|
||
|
نویدنو:29/01/1386 صفحه قابل چاپ است |
||
|
اطلاعیه «سلام سوسیالیسم» پیرامون رخدادهای اخیر
هفته ای پر فراز و نشیب در عرصه رخدادهای اجتماعی و سیاسی را می گذرانیم. از یکسو در روزهای یکشنبه و دوشنبه اعتصاب سراسری معلمان در سراسر میهن رنگ و بویی تازه به جنبش صنفی آنان داد، از سوی دیگر دستگاه امنیت دولت مهرورز با ربودن دانشجویان مازندرانی شعله خشم دانشجویان را در سراسر ایران شعله ور کرد و در نهایت اخباری که این روزها به گوش می رسد، حکایت از خیز بلند فعالین کارگری و صنفی برای برگزاری مراسمی شکوهمند و گسترده در روز اول ماه می، جشن همبستگی کارگران دارد. در حالیکه نهاد های امنیتی از هفته گذشته با تحت فشار قرار دادن فعالین کانون های صنفی معلمان(بخصوص در تهران و همدان) امید داشتند که بتوانند از اجرا شدن بیانیه کانون های صنفی تهران(که اعتصابات در روزهای یکشنبه و دوشنبه از مفاد آن بیانیه بود) جلوگیری کنند و در حالیکه بیم آن می رفت که گونه گونی عقیدتی و سیاسی در میان معلمان به تاثیر گذاری فعالیت های کانون های صنفی آسیب برساند، اعتصاب گسترده معلمان آگاه ایران در روزهای ابتدایی هفته به خوبی برگزار شد و خاری شد در دل بدخواهان و شرر امیدی در دل یاران. فعالیت سندیکایی و صنفی اگرچه در ایران سابقه طولانی دارد اما به سبب یورش های خونین حاکمیت های استبدادی رشته ای منقطع بوده است و همین مساله باعث شده است تا بسیاری از فعالیت های سندیکایی و صنفی به سبب کم تجربگی اکثریت کادر های فعال دچار شکست شود. در این میان دایه های مهربان تر از مادر نیز که هیچگاه هدفشان "پیروزی" این جنبشهای صنفی نبوده و همیشه تنها به فکر دست و پا کردن کلاهی از این نمد برای خود بوده اند، سهم بسزایی در انحراف جنبش های صنفی و سندیکایی داشته اند. اینان فارغ از جایگاهایشان و اندیشه شان، فارغ از اینکه از جناحهای حکومتی هستند و یا از بندبازان اپوزوسیون، فارغ از اینکه راست هستند یا چپ و سوپر انقلابی، کارکردی جز به شکست کشانیدن جنبش های نوپای صنفی نداشته اند و ندارند. در بین این بندبازان بخصوص جالب است که بعضی از این اپوزوسیونی های چپ و سوپر انقلابی چنان که روز گذشته یکی از فعالان جنبش کارگری مطرح کرده اند(در مصاحبه ای با سایت اخبار روز) حتی تعریف و نقش و ماهیت "سندیکا" را نمی شناسند. این هرزروی ها البته همیشه بوده و هست و مسلما هنگامی که جنبشها به سطح مشخصی از تجربه برسند می توان انتظار داشت که این گرایشات انحرافی در درون جنبش های سندیکایی افشا و ایزوله شوند . تجربه بزرگترین آموزگار است. طوفان جنبش، این زمین را خواهد شست. در این میان آنگونه که که پیداست آگاهی معلمان و کارگران بخصوص در درک "ضرورت کار صنفی" و ضرورت "وجود تشکل های مستقل صنفی" رشد قابل توجهی داشته است. پرچم مبارزه سندیکایی که پس از سالها خاک خوردن در تاریکخانه استبداد به دست توانای سندیکای کارگران شرکت واحد برافراشته شد، امروز درخشنده است و نشان از جنبشی دارد که تا پیروزی نهایی به پیش می رود. امسال، جشن همبستگی کارگران، اول ماه می، می تواند جلوه ای روشن از انسجام و تشکل یابی طبقه کارگران ایران و سازمانهای صنفی آنان باشد. سیاستهای حاکمیت جمهوری اسلامی، این روز ها بیش از همیشه سمت و سوی ضد ملی و ضد کارگری و استبدادی گرفته است. این دولت و این حاکمیت در عرصه بین المللی "همه چیز" مردم ایران را قمار میکند. با جان میلیون ها انسان بازی می کند. در عرصه اقتصادی و اجتماعی کشور را به آستانه فروپاشی کشانده است و چنان وضعیتی را رقم زده است که جلوه های وابستگی، بیکاری، فقر، تبعیض، خود فروشی و نقض حقوق کودک در همه جا به چشم می خورد. در عرصه آزادی های اجتماعی و سیاسی، یورش دد منشانه را بی پرواتر از همیشه در دستور کار خود قرار داده است. حاکمیتی که با متجاوزان به آبهای ایران چنان رافتی به خرج می دهد و چنان با ناسپاسی روبرو می شود، در برخورد با معلمان بی شرمی را از حد می گذراند و به دست "باغانی" نماینده 700 هزار معلم در کلاس درس و مقابل دانش آموزانش دستبند می زند و بسیاری دیگر را نیز بازداشت می کند، پانزده دانشجو را می رباید، فعالین کارگری را تهدید می کند و زندانی می کند. امروز دیگر اوین نمادی از حاکمیت ضد ملی و ضد کارگری و مستبد ایران است. تنها نیرویی که می تواند سد سیاستهای خانمانسوز این دولت را بشکند، نیروی جنبشهای اجتماعی و کارگری است. در این میان هرگاه که کسی از میان ما بازداشت می شود، هر که ربوده می شود، هر فعال سندیکایی و صنفی که تهدید می شود و اخراج می شود و بیکار می شود ، هر گلویی که می برد، تاری به دور حاکمیت ضد مردمی و مستبد تنیده می شود. تا کی عنکبوت زمانه سر برسد و ببلعدش. ما ضمن حمایت از فعالین کارگری و سندیکایی از جنبش مستقل کارگری ایران حمایت می کنیم و ضمن تقبیح اعمال فرصت طلبان، همگان را به تدارک هرچه باشکوه تر برگزار شدن مراسم اول ماه می دعوت می کنیم. ما ضمن حمایت از جنبش معلمان ایران، بازداشت فعالین کانون های صنفی معلمان ایران را شدیدا محکوم می کنیم و همگان را به حمایت از فعالیتهای صنفی معلمان میهن مان دعوت می کنیم. ما ربودن و بازداشت دانشجویان مازندران را محکوم می کنیم و اعلام می کنیم که اگر حاکمیت جمهوری اسلامی بازداشتیان مازندران را هرچه سریعتر آزاد نکند باید در انتظار روزهای بسیار سختی برای خود در سراسر دانشگاه های ایران باشد.
پیش بسوی صلح، آزادی، عدالت اجتماعی!
استوار باد پیوند های انقلابی در سراسر جهان! گسسته باد زنجیر ستم بر دست کارگران! سلام سوسیالیسم!
28 فروردین 86 شورای وبلاگ «سلام سوسیالیسم»
|
||
|
