکراسی آمریکایی را یک مائده الهی برای مردم ما و منطقه
می دانستند، تا فعالین دگراندیشی که در این زمینه هم در نقطه مقابل آنها
فعالیت کرده اند.
شاید با توجه به این ترکیب بود که آقای سهراب رزاقی در
سخنان خود در نشست موسسان «شورای ملی صلح» مقوله صلح طلبی را از سه منظر-
شیوه زیست، ایدئولوژی و روش- بررسی کرد و گفت : « برای آنکه این موضوع
ابزار سیاسی نشود، داشتن یک برنامه عمل مشخص برای رسیدن به صلح پایدار
ضروری است تا دنباله‌رو استراتژی دیگران نشویم».
استراتژی دنباله روی از استراتژی دیگران
از سوی دیگر، هستند افراد و قلم های «ضد امپریالیستی»
که عامداً و دانسته نه فقط نظرات درست و هشدار دهنده آقای سهراب رزاقی را
نادیده می گیرند، بلکه به دلائلی که هنوز بر ما معلوم نیست استراتزی دنباله
روی از استراتژی دیگران را با توسل به انواع اهرم های فشار، توهین و افترا
تبلیغ می کنند. عمده ترین و در عین حال پنهان ترین عملکرد آنها، بازی «دو
دوزه» شان در ارتباط با مقوله صلح است. آنها از یک طرف در کنار دکتر
زرافشان در مجمع عمومی شورای جهانی صلح که در آوریل سال جاری در کاراکاس،
ونزوئلا برگزار شد شرکت کردند، و به اعتبار مبارزات صلحدوستانه و ضد
امپریالیستی مردم ما به عضویت کمیته اجرایی ۴۰
نفره «شورای جهانی صلح» انتخاب شدند، و از طرف دیگر بر خلاف عملکرد تمام
شوراها ، کمیته ها، و سازمان های صلحدوست شرکت کننده در اجلاس کاراکاس از
دادن گزارش شفاف به مردم خود نه تنها طفره رفته اند، بلکه در حالی که به
گردان های دموکراتیک, مترقی و ضد امپریالیست جنبش جهانی صلح می گویند، در
کنار آنها هستند، در عرصه داخلی بدون کمترین پای بندی به وظایف و مسؤلیت
های خود بعنوان عضو کمیته اجرایی «شورای جهانی صلح» سیاست دنبال روی از
استراتژی دیگران را تبلیغ می کنند.
این افراد تحت عنوان « انجمن برای دفاع از صلح، همبستگی و دموکراسی» از طرف
مردم ایران در مجمع عمومی «شورای جهانی صلح» شرکت کردند و متعهد شدند برای
تحقق اهداف زیر فعالیت کنند:
۱- مخالفت با جنگ های
امپریالیستی و اشغال کشورهای مستقل و ملی.
۲- جلوگیری از تولید سلاح های
کشتار جمعی و پایان دادن به افزایش تسلیحات، برچیده شدن پایگاه های نظامی و
خلع سلاح جهانی تحت نظارت کنترل موثر جهانی.
۳- ریشه کن کردن هر نوع سیاست
های استعماری و استعماری جدید و هرنوع فرم تبعیض نژادی، جنسی و نژاد پرستی.
۴- احترام به حقوق ملت ها و
استقلال از ضروریات اساسی برقراری صلح می باشد.
۵- احترام به مرزهای کشورها.
۶- عدم دخالت در امور کشورهای
جهان.
۷- برقراری روابط تجارتی با
کشورها بر مبنای سود مشترک و روابط فرهنگی و دوستی بر مبنای احترام متقابل.
۸- همزیستی صلح آمیز با
کشورهایی که سیستم های سیاسی متفاوتی دارند.
۹- مذاکره به جای استفاده از
زور در حل مناقشات بین ملت ها.
اما، نه تنها تا کنون در ارتباط با مقوله جنگ و صلح هیج
یک از این اصول و اهداف را با مردم ما و «شورای ملی صلح» در میان نگذاشته
اند، بلکه حتی دانسته بر آنند تا تلاش مستقل دکتر زرافشان در این عرصه را
در محاق فراموشی و تحریم و طرد ضمنی قرار دهند.
در ادامه این نوشتار، گزارش «شورای جهانی صلح» پیرامون انتخاب «رهبری جدید
شورای جهانی صلح» را در اختیار صلحدوستان ایرانی قرار می دهیم و از کسانی
که به اعتبار مبارزات صلح طلبانه و ضد امپریالیستی مردم ایران به عضویت
کمیته اجرایی شورای جهانی صلح انتخاب شده اند می خواهیم بطور شفاف گزارش
فعالیت های خود را به مردم ایران و به «شواری ملی صلح» ارائه نموده و
بعنوان رابط بین جنبش صبج طلبی مردم ما و «شورای جهانی صلح» نظر خود را در
ارتباط با «لوح و منشور صلح شورای ملی صلح» و مصوبات «شواری جهانی صلح» در
حمایت از مردم ما، اعلام نمایند.
*********************************************
برای اطلاع از اجلاس شورای جهانی صلح ، ترجمه بیانیه
شورا در زیر اضافه می شود.
منبع: کنگره صلح کانادا
رهبری جدید شورای جهانی صلح انتخاب شد
کاراکاس، ۱۳
آوریل ۲۰۰۸
مجمع عمومی شورای جهانی صلح، که در روزها
۹ و ۱۰
آوریل ۲۰۰۸ در کاراکاس،
پایتخت جهانی صلح و مبارزه ضد امپریالیستی برگزار شد، یک کمیته اجرایی
۴۰ نفره متشکل از
سازمانهای زیر را انتخاب کرد:
۱- جنبش کوبایی برای صلح و
همبستگی خلق ها (MOVPAZ)،
کوبا
۲- مرکز برزیلی برای
همبستگی خلق ها و مبارزه برای صلح (CEBRAPAZ)،
برزیل
۳- شورای صلح ایالات
متحده آمریکا
۴- جنبش برای صلح،
استقلال و همبستگی خلقها (MOMPASSO)،
آرژانتین
۵- جنبش مکزیکی برای
دفاع از صلح ( MOMPADE)،
مکزیک
۶- کنگره صلح کانادا
۷- اتحادیه رزونامه
نگاران برای صلح (UNION Peridodistas por la Paz)
جمهوری دومنیکن
۸- کمیته ملی دفاع از
استقلال و صلح ( CONADESOPAZ)،
پاناما
۹- گروه حافظه تاریخی (
GRUPO HISTORIA Y MEMORIA)،
اروگوئه
۱۰- کمیته همبستگی بین
المللی (COSI)، ونزوئلا
۱۱- شورای پرتغالی برای
صلح و همکاری (CPPC)،
پرتغال
۱۲- کمیته یونانی برای
صلح جهانی و دتانت ( EEDYE)،
یونان
۱۳- شورای صلح آلمان
۱۴- شورای صلح قبرس
۱۵- انجمن صلح ترکیه
۱۶- جنبش صلح چک
۱۷- CEDESPAZ
اسپانیا
۱۸- ایالات متحده آمریکا
را متوقف کنید، بلژیک
۱۹- جنبش صلح فرانسه (MOUVEMENT
DE LA PAIX)، فرانسه
۲۰ شورای صلح دانمارکی،
دانمارک
۲۱- کمیته صلح گرجستان
۲۲- کمیته فلسطینی برای
صلح و همبستگی
۲۳- شورای ملی صلح سوریه
۲۴- کمیته صلح مصر
۲۵- کمیته صلح اردن
۲۶- انجمن برای دفاع از
صلح، همبستگی و دموکراسی، ایران
۲۷- کمیته صلح کنگو
۲۸- ابتکار صلح آفریقای
جنوبی
۲۹- بخش صلح و همبستگی
مپلا، آنگولا
۳۰- کمیته صلح سنگال
۳۱- کمیته صلح جمهوری
دموکراتیک کنگو
۳۲- کمیته صلح
ماداگاسکار
۳۳- کمیته صلح ویتنام
۳۴- کمیته صلح ژاپن
۳۵- سازمان سراسری صلح و
همبستگی هند
۳۶- اتحادیه دوستی و صلح
مغولستان
۳۷- شورای صلح بنگلادش
۳۸- کمیته ملی صلح کره،
جمهوری دموکراتیک خلق کره
۳۹- شورای صلح و همبستگی
نپال
۴۰- کمیته صلح و همبستگی
لائوس
کمیته اجرایی در اولین نشست خود در روز
۱۰ آوریل اعضاء دبیرخانه را
بشرح زیر انتخاب کرد:
۱- رئیس: سوکورو گومز از
CEBRAPAZ برزیل
۲- دبیرکل: آتاناسیوس
پافیلیس از EEDYE یونان
۳- دبیر اجرایی:
ایراکلیس تساوداریدیس از EEDYE
یونان
۴- MOVPAZ
کوبا
۵- CPPC
پرتغال
۶- شورای صلح آلمان
۷- کمیته برای صلح و
همبستگی، فلسطین
۸- شورای ملی صلح سوریه
۹- شورای صلح ایالات
متحده آمریکا
۱۰- کمیته صلح کنگو
۱۱- ابتکار صلح آفریقای
جنوبی
۱۲- کمیته صلح ویتنام
۱۳- کمیته صلح ژاپن
۱۴- سازمان سراسری صلح و
همبستگی هند
http://www.canadianpeacecongress.ca/random.asp?ID=120
|
می توانید نظرات خودرا اینجا ابراز نمایید . |
